Tasodifiy hikoya: Xammasi xaqiqat
Avalo xammaga salom. Bu voqea 2010-yil baxorda bo'lga, ismim Sanjar uylanganman Sardor ismli o'rtog'...davomi

xodimlarni nazar-pisand qilishmaydi. Ha, poezd yo'lidan foydalanaman!.. Eng qulay usul shu…
Men mashinalar to'xtab yuk tushiradigan yaqin joydagi temir yo'l postini tanladim. Bu yerdagi shlagbaumni jinoyatchilar buzib o'ta olishmaydi. Har qanday vaziyatda ham baribir to'xtashga majbur bo'lishadi.
Navbatchi bilan tezda kelishib qoldik. Ikki shisha aroqni birgalashib ichgandan so'ng yaqin do'stga aylandik. Hatto, u bu kecha o'zining o'rniga navbatchilikda qolishimga ruxsat berdi.
O'zimcha qayta-qayta masofani, vaqt oralig'ini chamaladim. Lekin ko'zlangan mashinagacha sira yugurib o'z vaqtida yetib bora olmasdim. Vaqt ham, masofa ham menga qarshi harakatlanardi. Shunda yana kursdagi instruktorimiz aytgan gaplar yodimga tushdi.
— Eng ahmoqona g'oyalar o'ylab topishdan qo'rqmanglar. — deya tayinlagandi u bizga. — O'sha ahmoqona g'oyaning zamirida aslida bir dunyo haqiqat yashirinib yotadi.
Ana shu gaplar yodimga tushdi-yu, men o'zimga «ahmoqona» savol berib ko'rdim.
— Nega men mashinalardan berkinishim kerak? Ob'yektga tobora yaqinlashib kelayotgani uchunmi?..
Uf-f… Suvga aylanib qolsang-u, yo'lning yorilgan yeriga tushib berkinsang, yo asfalt orasidan turib kuzatsang va eng zarur paytda dast o'rningdan turib ko'zlangan ishni amalga oshirsang…
Yo'q, boshqacharoq yo'l tutaman.
Yarim kechada yo'lning mashinalar o'tadigan qismiga «Yo'l ta'mirlanayapti» degan yozuvli taxtacha o'rnatdim-da, ishga kirishdim. Yo'q, asfaltni kovlaganim yo'q. Negaki, kerakli asbobsiz asfaltni kovlab bo'lmaydi. Men temir yo'l chetiga toshchalar to'ldirilgan joydagi yerni kovladim. Hech qachon bunday qattiq ishlamagandim. Mushaklarim yorilib ketsa kerak deb o'yladim. Lekin ertalabgacha ulgurishim zarur. Xayriyat, ulgurdim. Chuqur juda qulay edi. Agar tizzalab o'tirsam, boshim ko'rinmaydi. Bemalol kuzataverishim mumkin.
Navbatchilikni topshirishdan avval ko'chani yorituvchi chiroqlardan ikkitasini sindirib qo'ydim. Chunki, ish paytida xalal beradi.
Kunduzi Rezident bergan pulga durbin, yangi mototsikl sotib oldim. Shu yerning o'zida uni bolg'a bilan urib uyoq-buyoqlarini pachoqladim, bo'yoqlarini ko'ch irib xuddi eski mototsikl ko'rinishiga keltirdim.
Narkotiklar xom ashyosi saqlanadigan ombor men qazigan chuqurdan bir chaqirimcha kelardi. Ikki kun o'tib bu yerga mashinalar yaqinlashib kelishdi. Yuklarni mashinalarga orta boshlashdi. Mening ixtiyorimda esa, bor yo'g'i ikki soatcha vaqt qolgan xolos.
O'tish joyiga keldim-da, tanish va do'stga aylanib ulgurgan navbatchining qo'liga bir shisha aroq tutqazdim.
— Iltimos, shlagbaumni yopib qo'y! — dedim uning yelkasiga qoqib. — Bu narsa hayot-mamot degani, tushun!
Aroqni ikkalamiz navbatchilik xonasida o'tirib birga ichdik. Shishadoshimning kayfiyati ko'tirilgach, boyagi gapimni yana bir bor eslatib tashqariga chiqdim. Jimjitlik. Qazilgan chuqurga tushib kuzata boshladim. Kuzatish uchun qo'limda oddiy, kichkinagina ko'zgu bor edi. Bu ko'zgu haydovchilarning diqqatini tortmaydi.
Vaqtni to'g'ri hisoblabman. Uzoq kutdirishmadi. Mashinalar karvoni asta-sekinlik bilan temir yo'lga yaqinlashib kelardi.
— Hoy, shlagbaumni tushir! — qichqirdim o'tirgan yerimda. Va o'zim maxsus tanlab olgan igna bilan bo'yoqlar solingan qopchani teshdim.
Navbatchi ovoz qaerdan kelayotganini anglay olmay menga javoban baqirdi.
— Qaerdasan?
— Tezroq bo'l, qornim og'rib qoldi! Hozir boraman.
Shlagbaum tushirildi. Aniq bilamanki, ular shlagbaumning ustidan o'tib keta olishmaydi. Yuk haddan tashqari og'ir va qimmatli.
Mashinalar karvoni kelib to'xtadi.
— Vey, nega tushirding tayog'ingni? — so'radi haydovchilardan biri navbatchidan. — Ko'tar!.. Yo'qsa abjag'ingni chiqarib qo'yaman!
Mashinalar yo'lga tushdi. Men oldindagi yengil avtomashina va yana bir yuk mashinasini o'tkazib yuborib, bort temiriga ilgichni otdim. Buning uchun menga atigi ikki-uch soniya kifoya bo'ldi. Ana, tamom!.. Endi osilib qolgan qopchadan har o'n metrga bo'yoq tomchilab boradi. Bu meni borishim kerak bo'lgan yerga yetaklaydi. Hatto, yo'l-yo'lakay qopchani ko'rib qolishsayam birovdan gumonsirashmaydi.
Sekin navbatchilik xonasiga kirib bordim. Tanishim ikkinchi shishani ham ichib bo'layozibdi.
— Nima bo'ldi? — so'radim hech narsani payqamagan odamdek.
— Nima bo'lardi? — g'udrandi u. — Hojat chiqaradigan paytni ja topibsan o'zing ham. Bu yerda sal qursa tayoq yeyayozdim.
— Bo'pti, men boray. Negadir qorin og'rishi pasaymayapti.
Shox-shabbalar orasiga mototsiklni berkitgandim. Chiqarib oldim-da, bo'yoqlar to'kilgan iz bo'ylab jo'nadim. Bir zumda mashinalarga yetib oldim. Ammo yaqin bormadim. Hamma narsaning vaqti-soati bor.

