Tasodifiy hikoya: HARRY POTTER
GARRI POTTER VA HIKMATLAR TOSHI.Yaqin utgan zamonda Garri potter ismli bola dunyoga kelibdi uning...davomi

qil!..
G'ilay qo'l qovushtirgancha chiqib ketdi. Badriddin esa, shosha-pisha Samad akaning qo'l telefoniga qo'ng'iroq qila boshladi…
***

Vadimga Valining o'tkir ko'zlari yoqib qoldi. U mashinani katta tezlikda boshqarib borayotganiga, ro'paradan kelayotgan mashinalarning chiroqlari ba'zan ko'z ochishga qo'ymayotganiga qaramay, tez-tez bolakayga qarab olishga ulgurar, qirraburun bu boladan umidi katta edi.
“Xudo xohlasa, bundan zo'r shogird chiqadi. — ko'nglidan o'tkazdi Vadim. — Agar ishonchimni oqlasa, bor mahoratimni o'rgataman bunga. Ajabmaski… To'xta, mabodo sotib qo'ysa… Yo'g'-e, bu bola sotmaydi. Ana shunga birinchi navbatda o'rgataman uni…”
Tog'dan o'tgunlaricha yarim kecha bo'ldi. Juda charchaganini Namangan hududiga o'ta boshlaganlaridagina his qildi Vadim…
Yo'q, buyog'iga mashina hayday olmaydi. Yaxshisi, birpas mizg'ib oladi. Xudo ko'rsatmasin, biror falokat bo'lib…
Vadim sekin ortiga o'girilib qaradi. Ruxsora allaqachon o'rindiq burchagiga boshini burkab olgancha uxlab qolgandi. Faqat Vali hamon olis-olislarga tikilgancha jim o'tirardi.
— Xo'sh, Valijon, — dedi Vadim uning boshiga qo'lini qo'yib. — endi birpas mizg'ib olmasak bo'lmaydiganga o'xshab qoldi. Senam uxla, hademay tong otadi!..
— Balki mashinani men haydab ketarman? — o'tkir ko'zlarini Vadimga tikib so'radi Vali. — Haydashni bilaman…
— Nima? Sen-a?.. Qo'y, tunda mashina haydashning o'zi bo'larkanmi?.. O't, damingni ol! Ertaga qiladigan ishlarimiz ko'p, bolakay!..
Vali istamaygina boshini o'rindiqning bir chetiga qo'yib ko'zlarini yumdi…
***

Qo'riqchilarning boshida baqqolning o'zi turardi. U asabiylashib tez-tez soatiga qarab qo'yar, negadir bezovta edi.
— Ishqilib, u battol yo'nalishini o'zgartirib yubormagan bo'lsin-da! — dedi u Mavlon g'ilayga. — Bilib bo'ladimi? Tulkigayam chap beradi unaqa xunasalar.
— E, aka, chap berib qaergacha boradi-a? Ja borsa, Namanganga, yo Anjonga burvorar… Xavotir olmang, buyog'ini pishitib qo'yganman.
— Balosan-da, g'ilay, — qornini silkitib-silkitib kulgancha, g'ilayning yelkasiga qoqdi baqqol. — Xudo bekor ko'zlaringni g'ilay qilib yaratgan. Agar sog' qilib yaratganda, yanayam katta ishlar qilgan bo'larding…
G'ilayga bu gap yoqmadi shekilli, burnini jiyirib norozi to'ng'illab qo'ydi.
— Ja yerga uravermang, aka, g'ilay bo'lsam ham, nishonga bexato uradiganlardanman…
— Buni bilaman, bilaman!..
Nihoyat tong yorishib, yaqin atrofdagi xo'rozlar baravar qichqira boshlashdi. Mashinadan esa, darak yo'q edi…
Shu tobda baqqolning cho'ntagidagi telefon bezovta jiringladi.
— Allo!.. Ha-a, sizmi Samad aka?.. Nima?.. Ie, shunaqami?.. Obbo battol-ey!.. Aka, siz sirayam xijolat tortmay kelavering, ha!.. E, biz hamma chorasini ko'rib qo'yganmiz!.. Bizdan qochib qutulolmaydi…
— Ha, aka, biror gap bo'ptimi? — baqqol telefonni qaytib cho'ntagiga solishi bilan so'radi g'ilay. — Nima bo'pti?
— Menga qara, g'ilay, — deya qo'llarini musht qildi baqqol. — tez odamlarni yoningga olgin-u, Namangan yo'liga jo'na!.. Itdan tarqagan o'sha yoqqa burilib ketganmish…
— Unda nega Samad akaning o'zi quvib yetmabdi?
— Ahmoq bo'ptimi shunday katta odam qayoqdagi mishiqiminan sichqon-mushuk o'ynab?!.. U kishi bizga buyurgan tutishni, uqdingmi? Bor, vaqtni o'tkazma!..
G'ilay shosha-pisha sal narida turgan qo'riqchilardan ikkitasini yoniga oldi-yu, Neksiyasiga o'tirib Namangan tarafga yo'l soldi…
***

