Tasodifiy hikoya: 1001 kecha
Yoshligimizdan barchamiz Shaxrizadaning 1001 kechasi haqidagi ertakni bilamiz. Hayotda ham erkak va ...davomi

oy vaqt o'tdi. Kuz ham deyarli yarimlab qoldi. Vadim sportga ancha moslashib, bo'sh vaqtlarida o'zi ham mustaqil shug'ullanadigan bo'ldi. Samad akaga, Tolibga mehri oshdi. Ayniqsa, Tolib bilan yaqin bo'lib ketishdi. Mashg'ulotlar paytida biror noto'g'ri harakat qilib qo'ysa, yigit uning boshiga tushirib qolardi. Lekin Vadim xafa bo'lmas, yerga qaragancha kulib qo'ya qolardi.
— Qani, bola, bir hunaringni ko'rsat-chi! — deb qoldi Samad aka to'satdan sportzalga kirib. Bu mahal ayni mashg'ulot qizigan edi. Vadim kulimsirab olgach, bir sakrab ikki oyog'ini ikki tomonga kergan holda polga o'tirdi. Bu karatechilar tilida «shpagat» deyilarkan.
— Malades, o'g'il bola! — quvonganidan qarsak chalib yubordi Samad aka. — Qolgani-chi?..
Vadim sekin Tolibga yaqin bordi-da, o'ng oyog'ini ko'tarib iyagigacha yetkazdi…
— Zo'r… Tolib, menga qara, bu bolani «Tir»ga ham tez-tez opkirib tur, ko'zi pishadi!.. Karateni yaxshi boshlabdi. Bo'sh kelma, snayper!.. Aytgancha, musichalarni otib turibsanmi?
— Yo'q. — dedi bosh egib Vadim. — Siz aytganingiz yo'q-ku!..
— Mana bu gaping juda aqlli gap bo'ldi. Ruxsatsiz bir ish qilishlarini yoqtirmayman… Mayli, kuniga bir marotaba musicha otib turishga ruxsat beraman…

* * *

… Oradan ikki yil o'tdi. Vadim o'n ikkiga qadam qo'ydi. Bo'yi o'sdi. Karateni, miltiqdan o'q otishni yaxshi o'rganib oldi.
— Buyoqqa kel, — bir kuni Samad aka uni oldiga chaqirib qo'liga yelim xaltada yangi kiyimlar tutqazdi. — Manavilarni kiyib chiq, ish bor!..
— Rahmat amaki! — quvonib ketgan Vadim o'rgatishganidek ikki qo'lini ko'ksiga qo'ydi.
— Barakalla, bor, ichkariga kirib kiyib ol!.. Tolib, menga Naynovni chaqirib kel!..
Naynov deganlari Samad akaning «o'ng qo'li» edi. Vadimni juda yaxshi ko'rardi. Bu dachaga onda-sonda kelishiga qaramay, har safar atayin Vadim uchun muzqaymoqlar olib kelar, xuddi o'z bolasidek erkalab qo'yardi…
Yarim soatcha vaqt o'tib bo'yi naq ikki metr keladigan, egniga tor jinsi shim-ko'ylak kiyib, ko'zlariga qop-qora ko'zoynak taqqan Naynov tirjaygancha kirib keldi.
— Seni anavi Xalilni qilmishidan xabaring bor-a? — so'radi Samad aka salom-alikdan so'ng.
— Ha, albatta, aka!.. Nimaydi?
— Men o'sha yaramasni yo'q qilishga qaror qildim.
— Kim tinchitadi, aka? Balki keragi yo'qdir-a?
— Nima?.. Jahlimni chiqarma, bola!.. Bir yildan beri do'konlari ishlab yotibdi. «Dolya»sini bergan emas. Qochib yurgan. Buyam yetmay, yaqinda ko'pchilik orasida meni rosa bo'ralab so'kkanmish. Ie, shu mishiqidan so'kish eshitib o'tirsam… Yo'qolsin, boshqalarga ibrat bo'ladi… Xullas, tinchitishga Sariqni yollaganman… Ja usta snayper-ku, bilasan!..
— Xo'p, aka, siz bir ish qilsangiz, o'ylab qilasiz!.. Menga nima xizmat, aka?..
— Sengami? — biroz o'ylab turib davom etdi Samad aka. — Deyarli xizmat yo'q… Vadimni o'sha yerga olib borasan. Ko'zi pishsin… Qanday otyapti, qaerda turib otyapti, hammasini ko'rsin!..
— Bir og'iz gapingiz, aka!.. Qachonga tayinladingiz?
— Bugun kechqurun soat sakkizlarda… Xalilni shahardan chiqaverishda bir supermarketi bor. Xuddi shu yerdan bugun sakkizda tashqariga chiqishi kerak… Menga shunday yetkazishdi…
— Bo'ldi, yest qilamiz!.. Boshqa xizmat yo'qmi?
— Hozircha shu… Bor, bolani mashinangda olib bor. Mabodo biror ishkal bo'lsa, tez menga xabar ber!..
Vadim Naynovga ergashgancha yarqiragan mashina tomon yurdi. U qaerga borayotganini, nima uchun borayotganini bilmasa-da, baribir xursand edi…

