Tasodifiy hikoya: Aka singil rishtalari singlim bilan 5 kisim
Singlim: ha unda mayli dedide azgina suhbatlaship yotikde va yahshi dam ol dep uykiga kettim ertalap tursam oldimda singlim yo ha nima bu tushimmi dep oylap otirdim va sekin kuhnyga chiksam singlim nimadur pishirayotgan ekan mani kordide va manga karap kulip Singlim: yahshi dam oldizmi akajonim dep kuldi Man: ha asalim yahshi ozingchi puchukcham Singlim: ha oz koldi shu gapni gapirmasligizga dep kulip koydi Man: ha osha kun kelsin kegin aytmiman puchukcham mani dep labidan bita opip nima...davomi

— Qani, gapir! — dedi u derazaga suyangan ko'yi Vadimga o'qrayib. — Samad otang qanday topshiriqlar berib yubordi bu safar?..
Vadim bildiki, hammasidan xabar topgan.
«Sho'rtumshuq deganicha bor ekan haromi! — dedi xayolan. — Bularning dastidan bir qadam bosib ko'chaga chiqib bo'lmaydi shekilli…
— Men u yerga borganim yo'q. — tavakkal yolg'on gapirdi Vadim. — Boshqa ishim bor edi. O'sha yoqqa borib keldim.
— Shunaqa degin? — sovuq tirjaydi Sho'rtumshuq. — Baribir meni ahmoq deb o'ylarkansan. Na iloj?.. Endi qattiqroq gaplashmasam bo'lmaydi ekan senminan… Vey, chuvrindi, o'shanikiga borasan-u, men bilmaymanmi?.. Kim ekanimni nahotki unutgan bo'lsang?..
Vadim lom-mim deyolmay qoldi. Nima ham derdi? Agar ortidan kuzatmaganda bu gaplarni gapirmagan bo'lardi…
Xo'sh, endi buyog'iga nima deb o'zini oqlaydi?.. Tag'in qanday yolg'onlar to'qiydi?..
— Bo'pti, indamasang indamay turaqol. — o'rtadagi jimlikni buzdi Sho'rtumshuq. — Men arqonni uzun tashlab qo'yadiganlar xilidanman… Unda gapimni eshit. Bugun kechasi Samadnikiga borasan. Qurollangan holatda. Yoningga yigitlarimdan qo'shib beraman. O'zim seni tegishli asboblar orqali kuzatib turaman.
— Nima qilishim kerak?
— Nima qilarding? Samadni uxlayotgan yerida tinchitasan. Ayyorlik qilishga, hiyla ishlatib qochib qolishga harakat qilma!.. Foydasi yo'q. Chunki sen shoxida yursang, yoningda boradigan yigitlar bargida yurishadi. Yana shuni esingda tutginki, agar uni o'ldirib, ishonchimni oqlasang, kelgusida seni yaxshi lavozimlar, mo'may pullar kutayapti. Aksincha ish tutsang, o'zingdan ko'r!.. Men hiylagarlarni yoqtirmayman…
— Mayli, ketsam bo'ladimi?
— Ha, borib tayyorgarligingni ko'r!.. Vaqt juda oz qolayapti…
Vadim boshini xam qilgancha bo'shashib mehmonxonani tark etdi.

* * *

Ikki o't orasida qolishdan yomoni yo'q ekan. Sho'rtumshuq ajratib bergan xonaga kirgach, Vadim boshini changalladi. Biladi. Bu yerda ham omonat. Samad akanikida-ku, hamma uni qo'li bilan ko'rsatib yotibdi. Xato qilib qo'yishini kutishayapti xolos…
Ha, demak, hayoti qil ustida turibdi hisob. Bu yerda ham, Samadnikida ham ortiqcha…
Xo'sh, buyog'iga qanday yo'l tutsin? Qay biriga yaxshi ko'rinarmikanman deb jonini jabborga bersin? Qachongacha?..
Ana shu savollar girdobiga ko'milib mahali Ruxsora kelib qoldi.
— Oh, o'zimning sevgilim kelibdi-ku!.. — ichkariga kira solib Vadimning bo'yniga osildi u. — Darvozadan kirdim-u, sizning kelganingizni eshitdim. Jon-ponim chiqib ketayozdi quvonganimdan…
— Ishlar chatoq, Ruxsora. — dedi Vadim qovog'ini uyib.
— Nega?.. Samad yana xafa qildimi?
— U yerdagilarning meni ko'rishga ko'zlari yo'q.
— Shu xolosmi? Shungayam xafa bo'lib o'tirbsizmi?
— Shuning o'zi bo'lsa-ku, do'ppimni osmonga otardim…
— Nima bo'ldi? Gapirsangiz-chi!..
— Birinchidan, Samad Sho'rtumshuqni o'ldirishga buyruq berdi… Ikkinchidan… Sho'rtumshuq hidlanibdi hammasidan…
— Zug'um qildimi?
— Yo'q, yaxshilikchasiga ogohlantirdi. Bugun kechasi Samadni o'ldirishim lozim emish…
— Bu zo'r-ku! — quvonib ketdi Ruxsora. — Sizga qiyin emas-ku bu ish!..
— Qiyin emasligini bilaman… Ammo… Shu kechasi Sho'rtumshuqning o'ziniyam tinchitishim kerak… Nima qilishni bilmay boshim qotdi, Ruxsora!..
Ruxsora bir muddat o'ylanib qoldi. Haqiqatan ahvol jiddiy edi. Bunday hollarda ishni nimadan boshlagan ma'qul?.. Eh, shuncha payt kallakesarlar orasida yurib bunaqasini ko'rmagandi!.. Ikki birday zo'ravonni baravariga o'ldirish oson ish emas… Juda ehtiyot bo'lish zarur.
— Endi bunday qilasiz, — dedi nihoyat bir to'xtamga kelgandek lablarini qattiq tishlab. — birinchi navbatda Samadni tinchiting!.. Chunki siz hozir Sho'rtumshuqning qarmog'ida ilinib turibsiz. Uyog'i keyin… Xudo poshsho…
— Sezib qolsa-chi?..
— Kim sezib qoladi?
— Kim bo'lardi? Sho'rtumshuq-da!..
— Aytdim-ku, avval anavinisini tinchiting!.. Faqat… Milisalar bilib qolmasa bas… Juvonmarg bo'lib ketasiz-a… Bo'ldi, hadeb o'ylanavermay, dam ham oling!.. Ishonsangiz, sizni judayam sog'inganman…
Ruxsora jilmaygancha ustidagi kiyimlarni yechib bir chetga irg'itdi.
Vadim hozir kayf-safo qiladigan ahvolda bo'lmasa-da, noiloj sevgilisining belidan oldi…
* * *

