Tasodifiy hikoya: Bahorim...
Bahorim... O`sha vaqtda qor shundayin guvvillab yog`ardi, xuddi hozirgidek, elakdan o`tayotga...davomi

bilan kaltaklay ketishdi. Ular shoshilmasdan, sal sekinroq zarba berishardi. Baribir bu zarbalardan ham jonim og'rimay qolmadi. Hatto, vaqt o'tgani sayin zarbalar soni-yu, bu «mashg'ulot» qancha davom etganini ham chalkashtirib yubordim. Ayniqsa, men qorindan past qismiga tepishim zarur bo'lgan jahldor yigit har urganda o'zicha maza qilgandek bo'lardi. Men bo'lsam, tepishga shoshilmasdim. Shunchaki… Qotilning bu harakatimdan keyin battar azoblanganimni ko'rib zavqlanishini istamayotgandim.
— Bo'ldi, tushlikka ketdik! — dedi jahldor yigit sheriklariga. — Sen hozircha damingni ol. Ovqatlan. Zerikib qolmagin, biz tez qaytamiz!..
— Ie, — hayron bo'ldim men. — hali menga ovqat ham berishadimi nima balo? — Demak, bir hafta qiynashga ahd qilishgan.
Jallodlar ketib, yerto'laga vrach kirdi va yaralarimga qandaydir maz surdi. Mana bunisi haqiqatan qiziq edi. O'zlari urib, o'zlari davolashadimi?
Kimdir kimningdir oxirigacha yeb tugatmagan sho'rvasini keltirib oldimga qo'ydi. Qo'llarimni yechib, plastmassa qoshiq tutqazishdi.
Qo'riqchilar esa, eshik oldida turgancha mendan ko'z uzishmasdi. Ha, o'zim o'zimni o'ldirib tashlashimga bular sira yo'l bermasliklari aniq. Mayli, peshonada yozilgani bo'ladi.
Men yirtilib ketgan og'zimni bazo'r ochgan ko'yi ovqat yerdim. Yerdim-u, ko'z oldimdan Qotilning basharasi ketmasdi. Ha, u hech qachon shafqat qilmaydi menga. Hatto, shafqat qilgan taqdirda ham men qabul qilmayman. Roziman. Nogiron qilib tashlashsayam mayli. Eng asosiysi, tashkilotimning sirini aytmasam bas. Qolgani hech narsa emas.
Ovqatlanib bo'lishim hamono jallodlar kirib kelishdi-yu, kaltaklashning navbatdagi qismini boshlashdi. Azoblar changalida to'lg'onib yotarkanman, go'yoki ularga mendan hech narsa kerak emas, shunchaki qiynab-qiynab xumordan chiqqilari kelayotgandek tuyulardi. Og'zim, qo'llarim aralash zarba bermayotganlaridan esa, hali nimadir aytishim, yozishim lozimligini anglardim.
Shu taxlit ikki kun o'tdi.
— Sen jonimizga tegib ketding! — deya qichqirardi basavlat jallod yer tepinib. — Tezroq o'la qolsang-chi, xumpar!
Yana zarbalar, hushdan ketishlar…
Men bu shafqatsiz jallodlardan nafratlana boshladim. Shu jumladan, o'zimni o'zim og'riqlarga pisand qilmaslikka, hissiz yotaverishga ko'niktira borardim. Chunki, mana shugina menga yordam bera oladi. Hammasiga, o'zimga ham, qarindosh-urug'larga ham tupursam-u, xuddi og'riqni sezmaganday yotaversam, albatta g'alaba qozonaman. Bora-bora qalbimda qasos o'ti alangalana boshladi. Bilaman. Qarshimdagilar juda kichkina odamlar. Kattalarini topish menga nasib etmasligi aniq. Ammo qasosning katta-kichigi bo'lmasligi rost bo'lsa, asta-sekin shu ishga kirishmasam bo'lmaydi. Bularning qo'lida xuddi sichqon kabi o'lib ketish alam qiladi. Tishimni tishimga bosib obdon o'yladim. Topdim ham. Qanday qasos olish, qachon kirishi haqida bir qarorga keldim.
Qasos olishning dastlabki qismini boshladim. Yig'lay, yalina, tiz cho'kish yo'liga o'tdim. Urmasliklarini so'radim. Har bir zarbadan keyin turli taraflarga uchib-uchib ketaverdim. Qarshilik ko'rsatishni bas qildim. So'ngra ulardan qog'oz-ruchka berishlarini iltimos qildim. Bundan tashqari ovqat berishlarini ham qistirib o'tdim. Azbaroyi quvonib ketgan jallodlar shosha-pisha iltimosimni qondirishdi. Qo'llarimni yechib, stol ustiga qog'oz va ruchka qo'yishdi. Tepamda jahldor, basavlat jallod mendan ko'z uzmay tikilib turardi.
Men yig'lay-yig'lay, shoshilmasdan, barchasini qog'ozga harflab yoza boshladim.