* * *

Naynov Samad aka aytganidek, Vadimni mashinasiga o'tqazib yo'lga tushdi. Yarim soatcha yo'l yurishgach, shahardan tashqariga chiqib ketishdi. Ochiq oynadan ko'ngilga yoquvchi havo ufurib turar, rayhon isiga o'xshash yoqimli bir hid odamning bahri dilini ochgulik edi…
Supermarket dalaga tutashib ketgan joyda ekan. Atrofda ko'p qavatli uylar bo'y ko'rsatib turibdi…
Kech kirib qolgani uchun bo'lsa kerak, supermarketdan xaridorlarning qadami deyarli uzilgan. Eshik qiya ochiq qoldirilibdi. Ro'paraga esa, yarqiragan «BMV» qo'yilgan…
Naynov bu yerda to'xtamay, ro'para uyning podyezdi yonida tormoz berdi. Va Vadimga buyurdi.
— Tush, yetib keldik!..
Bola sekin mashinadan tushdi. Kechki salqindanmi, tashqariga chiqishi bilan eti junjikib, egnidagi Samad aka yaqindagina olib bergan charm kurtkaning yoqasini ko'tarib oldi.
— Yur, endi tepaga chiqamiz! — dedi Naynov uning qo'lidan yetaklab. — Tomga chiqib olishimiz kerak hali!..
Vadim tomga Naynovdan ham oldinroq chiqib ketdi. Uning epchillik bilan narvondan ko'tarilganini ko'rgan Naynov miyig'ida kulib qo'ydi…
Tepada soch-soqoli o'siq, qirraburun bir erkak esnab o'tirardi. Uning qo'lidagi haybatli miltiqni ko'rgan Vadimning ko'zlari chaqnab ketdi…
— Vey, nimaga bu bolani yetaklab kelding? — Koyingan bo'ldi erkak.
— Samad aka aytdi. Otayotganingni ko'rishi kerak ekan. Ko'zi pishsin deb tayinladi aka!..
— Shunaqami?.. Ishtonini ho'l qilib qo'ymasmikan ishqilib?..
— Buyog'ini bilmadim… Xo'sh, soat necha bo'ldiykin o'zi?..
Naynov shoshib qo'l telefoni cho'ntagidan chiqardi-da, soatiga ko'z yugurtirdi.
— Ha-a, besh daqiqalar qopti… U yaramas kirib ketganini ko'rdingmi o'zi?.. Haqiqatan o'shaning o'zimi?..
— Ko'rmay so'qirmidim? — to'ng'illadi erkak. — Lapanglagancha kirib ketgandi… Chiqib qolar…
Oraga bir muddat sukunat cho'kdi. Vadim hamon miltiqdan ko'z uzolmasdi. Bir ushlab ko'rmoqchi bo'lardi-yu, begona erkakning g'azabidan qo'rqardi…
— Ana, chiqdi!.. — shivirladi erkak shosha-pisha qo'lidagi miltiqni o'qlab, teshikdan tashqariga chiqararkan. — Sen bolani nariroq olib tur!..
— Yo'q, — dedi Naynov tashqaridagi bir necha erkaklarni kuzatish asnosida. — bola hammasini ko'rishi kerak. Bu shefning buyrug'i…
Erkak indamadi…
Nihoyat tepki bosildi. Tashqarida qiy-chuv ko'tarildi. Vadim ham qarab turgandi. Badani qonga bo'yalgancha yerga qulagan odamni, atrofida baqir-chaqir qilgancha o'zini har yoqqa urganlarni ko'rdi. Oyoq-qo'li qaltirab, boshi aylanayotganini sezdi-yu, o'zini orqaga tashladi…
— Men senga nima degandim? — norozi to'ng'illab miltiqni sumkaga joylay boshladi erkak. — Hech zamonda yosh go'dakniyam bunaqangi joylarga olib keladimi?.. Shuni deb qo'lga tushsak…
— Hechqisi yo'q… Hechqisi yo'q… — Naynov o'zicha shivir-shivir qilib Vadimni asta ko'tarib oldi. — Qo'lga tushmaymiz… Bolakay, hoy bola, qo'rqib ketdingmi?.. Ie, erkak kishiyam qo'rqadimi?.. Qani, ko'zingni ochgin-chi!..
Vadim yig'lab yubordi.
— O'lib qoldi!.. O'lib qoldi!..
— Kim o'ldi? — asabiy ohangda so'radi Naynov. — Hech kim o'lgani yo'q. Senga shunday tuyulgandir… Qani, oyoqda tura olasanmi? Malades o'g'il bola!.. Xo'sh, og'ayni, endi ko'rinmasdan juftakni rostlashimiz kerak…
Uchchovlari orqama-orqa tomning narigi burchagiga borishdi. Miltiqli erkak arqon hozirlab qo'ygan ekan. Avval Vadimni pastga tushirishdi. Ketidan o'zlari ham sirg'anib tushishdi…
Bu taraf shovqindan xoli edi. Deyarli hech kim o'tmasdi…
Naynov Vadimni yetaklab uyni aylanib o'tdi-yu, ko'z ochib yumguncha mashinasi turgan yerga keldi. Miltiqli erkak esa, allaqachon taksiga o'tirib quyon bo'lgandi…
* * *

— Ie, toy