Tasodifiy hikoya: yosh umri xazon bolgan qizaloq 2davomi
yana bir bor assalomu alekum uzur telimi zaryadi ochb oxiriga yetkazolmay qoganim uchun xikoyani dav...davomi

olib borib yerto'laga olib kirishdi va boshimga ko'zlarimgacha berkitib kiydirilgan qalpoqni yechishdi. So'ngra kiyimlarimni ham yechib olishdi.
Yerto'la nim qorong'i edi.
Qarshimda baland bo'yli erkak hozir bo'ldi. Bu anglashimcha professional Qotil edi. Nahotki, men yo'q qildim deb xayol qilganlar shu qadar ko'pchilik bo'lsa?.. Nahotki, o'z vazifamni oxirigacha ado etolmagan bo'lsam?..
— Senga bir nechta savollarimiz bor. — dedi u ko'zlarimga vajohat aralash boqib. — Sen bu savollarga istasang-istamasang, baribir javob berishga majbursan. Birinchisi, sen o'zi kimsan?
Indamadim. Shu tobda hecham past ketishni istamayotgandim. Baribir ishonmasliklarini bilardim.
— Ikkinchi savol. — devom etdi Qotil. — Axborotni kimlardan olgansan?
Yana indamadim.
— Olib kiring! — buyurdi u eshik oldida turgan qurolli yigitlardan biriga.
Eshik ochilib, o'zim yaqindagina qutqarib qolgan Rezidentning yordamchisi kirib keldi.
Uni ko'rib turgan yerimda tosh qotib qoldim.
Yordamchining ahvoliga qarab bo'lmasdi. Yuzlari qon, shishib ketgan, qo'llari shalvirab qolgandi.
— Men istardimki, — dedi Qotil. — sizlar bir-birlaringni tanib olsanglar!
Men hamon indamay turaverdim.
— Bu o'shami? — baqirdi Qotil.
Yordamchi ohista bosh egdi. Ha, u rahbarlar talab qilganidek o'zini tutardi. Lekin bu unga yordam bera olmadi. Oradan bir daqiqalar chamasi vaqt o'tib u tanasiga kelib tushgan dahshatli musht zarbidan ingray boshladi. Shunchalar baqirardiki, og'zidan vulqondek otilib chiqayotgan ko'pik va qonlar mening ko'zlarimgacha sachrardi.
— Birinchi savolga javob ber! — takrorladi Qotil.
Men sukut saqlashda davom etdim.
Bir narsaga achinardim. Nega uni saqlab qoldim. Uch haftalar avval hayotini hozirgi qiynoqlarni boshidan o'tkazishi uchun asrab qoldimmi?
Yordamchi ingrashdan to'xtab yiqildi. Nuqul xirillar, og'zidan hamon qon ketardi. Chamasi, uning o'pkasini ishdan chiqarishdi shekilli.
— Hoy, ablah, — uning tepasiga kelib dag'dag'a qila boshladi Qotil. — ayt sherigingga, birinchi savolga javob bersin!
— Mar-ha-mat! — ingragan ko'yi shivirladi Yordamchi. — Og'riyapti!..
Shundan so'ng mening ko'z o'ngimda uni qaytadan qiynay boshlashdi. Bunga chidab bo'lmasdi. Tizillab oqayotgan qon hammayog'imni bo'yab tashladi.
Qiynoq taxminan uch soatcha davom etdi. Qotil bo'lsa, birdek takrorlardi.
— Savolga javob bersin! Ayt!
Nega jim turibman, axir? Kimligimni aytsam, biror narsa o'zgarib qolmaydi-ku! Nega bechoraning joni qiynalishiga sababchi bo'layapman? Miyamga kelgan ismni aytib yuborsam, olam guliston-ku!
Yo'q, baribir jimman! Yordamchi bora-bora og'riqni ham his qilmay qo'ydi. Deyarli o'ldi. Qotilning odamlari tomonidan kesib olingan tana bo'laklari…
Qotil nihoyat Yordamchini otib tashlashga buyurdi. Bajarishdi. Men esa, negadir dahshatga tusha boshladim. Hozir navbat menga keladi. Og'riqdan zo'riqqan tanam polga qulaydi. O'zim shafqat qilishlarini so'rab qichqira boshlayman. Yo'q, o'zimni qo'lga olmasam bo'lmaydi. Balki, bu so'nggi sinovdir?
Men butkul qurolsiz emasman. Kursda behuda qiynoqlarga chidashga o'rgatishmagan. Mana endi o'sha sinovlarning haqiqiysi qarshimda turibdi.
Ular o'ylaganimdek, meni polga qulatishdi. Tovonlari bilan boshimni mahkam bosib olishdi. Qo'llarimni, oyoqlarimni boshqatdan kishanlab tashlashdi.
— Yana takrorlayman. — dedi tepamga kelib Qotil. — Kimsan?
Ha, hozir kaltaklashni boshlaydi. Jonim og'riydi. Bardoshim yetarmikan? Men baqiraman, ingrayman, o'zimni har tarafga uraman!..
