Tasodifiy hikoya: Asira yakuniy qism (kamolov)
Otamning bu gapidan keyin hovlida turolmasdim. Qo‘shni qishloqdagi xolamnikida tong ottirib, ertalab...davomi

Yo'q, jinoyatchilarga ko'proq o'xshaydi. Yonidagi sherigiyam undan kam emas ekan. Bizlarni kurakda turmaydigan gaplar bilan so'kib haqorat qildi yaramas…
Ie, do'xtir qani unda? Ular uch kishi edi-ku! Nega kampirlar ikki kishi deyapti? Do'xtir qaerga g'oyib bo'ldi?
Men kimlardir ko'rsatgan suratlarni ko'z oldimga keltirdim. Ha, semizdan kelgan, og'ir-bosiq odamga o'xshardi. O'sha!.. Mening dushmanim o'sha! Uni topdim! E, yo'-o'q, tashqi ko'rinishi bilan meni aldayolmaydi.
U do'xtir emas — Qotil!..

* * *

Yarim tun. Karavotda chalqancha yotardim-u, miyamni jondan aziz qishlog'im, beg'ubor bolaligim, mehribonlarim yodi chulg'ab olgandi. Bir jihatdan ko'nglimga taskin berardim. Negaki, uzoq vaqt qiynalib o'qish, imtihonlar topshirish, ne-ne azoblarga ko'ndalang bo'lishdan so'ng nihoyat ilk topshiriqni oldim. Men haqiqiy josus bo'ldim. Lekin mehribonlaringni sog'inganingda, yuraging qon bo'lganda, bu quvonch sira-sira tatimas ekan.
Iloj qancha, jonlarim, mehribonlarim, do'stlarim, dushmanlarim?!.
Iltimos, meni eslamangiz! Bir marta men haqimda gapirib ham qo'ymangiz! Aks holda mening qalbim qora qonga to'laveradi. O'lim sharpasi yaqinlashaveradi, meni ta'qib etaveradi.
Ishqilib, barchangizga xudoyimning o'zi sabr-qanoat bersin! Sizlar bu yorug' dunyodagi eng baxtli insonlar bo'lib qolaveringlar! Shunda men — baxti qaro, har go'shada musofir, qadri bir pul ham turmaydigan qondoshingiz xotirjam tortaman. Qalbimni qora qonga belagich sog'inch va armon nari ketadi.
Iloyim, sizlar omon yuringiz! Iloyim hech qachon musofirchilik ko'rmangiz! Omin!!!

* * *

U professional Qotil edi. Bundan kelib chiqadiki, odamlarni shunchaki ko'ngilxushlik uchun emas, pul uchun o'ldirib kelgan. Bu uning ishi.
U shafqatsiz emasdi. Negaki, shafqatsizlik ishiga xalal beradi. Qiynoqlarga chidolmagan o'lja ortiqcha shovqin ko'taradi. Lekin mehribon ham emasdi. Agar buyurtmachilar undan qiynab o'ldirishni talab qilishsa, inkor eta olmagan.
Qachonlardir bolaligida mushtlashishni, chumchuqlarni rogatkadan otib o'ldirishni xush ko'rarkan. Keyinchalik raqs tushiladigan joylarga qatnagan. Atrofdagi qizlarni musht yordami bilan o'ziga bo'ysundira boshlagan. Necha martalab militsiyaga ham sudrab kelishgan. Baribir qaytmagan. O'n sakkiz yoshida bezoriligi uchun qamalish arafasida qoldi. Shunda advokati unga harbiy komissariatga borishni va ikki yil intizom bataloniga yuborishlarini so'rashga undaydi…
Uyoqda qotilni yugurishga, pol yuvishga, kechalari uxlamaslikka majbur qilishdi. Xuddi boshqalar singari. Bu qoidalar unga yoqmasdi. Kunlarning birida serjantning basharasiga tushirib qoldi. Ikkinchi zarbasi serjantning jag'ini sindirdi. Uni sud qilishdi. Yana uch yil qo'shib berishdi. Biroq kutilmagan hodisa yuz berdi. Kameraga turma boshlig'i kirib kelib bir taklif kiritdi.
— Agar maxsus harbiy qismda xizmat qilishni istasang, bu yerdan butkul ozod bo'lasan. — dedi u.
— Nimasi maxsus?
— Qolganini borganingda bilasan.
Ana shunday qilib qotil, ya'ni, mening dushmanim umrida birinchi marotaba qasam ichdi:
— Hech qachon davlat sirlarini fosh etmayman!
Harbiy qismga kelgan kuniyoq uni qattiq kaltaklashdi. Kuchi yetganicha qarshilik ko'rsatdi. Lekin ular ko'pchilik edi. Tepkilab tashlashdi. Qonga bo'yalib ketgan bo'lsa-da, baribir qarshilik ko'rsatishda davom etardi. Tezda tibbiy punktga olib borishdi. Tushuntirishdiki, bu imtihon. Dushmanim o'sha imtihondan yaxshi o'tgandi.
Keyin u ham boshqalar singari vijdon azobini boshdan kechirmaslikka, rahmdil bo'lmaslikka o'rgandi. Aniqrog'i, o'rgatishdi.
Xizmati davomida qo'lda qurol bilan hojatxona qoldiqlari orasidan narigi tarafga suzib o'tishga, o'sha narsaga bosh suqib qo'yishga majburlashgan. Tirik qolish uchun kurash darslarida u ham boshqalar kabi qurbaqa, ilon, sasib ketgan ot, sigir o'liklarini yeyishga majbur bo'lgan. Agar ko'ngli aynisa, yoki yeyishdan bosh tortsa, bu mashg'ulotni qayta-qayta takrorlayverishgan.