— Biz nega buyoqqa burildik-a?.. — Ruxsora birdan bezovtalanib Vadimning yelkasiga osildi. — Axir, bu yo'l Namanganga olib boradi-ku!..
— Jonim, sen sira xavotir olma! — deya uni yupatgan bo'ldi Vadim. — Orqada “dum” bor. Menimcha, bu qanjiqlar yana bir baloni o'ylab topishganga o'xshaydi.
— Kim?.. Nimani o'ylab topadi?
— Hozirgina Samadning mashinasiga ko'zim tushganday bo'ldi. Adashmasam, orqamizdan izma-iz kelayotgandi. Hozir esa, negadir boshqa yo'lga qayrilib ketvordi…
— E, namuncha vahima qilasiz? U ahmoqmidi orqangizdan shuncha joygacha kuzatib kelib? Qo'ying, shu Namangan tomonga bormaylik!.. Hov anavi yo'ldan yursangiz, Qo'qonga olib boradi… Iltimos, Vadim, negadir shuyoqlarga oyog'im tortmayapti!..
— O'lib ketishimizni istayapsanmi? — jahl bilan mashinani to'xtatib Ruxsoraga o'girildi Vadim. — U itfe'llarga ishonib bo'larmidi. Har balo keladi ularning qo'lidan.
— Obbo!.. Sizam kam emassiz o'shalardan. Namuncha o'zingizni yerga urmasangiz? Kimsan killer degan nomingiz bor. Sal botirroq bo'lsangiz-chi!..
— Shunaqa degin? Yaxshi… Sen aytgancha bo'la qolsin. Nima deding, Valijon?..
Vali kulimsiragancha bosh irg'adi.
Vadim mashinani yana Qo'qon yo'liga burdi. Va ovozining boricha baqirdi.
— Tavakkal!.. Biz ularga ko'rsatib qo'yamiz!..
***

Baqqolning telefoni yana jiringladi.
— Allo!.. Eshitaman!..
— Yaxshilab quloq sol! — bu Samad akaning tovushi edi. — O'ljang Qo'qonga qarab kelayapti.
— Aka, nega birdan fikridan qaytib, Qo'qon tomonga burildiykin-a? — hovliqib so'radi baqqol. — Tag'in bir baloni o'ylab qo'ygan bo'lmasin!
— Quyonyuraklik senga yarashmas ekan, baqqol! — kuldi Samad aka. — Sen o'sha baloga qarshi tayyorgarlik ko'r! Nega qoqqan qoziqday bir yerda mixlanib o'tiribsan. Yigitlarni ko'paytir. Yaxshilab qurollantir!..
— Xo'p bo'ladi! Hammasi aytganingizday bo'ladi.
— Aytgancha, seni ogohlantirib qo'yay! Vadim menga hozircha tiriklay kerak, uqdingmi?
— Uqdim.
— Yana… Ahmoqlik qilib ottirib-netib yurmagin. Boshingminan javob berasan.
— Xo'p bo'ladi, aka!..
***

— Nega buncha bezovtasan? — Ruxsoraning tinimsiz uf tortayotganini ko'rgan Vadim yana mashinani to'xtatdi. — Biror yering og'riyaptimi?
— Yo'q, — dedi Ruxsora qovog'ini uyib. — hech qaerim og'rimayapti… Nega to'xtatdingiz mashinani?.. Shundog'am kechikayapmiz.
— Qaerga kechikayapsan?
— Qaerga bo'lardi? O'sha… Tanishingiznikiga-da!..
— Ie, nega kechikarkanmiz? Endi tong otgan bo'lsa. Yetib boramiz-da tushgacha bemalol!..
Shu payt yonlaridan qora “Mersedes” o'qday uchib o'tib yuz metrlar chamasi narida qattiq tormoz berib to'xtadi.
— Tamom! — dedi Vadim mashinasini o't oldirarkan. — Nihoyat yetib kelishdi xunasalar. Xo'sh, endi nima qilamiz?
Ruxsora yelka qisib o'rindiq chetidagi sumkaga ishora qildi.
— Oling sumkadagi matohni!.. Kerak bo'lsa, otasiz.
— Sen qo'rqmaysanmi? — Valiga yuzlanib so'radi Vadim. — Miltiq ovozidan qo'rqmaysanmi?
— Nega qo'rqarkanman? — iyagini ko'tarib dedi Vali. — “Glushiteli” bor-ku!.. Ovozi juda past chiqadi.
— Shularniyam bilasanmi hali?.. Bo'pti, peshonadan ko'rdik… To'g'risi, shu safar odam o'ldirmoqchi emasdim. Majbur qilishadi shekilli…
Vadim shosha-pisha sumkadagi vintovkani oldi-da, o'qlab, yoniga qo'ydi…
Mashina ichidan hech kim tushmadi. Vadim hayron edi…
Xo'sh, ular nimani kutishayapti?..
Shu tobda qo'l telefoni asabiy jiringladi.
— Allo, kim bu?
Go'shakdan notanish ovoz eshitildi.
— Vintovkaga bekor yopishayapsan, yigit!.. Yaxshisi, indamay mashinangni hayda!.. Bizning orqamizdan borasan, buyruq shunday!..
— Sen o'zing kim bo'lasan? — so'radi Vadim.
— Ishing bo'lmasin. Baribir tanimaysan.
— Bu yerlarda men