Tasodifiy hikoya: babnik va babnitsalar uchun;!!!
ИФФАТ НИМА? Организм етуклик сари қадам қўяр экан, йигит ва қизлар фитрий (инстинктив) равишда ...davomi

bu gapim uchun jag'imga tushirdi. Yiqilib tushdim. Nimadir taraqlab ketdi. Uyoqdagilar o'rinlaridan turib baqira ketishdi.
— Nima qilyapsanlar? Aqldan ozganmisan?
— Anavi… anavi, — pastroq ovozda meni ko'rsatdi Yigitcha. — Iflos! Yaramas!
— Men yordam so'radim xolos. — dedim boylangan qo'llarimga ishora qilib.
— Itdan tarqagan! Men senga ko'rsatib qo'yaman!
Ruhiy g'alayonim o'z natijasini berdi. Hozir Yigitcha mening shimimni yechishdan ko'ra, Qariyadan pichoq yeb o'lishni afzal ko'rardi.
Qariya buni tushundi.
— Xo'p, qo'llarini oldinga qilib boyla! — dedi u Yigitchaga. — Lekin bilib qo'y, yana shovqin ko'tarsang, ikkalangniyam o'ldiraman.
Qo'llarimni oldinga qilib boylashgach, ancha erkin tortdim. Yigitchaga nisbatan munosabatimni o'zgartirdim.
Burchakda g'ujanak bo'lib olgancha indamay yotaverdim…
Savollarga ham javob qaytarmasdim. Faqat yotardim! Yigitcha vaqt o'tgan sari menga kamroq e'tibor berar, tez-tez ko'cha tarafga tikilar, hojatxonaga borib kelar, qisqasi, meni aksar hollarda yolg'iz qoldirardi. Bilmasdiki, shu qisqa vaqt yolg'iz qolganimda sekin tizzalab uy ichlarini titkilardim. Hatto, yarimtaki piska, qalam, mix topib gilam ostiga berkitishga-da ulgurdim…

