Tasodifiy hikoya: эр хотин
Салом сайтдошла мен уз хаётим хакида кискача айтиб бермокчиман, исмим гузал, биз эрим б.н россияда и...davomi

sal narida yana bitta mina shunday signal bersa-yu, bu qo'riqchilarning ekranida ko'rinib tursa, tamom! Yo qo'lga tushib halok bo'laman, yo meni tiz cho'kib uzr so'rashga, oyoqlarini o'pishga majbur qilishadi. Adashmagandim. Ikkinchi mina signal berib o'tirmas ekan. Badanimda chimillagan og'riqni his etdim.
Xayriyat, shundan so'ng minaga duch kelmadim. Buyog'iga endi emaklab ketish kerak bo'lardi. Faqat ehtiyot bo'lish talab etiladi. Kim bilsin, hozir qo'riqchilar bemalol o'tirgancha meni kuzatishayotgandir…
Bir amallab darvozaga yaqin qolganda to'xtadim. Mana shu yerda yana bitta chuqur qazisa bo'larkan. Shu chuqurdan turib zavod hovlisini kuzatish osonroq. Yo'q, chuqur kovlab o'tirgandan yaqin boraverganim ma'qul.
Qalin, naq belimdan keladigan o'tlar oralab keta boshladim. Yo'l-yo'lakay oyog'imga ilon po'stlari o'ralashgandek bo'ldi. Ha, men ilonlar uyasi atrofidaman chamasi. Bunday joyga har kim ham yurak yutib yaqinlasha olmaydi. Bilaman, hozir qaysidir burchakda ilon meni yoniq nigohlari bilan poylayapti. Lekin men ilonlardan qo'rqmayman. Ular ogohlantirishsiz tashlanishmaydi odamga. Hov anavi shirakayf qo'riqchilardan asrasin. Ular menga ro'para bo'lishsa, hech bo'lmaganda qo'rqib ketganlaridan baqir-chaqir qilib sirni ochib qo'yishlari mumkin.
Mo'ljallagan yerga yetgach, chuqur kovladim. Chuqur tepalarini shoxlar bilan o'radim. Faqat durbin sig'adigan ochiq joy qoldirdim…

Shu chuqurda o'tirgancha kunduzi zavod hovlisiga kirayotgan, hovlidan chiqayotgan mashinalarni, odamlarni sanadim. Ana, mahalliy davlat raqami bilan bir mashina keldi. Undan non tushirishdi. Ishchilarga tushlik uchunmi bu nonlar? Yo'q, tushlikmas, bir kunlik ovqat bo'lsa kerak. Qiziq, nechta ekan nonlar miqdori? Elliktachamikan? Har bir ishchiga yarimtadan. Unda yuz kishi ishlaydimi bu yerda? Mayli, o'ntasi mehmonlar, zahira uchun bo'lsin. To'qsonta aniq bo'lishi kerak. O', yana bitta mashina keldi. Soqchilar darvozani ochishga shoshilishayapti. Rahbarlar shekilli. Yuz tuzilishlari, sochlarining rangi, asosiy belgilarini eslab olishim shart.
Keyingisi ko'mir ortgan mashina edi. Nima kerak ekan ko'mir ularga? Xonalarni isitish uchunmi? Yo narkotik ishlab chiqarish uchunmi? Balki, hammomni isitishgadir?
Anavi mashina suv tashiydigan ekan. Ha, xuddi shu mashinaning ichida zavod ichkarisiga kirib olsa bo'ladi. Hisobga olib qo'yay.
Eh, kun shunaqangi issiqki, ustimdagi shox-shabbalar ham qizib borayapti. A'zoyi badanimdan ter quyila boshladi. Shunisi yetmay turgandi. Axir, menga terlash umuman mumkin emas. Birinchidan, yonimda bor yo'g'i bir shishagina suv bor. Ikkinchidan qo'riqchi itlar ter hidini tez tuyishadi. Hammasini hisobga olibman-u, quyosh masalasini o'ylamabman. Ahmoqman-da, sal nari surilsam soya tusharkan-ku!..
Yana yuk mashinasi keldi. Undan armiyadagi kabi sandiqlarni tushira boshlashdi. Qurol solinadigan sandiqqa juda o'xshab ketadi. Qiziq, shuncha qurolni nima qilisharkin? O'zlaridagilar kammikan?
Ketidan avtobus ishchilarning yangi smenasini olib keldi. Ana ularni eslab qolmasam bo'lmaydi. To'g'ri-da, birontasini shahar ko'chalarida uchratib qolsam, sekin gapga solardim, ko'p narsalarni aytib bergan bo'larmidi…
Shu ko'yi uzoq vaqt chuqurda o'tirib qoldim. Badanlarim uvisha boshladi. Agar kursda kunlab qimirlamay o'tirishlarni tinimsiz mashq qilmaganimda, hozir bu yerda bir soat ham o'tira olmagan bo'lardim. Tag'in o'sha paytlar norozilanibman, nolibman. Mana, shunday lahzalarda ish berarkan.