Ular badanlarimni kuydira boshlashdi. Qizigan sim bosishdi. Ko'nglimdan o'tkazganimdek, ovozimning boricha qichqira boshladim. So'ngra og'riqlarga yon berdim-u, hushimdan ketdim.
Ular ustimdan sovuq suv quyishdi. Qaytadan ko'zlarimni ochdim.
— Sizlar oshirib yubormadilaringmi? — Qotilning tovushini eshitdim.
— E, qanaqa odam o'zi bu? — dedi kimdir. — Hali rostakamiga qiynab ulgurmasimizdan ayuhannos solayapti.
Ikiknchi chelakdagi suvni boshimdan quishganidan so'ng yig'lay boshladim.
— O'zingni ahmoqlikka solishni bas qil! — qichqirdi yigitlardan biri. — Savolga javob ber tez!
— Kerakmas! Kerakmas!.. — Men navbatdagi zarbadan so'ng yuztuban yiqildim.
Qo'rqib ketishdi shekilli, ular nafas rostlashim uchun imkon berishdi.
Ana endi ilgarilaridan-da battarrog'iga tayyor turishim kerak bo'ladi. Ha, jallodlar bu gal meni qattiq urishmadi. Sekinroq, lekin to'xtamasdan savalay boshlashdi. Endi chidamasam bo'lmaydi. Agar har bir zarbadan keyin hushimdan ketaversam, gumonsirashlari mumkin.
Oradan besh soat o'tgach, ular charchashdi va urishdan to'xtashdi. To'g'ri-da, tinimsiz harakat qilaverish oson emas.
— Tez orada davom ettiramiz! — deyishdi ular menga. — Kut!
Buni bilaman. Shubha ham qilmayman. Chunki, bu yigitlar ham anavi Qotilga xizmat qilishadi. Qochib hech qayoqqa bora olishmaydi.
Barchalari chitqib ketishdi. Yerto'lada men va Qotil qoldik. Hozir u meni ko'ndirishga urinadi. Afsuski, xato qilibman.
— Ahmoqlikni bas qil. — dedi u lampa ortidan turib. — Qoyil qoldim senga! Senga ishonaman. Kursmi?.. Ha, kurs. Qaerdagisi? Rostovdagisimi, yo Novosibirskdagisimi? Kechir, seni munosib baholamabman. O'ylabmanki, oddiy odamsan. Sen bo'lsang, o'zimizniki ekansan. Professional! Ancha bo'ldimi kursdan chiqib ketganingga?
Men indamadim.
— Ha, azizim, bilaman, — davom etdi u hamon muloyim ohangda. — baribir hech narsani aytmaysan. Ammo aytsang, menga ham juda qiziq bo'larmidi. Xo'sh, hozir uyoqlarda ahvol qanday-a? Kim rahbar? Kimlar haydaldi? Haliyam yigitlar birovlarning suyaklarini sindirib charchashmadimi? Bo'pti, bu ularning muammosi. Sening ham muammong! Xa-xa-xa-xa!.. Og'ayni, mayli, hech narsa aytmasang, aytma. Biroq sening ahvolingni yengillashtira olmayman. Chunki, o'zing aybdorsan. Qilar ishni qilib bo'lding. Yuqoridagilarni sening sukut saqlashing bilan hech narsaga ishontira olmayman. Allaqachon shubha uyg'otib bo'lgansan. Shunday ekan, qiymaga aylanishga tayyorgarligingni ko'raver!
U jim bo'ldi-da, sigaret tutatdi.
— Sendan faqat bir narsani so'rayman. — sigaret tutunini men tomonga puflab so'z boshladi Qotil. — Ayt, zavod sening ishingmi?
Men baribir indamay yotaverdim.
— Mayli, sen menga zavod haqida aytasan, men bo'lsam, manavi qiynoqlardan tezroq qutulish yo'lini tushuntiraman. Kelishdikmi? Seni ikki kishi kaltaklaydi. Bittasi, hov o'sha basavlat yigit. Juda jahli yomon. Ayab o'tiradiganlardan emas. U haqiqiy jallod. Sen uning qorniga tep. Yo'q, yaxshisi, pastrog'iga. Ana shundan keyin uning tepkilariga ro'baro' bo'l. Qutulasan-qo'yasan. Axir, qiynalib ketding! Senga juda achinib ketayapman. Endi sening galing. Zavod sening ishingmi, yo'qmi?
— Meniki. — deya javob qildim va boshqa so'z aytmadim. Qiynalib, bosh qotirib o'lsin. Bu jumboqni umrining oxirigachayam yecha olmaydi.
— Ha, meniki degin? — jonlandi Qotil. — Unda alvido, hamkasb! Seni ortiq bezovta qilib o'tirmayman. Faqat maslahatim shuki, qiynoqlarni cho'zdirib o'tirma. Tezroq u dunyoga ketsang, o'zingga yaxshi.
U ketdi. Sal o'tmay, jallodlar kirib kelishdi va meni goh musht, goh charm tayoq