Tasodifiy hikoya: Qushni qizni telda syomka qildim
Salom saytdagilar mani ismim Akbar yoshim 18da man sizlarga yaqinda yanvar oyida bulgan voqeani yoz...davomi

teskari burdi.
— Vadim, nega menga ters o'girilasiz? — Ruxsora mashinadan tushib Vadimga yaqin keldi. — Aytdim-ku, aybdorman. Lekin sizni sevaman… Nahotki, kechira olmasangiz meni?..
— Xudo kechiradi, men kechirmayman! — dedi Vadim sovuqqonlik bilan. — Nimaga orqamdan soyaday ergashib yuribsan? Yo'lingdan qolma! Menga xalal berma!.. Endi biz boshqa-boshqa odamlarmiz…
— Yo'q, sizni yolg'iz tashlab ketolmayman!.. Agar shunday qilsam, siz nobud bo'lasiz.
— Bekorlarni aytibsan! Men nobud bo'ladiganlar xilidan emasman. Yo'limni topib olaman sensiz ham!..
— Bilaman, yo'lingizni topib olaverasiz!.. Axir, siz mashhur killersiz!.. Lekin…
— Nima lekin?
— Anavilar…
— Ularni tilga olma! Senam o'shalarning birisan!..
— Hecham-da, menga endi sizdan boshqasi kerakmas!..
— Vey, nimaga meni kallamni qotirasan-a?.. Mayli, hozir nega kelding? Kim jo'natdi seni orqamdan?
— O'zim keldim. Qochib keldim. Nimaga ishonmaysiz?..
— Qo'y, boshimni qotirma!.. Yaxshisi, borib o'shalarning xizmatini qilaver! Biz senminan bir-birimizga to'g'ri kelmaymiz!..
— Ketmasam-chi?..
Vadim kutilmaganda sumkasidan vintovkani chiqarib qo'liga oldi va Ruxsoraga to'g'riladi.
— Ketmasang, shu yerning o'zida yo'q qilaman!..
— Shunaqami?.. — Ruxsora titrab Vadimga yanada yaqin bordi. — Qani, oting!.. Bu kunimdan o'lib ketganim yaxshi… Oting!.. Siz otmaganingizminan baribir bir kun kelib anavilar yo'q qilib yuborishadi. Oting deyapman! Nega qarab turibsiz?..
Vadim beixtiyor vintovkani pastga tushirib daraxt panasiga o'tirib oldi. Shu tobda yuragi uvishib, boshi g'uvillayotgandek sezdi o'zini…
Nima qilsin?.. Bu qizdan qanday qutulsin? Buzuqiligini bila turib nega ko'ngil uza olmayapti undan?.. Nima uchun otib tashlay olmadi?.. Sotganini, nog'orasiga o'ynatganini hali unutgani yo'q-ku!.. Nimaga otmadi? Nimaga rahmi keldi?.. Nimasiga rahmi keldi?..
U asta boshini ko'tarib Ruxsoraga boqdi. Qiz o'ksinib-o'ksinib yig'lar, yig'isi haqiqatan achchiq, mungli ovozi juda ayanchi edi…
Vadim qanday o'rnidan turib uning yoniga borganini sezmay qoldi. Asta qizning yelkasidan quchib mayin sochlariga yuzini bosdi.
— Kechir!.. Men… Qo'pollik qildim, kechir!.. Senga ishonaman. Ishonaman… Faqat yig'lama!.. O'zing aqlli qizsan-ku, yig'lama!.. Bo'pti, biz birga ketamiz!..
— Rostdanmi? — beixtiyor boshini ko'tarib Vadimning ko'zlariga umidvor termuldi Ruxsora. — Rostdan meniyam olib ketasizmi?
— Ha, sendan qutulib bo'larkanmi? — kuldi Vadim. — Vey, mening nimamga uchasan-a? O'ris bo'lsam. Ustiga ustak quvg'inga uchragan bir bechoraman… Ruxsora, senga juda qiyin bo'ladi men bilan!
— Mayli, qiyin bo'lsa o'lib ketsin! — dedi Ruxsora ham ko'z yoshlarini arta-arta. — Shuncha xo'rliklarni ko'rdim. Kimlarning nog'orasiga o'ynamadim…
— Biz hozir Qo'qonga borishim kerak.
— Uyoqlarda nima qilamiz?
— Bir tanishim bor. Agar anavi Samad qo'ng'iroq qilib aynitib qo'ymasa, balki o'sha odam qabul qilar…
— U odam yaqin tanishmi sizga?
— Ha, bir paytlar Samad orqali menga bir nechta buyurtmalar bergan. Qoyillatib bajarganman… Unutmagandir, axir!..
— Ajabmas.
— Xo'sh, ketdikmi?.. To'xta, mashinani tashlab ketishimiz lozim.
— Nega? — hayron bo'lib so'radi Ruxsora.
— Senikimas-ku!.. Shuning dastidan ham baloga giriftor bo'lib ketmaylik deyman-da!
— Xavotir olmang!.. Bu mashinani Samad sovg'a qildi.
— Yo'g'-e!..
— Ha, u menga ham butunlay ruxsat berdi. Sizga rahmi kelganmish…
— Shunaqa degin? — lablarini asabiy tishladi Vadim. — Bo'lsa bordir… nima bo'lgandayam, men ahmoqlik qilib qo'ydim. Bunday yo'l tutmasligim kerak edi…
— Mayli, bo'lar ish bo'ldi. Oyoqqa turib olsangiz kelib rozi qilarsiz…
— Albatta rozi qilaman. — kaftlarini bir-biriga ishqalab mashinaga o'tirdi Vadim. — Bo'lmasa nonko'rlik bo'ladi…

