Tasodifiy hikoya: Doktor qiz ijodidan
Ismim Dilfuz . Doktorman. Kunlarning birida xonam qarshisida kelishgan bir yigit turardi. Ish vaqti ham tugagan, hamma ketishga chogʻlangandi. Men ham ketmoqchi boʻlganimda xonamga kirdi va Opajon sizda zarur ishim bor . Ikkimizni ham taniydigan yigit sizni tavsiya qildi dedi(darrov koʻz oldimga Olim keldi. Telegramda bir yigit bn rossa seks qilardim) xullas koʻndirdi. Mashinasi bor ekan. Kimsasiz dalaga kun botish chogʻida etib bordik. Avvaliga mashinada oʻpishib boshladi. Ochigʻi qarshilik qil...davomi

oldi.
— Buni qaerdan olding, it? — U mening javobimni kutib o'tirmay, tashqaridagilarga baqirdi. — Necha marta aytganman soqol olgandan keyin piskalarni tashlab yuboringlar deb! Ana, qaysidir yaramas yo'qotgan, ikkinchisi topgan.
Ichkilik keltirishdi. Qariya majburlab og'zimga ikki stakan ichkilik quygach, polga yotqizdi.
— Vannaxonani tekshirib ko'rdilaringmi? — so'radi sheriklaridan.
Yigitcha va kvartira egasi «ha» degandek bosh chayqashdi.
— Qarab turlaring, keyin tekshirib ko'raman.
Men yengil nafas oldim. Tintuv tugagandi. O'zimni o'ldirishga urinishim hammasiga chek qo'ydi.
— Shuni tinchitib qo'ya qolsak-chi? Nima keragi bor endi uning?
— Kerak. Sendan so'rayotgani yo'q hech kim.
Men vannaxonada yotgancha oshxonadagi suhbatni tinglardim.
— Tinchitish qiyin emas. Murdani qaerga berkitamiz? Axlat idishga tashlasang, sasib ketadi.
— Bu yerdan tezroq daf bo'lmasak ish chatoq. Hammamiz aqldan ozamiz.
Ular uzoq gaplashib o'tirishdi. Oxirgi so'zni Qariya aytdi.
— Soatni-ku, topolmadik. Buniyam tasodif deb umid qilamiz. Ishni boshlash payti yetdi. Anavindan ko'z uzmanglar. Vannaxona eshigini yopmanglar. Qurol men bilan Volniyda turadi. Bugungi o'tirishimiz birinchisi va oxirgisi bo'ladi. Tamom!
Ertasi kuni ertalab suvni o'chirishdi.
— Kanalizatsiya tiqilib qolib birinchi qavatni suv bosibdi. — tushuntirdi kvartira egasi. — Endi ertaga ertalabdan vaqtli suv kelmaydi.
— Ablahlar! — so'kindi Chandiq. — Devorlarga «Hamma narsa odamlar uchun» deb yozishni bilishadi.
Bugay nazorati ostida vannaxonada o'tirib o'zimcha taxmin qilardim. Xo'sh, ishim natija berarmikan? Yozganlarimni topishdimikan? Qog'oz qaerga tushdi ekan? Santexniklar ko'risharmikan?
Shu kun juda qiyin o'tdi. Qulog'imni ding qilib ko'chada nimalar bo'layotganini tinglashga urinardim. Qariya esa, nimanidir ko'ngli sezgan ko'yi yo'lakda uyoqdan buyoqqa yurib, tez-tez vannaxonaga mo'ralab qo'yardi. U asabiylashardi. Faqat nimaga bu qadar asabiylashayotgani sababini topolmay qiynalardi. U shunchaki… Xavfni xuddi yovvoyi hayvonlar singari oldindan his etib turardi.
Kunduzi kimdir kvartira eshigini taqillatdi. Men hayajon ichida tashqariga quloq tutdim. Boshlandi shekilli! Jinoyatchilar qurollarini hozirlab, yo'lakka ohista yugurib chiqishdi. Ularning ortidan Bugay ham chiqdi. Men o'rnimdan turdim.
Afsus. Kimdir adashib taqillatgan ekan. Polga bo'shashgancha o'tirib qoldim.
— Sen qaerda bo'lishing kerak? — Bugaydan do'q aralash so'radi Qariya.
— Vannaxonada.
— Unda bu yerda qand yeb o'tiribsanmi?
— Men…
— Bor, joyingda tur! Kerak bo'lsang, o'zimiz chaqirib olamiz.
Ertasi kuni tushga yaqin hovlida mashinalar signali eshitildi.
— Yana remontchilar. — dedi kvartira egasi. — Ikkita mashinada kelishibdi.
— Kvartirang bexosiyat ekan. — dedi Chandiq. — Qachon qarasa, ko'ngilsizlik.
Shu payt tag'in eshik taqilladi.
— Kim u? — so'radi kvartira egasi.
— Santexnikman. Oching. Men truba almashtirishim kerak.
— Menga shu santexniging yoqmayroq turibdi-da! — shivirladi Qariya. — Ochma!
— Men santexnik chaqirmaganman. — yo'lakdan turib qichqirdi kvartira egasi. — Keting!
— Oching!
Va kuch bilan eshikni taqillata boshladi.
— Bular militsionerlar! — dedi Qariya. — Chunki, ta'mirchilar hech qachon ikkita mashinada kelishmaydi. Qani, hamma joyini egallasin!
— Oching, militsiya! — eshik ortidan baqirdi kimdir.

