Tasodifiy hikoya: Buni taqdir deydilar...
Poyezdga yetolmagach yigit yugurishdan töxtadi. "Jin ursin ösha svetaforni,- hayolidan ötkazardi u,-...davomi

Xo'p bo'ladi, shef!..
Yigitlar Vadimni o'rtaga olib ichkariga boshlashdi.
— Qani, bolakay, yur-chi!..
Vadim hali bunaqangi chiroyli manzarani ko'rmagandi. Hovlining o'rtasida basseyn bor ekan. Basseyn to'la ko'm-ko'k suvni ko'rib ko'zlari chaqnab ketdi.
— Ha, og'ayni, — dedi yigitlardan biri Vadimning holatini payqab. — Cho'milging kelayaptimi? Oldin qorningni to'yg'az, keyin cho'milasan!..
Ichkari eshik oldida ham ikki yigit turardi. Ular Vadimni katta bir xonaga olib kirishdi-da, stol qarshisiga o'tqazib oldiga bir tovoq palov qo'yishdi. Bola ancha ochiqqan edi. Palovni ishtaha bilan yeb, ketidan piyoladagi qaynoq choyni simirdi…
— Yur, endi basseynda cho'milib olasan! — dedi yigit Vadimga. — Hademay amaking ham kep qoladi. U kishi kelguncha top-toza bo'lib turishing kerak…
Vadim ancha paytlardan beri suvga tushib cho'milmagandi. To'ygunicha suzdi. Bir soatlardan so'ng uni ichkariga olib kirib karavotga yotqizishdi…

***

— Ie, toy bola, uxlab turdingmi?..
Vadim endi ko'zini ochib o'rnidan turayotgandi. Tepasida o'sha o'zini olib kelgan Samad aka paydo bo'ldi.
— Qani, yur men bilan!
Samad aka uni qo'lidan yetaklab zalga olib o'tdi. U yerdagi yumshoq o'rindiqlardan birida yuzlari zahil, mo'ylovli, barvasta bir erkak o'tirardi.
— Amakingga salom qil! — dedi Samad aka Vadimning yelkasiga qoqib.
— Assalomu alaykum!..
— Samad, bu o'ris bolani qaerdan topib olding? — so'radi erkak Vadimni boshdan-oyoq ko'zdan kechirarkan.
— E, ko'chada tilanchilik qilib o'tirgan ekan. Qara, ko'zlarini chaqnashini ko'r, bundan zo'r snayper chiqadi, Xoliq!..
— Be, qayoqdagi yetimchalarni topib yurasan-da!.. Tashvishing kammidi nima balo?
— Vey, Xoliq, sen menga aql o'rgatma! — Samad aka jahli chiqib stolni bir mushtlab qo'ydi. — Nima qilayotganimni o'zim bilaman…
— E, bilganingni qil!.. Bo'pti, ishga o'taylik!..
Samad aka Vadimga bir qarab qo'ydi-da, tashqariga boshladi.
— Bor, tashqarini tomosha qilib tur! Men chaqirganda kirasan!..
Vadim indamasdan xonani tark etdi. Yo'lakka chiqishi bilan eshik ichkaridan tambalandi…

***
Samad aka nima ishlar bilan mashg'ulligini Vadim hali tushunmasdi. Lekin bilardiki, bu odam juda obro'li, badavlat. Shuning uchun ich-ichidan faxrlanar, shu odamdek boy bo'lishni orzu qilardi…
— Vadim, buyoqqa kir!.. — Mehmonni kuzatib qaytgach, buyurdi Samad aka. — Tez kel, bolakay!..
U yugurganicha amakisining ortidan yana zalga kirib bordi.
— Xo'-o'sh… Ie, qo'lingdagi nima? — Vadimning qo'lidagi rogatkani olib so'radi Samad aka. — Buni nima qilasan?
— Chumchuq otaman.
— Otishniyam bilasanmi hali? Yur-chi, bir menga otishingni ko'rsat-chi!..
Vadim kulimsiragancha hovliga chiqib kichkina tosh topdi va rogatka ichiga joyladi.
— Hov anavi musichani ko'rayapsanmi? — dedi Samad aka chinorga qo'nib turgan musichani ko'rsatib. — O'shani mo'ljalga ol! Agar urib tushirolsang, seni mukofotlayman…
Vadim beparvogina musichani mo'ljalga olib, cho'zmani bir tortib qo'yib yubordi. Musicha shu zahoti yerga qulab tushdi.
— Malades! — qarsak chalib yubordi Samad aka. — Qara-ya, Tolib, ko'rdingmi?
Darvoza yonida turgan qo'riqchi yigit unga javoban kulib qo'ydi.
— Sen zo'r mergan ekansan-ku-a!?. Sendan zo'r snayper chiqishi mumkin… Malades! Menga qara, ertadan boshlab hov amakingni ko'rdingmi? Bu Tolib amaking bo'ladi. O'sha seni otishga o'rgatadi. Karateniyam o'zlashtirishing lozim. Ha, bizning ish shunaqa… Agar aytganimizni qilib yursang, sen hech kimdan qo'rqmaydigan odam bo'lasan…