***
Shu tobda men If qal'asi mahbusidan ham boyroq edim.
Ba'zan Yigitchani sheriklaridan kimdir almashtirib turardi.
— Haliyam yotibdimi? — so'rashardi undan.
— Ha, bir qop go'ngga o'xshab yotibdi haliyam.
— Qara, ancha aqli kirib qoldi shekilli. Boshida sakrayotgandi. Mayli, yotaversin. Ishqilib, muddat yetguncha o'lib qolmasa bas…
Kunlar shu taxlit o'tib borardi. Qo'riqchilar juda zerikishdi. Shunga yarasha men ularni yaxshilab o'rganishga erishdim. Mixlardan birini bosh kiyimim ichiga joylashtirishga ham muyassar bo'ldim. Ikkinchisini esa paypoqqa berkitdim. Shunchaki berkitmagandim. Agar boshimga urishsa, yoki men ularni tepsam mix dushmanning tanasiga kirib o'ldirishi ham mumkin edi.
Bir hafta ichida qochishning turli yo'llarini qidirdim. Tasavvurimda yarimtaki piska bilan Yigitchani yo'ldan chiqarib ko'rdim, oyog'im bilan qorovulni tepib o'ldirdim. Lekin boshqalaridan o'zim ham yetarlicha kaltak yedim.
Kursilar bilan deraza oynalarini sindirib ko'chadagilarni yordamga chaqirib ko'rdim. Baribir, ular kelib ulgurmay meni pichoqlab tashlayverishdi.
To'rtinchi qavatdan arqonga osilib tushdim. Lekin kimdir arqonni qirqib tashlashga ulguraverdi.
Boshim bilan devorni buzsam-chi?..
Bu reja kutilmaganda miyamga keldi.
Ha-da, devor nima bo'pti? Orasida g'isht, sement. Ikki marta ursam, ko'ribsizki, devor teshiladi-qo'yadi. Biroq xona devorlarini tesha olmayman. Bilib qolishadi. Vannaxona ayni muddao. Ana, endi qaysidir yo'l bilan vannaxonaga kirib olishim qoldi. Faqat… Bu rejam ham barbod bo'lish arafasida qoldi.
— Bu yerda suvaraklarga o'xshab o'tiraveramizmi? — deb qoldi bir kuni Chandiq. — Shahardan chiqib ketmasak bo'lmaydi.
— Hujjatsiz, pulsiz-a? — norozi to'ng'illadi Bugay. — Birinchi postovoydayoq qo'lga olishadi bizni.
— Qaerda o'tirish baribir emasmi? Bu yerda o'tirding nima-yu, turmada o'tirding nima. Turmada harqalay muddating ozayib boradi. Yo'q, ketish kerak!
— Kutasan! — dedi Qariya.
— Nimani kutamiz? Qo'shnilarning militsiyaga borib chaqishinimi? Yo tasodifan uchastkovoy kelib eshik taqillatishinimi?
— Vaqti kelganda bilib olasan. Hozir esa, kut!
Chandiq g'udrana-g'udrana jim bo'ldi.
Uch kundan so'ng kutish vaqti tamom bo'ldi. Chandiq Qariyaning qo'lidagi miltiqni ko'rib oh ortib yubordi.
— Qurol-ku!
— Ha, qurol. — kuldi Qariya.
— Yigit, kuning bitdi. — menga qarab xoxolab kuldi Yigitcha. — Otamiz seni!
Ana endi mening barcha rejalarim barbod bo'lishi tayinligini seza boshlagandim. Ularning hammasida qurol bor. Uchi o'tkirlangan mix bilan ularga qarshi borib bo'lmaydi. Faqat devorgina yordam berishi mumkin.
Tez orada ularning rejasini bilib oldim. Pul tashiydigan mashinani qo'lga olishmoqchi. Men bo'lsam, tag'in ularga go'yoki nishon vazifasini o'tashim zarur bo'ladi. Ular yutib chiqadimi-yo'qmi, baribir men o'qqa uchrashim aniq. Yo militsiya otib tashlaydi, yo manavilar. Jinoyatchilar ishni bitirgach, meni sudrab yurishmaydi…
Ha, vaqtim juda oz qoldi.
Mix uchini o'tkirlayverishni bas qilib, ogohlantirishlarga qaramay, xonada sudrala boshladim. Bir gal meni deraza oldiga sudralib borayotganimda Yigitcha ko'rib qoldi.
— Senga kim ruxsat berdi? — o'dag'ayladi u.
— Toza havodan nafas olishga haqqim bor. — javob qildim men. — Toqatim toq bo'ldi. Chidolmayman.
— Xafa bo'laverma, tez orada o'lasan, tinchiysan.
— O'ldir! — baqirdim men o'zimni telbalikka solib. — Nega qarab turibsan? O'ldirmaysanmi?
Kursda o'qib yurgan vaqtlarimda bizni aktyorlik san'atiga teatr bilim yurti talabalaridan ham yaxshiroq o'rgatishgandi.
— Ja yaxshi san'atkor chiqadi sendan. — kuldi Yigitcha. — Buni kechirsa bo'ladi. Biroq spektaklni rasvo qilasan. Unda rolingdan ham, mukofotdan ham mahrum bo'lasan.
Men o'lishni istamasdim. Ko'zlarimda yosh bilan bor ovozda qichqirgancha derazaga yaqinlashib kelardim.
— Ovozini o'chirib vannaxonaga qamanglar! — buyurdi Qariya.
Bugay ovozimni ustalik bilan o'chirdi. Qovurg'am aralash kelib tushgan tepkidan so'ng qichqira olmasdim.
Unim o'chdi…
Shunga qaramay, asosiy maqsadga yetishimga bir bahyagina qolgandi.
Nihoyat meni vannaxonaga qamab eshikni tashqaridan qulflab qo'yishdi.
«Yangi turma» meni ancha tinchlantirgandi. Eng asosiysi, jinoyatchilarning tepkilari, qo'rqitishlaridan uzoqman. Faqat bu taxlit jim o'tiraverishim ham to'g'ri emas.
Kechqurun ishni boshladim. Katta ko'zguni bir tarafga surdim-da, mix bilan devorni tekshirdim. Agar bitta g'ishtni chiqarib olsam, qolganlarini yo'ldan olib tashlash oson kecharkan…
***

Shu tobda beixtiyor o'tmishim, beg'ubor bolaligim, otam, onam, opa-ukalarim, qondoshlar-u, qo'shnilar ko'z o'ngimda gavdalandi…
Afsus, men josuslikka ularning barchasini almashtirdim. Barchalarining qaynoq mehridan voz kechdim. Yakkamoxov bo'lib umr kechirishni afzal deb bildim. Sog'inch bag'rimni kalamush kabi ayovsiz kemirsa-da, chidadim. Chiday olmagan lahzalarimda o'zimni tentakka soldim. Telba kabi so'zlana-so'zlana, kula-kula g'amlarni aritgan bo'ldim…
Kechiringlar, menga allaqachon aza ochib ulgurgan, unutib, ismimni qabrda qoldirib ketgan mehribonlarim! Sizlarni ko'rish, qo'ng'iroqdek tovushlaringizni eshitish, har so'zingizdan lazzatlanish menga endi yot. Kechiringlar!..
(davomi bor)