Tasodifiy hikoya: кизла ун савол
кизла кайси усулда сикишишши ёктирасила?...davomi

atrofni kuzatdi. Eshik og'zida ikki qo'riqchi saqich chaynagancha qo'llaridagi charm tayoqlarni o'ynatib o'tirishibdi. Boshqa hech kim ko'rinmadi…
«Ruxsoraga nima bo'ldiykin? — ko'nglidan o'tkazdi Vadim qaytadan ko'zlarini yumarkan. — Ishqilib, uni o'ldirib qo'yishmagan bo'lsin!.. Yo'-o'q, o'ldirib ko'rishsin-chi!.. Urug'ini quritaman! Mana shu yerdan eson-omnon chiqib olsam bas!..
Bir mahal qo'riqchilar sapchib o'rinlaridan turishdi. Ulardan biri cho'ntagidan telefon chiqarib kimgadir qo'ng'iroq qildi. Vadim hammasini eshitib turardi-yu, miyasining g'uvillashidan u nimalar deyayotganini, kim bilan gaplashayotganini hadeganda anglab ololmasdi…
Oradan bir-ikki daqiqa vaqt o'tib ichkariga yonida to'rt nafar yigit bilan Samad aka kirib keldi. Ular orasida Tolib ham bor edi. Bittasiga ishora qilgandi, u burchakdagi chelakda turgan sovuq suvni olib Vadimning ustiga sepdi. Ana shundan keyingina miya g'uvillashi pasayib o'zini o'nglagandek bo'ldi.
— Xo'sh, yigit, qanday bo'larkan? — yaqin kelib so'ray boshladi Samad aka. — Shunaqa!.. Bizning ishda juda ziyrak va ehtiyotkor bo'lish lozim. Sen esa, qancha ta'lim-tarbiya bermay, baribir odam bo'lmading!.. Qoningda yo'q-da!.. Qayoqdagi piyonista daydilardan tug'ilgansan!..
— Ruxsorani ko'rishim kerak! — xirilladi Vadim.
— Ko'rib nima qilasan? Uni o'ldirib yubordik!.. Endi navbat seniki…
— Nima?.. Haqqing yo'q o'ldirishga!.. Marazlar!..
— Mana shuni aytishadi-da, eshak semirsa egasini tepadi deb! — kinoya aralash kulib qo'ydi Samad aka. — Sen itni go'dakligingdan yedirdim, ichirdim. Ish o'rgatdim. Oqibatda meni sensirab, haqorat qilishga o'tding. Jonimga qasd qilishga tayyorligingni-ku, gapirmay qo'ya qolay!.. Ha endi yoshligingga, g'o'rligingga bording… Vey, Ruxsorani hali-veri o'ldirganimizcha yo'q… O'ldirmoqchi ham emasmiz. Bilasanmi nima uchun?
Vadim Samad akaga sovuq nazar tashladi.
— Mayli, bilmasang kerak hoynahoy… Aslida seni shu qaltis yo'llarga boshlagan o'sha edi. Chunki biz unga shunday topshiriq bergandik…
— Bo'lishi mumkinmas!.. Ruxsora unaqa qizmas!.. — ovozining boricha to'satdan baqirib yubordi Vadim.
— Yaxshi, — Samad aka bosiqlik bilan qo'riqchilardan biriga buyurdi. — bor, opkir uni!..
Ruxsora ichkariga olib kirildi. Vadim unga yeb qo'ygudek tikilar, hozir-hozir Samad akaning gaplarini rad qiladi degan niyatda qulog'ini ding qilib turardi.
— Sen manaviminan yolg'iz qolib bir gaplashib olgin! — dedi Samad aka. — Hammasini ayt! Toki o'zining kimligini nihoyat tushunib yetsin!..
Yerto'ladan qo'riqchilar ham chiqib ketishdi. Vadim hansirar, hamon qizdan sado chiqishini kutardi.
— Kechiring, Vadim! — asta shivirlab Vadimning ko'zlariga tik boqdi Ruxsora. — Men… Aslida… Yo'q, siz yomon xayolga bormang!.. Sizni tanimasimdan oldin haqiqatan Samad akaminan Sho'rtumshuqlarning buyrug'i bo'yicha ish tutardim… Nima qilay? Ayolman!.. Shu to'dalarga ilakishib qolganman. Ming chiranganimminan baribir chiqib ketolmasdim… Ishoning, hozir butkul boshqachaman!.. Sizni sevaman, Vadim!.. Qilmishlarimdan afsusdaman!.. Kechiring meni!..
— Iflos!.. — alam bilan pichirladi Vadim. — Iflos!.. Manjalaqi!..
— Mayli, nima deb haqorat qilsangiz haqqingiz bor… Faqat… Ishoning!.. Haliyam kech emas. Sizning badnom bo'lishingizni sirayam istamayman!..
— Badnom qilib bo'lgansan allaqachon!.. Endi… Yo'qol ko'zimdan!.. Sendan hazar qilaman, yo'qol!..
— Nahotki, yuragingiz shunchalik tosh bo'lsa? — ko'zlariga yosh oldi Ruxsora. — Nahotki, rahmingiz kelmasa menga?.. ishoning deyapman-ku, biz albatta bularning qo'lidan qutulib chiqamiz. Mana ko'rasiz!..
— Agar sen bilan chiqadigan bo'lsam, shu yerda o'lib ketaman!.. Anavilar o'ldirmagan taqdirdayam o'zimni o'zim o'ldiraman!.. Bor, mening nafratimni battar qo'zg'atma!.. Agar boylog'lik bo'lmaganimda o'zim bilardim seni nima qilishni!.. Bor, seni bugundan boshlab tanimayman. Bilishniyam istamayman…
— Vadim…
— Bor, dedim!..
Ruxsora ko'z yoshlarini yengiga arta-arta tashqariga chiqib ketdi. Vadim esa, boshini eggancha bir nuqtaga termulib qoldi. O'pkasi to'lib-to'lib keldi-yu,, o'zini zo'rg'a yig'idan tiya oldi…

