Tasodifiy hikoya: Hayot ekanda...davomi (miss Dinara)
Uni kozlari judayam mehirli edi. Biroz vaqt shunday turib qoldik. Keyin tomoq qirib hamshira ayol ki...davomi

kelishadi-da, otib qo'ya qolishadi deb xayol qilgandi.
Biroq uni yana Sho'rtumshuqning o'zi hushyor torttirdi.
— Mayli, — dedi u hiyla muloyimlashib. — Sen yoshlik qilib qo'yding. Buni kechirsa bo'ladi… Lekin bir shart bilan.
— B-bo'pti, aka! — shivirladi Vadim. — Men roziman.
— Sen bugundan boshlab menga xizmat qilasan!.. To'g'rirog'i, Samad bilan mening o'rtamda yurib ayg'oqchilik qilasan. O'sha men boya aytgan Tolibniyam mening tomonimga og'dirasan. Bilasan-a otangning bor pullari o'shaning qo'lidan o'tadi?.. Uning barcha sirlarini menga yetkazib turasan. Asta-sekin o'sha tutingan otangni tanazzulga yo'liqtirasan… O'z qo'ling bilan!.. Mabodo o'zingni uyoq-buyoqqa tashlasang, o'sha daqiqadayoq itday o'lib ketasan… Xo'sh, rozimisan?
— Roziman, aka!..
— Juda yaxshi… Aytgancha, qizimdan xotirjam bo'l, tegsa senday yigitga tegadi-da!..
— Hozir nima qilay? — Sho'rtumshuqqa umidvor termuldi Vadim.
— Hozir senga xonangni ko'rsatishadi. Ertalab qolgan gaplarni gaplashaveramiz…
Sho'rtumshuq tashqaridan qo'riqchi chaqirib, Vadimga alohida xona ajratib berishni buyurdi…
***

Yarim kecha edi. Vadim ancha paytgacha o'ylanib yotdi. Samad akaga bu narsalarni qanday tushuntirish haqida bosh qotirdi. Tutib olsa, sotqinligi uchun nimalar qilishini tasavvur etdi. Ammo qancha o'ylamasin, Ruxsoraning husni jamoli, yoqimli jilmayishlari ko'z oldiga kelganda dadillashaverdi…
Bir mahal eshik ohista taqilladi. Ich kiyimda yotgandi. Shoshib o'rnidan turib kiyimlarini kiydi va sekin borib eshikni ochdi.
— Siz?.. — Vadim ro'parasida Ruxsorani ko'rib qotib qoldi. Qiz yupqagina kiyimda bo'lib, sochlarini yoyib olgandi.
— Kutmaganmidingiz? — jilmaygancha ostona hatlab ichkariga kirdi Ruxsora.
— D-dangiz…
— Voy, namuncha qo'rqoq bo'lmasangiz? Dadam ish bilan bir joyga ketdi. Shuning uchun o'zim kelaverdim oldingizga.
— Qanday bo'larkin-a?.. M-men… Kutmagandim…
Ruxsora javob berish o'rniga Vadimga yer ostidan nazar tashladi. Yigit haqiqatan bezovta edi.
— “Loxgina-ey, — ko'nglidan o'tkazdi qiz kulimsirab. — Shuncha lattalarni ko'rgandim-u, bunaqasini uchratmagan ekanman. Tag'in… Samad akaday odamning qo'lida yurgani-chi… Ha mayli, xo'jayinning aytganini bajarmasam bo'lmaydi…”
— Shunday turaveramizmi qotib? — so'radi Ruxsora nihoyat. — Yo kelishim sizga yoqmadimi?
— Yo'q, yo'q, — Vadim hovliqib qizni to'rga boshladi. — Keling, o'tiraylik!..
Ruxsora uning ortidan stol tomon borayotib kutilmagan harakat bilan qo'lidan tutdi va o'ziga qaratdi.
— Hozirgi zamonda sizday bo'sh yigit borligini xayolimgayam keltirmagandim. — dedi u shivirlab. — Afsuski, sevib qoldim. Bo'lmasa…
— Nega unday deysiz, Ruxsora?.. Sizni xafa qip qo'ydimmi?..
— Shunaqangi bo'shashib turaverganingizdan keyin xafa bo'ladi-da odam! — o'pkalangan bo'ldi Ruxsora…
Vadim ikkilanib qoldi. Nima qilsin?.. Qiziq… Ilgari qizlar bilan yolg'iz qolsa, shartta belidan olardi. Bu qizga esa…
Vadim tavakkal Ruxsoraning qo'lidan ushladi. Shu tobda ichida nimadir uzilib ketgandek bo'ldi. Boshi g'uvillab badanini sovuq ter bosdi…
— Kechiring, — dedi titrab-qaqshab. — Sizning oldingizda noqulay ahvolda qoldim… Men… Faqat dadangizdan andisha qilayotgandim…
— Baribir birga bo'lamiz-ku, akajon, — boyagidek shivirladi Ruxsora. — Zamonaviy odamlar bo'lsak… Bir-birimizga hozirdan o'rganishimiz kerak-ku!.. Shunday qilmasak, keyinchalik qanday birga yashab ketamiz?..
— To'g'ri, to'g'ri… — ichida qizning jasoratiga qoyil qolgan Vadim uni o'ziga qattiqroq tortdi. — Men qoyilman… Yuragingiz juda katta ekan… Men bo'lsam, dadangizdan…
— Dadamni tilga olmang!.. U kishi eski odam. Bunaqa narsalarni tushunmaydi… Men bor ekanman, siz hech narsani o'ylamang!..
Shundan keyingina Vadim qizni ko'tarib karavotga yotqizdi…
***

