Tasodifiy hikoya: Badbaxt kuyov
Artur 29 yowda uylandi. Unga 18 yoshdagi onasini yolg'iz qizi Niginani olib berishdi. To'y tugagach ...davomi

uni orqasidan mahkam quchoqladi-da, divanga bosdi. — Avval mening nafsimni qondir. Ana undan keyin qaerga xohlasang ketaver!.. Hozir mening itim kep turibdi. Itim kelganda-chi, hech kimni ayab o'tirmayman!.. Qani, jonidan, mana shu oppoq sonlaringni o'zing kerib yubor-chi!..
Ruxsoraning qo'lidan nimayam kelardi. Balki buning ham bir kechalik umri qolgandir?!. Qolaversa, hozir ishni buzmaslik kerak…
U tishlarini-tishlariga bosib divanga cho'zildi…

* * *

Samad akaning hayhotdan hovlisi. Tashqari chiroq har qachongidek yoniq. Ahyon-ahyonda kelib-ketadigan mashinalarni aytmasa, deyarli jimjitlik…
Vadim bu safar tomorqa tomondan hovliga yaqinlashdi. Hech qachon yuragi bu qadar bezovta urmagandi. Qancha odamning yostig'ini quritgan bo'lsa, juda xotirjam ish tutardi. Bugun esa… Yuragi qinidan chiqquday tipirchilayapti…
U oyoq uchida yurib borib tanish deraza tagida to'xtadi. Ha, xuddi shu deraza ortida Samad aka uxlaydi. Bu yerda qo'riqchi yo'q. Qo'riqchilarning hammasi hovlida. Ayni muddao… Faqat bildirmaygina ichkariga kirib olsa bas. Lekin biroz kutishga to'g'ri keladi…
Tashqari sovuq bo'lishiga qaramay, Vadim ikki-uch soat chamasi deraza ostida o'tirib qoldi. Goh-gohida sumkadagi vintovkani ushlab-ushlab qo'yar, ikki ko'zi ichkaridagi chiroqda edi…
Nihoyat kutilgan onlar yaqinlashdi. Chiroq o'chib, ba'zan quloqqa chalinib qoladigan tovushlar ham tindi. Endi yana bir soat kutish lozim edi. Samad aka qotib uxlagandagina deraza ohista ochilib, vintovka ishga tushirilishi mumkin…
Vadim har ehtimolga qarshi vintovkasini o'qlab, ovoz pasaytirgichini paypaslab-paypaslab qo'ydi. Hammasi joyida…
U bir narsani bilardi. Hozir qaerdandir turib Sho'rtumshuqning odamlari kuzatayapti…
Lekin… Ruxsora qaerda ekan?.. O'sha ifloslarning orasidamikan?.. Mayli, hozir bu haqda o'ylaydigan payt emas… Tezroq ishni tugatib juftakni rostlash lozim…
Samad akaning uxlaganini taxmin qilib, Vadim asta boshini ko'tardi. Ichkari qop-qorong'i. Hech narsa ko'rinmaydi…
— «E, shu yerda bo'lmay, qaerdayam bo'lardi… — ko'nglidan o'tkazdi u tavakkal vintovkani sumkadan chiqararkan. — Peshonamdan ko'rdim… Joyida bo'lsa, marra meniki. Bo'lmasa… Ajal yetmagan bo'lsa, qutulib ketarman…»
Vadim bu uydagi derazalarni ko'z yumib ochardi. Qo'yin cho'ntagidan maxsus pichog'ini chiqardi-da, derazaning zulfin bor yeriga tiqib, asta yuqoriga ko'tardi. Zulfin ovoz ham chiqarishga ulgurmay, ochildi…
Vadim yana bir marotaba atrofni kuzatdi. Jimjitlik. Ichkaridan ham tovush eshitilmadi. Demak, Samad aka qotib uxlayapti…
U ehtiyotkorlik bilan derazani qiya ochdi-da, vintovkani ichkariga kirg'azdi. O'zi astoydil xona o'rtasidagi karavotni ko'zdan kechirdi…
Hammasi joyidadek ko'rindi. Vintovkaning uch qismiga fonar o'rnatilgan. Agar qorong'ida kimnidir otmoqchi bo'lsa, killer xuddi o'sha fonardan foydalanadi. Ayniqsa, uxlayotgan odamni juda aniq ko'rsatib beradi…
Vadim lablarini asabiy tishlab fonarni yoqdi. Va karavot o'rtasini nishonga oldi…
Zo'r-da, bunday yaqin masofadan turib otish kimga ham zavq bermaydi…
Tepki bosildi. Qayta-qayta uch marotaba bosilgach, «o'lja» qimirlamay qoldi…
Faqat… Birinchi o'q borib tekkanda sakrab olgandi xolos…
Xullas, ish xamirdan qil sug'urgandek bitdi. Vadim shosha-pisha vintovkani sumkaga joyladi-da, orqa-ketiga qaramay, katta yo'l tomon chopdi. Uni ikki yuz metrlar narida maxsus mashina kutishi lozim edi…