Yana suv tashiydigan mashina keldi. E, bular nima ichadi o'zi? Ichidagi suvmi, yoki boshqa suyuqlikmi?..
Kechasi mashinalar kelmadi. Aql bilan ish ko'risharkan. Boshqalarning diqqatini tortgilari kelmaganga o'xshaydi. Sababi, tungi mashinalar har qanday odamda shubha uyg'otishi mumkin.
Ertalab mashinada taxta qutilar olib kelib tushira boshlashdi. Qutilarning biri qopqog'idan qandaydir yaltiroq temir chiqib turganiga ko'zim tushdi. Ie, temir shunchalik yengilmi? Qiynalmasdan ikki kishilashib qutilarni olib kirishayapti.
Kutilmaganda kallam ishlay boshladi. Ha, bu qutilarda tobut olib kelishgan. Aniq!.. Oddiy armiya tobutlari. Lekin… Nega?
Bir mahal o'sha qutilarni qaytarib olib chiqishdi-da, mashinaga qaytadan yuklay boshlashdi. Yaxshilab e'tibor berdim. Qutilarni tushirgandagiga nisbatan ehtiyotkorroq bo'lib yuklashayapti.
Oradan hech qancha o'tmay, hovli tomondan qo'liga qo'lqop kiygan erkak chiqib keldi. Egnida oq xalat. Aftidan jarrohga o'xshaydi. U yonidagilarga nimalarnidir tushuntirdi. Qo'lidagi qo'lqopni yechdi.
To'xta! Tobutlarda murdalar bor. Aksincha bu tobutlarni nima maqsadda olib kelishadi? E, yo'q, yana chalg'iyapman. Bu odamlar juda ayyorga o'xshab qoldi. Hatto, men o'ylagandan ham ayyorroq. Ular tobutlarda narkotik olib ketishmayaptimi? U holda nega aynan armiya tobutlaridan foydalanishayapti? Oddiy tobutda olib ketishsa ham bo'lardi-ku!..
Yo'q, bu yerda boshqa gap bor. Harbiylarning tobutini yo'lda hech kim tekshirmaydi. Chunki, «mol»ni chegaradan olib o'tish lozim. U yerda esa, chegarachilar turibdi. Ana gap qayoqda!..
Yana bir narsa xayolimga keldi. Narkotikni hech qachon tobutga taxlab qo'ya olishmaydi. Sababi shuki, chegarachi itlar birpasda sezishadi. Demak, tobutlarda murdalar. Boyagi jarroh behuda qo'liga qo'lqop kiymagan. U murdani yorib ichiga narkotik joylaydi va qaytadan tikib qo'yadi. So'ngra tobutlar belgilangan shaharlarga jo'natiladi. Oldinda esa, jinoyatchilar ketib borishadi. Chegaradan o'tkazish, qay manzilga olib borish ularning zimmasida.
To'xta, men bir joyda qattiq adashayapman. Katta jinoyatning orasiga tushib qolganga o'xshayman. Hali zamon tergov guruhi oyoqqa tursa-yu, bu jinoyatchilarning ketidan tushsa. Ularga nima, kalavaning uchini t opib olishsa bas. Kalavaning uchi bo'lsa, menda. U holda meni o'zimdan bo'lak hech kim himoya qila olmaydi. Ketishim kerakka o'xshab qoldi.
Yarim kechasi ketishga tayyorgarlik ko'ra boshlaganimda, yana mashinalar shovqini eshitildi. Biroq birontayam mashina darvozaga yaqin kelmadi. Hovlidan qo'riqchilar mashinasi chiqdi. Bunisi nima endi? Yo rahbarlari soqchilarni tekshirib ko'rishmoqchimi? Yoki kimdir taqiqlangan hududga kirib qolganmi?..
Har qanday vaziyatda ham mening ahvolim og'irlashishi tayin edi. Agar soqchilar meni ham sezib qolishsa…
Yaxshilab zavod hovlisidagi shovqinga quloq soldim. Tushunmadim. Ular qayoqqa otlanishayapti? Kimni tutishmoqchi?
Kutilmaganda darvoza tarafdan yorituvchi raketa havoga otildi. Va o'nlab mashinalarning chiroqlari baravariga yondi. Nima qilishni bilmay qoldim. Nahotki, meni payqab qolishgan bo'lsa?
Har bir mashinaning yonida ikki nafardan qo'riqchi atrofni kuzatib turardi. Yana bittadan odam tunda bemalol ko'ra olish imkonini beruvchi asbob bilan mashina tomiga chiqib oldi. Hammayoq yorishib ketgan. Bu ahvolda sira tashqariga chiqib bo'lmasdi.
Yo'q, men qo'rqmasdim. Bizning ishda qo'rqish ketmaydi. Bizda qo'rquv — bu o'lim degani.
Men xavfga o'zimcha baho berdim. Lekin to'polon ko'tarmadim. Ko'tara olmasdim ham. Faqat kutish va kutish qoldi xolos.