Tasodifiy hikoya: ushalmagan orzular
Sarvinoz 1992-yil navoi shahrida tug'ilgan,oilada 3-farzand.2ta akasi boredi.adasi taksis.oyisi bozo...davomi

keldi.
Tizzalab yerga engashdi.
Qusolmadi. Aksincha bosh aylanishi kuchayib yerga yiqildi…
Kim bilsin? Oradan qancha vaqt o'tdi, nimalar bo'ldi?.. Unga qorong'i edi… Faqat bir narsani biladiki, ikki-uch kishi uni ko'tarib yorug'likka olib chiqishdi.
Tevarak yaydoq cho'l edi. Issiq havo to'yib nafas olishga qo'ymaydi…
Ular Vadimni cho'lning o'rtasigacha ko'tarib borishdi. Qizig'i, jimgina ketib borishardi. Hech biri gapirmasdi.
“Bular kim bo'ldiykin endi? — xayolan o'ziga-o'zi savol berdi Vadim. — Shaharda emasligim aniq. Sahroga qaydan kep qoldim?..”
Shularni o'ylarkan, ko'zlarini ochib notanish kimsalarga nazar soldi. Ikkovi ham baland bo'yli, egniga yashil matodan uzun libos kiyib olishgandi. Boshi negadir odamlarnikiga nisbatan ancha katta. Bo'yinlari ham yo'g'onroq..
Notanish kimsalar cho'l o'rtasiga yetganda birdan to'xtab, Vadimni yerga yotqizishdi. Biri osmonga qarab nimalardir dedi. Vadim hech narsani tushunmay hayron bo'lgancha yotaverdi.
Bir mahal qaerdandir olisdan bir gala qushlar uchib kelib ularning yonginasiga qo'ndi. Qushlar qaldirg'ochlarni eslatib yuborardi…
Notanish kimsa yana nimalardir deb pichirladi. Lekin bu safar qushlar tomonga tikilib gapirdi…
So'zini tugatishi bilan yuz metrlar chamasi narida tuya yetaklagan bir qariya ko'rindi. U yaqinlashib kelganda Vadim bildiki, harqalay anavi kimsalar kabi yo'g'on bo'yin, katta bosh emasdi. Oddiy odam. Egnida qariyalar kiyadigan chopon…
— Mana sizga murid olib keldik! — kutilmaganda inson tilida qariyaga murojaat qildi Vadimni ko'tarib kelganlardan biri. — Qabul qilib oling!
Qariya Vadimning tepasiga keldi-da, yuzlariga uzoq tikilib qoldi. O'zicha allambalolar deb pichirladi.
— Bu g'irt kofir-ku, bo'tam! — dedi nihoyat yelka qisib. — Men buni boshimga uramanmi?..
— Biz nima qilaylik? — norozi ohangda to'ng'illadi yo'qon boshlardan bittasi. — Buyruq shunday bo'lgan-da!..
— Uni shaytonning oldiga olib boringlar, o'sha oladi…
— Yo'q, siz olasiz!..
— Olib bo'pman!
— Bo'lmasa, hozir buni osmonga irg'itib yuboramiz!
Qariya bu gapni eshitib jonholatda yo'g'on boshning qo'lidan tutdi.
— Qo'y, juvonmarg bo'lib ketmasin. Hali yosh ekan. Buni o'zim hoziroq kelgan yeriga jo'natib yuboraman!..
Shunday deb u tuyasini qo'yib yubordi va Vadimning peshonasiga qo'lini qo'ydi. Qo'ygan zahoti Vadimning ko'zlari yumilib a'zoyi badani otash kabi yona boshladi…
— Yo Olloh, shu gumrohga shafqat qil!..
***

Vadim ohista ko'zlarini ochdi. Hamon qorong'i yerto'lada kishanlangan holda yotar, a'zoyi badanidan sovuq ter quyilardi…
Shu payt yerto'la eshigi sharaqlab ochilgandek, kimdir ichkariga kirgandek tuyuldi. Vadim a'zoyi badani simillab og'riyotganiga qaramay amal-taqal o'tirib olishga ulgurdi…
Kirgan Samad aka edi.
U chiroqni yoqib xo'mraygancha Vadimning tepasiga keldi.
— Xo'sh, bola, ahvollar qalay?..
Samad akaning gap ohangi avvalgidek mayin emasdi. Vadim hayron bo'lib uning ko'zlariga boqdi.
— Bilmadim…
— Ie, nega bilmaysan?.. Sen juda bilag'on eding-ku, yigit!..
— Nega meni kishanlab qo'yishdi? — so'radi Vadim hamon Samad akadan ko'z uzmay.
— Gunohkorlarni kishanlashadi-da!.. Yoqmadimi?
— Men gunohkor emasman.
— Shunaqa degin? Unda kim meni qayoqdagi Sho'rtumshuqqa sotdi?
