Tasodifiy hikoya: Фохшанинг 1-кунлари.
Давоми.йиғлаб ухлаб қобман.тур жалаб деб қидир бакирди қарасам ана у хотин экан.бошқа хонага олиб чи...davomi

bu yerga?..
Qimirlamasdan o'tiribman. Nafas olishim ham tovushsiz. Buni ham eplay olish kerak. Hatto, yuragim ham sekinroq ura boshlagandek. Yana bunday holatlarda yo'talishdan ham o'zingizni tiya bilishingiz shart. To'g'ri-da, aksiga olgandek, yo'talish kerak bo'lmaganda, tutib qoladi. Bundan tashqari, oshqozonni ham guldirashlardan tiyishingiz talab etiladi. Tupuk yutishni-ku gapirmasa bo'ladi.
Aytishlaricha, menga o'xshagan bir kursantni uchinchi daqiqada oshqozoni guldirab qo'ygani sababli o'qishdan haydashgan ekan…

* * *
Jimjitlik. Balki, qo'shni xonada hech kim yo'qdir? Muallimlarimiz ba'zan shunday hazillarni xush ko'rishadi. Hozir yashirin kamera orqali meni kuzatib rosa kulishayotgandir?
Oradan olti soat o'tdi. Bu taxlit o'tiraverish jonimga tegdi. Axir, raqib bo'lsang, chiq-da! Bo'ynimni bilinar-bilinmas o'ngga, keyin chapga burdim. Xuddi atayin qilgan kabi og'zim tupukka to'lib ketavergani-chi!.. Ammo ahmoq emasman. Tupuklarimni yutish o'rniga og'zimdan chiqarib yuboraverdim. Ortiqcha ovoz chiqmasa bas. Ha, estetikaga to'g'ri kelmasa kelmasin. Menga ishimning natijasi muhimroq. Yashash joniga tekkan ahmoqlar yutaversin tupugini…
Uf-f!.. Jonga tegdi!.. Mayli, yutqazsam yutqazay. Lekin ortiq o'tira olmayman. O'zim raqibni qidirishga tushdim.
Sekin tizzalab o'tirdim-da, bir daqiqadan oshiqroq muddat tosh qotdim. Nafas olishim, tomir urishimni o'zgartirmadim. Qo'llarimni polga tiradim-da, ikki oyog'imni ko'tarib o'ng oyoqni sekin polga qo'ydim. Shu ahvolda yana tosh qotdim. So'ngra ohista o'rnimdan turib qaddimni rostladim. Ana endi bir qadam tashlab to'xtadim. Hozir kiyimlarim ham tovush chiqarmasligi talab etiladi. Shundagina dushmanimning qaerdaligini aniqlab olishim mumkin. Yana bir qadam tashladim. Yarim soat qulog'imni ding qilib turib qoldim.
To'xta!.. Qaerdadir shu atrofda harakatni sezyapman. Diqqat bilan tinglay boshladim. Ha, dushman shu yerda. Bunga aminman. To'pponcha tutgan qo'limni oldinga cho'zdim. Taxminim bo'yicha u mendan besh-olti qadam naridadek tuyulardi.
Quvonib ketdim. Men baribir yutgandim. Faqat o'q uzishgina qoldi. Sekin oldinga yurdim. Shunda bildimki, dushman bir kishi emas.
Kuzatuvchilarga dushman turgan tarafni ikki barmog'imni oldinga cho'zgan holatda ko'rsatdim. Shu bilan «o'yin»ni to'xtatsa ham bo'lardi. Biroq otgim kelaverdi. Xo'sh, qay birini nishonga olaman?
Bir qadam ortga chekindim. Dushman menga orqa o'girib turardi. Eh, aqldan ozganmi bu? Men o'n santimetrgina narida bo'ynini mo'ljalga olib turgan bo'lsam!..
Otdim!..
O', bir o'q bilan ikkoviniyam qurolsizlantira oldim!.. Men yutdim!..
Yuragim hapriqib ketdi. O'zimni xuddi Amerika kinolaridagi qahramon kabi his etib gerdaydim. Afsuski, kutilmaganda orqadan kimdir boshimga to'pponcha tiradi. Shunda bildimki, ular uch kishi ekan. Xo'sh, endi nima qildim? Nahotki, yutqazgan bo'lsam?.. Kim o'zi u? Kimligini bilsaydim. Ammo buning iloji yo'q.
— Jang tugadi! — degan ovoz keldi radiodan. — Hamma joyiga borsin!
Devor joyiga qaytdi. Chiroq yondi. Xonada bir o'zim turardim.