* * *

— Xo'sh, ota o'g'il, — ostonada yana Samad aka paydo bo'lib qo'llarini bo'shatmoqchi bo'lib uyoqdan-buyoqqa o'zini tashlayotgan Vadimning iyagidan tutdi. — Gaplashib oldingmi?.. Gaplarim to'g'rimikan, yo…
Vadim indamadi. Aksincha qo'llarini musht qilib Samad akaning ko'zlariga alam bilan boqdi.
— Biror nima demoqchimisan? — davom etdi Samad aka. — Gapiraver!..
— O'ldiradigan bo'lsangiz, tezroq o'ldiring!.. Cho'zib nima qilasiz?..
Samad aka kulib yubordi. Kulgiga ostonada turgan qo'riqchi yigitlar ham jo'r bo'lishdi.
— O'ldiraymi? — dedi Samad aka hamon kulgidan o'zini tiyolmay. — Bu ish qiyin emas… Ammo men seni o'ldirmayman. Bilasanmi nima uchun?.. Ha-a, indamaysan!.. Sen ko'rnamaksan. Shuning uchun ham indamayapsan… Seni qo'yib yuboraman.
Vadim bu so'zni eshitib keskin boshini ko'tardi.
— Qo'rqma, Sho'rtumshuq ham senga tegmaydi. Seni qo'yib yuboramiz. Faqat bir shart bilan. Toshkentda qorangni ko'rsatmaysan. Mabodo yigitlarimning ko'ziga ko'rinib qolsang, bilib qo'y, itday xor bo'lib o'lasan. Uqdingmi?.. Qani, qo'llarini yech!..
Yigitlardan biri tez yurib kelib Vadimning qo'llarini bo'shatdi. U uvishib qolgan bilaklarini silay-silay yerda yotgan kostyumini ko'tarib oldi-da, egniga ildi. Bilagiga vintovka solingan sumkani osdi.
— Bor, ketaver! — stol chetiga suyangan ko'yi eshikka ishora qildi Samad aka. — Sen ozodsan! To'rt tomoning qibla!..
Vadim avvaliga biroz ikkilanib turdi. Qarasaki, Samad aka o'rnidan qo'zg'alib ham qo'ymayapti…
Ehtiyotkorlik bilan eshikka yaqin bordi-da, yana orqasiga qaradi. Hech qanday o'zgarish bo'lmadi. Shundan so'ng shaxdam qadamlar bilan tashqariga chiqib ketdi…

* * *

Katta shahar. Ko'chada kim ko'p, militsioner ko'p. Mabodo to'xtatib sumkasini tekshirib qolsa, so'rab o'tirmay panjara ortiga tiqib qo'yadi. Shularni o'ylab Vadim tezroq odam ko'zidan panaroq joylarga yetib olish ilinjida edi…
Shaharning tor ko'chalaridan yurib o'tib Qoraqamishga kirib qolgach, to'xtab cho'ntaklarini paypasladi. Ha, xayriyat, dollarlariga tegishmabdi…
Esnab osmonga qaradi. Kun botay deb qolibdi…
— Iflos! — chirt etib tupurib so'kindi o'zicha Vadim. — Ahmoq bo'lmasam, shu qanjiqqa ilakishib qolarmidim!?. Hali shoshmay tur, o'zimni sal o'nglab olay!.. Hammangni quritaman! Quritmaguncha tinchimayman!.. Birinchi bo'lib sen manjalaqini o'ldiraman…
Xo'sh, endi qaerga boradi? Qurol bilan ko'chada yurish baribir xavfli… Ha, Qo'qondagi Samin tijoratchinikiga borsa-chi? Bir paytlar o'shaning buyurtmasi bilan ikkita dushmanini tinchitib bergandi… Xo'sh, qabul qilarmikan? Anavi Samad qo'ng'iroq qilib qo'ymagan bo'lsa-ku!..
Shu payt tanish «Mersedes» ko'ringanday bo'lib, Vadim o'zini daraxt panasiga oldi…
«Itfe'llar, yana nimaga orqamdan kelishayapti?.. Yo yana yangi o'yin o'ylab topishdimi?..»
Hushini yig'ishtirib ulgurmay mashina ro'parasiga kelib to'xtadi. Ne ko'z bilan ko'rsinki, rulda Ruxsora o'tirardi. Vadim uni ko'rib yuzini