* * *

Xom ashyoni qayta ishlab sotuvga tayyorlaydigan kichkinagina zavodga yetguncha ancha ovora bo'ldim. Baribir topdim. Xuddi shu yerda narkotik moddalar qayta ishlanib yana mashinalarga yuklanadi-da, sotish uchun olib ketiladi.
Tunlari butun atrofni daydib o'zimga kuzatish uchun qulay joy qidirdim. Topgan yerimga belgi qo'yib ketaverdim. Kunduzlari esa, maxsus kovlagan chuqurlarda o'tirib ob'yekt hududidagi harakatni kuzatdim. Tashqaridan qaraganda, bu yerda hammasi joyidadek. Odamlar ikki smenada ishlasharkan. Maxsus mashinada qo'riqchilar tunu kun zavod atrofida aylanib yurishadi. Shunday pishiq niqoblanganki, yillab o'tirsang ham nimaligini bila olmaysan. Smena asosan kechalari almashinadi. Hatto, axlatni ham to'rt tomoni yopiq mashinalarda olib chiqib ketishadi. Qaerga olib borishadi, Xudo biladi. Agar men sinchiklab o'rganmaganimda, asfalt zavodi bo'lsa kerak degan xayolga borish ham hech gap emasdi.
Mayli, nima bo'lmasin, baribir ob'yektga yaqinlashmasdan ilojim yo'q. Joy ham bittagina. Darvoza ro'parasidagi chuqurlik. Bu yerga hech kim e'tibor berayotgani yo'q. O'zimga ham qulay.
Rezident taqdim etgan konteynerni ochdim. Bunday hollarda ochishga ruxsat etiladi. Ichida menga kerakli kiyimlar mavjud edi. Kiydim. Belimga o'qdonni taqdim. Uzoq vaqt qurol tanlayolmay xunob bo'ldim.
— Keraksiz quroldan voz kechishda havaskor darrov professionaldan ajralib qoladi. — degandi kursda instruktor. — Professional qayoqdagi avtomat, yoki to'pponchalarni ko'tarib yurmaydi. Boshqa yaxshiroq qurol qidiradi.
Xo'sh, o'sha yaxshiroq qurol nima?.. Ha, mening qurolim ko'rinmaslik, sezdirmasdan harakatlanish. Bundan-da foydaliroq, kuchliroq qurol yo'q dunyoda. Mayli, ehtiyot shart ovoz pasaytirgichli kichkinagina to'pponcha ham ziyon qilmaydi.
Ishga tushishdan avval ichimni ham o'zim klizma yo'li bilan tozaladim. Siz nima deb o'ylagandingiz? Necha kunlab qimirlamasdan yotdim. Qolaversa, kechayam, bugun ham ovqat yeganman. Bu narsa ishda xalal beradi.
Tunda maxsus sumkaga kerakli narsalarni joyladim. Kamarni tekshirib ko'rdim. Sakrab-sakrab oldim. Bu ortiqcha ovoz chiqadimi-yo'qmi, shuni bilib olish. Hammasi joyidaligiga amin bo'lgach, chuqurdan chiqdim.
Bular ham ahmoq emasdi. Devorga yetishga hali ancha bor. Biroq besh-o'n qadam bosganimdan so'ng ilk minaga duch keldim. Bu mina degani faqat signal berish bilan kifoyalandi. Oldinda meni nima kutayapti? Bilmayman. Mabodo