— Qachon sotibman?.. Ota… Hech narsani eslayolmayapman… Faqat… Men ketayotgan mashina daraxtga borib urilgani esimda… Uyog'i…
Vadimning gapi og'zida qoldi. Yerto'la eshigi yana sharaqlab ochilib qo'lida militsionerlarning charm tayog'ini o'ynatgancha Mavlon ismli basavlat yigit kirib keldi. U Samad akaning shaxsiy qo'riqchisi bo'lishiga qaramay, baribir Vadimdan hayiqardi. Chunki Vadim karateni unga nisbatan ancha chuqur o'zlashtirgan, qolaversa, Samad akaga deyarli erkatoyligini Mavlon yaxshi bilardi…
— Mavlon, keldingmi? — Samad aka yigitga o'girilib yelkasidan ushladi. — Sen shu yerda tura-tur, kerak bo'lib qolishing mumkin!..
— Xo'p bo'ladi, boss!
Samad aka kulimsirab ro'paraga qo'yilgan kursilardan biriga cho'kdi.
— Qani, ayt, meni nimaga sotding-a?
— Sotganim yo'q. — dedi Vadim xirillab.
— Meni bilmaydi, go'l deb o'ylagansan-da-a?
— Yo'q.
— Unda nima maqsadda Ruxsora degan qanjiqqa ilakishib yuribsan? Niyating nima edi o'zi?..
Vadim o'ziga qadrdon ismni eshitib birdan hushyor tortdi. Qandaydir soniyalar ichida xayolidan bo'lib o'tgan ishlar o'ta boshladi.
Ha, u haqiqatan Ruxsora bilan tunagan. Ertasiga uni Sho'rtumshuqning huzuriga olib ketishayotganda…
— Men sizni sotganim yo'q! — dedi bu gal hiyla ovozini balandlatib. — Ko'rdingiz-ku, men Sho'rtumshuqning haydovchisini urib o'ldirdim!..
— Xo'sh, nima bo'pti? Baribir, sen o'sha marazga xizmat qilishga rozi bo'lgansan. Bitta qanjiqni debmi?..
Bu gap ortiqcha edi. Ruxsora to'g'risida bunday haqoratli so'zlarni aytishga hech kimning haqi yo'q deb hisoblay boshlagandi.
Vadim umrida birinchi marta Samad akaga g'azab bilan tikildi.
— U qanjiq emas! — xirillab bo'lsa-da baqirdi u. — U qanjiq emas!.. Bunday deyishga haqqingiz yo'q!
— Ie, hali yurakdan urib qolibdi-ku o'sha!.. — xoxolab kulib yubordi Samad aka. — Vey, nonko'r, kelib-kelib qayoqdagi “axlat”ni yoqtirib qoldingmi?.. Tag'in menday odamga tap tortmay gap qaytarasanmi?
Samad aka sekin Mavlonni imladi…
Qo'riqchining qo'lidagi charm tayoq Vadimning yelkasi aralash kelib tushdi. Bir marta tusha qolmadi…Qayta-qayta oyog'i, beli, yelkasi… Ishqilib, duch kelgan yeriga tushaverdi…
— Ih-h!.. Urmang!.. Bas qiling!.. — dodlab qichqirardi Vadim og'riqqa dosh berolmay. — Urmang, hammasini aytaman!.. Hammasini aytaman!..
Samad aka Mavlonni qo'lidan ushlab to'xtatdi.
— Xo'p, ayt! — dedi u negadir bu safar Vadimga achinish bilan boqib. — Men kutyapman!..
— M-men… O'sha qizni yoqtirib qoldim, nega ishonmaysiz?..
— Nega ishonmas ekanman?.. Sen asl zotingga tortgansan… Shuning uchun o'zingga o'xshagan “axlat”ni yoqtirib qolgansan… Davom et!..
— O'shani deb Sho'rtumshuqqa xizmat qilishga rozi bo'lgandim!.. Kechiring!..
— U senga qanday shart qo'ydi?
— Sizni avval “bankrot”ga tushirib, keyin yo'q qilishimni buyurgandi…
— Nima va'da qildi evaziga?
— Qizini berishga…
— Qizini?.. — Samad aka kulib yubordi. — Qaysi qizini?
— Ruxsorani.
— Vey, eshshak, kim aytdi senga Ruxsora uning qizi deb?
— Sho'rtumshuq.
— Ko'rdingmi, shu yerdayam asl zotingga tortgansan… Ruxsora uning duch kelgan yerini o'pib yuradigan manjalaqilardan biri-ku!..
— Nima?.. Q-qanaqasiga?.. Ishonmayman, Ruxsora unday qizlardan emas!..
— Ko'rdingmi, mening dargohimda shuncha yil yurib, baribir odam bo'lmabsan!.. Sendan boshqa bo'lsa, mening qo'ltig'imga kirib og'irimni yengil qilardi. Sendan boshqasi hech bo'lmasa, buzuqiminan to'g'ri ayolning farqiga borgan bo'lardi… He, hezalak!.. Sendaqalarni…
Vadim beixtiyor o'zini Samad akaning oyoqlari ostiga tashladi.
— Meni kechiring!.. Ahmoqlik qildim, kechiring!.. M-men… Sizni sotmaganman, ishoning!..
— Kechirish Xudoga xos. — dedi Samad aka ijirg'anib oyoqlari ostida yotgan Vadimga tikilarkan. — Menga unday fazilatlar umuman xos emas, bilib qo'y! Hali nega o'sha Sho'rtumshuqqa yopishib