* * *

Mashina qorong'i kechada Qo'yliqqa tomon ketib borardi. Ruxsora orqa o'rindiqda o'tirgancha o'zicha qaysidir qo'shiqni xirgoyi qilar, Vadim unga javoban gohi-gohida kulib qo'yardi…
Katta axlatxonaning ro'parasiga yetay deb qolishgandi. To'satdan yo'lga bir bolakay chiqib kelib ikki qo'lini silkita boshladi. Vadim avvaliga hayron bo'ldi. Chiroq yorug'ida bolaning kir-chir kiyimlari aniq ko'rinib turardi. Negadir tormoz berib mashinani to'xtatdi.
— Nega to'xtadik? — hayron bo'lib ikki qo'li bilan Vadim o'tirgan o'rindiq chetini quchdi Ruxsora.
— Hozir…
Vadim sekin tashqariga chiqib bolakayga yaqin bordi.
— Amaki, meniyam opketinglar!.. — hali yetib kelib ulgurmay, Vadimga yalina boshladi u. — Opketinglar!..
— Kechasi bu yerlarda nima qilib yuribsan?
Bolakay javob o'rniga boshini egdi.
— Nega indamaysan? Ota-onang bormi?
U «yo'q» degandek boshini chayqadi.
— Ha-a… O'zbekmisan?..
— Ha.
— Yoshing nechada?
— O'n ikkida.
— Boradigan yering, qarindosh-urug'ing ham yo'qmi?
— Yo'q.
— Shu paytgacha qaerda yashab yurding bo'lmasa?
— Mana shu yerda, amaki.
— Axlatxonada-ya?
— Ha.
— Obbo sen-ey!.. — Vadimning ko'z o'ngida bolalik chog'lari gavdalandi… Eh, bir paytlar o'zi ham xuddi shu bolaga o'xshab axlat titib yurardi!.. Tilanchilik qilardi… Nega dunyo shafqatsiz-a?.. Nega hammaga baravar nasiba ulashmaydi?..
— Oting nima? — so'radi Vadim bolaning yelkasidan ohista quchib.
— Vali.
— Menga qara, Valijon, qo'lingdan nima ish keladi? Masalan… Rogatkadan otishni bilasanmi?
— Ha, bilaman, — birdan jonlanib qo'ynidan rogatka chiqardi Vali. — Mana, ovqat topolmay qolganimda, mana shu rogatkamminan chumchuqlarni urib tushiraman…
— Zo'r mo'ljalchimisan?
— Nima desamiykin?.. — Vali kulimsirab boshini egdi…
— Bo'pti, buni keyin tekshirib ko'ramiz. Hozir mashinaga o'tir!.. Bilib qo'y, endi biz bilan yashaysan… Nima yesak shuni yeysan. O'g'irlik-po'g'irlik qilmaysan… Uqdingmi?
— Uqdim, amaki!
Vali mashinaga chiqib o'tirgach, Ruxsora hayron bo'lib Vadimni o'ziga qaratdi.
— Nega bu bolani chiqarib oldingiz?
— Bunimi? — kuldi Vadim. — Buyam menga o'xshagan mo'ljalchi ekan. Xudo xohlasa, kelajakda zo'r killer bo'ladi…

***

Qo'qon. Shaharning Navoiy dahasidagi ko'zga ko'ringan hovli. Tun. Badriddin baqqol deb nom chiqargan ellik yoshlar chamasidagi, zaxil yuz, kalbosh erkak yoniga yugurdaklaridan biri Mavlon g'ilayni chaqirib oldi.
— Menga qara, — dedi u g'ilayning yelkasidan ushlab divanga o'tqazarkan. — Toshkandan anavi o'ris kallakesar kelayotganmish.
— Qaysi kallakesar, aka? — hech narsaga tushunmay Badriddinga tikildi g'ilay.
— Namuncha go'l bo'lmasang-a?.. Samadning asrandisi bor edi-ku!.. O'sha…
— Ie, anavi sotqin-a?
— Xuddi o'zi. Hozir Samad menga qo'ng'iroq qildi… Xo'sh, qanday kutib olamiz uni?
— Bilmadim… — yelka qisdi g'ilay. — Siz qanday desangiz, shu-da!..
— Unda yaxshilab quloq sol. Menimcha, hali-zamon yetib kelib qoladi. Shaharga kiraverishga yigitlardan bir-ikkitasini qo'y. Yetib kelishi bilan shaharga kiritmay turishsin. Samad ham kelarkan. O'sha kelgandan keyingina hal qilamiz…
— To'g'ri fikrlabsiz, aka, — sovuq tirjaydi g'ilay. — unaqangi sotqinlarga ishonib bo'larkanmi… Otasiday odamni sotgan xunasa, bir kun kelib hammamizni chavaqlab ketishdanam toymaydi…
— Bo'pti, aytganimdek