Tasodifiy hikoya: yangisgdan
Omlarimga xayz to'kib, Keling demang guloyim. Ko'tim og'ritib ketib, Siking demang begoyim. Siki...davomi

kabinadagi haydovchi bilan nimalarnidir gaplashgach, bortni, ballonlarni tekshirgan bo'ldi.
— Hayda!
Mashina ayvonga kirib boshqa mashinalar yonida to'xtadi. Haydovchilar so'kina-so'kina ichkariga yo'l olishdi.
Jimlik.
Endi buyog'iga qanday yo'l tutishni o'ylab ko'rish kerak. Kunzudi bu yerda qolib ketib bo'lmaydi. Darrov payqab qolishadi. Xo'sh, qanday qilib tashqariga chiqaman? Hammyoqda projektorlar nur taratib yotgan bo'lsa. Devorlar atrofida itlar izg'ib yurishibdi. Devor ustilariga bo'lsa, signalizatsiyalar o'rnatib tashlashgan. Ustiga chiqish uyoqda tursin, ikki metr qolganda siganllar chor tarafdan chalinib ketadi. Mayli, hozir hech narsa o'ylab topa olmayman. Yaxshisi, berkinish yo'lini qidiraman. Men ko'mir yuklangan mashinani esladim. Ha, ko'mir borki, demak, o'rtalarida berkinsa bo'ladigan joy albatta bo'ladi.
Sekin pastga tushdim-da, yelkamga sal narida yotgan qo'riqchilar kostyumini tashlab oldim. Endi yashirinib yotishning zarurati yo'q.
Yorug'likka chiqmasdan pechkaxonagacha yetib oldim. U yerga ko'mirni uyib tashlashibdi. Shosha-pisha orasini yorib kirdim-u, ustimga ko'mirlarni torta-torta berkindim…
Kunduzi sekin ko'mirlar orasidan chiqdim. Kiyimlarim qop-qora edi. Panalab-panalab borib jangarilar uchun ajratilgan kazarmani, sal narida rahbarlar turadigan xonalarni ko'rdim. Ha, xuddi shu yerda tobutlarni safarga tayyorlashadi.
Kechga borib mashinalar birin-ketin jo'nab keta boshlashdi. Lekin men ularga yashirina olmasdim. Har bir mashinani sinchkovlik bilan tekshirib keyin tashqariga chiqarishayapti. Qaytadan ostiga yopishib olsammikan? Biroq tunda jo'naydiganini qanday aniqlayman? Katta yo'lda tezlikni oshiradi. Men ostiga yopishib olgancha qancha chidab bora olaman? Orqadan kelayotganlari chiroqlarini yoqib olishadi. Ular ko'zidan o'zimni qanday pana qila olaman?
Xo'sh, qaysi mashinalarni birinchi bo'lib tashqariga chiqarishadi tunda? Rahbarlarnikinimi? Yo'q, adashmasam, benzin tashiydiganlarini. To'xta, shulardan birontasini yoqib yuborsam-chi? To'liq yonib bo'lguncha turib berisharmikan? Yo shu zahoti o'chirib tashlasharmikan? Xo'p, yonidirb yubordim ham deylik. Bunday ishni go'yoki ko'ngilsiz hodisa ro'y bergan kabi amalga oshirish zarur. Men ekanimni zinhor bilmasliklari lozim. Qanday amalga oshiraman? Portlovchi moddani benzin to'ldirilgan mashinaga o'rnatish… Balki, shu yo'l ma'qulroqdir.
Buning uchun odam bashara bo'lib olishim talab etiladi.
Tezda egnimga boyagi qo'riqchilar kostyumini qaytadan kiydim. Shimimni mahkamroq tortib mahkamladim. So'ngra tashqariga chiqib olib, benzin to'ldirilgan mashinalardan biriga yaqin borgancha ostiga plastik portlovchi moddani yopishtirdim. Lekin portlatuvchi tugmachani bosmadim. Orasiga ikki dona to'pponcha o'qidan tiqdim. Tashqariga chiqib kran tepasida yonib turgan lampochkani bo'shatib oldim-da, mix bilan avaylab bir chetini teshdim va ichini benzinga to'ldirdim. Uni patronga mahkamladim. Bomba tayyor. Yerga ham benzin sepib chiqqach, o'zimni chetga oldim. Ana endi haydovchi kelib kranga yaqinlashadi. Shunda yerga sepilgan benzinga sirg'anib ketadi. Shunda lampochkada varanglab portlaydi. Ozgina uchqun yerga tushsa bas. Ko'ribsizki, bomba portlagach, yong'inning haqiqiysi boshlanadi.
Men tezlik bilan berkinishim shart. Qidira-qidira, bir chetda turgan qutini ko'rib qoldim. Bu ichkariga ochiqdan-ochiq kirib olishim uchun qo'l kelardi. Qutini yelkamga oldim. Juda og'ir ekan. Chayqala-chayqala darvozaga yaqin bordim.