* * *

— E, boplading, ota o'g'il! — Vadim kirib kelishi bilan quchog'ini ochib peshvoz chiqdi Sho'rtumshuq. — Bunaqasi bo'lmagan!.. Vey, hozir Samadnikida qanday to'polonligini bilasanmi?.. Malades, killer!.. Ana endi mening ishonchimni deyarli oqlading hisob!.. Qani, bu ishni yumasak bo'lmaydi, o'tir!.. Bugun uyimning to'ri seniki, qani, o't, Vadimjon!..
Hali ular joylashib ulgurmay, ostonada Ruxsora paydo bo'ldi. Sho'rtumshuq unga ko'zi tushdi-yu, qaytadan o'rnidan turib qizning istiqboliga chopdi.
— Zap ering bor-da, qizaloq!.. Tabrikla, eringni, tabrikla!.. U bugun mening ashaddiy dushmanimni yo'q qildi!..
Ruxsora yer ostidan alam bilan Sho'rtumshuqqa bir qarab qo'ydi-da, yasama jilmayish qilib Vadimning tepasiga keldi.
— Tabriklayman sizni! — dedi ovozini hiyla pasaytirib. — Sizga ishonardim, rahmat!..
— Qani, Ruxsora, senam o'tir bu yerga!.. — xushomadli ohangda qizni Vadimning yoniga chorladi Sho'rtumshuq. — Bugun uchchovlashib bir o'tiraylik!..
— Yo'q, meni ishim bor. — Ruxsora sekin eshik tomon yo'naldi.
— Ie, nimaga unaqa deysan? Shunday kunda bahona sig'adimi? O'tirsang-chi!..
— Kechirasizlar, judayam zarur ishim bor…
— Shunaqami? Ha mayli, — Sho'rtumshuq umrida birinchi bor Ruxsoraga yon berdi. — Boraver, biz Vadimminan biroz o'tiramiz!..
Ular ancha vaqtgacha mehmonxonada qolib ketishdi. Sho'rtumshuq anchadan beri bu taxlit yurakdan o'tirmagandi. Shu kuni niyati amalga oshganidan xursandligini hech qaerga sig'dira olmasdi. Tinimsiz qadah to'ldirar, har bir qadahni sipqorishdan avval o'ziga o'zi omad tilardi.
Chamasi oradan ikki soatlar o'tdi. Vaqt ham tongga yaqinlashib qoldi. Vadim qarasa, Sho'rtumshuq o'tirgan yerida xurrak ota boshlayapti. Sekin ko'tarib yotog'iga olib kirdi. Karavotiga yotqizib chiroqni o'chirgach, yo'lakka chiqdi-da, derazadan tashqariga qaradi. Qo'riqchilar ham uxlashayapti shekilli, darvozaxonada hech kim ko'rinmadi…
— «Endi kechiktirmay, buniyam yo'qotish kerak!..»
Vadim shoshilinch o'z xonasiga — Ruxsoraning yoniga oshiqdi…

* * *

— M-menga qara, Ruxsora, endi nima qilamiz?.. — hovliqib ichkariga kirib kelgan Vadim qizni yelkasidan tutib o'ziga qaratdi. — Yurak g'ash, Ruxsora, yurak g'ash!..
— Meni qiynamang, o'zim ham jonimni hovuchlab o'tiribman!.. O't bilan o'ynashib qo'ymadikmikan?..
— E, bo'lar ish bo'ldi!.. Vahima qilaverma! Anavi yaramas uxlab qoldi. Nima qilamiz?..
Ruxsora sekin derazadan tashqariga mo'raladi. Hammayoq suv quygandek jim-jit. Olis-olislardan tong yorishib kelmoqda edi.
— Ulgurishimiz kerak. — dedi u Vadimning bilagidan tutib. — Shoshilmasak bo'lmaydi…
— Keyin… Keyin nima qilamiz?
— Qachon?
— O'ldirgandan keyin deyapman!
— Qochamiz, Vadim, qochamiz!.. Ushlab olishsa naq bo'g'izlab tashlashadi…
Vadim ortga tisarildi.
— E, yo'-o'q, qochadigan ahmoq yo'q!..
— Bu nima deganingiz? Milisa hozirdanoq qidirib yurgandir sizni… Shunday Samad o'ladi-yu, izlamaydimi?
— Unda… Qochishning umuman foydasi yo'q. — dedi Vadim. — Yo'llarni titkilab yotishgandir ular… Yaxshisi, biror ishonchli yerda yashirinib yuramiz vaqtincha…
— Xo'p, avval tinchiting, keyin bir gap bo'lar!..
Vadim sekin sumkasini olib, ichidagi vintovkani chiqardi-da, o'qladi. So'ng yana sumkaga joylab yo'lakka chiqdi. Birpas qulog'ini ding qilib turdi. Hech qanday ovoz eshitilmagach, Sho'rtumshuqning yotog'i eshigini ohista itarib ichkariga kirdi…
Ruxsora yo'lakning eshikka yaqinroq yerida poylab turgandi… Oradan bir-ikki daqiqalar o'tib-o'tmay, ichkaridan «Tuk… Tuk… Tuk…» degan tovush eshitildi… U tovush vintovkaniki ekaniga amin bo'lib xonaga kirib bordi…
Ha, u yerda dahshatli manzara namoyon edi.