— Vadim, tez mening oldimga kir!.. — ikkovlari ham tashqaridan kelayotgan Sho'rtumshuqning ovozini eshitib, dast o'rnilaridan turishdi. Vadim pardani ko'tarib derazadan tashqariga qaradi. Qosh qorayib qolibdi. Demak, hademay kutilgan lahzalar yaqinlashadi… Hayoti hal bo'lsa ham ajabmas… Negaki, bunday xavfli o'yinlarda qaysidir taraf yutqazishi zarur. Busiz bo'lmaydi… Xudo ko'rsatmasin, Samad aka xabar topgan bo'lsa, keragicha qo'riqchi qo'yib, Vadimni to'rga ilintirishi aniq… Xabar topmagan bo'lsa-chi?.. Unga xuddi shunisi kerak… U holda ish xamirdan qil sug'urgandek oson bitardi.
— Xavotir olmang, — dedi Ruxsora tashqariga yo'l olgan Vadimning yo'lini to'sib. — Men ham o'sha atrofda bo'laman… Omad sizga yor bo'lsin!..
Vadim qizning yuzlaridan ohista o'pib qo'ydi…
Ishqilib, oxirgisi bo'lmasin!..
— O'zingni ko'rsatadigan payt yaqinlashayapti. — Sho'rtumshuq hamon Vadimga ishonchsizlik bilan qarab tashqariga ishora qildi. — Otaginangning ikki-uch soatlik umri qoldi… Esingdami qay ahvolda uni tinchitishing?
— Albatta esimda. — javob qildi Vadim. — Uxlayotgan yerida…
— Sezdirib qo'ymasmikansan?
— Buyog'ini menga qo'yib bering.
— Ha-a, senga ishonsa bo'ladi. — kuldi Sho'rtumshuq. — Ja pixini yorganlardansan… Menga qara, tag'in… Samadni tinchitgan kishi bo'lib mengayam tashlanib qolmagin-a!.. Achchig'im yomon, bilasan…
— Xuda asrasin! — unga javoban sovuq tirjaydi Vadim ham. — Sizday odamga qo'l ko'tarib bo'larkanmi…
— Shunday bo'lsin. Chunki men juda ehtiyotkor odamman… Bo'pti, hozir omborga kirib kerakli patronlarni ol!.. Orqangdan yigitlar kuzatishadi. Sira tashvish tortma… Ja zo'r kelsa, ochiqchasiga hujum qilishdanam toyishmaydi ular…
— Xo'p, yaxshi qoling!..
— Omadingni bersin, killer, xa-xa-xa-xa!..
Chiqib ketayotib Sho'rtumshuqning yoqimsiz kulgisini eshitgan Vadim tishlarini sezdirmay g'ijirlatib qo'ydi.
— «Hali shoshmay tur, qari tulki, seniyam galing kep qolar!..»

* * *

— Ruxsora, qani buyoqqa kir!.. — Vadim jo'nab ketgach, tashqariga chiqib ketayotgan Ruxsoraga ko'zi tushgan Sho'rtumshuq mehmonxonadan turib qichqirdi.
— Chaqirayapsizmi? — ichkariga kirib o'tirmay, ostonadan turib so'radi Ruxsora.
— Chaqirdim, kir ichkariga!
— Men biroz shoshayotgandim, aka!
— Kir dedim!.. Shoshganingminan necha pullik ishim bor?
Kirmaslikning iloji yo'q edi. Bu tulki qaerga ketayotganidan xabar topsa, Xudo uradi-qo'yadi…
Ruxsora itoatkorona ichkariga kirib Sho'rtumshuqning ro'parasiga o'tirdi.
— Oh, sening lo'mbillagan sonlaringdan!.. — qizning ikki sonini baravar g'ijimlab pishqirdi Sho'rtumshuq. — Ana, eringniyam jo'natdik… Endi ikkalamiz bi-ir maishat qilamiz, nima deysan?
— Hozir ema-as!.. — erkakning qo'llariga badanini junjiktirib, asabiylasha boshlagan Ruxsora imkoni boricha sezdirmaslikka tirishib erkalangan bo'ldi. — Bir joyda ishim bor. O'sha yoqqa o'tib kelay, keyin…
— Haddingdan oshma! — Sho'rtumshuq