Samad aka bezovta edi. Mana tong otibdi hamki, Vadimdan darak yo'q. Telefoni negadir o'chirilgan. Nahotki, uniyam tinchitvorishdi u yaramaslar?..
Yo'-o'q — dedi u o'ziga o'zi. — Mabodo shunday bo'lsa, bittasiniyam tirik qo'ymayman… Qonini ichaman hammasining!..
— Mumkinmi, aka? — Samad aka seskanib boshini ko'tardi. Ro'parasida Tolib qovoqlarini uyib turardi.
— Nima bo'ldi? — dast o'rnidan turdi Samad aka. — Aniqladilaringmi?
— Aniqladik. — dedi Tolib sovuqqonlik bilan.
— Xo'sh, qaerda ekan Vadim?
— Qaerda bo'lardi, aka?.. O'sha Sho'rtumshuqnikida.
— Nima?.. Nima qiladi u yerda shu paytgacha?..
— Aka, sotibdi u yaramas!
— Sotibdi? Qanday qilib? Nega sotadi?..
— Yigitlar aniqlab kelishdi. Sho'rtumshuqning o'ynashlaridan biriga ilakishib qolganmish. Uni qizim deb tanishtiribdi yaramas…
— Xo'sh, xo'sh, davom et! Keyin-chi?
— Xullas, Sho'rtumshuqqa xizmatga o'tibdi Vadimingiz. Endi ehtiyot bo'laverish kerak…
Samad aka beixtiyor kursiga o'tirib qoldi. Miyasi g'uvillab, mushtlari asabiy tugildi.
— Shunaqa degin? Sotibdi degin?.. Ko'rnamak!.. Menga qara, Vadimni buyoqqa qanday bo'lmasin chiqarib keltirasan. Shu bugunoq!..
— Qanday?.. Axir…
— Gapni ko'paytirma! — to'satdan baqirib berdi Samad aka. — Bitta xunasani topolmasang, nima qilib yuribsan mening oldimda? Bor, top!..
Tolib yelka qisgancha tashqariga chiqib ketdi…
***

Vadim ertalab bazo'r ko'zini ochdi. Boshi lo'qillab og'rir, gavdasini ko'tarishga ham qiynalardi. Ammo… Xursand edi… Ruxsoradek huriliqo quchog'iga kirganidan, o'zini unga ishonib topshirib qo'yganidan xursand edi…
U sekin o'rnidan turdi-da, yuvinib, kiyimlarini kiygach, mehmonxonaga yo'l oldi…
U yerda negadir Sho'rtumshuq ko'rinmadi. Vadimni yordamchilaridan biri Ne'mat ismli yigit qarshi oldi.
— Aka tayinlab ketdi, — dedi u Vadimga qo'l uzatib. — Hoziroq ofisga yetib borishimiz lozim ekan ikkovimiz.
— Tinchlikmikan? — so'radi Vadim hayron bo'lib.
— Tinchlik… O'sha yerda gaplashar ekan sizminan…
Mashina yo'lga chiqdi…
Yo'l olis edi. Tunda kam uxlagani uchunmi, Vadimning ko'zlari yumilib borar, aksiga olgandek, radiodan taralayotgan yoqimli kuy go'yo allalab ko'z ochishga qo'ymasdi…

— Orqamizdan tushishdi! — Vadim Ne'matning qichqirig'idan seskanib ko'zini ochdi.
— Nima?.. Kim?..
— Ana, o'zingiz qarang, mashina tanishmasmi?..
Vadim ehtiyotkorlik bilan orqasiga qaradi…
— Uh!..
Izma-iz kelayotgan Samad akaning mashinasini ko'rib Vadimning yuragi hovliqdi. — Tamom!.. Hayda, tezroq hayda!.. Yetib olishmasin!.. Nega bo'shashasan? Haydasang-chi!..
— Haydayapman-ku!.. E, kim ekan o'zi?.. Balki, o'zingiz tinchitib qo'ya qolarsiz?..
Shu tobda Vadimning xayoliga kutilmagan fikr kelib qoldi. Cho'ntagidagi to'pponchani oldi-da, bir zarb bilan Ne'matning boshiga tushirdi. U shilq etib yoniga quladi… Mashina yo'ldan chiqib chetdagi chinorga borib urildi…
***

Vadim keyin nimalar bo'lganini eslay olmadi. Ko'zlarini ochganda qorong'i yerto'lada yotar, boshidan qon sizib chiqardi.
U kafti bilan peshonasidagi qonni artmoqchi bo'ldi. Qo'llarini ko'tara olmadi. Kishanlab tashlashibdi…
— “Qaerdaman o'zi?.. — telbalarcha boshini chayqab-chayqab atrofga alangladi u. — Menga nima bo'ldi?.. Nega qorong'ilikda yotibman?..”
Hech narsani fahmlayolmadi…
Shu payt boshi aylanib qusgisi