— Qaerga? — so'radi qo'riqchi.
— Menga… Qutini… Olib kirishimni buyurishdi. — dedim biroz tutilib.
Qo'riqchi esnay-esnay ortga qaytdi.
Bino ichiga kirib oldim-u, o'zimga kerakli eshikni darrov topdim. Xuddi shu xonada tobutlarni yo'lga hozirlashadi. Ana shu yerda jimgina turishni va kutishni lozim topdim. Taxminan yarim soatlar o'tib hovlida kuchli portlash ovozi eshitildi. Bunaqasini, to'g'risi, kutmagandim. Osmonga ko'tarilgan yong'in alangasi darvozagacha yetib bordi. Hammayoq shovqin-suronga to'ldi. Kimlardir baqirib kimnidir chorlagan, kimlardir so'kingan…
Men bu gal xotirjam hovliga chiqdim. Hovlida uyoqdan-buyoqqa chopayotgan qo'riqchilar ham, jangarilar ham e'tibor berishgani yo'q. Sezganlarida ham sir boy bermagan bo'lardim.
Shoshilmasdan tobutlar joylashgan xonaga kirdim.
Endi mening oldimda jirkanch bir ish turardi. Tezda o'zimga to'g'ri keladigan tobutni topib ichiga kirish va berkinish. Chunki, bunday to'polonda tobutlarni tekshirib o'tirish hech kimning xayoliga kelmaydi. Mashinaga tez-tez ortishadi-yu, olib ketishadi. Menga aynan shuniki kerak.
Tobutni topgach, ichidagi murdani ko'tarib olib ko'zdan panaroq yerga yashirdim-da, o'rniga kirib yotdim va ustimga qopqoqni yopdim. Tobutning ichida formalin hidi anqib ketgandi.
Ammo bizning ishda ham ba'zi kutilmagan voqealar sodir bo'lib turarkan. Buni men ayni damlarda his etdim. Xatoga yo'l qo'yganimni anglab yetdim.
— E, bu axlatni boshingga urasanmi? — chamasi kimdir tobutlarni olib chiqish uchun kelgan shekilli, sheriklaridan biri qaytargan bo'ldi. — Tashlasang-chi! Hozir bu xonayam portlab ketishi mumkin. Kech bo'lmasdan daf bo'lishimiz zarur…
Yana jimlik hukm sura boshladi. BOyagilar allaqachon xonani tark etishgandi.
Qiziq. Nega tobutlarni tashlab qochishayapti? Axir, bu ularga suv va havodek zarur-ku!.. Ha, ularga hayoti ko'proq kerak. Nazarimda yong'in tobora kuchayib borayapti-yu, hammalari tipirchilab qolishgan.
Shartta qopqoqni olib tashladim-u, tobutdan chiqdim.
— O'la, — derdim o'zimga o'zim. — dushmanni chalg'itaman deb qovun tushirdim!.. Tag'in superagent emish. Qanaqa superagentman?..
Haqiqatan butun bino yonardi. Shu jumladan men turgan xona ham tutunga to'lgan. Yugurgancha tashqariga chiqdim. Boshimga qo'riqchilar kostyumini tashladim-da, yong'in orasida chopib ketdim. Maqsad bitta edi. Darvozaga yetib olish.
Mashinalar ham bir-birini qisgancha darvoza tomon ketib borardi.
Nega bular shoshilishayapti-yu, yong'inni o'chirishmayapti?.. Nimalar bo'layapti o'zi?..
— Senga nima? — o'zimni o'zim urishgan bo'ldim xayolan. — Indamay ketavermaysanmi?! O'z vazifangni ado etding. Yana nima kerak senga?
Mashinalar, yugurgancha tashqariga intilayotgan odamlar meni ilgarilab borishardi. Endigina tashqariga chiqqan ham edimki, navbatdagi binolardan birining tepasida alanga paydo bo'lib, kutilmaganda kuchli portlash sodir bo'ldi. Jonholatda yerga yotib kostyum bilan boshimni berkitdim.
Ha-a, bomba deganlari hazilakam narsa emas. Hammayoqni ostin-ustun qilib yubordi-ya!.. Yaxshiyamki, shu fikr miyamga kelgan ekan. Yong'in borib-borib qurol-yarog' saqlanadigan xonalarni egallagan-u, manavinaqangi portlashlarni keltirib chiqargan.
Bu ham mayli. Ish bitdi. Shahargacha qanday yetib olaman?
Tavakkal yo'lga tushdim. Biroq manavi qop-qorayib ketgan kiyimda uzoqqa borib bo'lmaydi. Odamlar yashaydigan uylarga yaqin borgach, birinchi uchragan kiyim ilgichdan kimlarningdir yuvib, quritilgan ust-boshini o'g'irlab kiydim. O'shalarda do'konga kirib o'zimga yangi kiyimlar sotib oldim. Hojatxonaga kirib sotib