* * *


Bora-bora u ko'nikdi. Qon, o'lik jonzot u qadar dahshatli emasligiga o'zini o'rgatdi.
Oradan ma'lum vaqt o'tib uning o'zi sheriklari bilan birga sigirlarni o'ldirgan, qaynoq qonini ichgan, ichki a'zolarini xomligicha yeb qorin to'ydirgan. Baribir ajal ulardan yuz o'giravergan.
Bu sinovlardan o'tishgach, bittalab kinozalga olib kirishgan-da, oyoq-qo'llarini kursiga mahkam boylashgan. Qovoqlarini ko'z yumilmasligi uchun tepaga qarab tortib qo'yishgan. Shundan so'ng elektr arrada tirik odamni qanday arralash kerakligi haqidagi filmni namoyish eta boshlashgan. Yo'q, bu yasama emasdi. Harbiy qarama-qarshiliklar paytida amalga oshirilgan ishlar tasmaga yozilgan haqiqiy jonli film edi…
Nihoyat o'qishni tamomlab, u haqiqiy professional qotilga aylandi. U odamlarni xoh qurol yordamida, xoh qo'l yordamida bo'lsin, sira seskanmasdan osongina o'ldira olardi.
Yillar o'tdi. Oxiri charchadi. Odamlardan, xizmatdagi do'stlardan, buyruq beruvchilardan charchadi. Qanday qutulish yo'lini o'ylay-o'ylay topdi ham. Kunlarning birida bir necha sheriklarini baliq oviga taklif etdi. Sohilda dengizga qarmoq tashlagancha ancha o'tirib qolishdi. Baliq ilinavermadi. U o'z maqsadiga erishish payiga tushdi.
— Men hozir bir o'zim hov anavi to'lqinlar orasiga qayiqda kirib boraman-da, bir dunyo baliq tutib chiqaman. — dedi sheriklariga.
Ishonishmadi. Bir quti ichkilikka garov o'ynashdi. U qayiqqa o'tirdi-da, to'lqinlar orasiga qarab suza ketdi. Kuchli to'lqin qayiqni domiga tortdi. Sheriklari butkul umidlarini uzishgandi. Cho'kib halok bo'ldi deb o'ylashgandi. U esa, narigi sohilga o'tib bir daydini tutdi-da, kiyimlarini almashtirib, qayiqqa mahkam boylab qaytadan to'lqinlar orasiga itqitdi. Ko'ribsizki, hammasidan xalos bo'ldi.
Uch oydan so'ng uning «jasadi»ni topishdi. Murda o'z tusini allaqachon yo'qotgan, sira tanib bo'lmaydigan holatda edi. Uni dafn etishdi. Hamma uchun U o'ldi. O'zi bo'lsa, yangi hayotni boshlab ulgurgandi.
U janub tomonlarga kelib ham o'z kasbidan voz kechmadi. Faqat endi qandaydir tashkilot uchunmas, yolg'iz o'zi, o'z manfaati uchun ishladi. Buyurtmachi mijozlarning topshiriqlarini bajarib katta pul ishlay boshladi.
Oxirgi buyurtma juda yirik edi. Bir necha emas, bir guruh odamni o'ldirish lozim edi. Bu ishni yordamchilarsiz bajarib bo'lmasdi. Topdi ham. Sho'rlik yordamchilar ishdan so'ng o'zlari ham narigi dunyoga ravona bo'lishlari aniqligi haqida bilishmasdi. Qotil bir oy ish bilan yaqindan tanishdi. Shoshilmadi…
Nihoyat ish boshlandi. Biroq aql bu yerda asosiy rolni o'ynardi. Qotil baravariga emas, bittalab o'ldirish rejasini ishlab chiqqandi. Masalan, birinchi jabrlanuvchi yuqori qavatda yashardi. Xotini bilan ko'p janjallasharkan. Qotil uni yuqori qavatdan pastga qulab tushishini ta'minlab berdi. Ya'ni, derazani ochib qo'yib parda ilayotgandi. Qotil esa, derazani g'ishtdan ko'chirib qo'ygandi. Bechora oltinchi qavatdan asfaltga quladi-yu, jon berdi.
Ikkinchi jabrlanuvchining yoshi ulug', yuragining mazasi yo'q edi. Qotil uning o'n yashar nevarasini zo'rladi. Bu haqda qo'shnilardan eshitgan qariya shu