Tasodifiy hikoya: Maslahat kere Admindan iltimos ciqaring
Akala maslahatila kere Man bir qizni yaxshi kuraman uyam mani yaxshi kuradi lekin bitta yomon tomoni qiz qandli diabet bilan kasal bugan (uni naslida bunaqa kasallik bilan og'riganla yuq ) Nma qilishni bilmayomman oilada bitta o'g'ilman Uyimdagila u qizni sevishimni bilishmedi Boshim qotti nma qilishni bilmayomman Iltimos masala jiddiy agar sukinishla busa keremas...davomi

zahoti yuragini changallagancha jon berdi…
Militsiya bayonnomalarida ham bir xil yozuv:
— Baxtsiz hodisa tufayli olamdan o'tdi!..
Hech kim javobgar emas. Qotil esa, bemalol o'z ishini bajarib yuribdi.
Xo'sh, uni qanday tutaman?..

* * *
Turli yo'llarini qidirib ko'rdim. Nihoyat topdim. Men odamlar uchun yaxshi bir ish qilishim kerak. Ha, o'lgan «ob'yekt» yashagan podyezd devorlari ko'chib ketibdi. Shuni ta'mirlab qo'ysam-chi?.. O'shanda maqsadga erishishim oson kechsa kerak…
Yo'q, dabdurustdan podyezdni ta'mirlay boshlasam, gumonsirab qolishadi. Axir, meni bu yerda deyarli hech kim tanimaydi!.. Yaxshisi, butun boshli uyni ta'mirlab beraman.
Buning uchun o'zim o'qish davrida o'rgangan usul yordamida yetarli pullarni topdim-da, uch quti ichkilik evaziga qurilish tashkilotidan barcha buyoq, sement, cho'tka va boshqa narsalarni sotib oldim. Boshqa qurilish tashkilotidan bo'yoqchi yigitlarni yolladim.
Maqsadim bitta. Tashqarida bu yigitlar to'polon bilan ish boshlashadi. Men bo'lsam, bir chetda turgancha Qotilni kutaman. Ha, u baribir kelishi kerak. Chunki, bu uyda o'ziga to'q, badavlat xonadonlar ko'p. Ko'nglim sezib turibdi. Qotil albatta keladi. Rezident behudaga meni shu uyga joylashtirmagan.
U adashmaydi…
O'ylaganimdek, shomga yaqin podyezdlardan birining ro'parasiga notanish mashina kelib to'xtadi. Undan ikki barvasta yigit kimningdir qo'ltig'idan tutgancha pastga tushdi. O'rtadagi odamning qo'l-oyoqlari shalvirab qolgandi. Yigitlardan birini darrov tanidim. Bu o'sha kuni «Tez yordam» mashinasida kelib jasadni olib ketgan yigitlarning biri edi. Ha-a, hozir bu odamni ichkariga olib kirishadi-da, eshikni ochib bor buyumlarini, pullarini shilib olishadi. So'ngra…
— Og'ayni, sekin, ehtiyot bo'ling! Mana, ozgina qoldi uyingizgacha! — deya mehribonlik qilgan bo'lishardi unga…
Men bo'lsam, nuqul uchinchi odamni qidira boshladim.
— Do'xtir!.. Ha, do'xtir — Qotil qani?!
Shunda mashinada qolgan haydovchi esimga tushdi. Axir, Do'xtir mashinada qolgan-ku!.. Voy yaramas, haydovchi niqobida bemalol kelgani-chi!..
Yo'q, shoshilmasligim lozim. Ochiq mushtlashuvga o'tsam, bu yigitlar rasvoimni chiqarib tashlashadi. Yaxshisi, shoshilmayman. Aql bilan ish ko'raman.

* * *

O'ylay-o'ylay yo'lini topdim.
Ha, uy chiroqlarini markaziy tok yuboriladigan joydan o'chirib qo'yaman-da, sekin kvartiramga kirib olaman. Ana shunda Qotil bezovtalanib mashinadan tushib keladi. Mening eshigim ochiq turgan bo'ladi. U sekin ichkariga kiradi-da, qorong'ilikda mendan so'raydi:
— Sizda ham chiroq yo'qmi?
Ana shunda qo'lga olish oson kechadi…
Hammasini o'ylaganimdek qildim. Uydagi chiroqlar o'chdi. Ba'zilar kvartiralarining derazalarini ochib tashqariga mo'ralagan bo'lishdi.
Men bo'lsam, tashqari eshikni lang ochib qo'yib bir burchakda pusib turardim. Mana, endi o'qish davrida o'rganganlarim ish berishi kerak. Ya'ni, men qorong'ilikda ham o'z dushmanimni aniq ko'ra bilishim, tanishim, so'ngra ko'rsatkich barmog'im bilan unga bir marotaba zarba berishim lozim. Shu zarba uni qulatsa, demak, men g'alaba qozonaman. Aksi bo'lib chiqsa…
Shu tobda kimningdir podyezdga chopib kirgani va zinalardan yuqoriga ko'tarila boshlaganini eshitdim. Hushyor tortdim.
Ha, bu o'sha! Qotilning o'zi!.. Uni tinchitishim, tashkilot oldimga qo'ygan ilk topshiriqni uddalashim juda muhim hozir…
— Qo'shni, hov qo'shni, chiroq nega o'chdiykin? Bilmaysizmi?..
Taxmin qilganimdek, u eshikdan hiyla mo'ralab menga shivirladi. Aslida meni ko'rmadi. Shunchaki, tavakkal so'radi…
Men uni aniq ko'rib turardim. Baland bo'yli, yuz-ko'zlari yumaloqdan kelgan, nigohlari o'tkir va sovuq…
Ko'rsatkich barmog'im yashin tezligida dushmanimning bo'yniga sanchildi.
— Ih!..
U bir siltanib orqaga quladi.
Men Qotilni epchillik bilan ichkariga sudrab kirdim-da, eshikni yopdim.
Qo'llarimdan esa, qon oqib tushardi.
Keyin bilsam, uning uyqu tomirini sug'urib olgan ekanman…
Xayriyat, topshiriq bajarildi. Dushman yo'q qilindi.
Men g'olib bo'ldim!