* * *
Endi sinfxonadan ostona hatlab tashqariga qadam qo'ygan edimki, ko'zimga to'pponcha nuri qadaldi. Ko'zim oqib tushsa kerak deb o'ylagandim. Xayriyat, shu zahoti notanish bashara to'pponchani tortib oldi.
— Xo'sh, yana bir marta otaymi? — so'radi u.
Indamadim.
Bunisi holva ekan. Kutilmaganda qarshimda o'ndan ortiq barvasta yigitlar paydo bo'lishdi-da, meni tepa ketishdi. O'zimni o'nglashga ulgura olmasdim.
Bilmadim. Bunaqangi tepkilardan nechtasini yedim. Ular birdan ikki qo'limni qayirib yo'lak oxiriga sudrashdi. Ishonasizmi, shuncha payt bu yo'lakdan o'tib yurib pastga tushadigan zinapoya borligini bilmagan ekanman.
— Oyog'ingni tezroq qimirlat, itdan tarqagan! — baqirdi menga yigitlardan biri zina tomon itarib.
Pastga tushdik. Qarshimda temir eshikli xona paydo bo'ldi. Yaqin borishimiz bilan eshik sharaqlab ochildi. Yigitlarning boshqasi orqadan turib meni chunonam tepdiki, xonaga uchib kirib ketdim va beton pol ustiga quladim.
Ana shundan so'ng haqiqiy kaltak yeyishlar boshlandi. Meni u burchakdan bu burchakka itqitib tepishar, ba'zan kursiga borib urilardim. Bu turmani eslatardi.
— Qo'llaringni stol ustiga qo'y! — baqirdi menga notanish yigit. — Tez bo'l!..
Qo'llarimni stolga qo'yganim hamono ko'zimga devor tarafdan juda yorug' chiroq nuri urildi.
Nima bo'lyapti o'zi? Meni o'ldirishmoqchimi? Unda nega kaltaklashyapti? Yo biror narsani aniqlash niyatidami bular? U holda nima uchun so'rashmaydi? Faqat kaltaklashadi?..
— To'g'riga qara! — baqirdi bittasi yuzimga musht tushirish asnosida.
Zarba kuchliligidan yuzimdan qon oqa boshladi.
— Iltimos, chiroqni o'chiringlar! — dedim zo'rg'a.
— Marhamat!
Navbatdagi zarba jigarim aralash kelib tushdi. Yo'q, yana shunaqangi zarbalardan ikki-uchtasini qabul qilib olsam, tamom. Hayot bilan bemalol vidolashaverishim mumkin.
— To'g'riga qara! — baqirishdi qaytadan.
To'g'riga bo'lsa, to'g'riga-da! Nima farqi bor? Baribir chiroq nuridan bo'lak hech narsa ko'rib bo'lmaydi.
To'g'riga qaradim-u, ular kaltaklashdan to'xtab o'zlarini chetga olishdi va nimalarnidir muhokama qila boshlashdi.
Qiziq. Nima haqda gaplashishyapti? Nimani hal qilishmoqchi? Mening taqdirimnimi? Rahbarlarni xafa qilganmidim?
Qandaydir temir asbobning g'iyqillagani qulog'imga chalindi. Xudoyim! Aqldan ozishganmi bular? Bu ovoz jarrohlik asbobinikiga o'xshab ketadi. Nima balo, qo'rqitishmoqchimi?
Ulardan biri kelib ko'rsatkich barmog'imni changalladi. Haqiqatan qo'rqa boshladim. Dahshat! Shunchalik ham shafqatsiz bo'lishadimi?
— Nima qilyapsizlar? — qichqirdim men.
— Ovozingni chiqarma! — qovurg'am aralash kelib tushgan musht zarbidan ingrab yubordim.
Yigit ko'z oldimda yo'g'on ignani shprisga tiqib barmog'imga yo'naltirdi.
— Hozir joning ozgina og'riydi. — dedi u sovuqqonlik bilan.
Igna tirnog'im orasiga kirdi. Yo'q, bunga chidab bo'lmasdi. Og'riq shu qadar kuchli ediki, baqira boshladim:
— Qaysi gunohim uchu-un!.. Kerakma-as!..
Hech kim menga e'tibor bermasdi. Yelkamga ham ukol qilishgach, men tinchlandim. Bu ukol og'riq qoldiruvchi edi.

* * *
— Bilasizmi, — dedi kimdir orqadan turib mayin tovushda. — Siz bo'layotgan ishlarni, voqealarni anglay olmadingiz. Na ruhan, na jismonan tayyor turdingiz barchasiga. Shu sababli ham yutqazib qo'ydingiz. Uzr, biz mana shu yo'lni tutishga majbur bo'ldik. Chunki, sizning ishingizda so'z bilan hech narsaga erishib bo'lmaydi. His eta olish kerak hamma narsani. Og'riqni og'riq orqali tuya bilishga o'rganing. Aks holda dushmanga bu og'riqni bera olmaysiz. Avval o'zingiz badaningizda tuyib ko'rishingiz kerak. Bu sinov so'nggisi emas. Hali oldinda sizni bundan-da kuchliroq og'riqlar kutyapti. Biz sizni og'riq ustidan g'alaba qila olishga o'rgatamiz. So'zimga ishoning. Endi bugun siz bilan nimalar sodir bo'lganini tasvirlab berasiz. Voqealarning yanada jonlanishi uchun o'z variantlaringizni taklif eting. Esingizda bo'lsin, bizni detallar qiziqtiradi.
— Tushundim. — javob qildim men.
Meni qo'yib yuborishdi. Yo'lak