* * *

Ertangi kundan boshlab Vadimning hayotida o'zi umuman kutmagan sahifalar boshlandi. Tolib deganlari juda qattiqqo'l, sovuq muomalali yigit ekan. Vadimni birinchi kundanoq so'kish-urishish bilan qayta tarbiyalay boshladi. Avvaliga ular yarim chaqirimcha masofani to'xtovsiz yugurib o'tishdi. Bolakay umrida bunday uzoq chopmagandi. Yarim yo'ldayoq harsillab, oyoqlaridan darmon keta boshladi. Lekin Tolib uning orqasida yurib, to'xtayman deganda yelkasiga turtardi.
— Yugur, to'xtasang, itarib yuboraman!.. To'xtama dedim!.. Nimaga qizlarga o'xshab bo'shashasan?.. Xunasa!.. Bo'l tez!..
Bir amallab manzilga yetib kelishgach, shundoq ham charchab, bo'lganicha bo'lgan Vadimni basseynga itarib yubordi. Sal bo'lmasa, suv yutib tiqilayozdi.
— Suz, to'xtama, suz dedim!..
Bola bu barvasta yigitdan negadir qo'rqib qolgandi. Kuchi qolmaganiga qaramay, suvda uyoqdan-buyoqqa suza boshladi.
— Ha, shunday, shunday!.. Endi chalqanchasiga, chalqancha suz!..
Bu mashg'ulot ham yarim soatcha davom etdi. Sulayib qolgan Vadimni Tolibning o'zi suvdan tortib oldi va qirg'oqqa o'tqazdi.
— Yigit, bugunga yetar! — dedi u sovuq tirjayib. — Lekin keyingi gal bugungiga o'xshab bo'shashsang, bo'yningni uzaman, tushundingmi?
Vadim ohista bosh irg'ab qo'ydi.
— Bor, endi ovqatlan!.. Keyin yotib damingni ol!..

* * *

«Qochib ketsammikan? — ichkariga kirib karavotga yonboshlarkan, ko'nglidan o'tkazdi Vadim. — Ertagayam shunday qiynasa, o'lib qolaman… «
Haqiqatan oyoqlari zirqirab og'rir, beli tarashadek qotib qolgandi…
Bolalik qilib, sekin tashqariga chiqdi. Tolib hamon darvoza oldida o'tirar, Samad aka hali kelmagandi.
— Tomorqa tarafda bir teshik ko'rgandim. — o'zicha shivirladi u. — Bilib o'tiribdimi… Tashqariga chiqib olsam, bo'ldi… Topisha olmaydi…
Vadim go'yoki o'ynamoqchidek sekin-sekin yurib tomorqa tarafga keta boshladi. Qosh qorayibroq qolgandi. Tolib unga e'tibor qilmadi…
Teshik kichikroq ekan-u, harqalay, bir amallab sig'sa bo'larkan…
Egilib ehtiyotkorlik bilan boshini suqdi…
— Obbo sen-ey!.. — Bu ovoz Tolibniki edi. U tizzalab o'tirgan Vadimni astagina ko'tarib turg'azdi. — Bu yerda nima qilayapsan, tirrancha!.. O' qochib ketmoqchimisan?
— Yo'-o'q, amaki, o'ynayotgandim. — javob qildi Vadim qaltirab. — O'ynagim kelgandi-da!..
— Bor, uxla!.. Sen mishiqiga aytgandim-ku!..
Bola boshini eggancha yana ortga qaytishga majbur bo'ldi. Shunda ham baribir qochib ketish fikridan qaytmadi…

* * *

Tolib Samad akaga aytgan shekilli, shu kuni kechqurun Vadimni sportzalga olib kirishdi. Bir chetga karavot o'rnatishdi.
— Sen bugundan e'tiboran mana shu yerda yashaysan. — dedi Samad aka qovog'ini uyib. — Tolib amakingning aytganidan chiqmaysan. Bilib qo'y, shakkoklik qilsang, seni o'zim jazolayman… Yaxshilab shug'ullan!.. Dangasalarni yoqtirmayman!..
Vadimga shu gaplar yetarli edi. Ertasi kundan boshlab yugurganda to'xtab qolmaslikka, iloji boricha Tolibdan turtki yemaslikka harakat qildi. Qo'lidan kelarkan. Kechagidek xorib qolmadi. Qaytib bemalol basseynda suza oldi ham. Bundan o'zi ham quvonib ketdi.
— Yur, endi sportzalga kirib picha shug'ullanamiz! — buyurdi Tolib.
U yerda sport anjomlari ko'p edi. Biroq Tolib ularning birontasiga ham tegmadi. Vadimni kiyinish xonasiga olib kirib, egniga oppoq yaktak-ishton kiydirdi. Beliga belbog' boyladi.
— Yur, sen bugundan boshlab karateni o'rganishing kerak, — dedi u bolani zalga boshlab. — Faqat yig'lab yuragimni siqmaysan… Bilasan-a meni?..
Vadim mamnun bosh irg'ab, yigitning ketidan ergashdi…

* * *

… Oradan ikki