Ora-orada to'xtab, qog'ozni yirtib tashlar va toza qog'oz olib qaytadan yozardim. Nihoyat tugatdim. Avvaldan o'ylangan vaziyat yuzaga kelishini kutib basavlat jallodga boqdim. U albatta stolga egilib yozganlarimni ko'zdan kechirishi shart edi. Men ham xuddi shuni kutardim. U uzoq kutdirib o'tirmadi va stolga engashdi. Ana shu tobda men qo'limdagi ruchkani jallodning ko'ziga kuch bilan tiqdim. Shu qadar chuqur botirdimki, naq miyasiga qadar yetib bordi. Jallod nimalar bo'layotganiga fahmi yetmasdan jon berdi.
Boshqa qo'lim bilan stol ustiga qo'ilgan qaynoq palov to'la temir idishni oldim-da, narigi qo'riqchining og'ziga qarata urdim. U baqirishga ham ulgurmadi. Og'zi qaynoq oshga to'lib qolgandi. Endi eshik ro'parasida turgan qo'riqchi menga qarata o'q uzishi kerak edi. Baxtim bor ekan. U ko'z o'ngida bo'layotgan ishlarni ko'rib bir necha soniya qotib qoldi. Men paytdan foydalanib eshik tomon yurdim. Qo'riqchi jonholatda to'pponchasiga yopishdi. Men ulgurdim. Men otgan temir idish tomog'iga zarb bilan urilib, uyqu arteriyasini uzib o'tdi. Qo'riqchi ham jon berdi. Og'ziga osh to'lib qolgan jallod hushidan ketgan ekan. Endigina o'rnidan qo'zg'almoqchi bo'lganda, ikki-uch musht ko'ksi aralash tushirdim. U ham sheriklari qatori hech qanday ovozsiz yorug' dunyoni tark etdi. Ana endi jonimni asrab qolish payti yetdi.
Yo'lak bo'ylab ehtiyotkorlik bilan keta boshladim. Bu ahvolda chiqish eshigigacha borsam, tashqaridagilar payqab qolishardi. O'lgan qo'riqchilardan birining kiyimlarini kiyib, uyoq-buyog'imdagi qonlarni artdim-u, yo'lga tushdim. Qo'limga ehtiyot shart jallodlarning pichog'ini oldim.
— Ey, ochmaysanmi? — deya shivirladim eshik ro'parasiga kelib.
— Senmisan? — so'radi tashqaridagi qo'riqchi.
— Kim bo'lardi?
Eshik zulfini sug'urilayotgan mahal sal chetga o'tib turdim. Qo'riqchi eshikni ochib ichkariga bir qadam tashlashi hamono pichoqni uning bo'yni aralash tiqdim. Qo'riqchi «tayyor» bo'ldi.
Ana shundan so'ng eshikni yaxshilab yopgancha yo'lga tushdim. Ketayotib yong'inga qarshi o'rnatilgan qizil qutidan lom bilan qurollandim. Kim bilsin? Tashqarida meni nimalar kutayapti…
Men tashqari deb o'ylaganim aslida yana bir yo'lak ekan. Yura-yura, oxiri zinapoyaga duch keldim. Mana shu zinalar meni aniq tashqariga olib chiqadi. Badanimdagi og'riqlarga arang chidab borarkanman, qarama-qarshi tarafdan kelayotgan bir erkakka ko'zim tushdi. Kim o'zi bu? Jangarimi?
Darrov engashib, o'zimni go'yo botinkam bog'ichini boylayotganday qilib ko'rsatdim.
— Salom, Borya! — hali yetib kelmasdan qichqirdi u. — Menga qara, yuzingga nima qildi?
U ko'ngli nimanidir sezdi shekilli, birdan orqaga tislanib to'pponchasini qo'liga oldi.
Ha, uni qo'l bilan ayni damda yengib bo'lmasdi. O'q uzishimga to'g'ri keldi. O'q ovozi butun yerto'lani tutib ketdi. Shu tobda tashqaridan kimlarningdir qadam tovushlarini eshitdim. Demak, hozircha omad mendan yuz o'girdi chog'i. Yerto'laga qaytmasam bo'lmasdi.

* * *

O'q tegmadi. To'pponchada o'q ham qolmabdi. Yaxshiyamki, cho'ntagimda yana bitta to'pponcha bor. Yo'l-yo'lakay soqchilardan ikkitasini qulatdim. Endi ular chiqish va kirish eshiklarini berkitib, meni boshi berk ko'chada qoldirish harakatiga tushishadi. Aslida, men ham ularning o'rnida bo'lsam shunday yo'l tutardim.
Shu payt chiroqlar o'chdi. Men tavakkal duch kelgan tarafga qarab keta boshladim. Yuqori qavatdan kimlarningdir baqir-chaqiri eshitilardi.
— Chiroq qani? Chiroqni olib kelinglar! Biz hozir unga ko'rsatib qo'yamiz!
Bir vaqtning o'zida menga qarama-qarshi tarafdan soqchilar bo'lsa