* * *

— Nima bo'ldi? — dushmanimning xirillagan tovushini eshitishgan shekilli, eshigi ochiq qolgan qorong'i xonadan turib qichqirdi sheriklaridan biri.
Men garchi zo'r ovoz o'xshatuvchi bo'lmasam-da, kursda o'rganganlarimga tayangan holda dushmanning ovozida asta javob berdim.
— Hozir, pastga tushay-chi nima gap ekan!
Yo'q, ovozim unikiga unchalik o'xshamadi ham. Ammo bunday vaziyatlarda sheriklar ba'zi mayda-chuydalarga e'tibor berib o'tirmasliklarini bilaman.
Sekin kvartira eshigini ichkaridan yopdim. Sukunat. Ana, ko'p yillik o'qish nihoyat ish berdi.
Ortiqcha tovush chiqarmasdan devorga quloqlarimni tiragan ko'yi qo'shni kvartirada nima gapligini tekshirgan bo'ldim. Hozircha tinchlikka o'xshadi. Demak, vaqt endi mening foydamga ishlay boshlaydi. Endi men mana shu qorong'ilikdan foydalangan holda qolganlarini ham o'ldirishim zarur…

* * *

Eshik ohista ochilib haligilar men turgan kvartiraga kirib keldi.
Ular hech narsani ko'ra olishmasdi. Shuni bilganim uchun o'zimni yo'qotmasdan devorga suyanib oldim.
— Sigaret chekvolsammikan? — deya biri ikkinchisidan so'radi.
Men bo'lsam darrov hushyor tortdim. Xudo ko'rsatmasin, gugurt chaqadigan bo'lsa, meni payqashi aniq.
— Manavini nima qilamiz? — so'radi u sherigidan. — Bekorga ushlab turibmiz-da!..
— Shoshilma! Qorong'ilikda qanday o'ldirasan bu nusxani?.. Ulguramiz. Avval bu kvartirada nimalar bo'layotganini aniqlab olaylik.
Yaramaslar!.. Mening himoyamdagi odamniyam shu yerga sudrab kelishibdi… Ha, mayli, ko'ramiz!.. Holing nima kechishini vaqt ko'rsatadi. Men shuncha yil bekorga jonimni qiynab ajalga ro'baro' bo'lmaganman…
Astagina sigaret chekmoqchi bo'lganning orqasiga turib oldim. Uning bezovta nafas olishini, ichki titroq og'ushida ekanini yaqqol eshitib turardim.
Demak, vaqti keldi! Ohista harakat bilan uning tomog'idan changalladim-da, qattiq qisdim. Balki, bu juda yoqimsiz va shafqatsiz usuldir. Ammo ularning o'zi meni majbur qilishdi.
— Vey, qaerdasan? — qorong'ilikda ikkinchi sherigining ovozini eshitdim.
Uni ham xuddi o'sha usul bilan polga qulatdim. So'ngra himoya qilishim zarur bo'lgan hamkasbimni ham ehtiyot shart hushidan ketkazdim-da, yelkamga ko'tarib oldim.

* * *

Endi shoshilmasam bo'lmasdi.
Yugurgancha tashqariga chiqdim.
Negadir ko'nglim g'ash edi. Bu ikkinchi marotaba qo'limni qonga bo'yaganim uchunligini bilib turardim. Mayli, nima bo'lganda ham himoya qilishim zarur bo'lgan odam tirik qoldi.
Mening navbatdagi ishim uchun maxsus ajratilgan boshqa bir kvartiraga himoyamdagi hamkasbimni olib keldim. Uni hushiga keltirguncha rosa ovora bo'ldim. Hushiga kelganda ham faqat boshini qimirlatar, hech narsani idrok eta olmasdi.
Uni nihoyat kerakli joyga kuzatib qo'ydim.
Hammasi tugagach, Rezident bilan hammomda uchrashishga kelishgandik. Qo'limga supurgi va sovun olib parxonaga kirib bordim.
— Hoy supurgi ushlagan, — burchakda parlanayotgan erkak meni chorladi. Aslida u mening aloqachim edi. — Buyoqqa kel, orqamni ishqalab qo'y!..
Itoatkorona unga yaqin borib yelkalarini, bellarini