— Itdan tarqaganlar! — so'kindi Chandiq va qo'liga pichoq oldi. Bugay ham biroz o'ylanib turgach, qirqma miltiqqa yopishdi.
Vannaxona eshigini ochib qo'yishgandi. Faqat Bugay vannaxonaga orqa qilgancha meni qo'riqlardi. Qaytadan o'z hissiyotlarimga quloq tutdimmi, beixtiyor Bugayga shivirladim:
— Qochib qaerga borarding?
— Nima? — Bugay to'polonda ovoz qay tarafdan kelganini payqamadimi, balkon tarafga qarab qichqirdi.
— Orqada! — dedim kulgim qistab.
U shoshib orqasiga o'girildi. Menga ayni shu kerak edi. Uni tepib yubordim. Boshqa oyog'im bilan qurol tutgan qo'liga zarba berdim. Bugay ko'ksi bilan vannaxonaga quladi.
— Sen?.. — turishga urinardi-yu, sira bu ishni eplay olmasdi. — Iflos!..
Men allaqachon o'rnimdan turib navbatdagi zarbani tayyorladim. Bugay bir amallab oyoqqa turishi hamono bir tepib yo'lakka itqitdim. U hushidan ketib yiqildi. Shundan so'ng orqaga tislanib turdim-da, katta tezlikda yugurib borib devorni tepdim. G'ishtlar har tarafga sochilib ketdi. Yana bir zarba bilan qolgan g'ishtlarni ham qulatgach, qo'shnining vannaxonasida hozir bo'ldim. Orqada esa, miltiq, to'pponchalarning, itlarning ovozi eshitilib turardi.
Vannaxonada o'rta yashar bir erkak cho'milayotgan ekan. Meni ko'rib dodlashni ham, indamay o'tiraverishni ham bilmay tosh qotib qoldi. Uni qo'rqitib yubormaslik niyatida mayin jilmayish qilib garchi qo'llarim bog'langan bo'lsa-da, basharasi aralash yengilgina kalla qo'ydim. Bu zarbadan keyin erkak bir necha daqiqa hushini yo'qotadi. Buni yaxshi bilaman.
Shu yerning o'zida piskani mahkam tishlab qo'llarim boylangan arqonni yechdim. So'ngra jonholatda eshik zulfinini sug'urdim. Yo'lakda ayollar qiy-chuv qilishar, faqat yuqoridagi otishmadan qo'rqqanlari uchun bo'lsa kerak, vannaxonaga kirishga yuraklari betlamagandi.
— Tez vannaxonaga kiirnglar! — baqirdim ularga. — Eringizning ahvoli yomon!
Ayollar mening kimligimni, bu yerda qanday paydo bo'lganimni surishtirishga ulgurishmadi. Balki, o'siq soqolimni, vajohatimni, egnimdagi kiyimni ko'rib o'zlarini yo'qotishgandir…
Xullas, hovliqqanimcha zinalardagi qo'shnilarga-da e'tibor qilmay pastga tushib, tinchgina tashqariga chiqib oldim. Qo'shni podyezd ro'parasida militsiya mashinasi, sal narida iskovuch itlar turardi. Yuqori qavatdan esa, hamon otishma ovozlari kelardi. Bu ahvolda odamlar ko'ziga ko'rinib bo'lmaydi.
Panalab-panalab katta ko'cha tomon ketdim. Shundan keyingina yengil nafas oldim.
Ha, men ozod edim.

* * *

Egnimga plashchimni tashlab, xuddi zerikkanidan ko'cha aylanib yurgan odam kabi shoshilmasdan bekatga yetib bordim. Odamlar o'siq soqolimga, kiyimlarimga qarab-qarab qo'yishardi. Ammo hech kim menga yaqin kelib so'z qotmasdi. O'zimni erkinroq tutib tramvayga o'tirdim-da, boshim oqqan tarafga qarab jo'nadim. Eng asosiysi, ikki hafta menga azob bergan shu joylardan uzoqroq bo'lsam bas edi…
Endi bu shahardan ketishim lozim. Tezlik bilan! Hoziroq! Lekin hujjatsiz ketish xavfli. Bunday otishmalardan so'ng militsionerlar jiddiylashishlari tayin. Vokzallar, aeroportlar, yo'llar qurshab olinadi. Yo'q, yaxshisi, bir nechta pasport topaman. Shunisi qulay. Faqat yangitdan aloqa bo'limlari, kassalarda aylanish ham qiyin. Tavakkal qilsammikan?
— Buvijon, — so'radim birinchi yo'limda uchragan kampirdan. — Harbiy komissariatga qanday borsam bo'ladi?
Kampir ahvolimni ko'rib qo'rqa-pisa bo'lsa-da, yo'l ko'rsatdi. O'zi rahmat aytishimniyam kutib o'tirmay, qadamini tezlatdi. Sezdim. Har o'n-o'n besh qadam yurgandan so'ng orqasiga o'girilib meni kuzatgan bo'lyapti… Men kulimsiragancha ko'rsatilgan manzil tomon jo'nadim.
Harbiy komissariatda armiyaga chaqiriluvchi yosh yigitlar to'da-to'da bo'lib uyoqdan-buyoqqa