Tasodifiy hikoya: ANUSHANIG HAYOTI
Икки бойвачча йигитларим #gruppavoyСалом исмим Ҳалима. Мен коллежда 2-курс эдим, ёшим 17 да эди. Коллежда кўп боллар ортимдан юришарди. Қоматим ҳам аъло 90-60-90 эди. Болларни менга қараб ортимдан шивирлаб попиш қиз дейишлари тўғриси ёқарди. Мени бир пули кўп, машиналари бор кўркам кўринишли йигитим бор эди. Мен у билан тез тез хаталарга бориб турардим. Қўтоғини сўриб ётишим ,кўтимга бердиришим ва попишимга асбобини ишқалаб, чотимни орасига беришим унга ёқарди. У ҳар сафар ишини битиргач қўлимга...davomi

kerak, yugurib kela boshlashdi. Men devorga qisilib olgancha ularni o'tkazib yubordim. Xayriyat, sezishmadi. Endi yerto'lada faqat mengina qolgan edim.
— Uch kishidan kam yurmalaring! — kimdir buyruq berardi soqchilarga. — Hech qachon yolg'iz yurma!
Fikrlab olishga va rejalarimni amalga oshirish uchun ixtiyorimda atigi yarim soatgina vaqt qolgan. Eng alam qiladigani, qaerda ekanimni bilmasdim. Bu yerlar menga umuman notanish edi.
O'ylay boshladim.
Bu yerto'la. Demak, oyna yo'q. Yuqoriga chiqish uchun soqchilarni yo'q qilish kerak bo'ladi. Devorlarni teshib bo'lmaydi. Betondan qilingan. Yer ostini ham qazishga ulgurmayman.
Qo'rqitishdan bo'lak chora yo'q.
Polga yotib oldim-da, to'pponcha tutgan qo'llarimni oldinga cho'zib ikki marotaba qorong'ilikka qarata o'q uzdim. Shu zahoti javob o'qi yo'llandi. Ha, mening izimdan tushganlar shunchaki havaskorlar emas. O'z ishining haqiqiy ustalari.
Kimdir ovozining boricha qichqirib so'kindi. Tushundimki, navbatdagi uzgan o'qim kimgadir tegibdi.
Ohista o'rnimdan turib paypaslana-paypaslana havo so'ruvchi trubani topdim. Bor kuchimni ishga solib yuqoriga ko'tarila boshladim. Orqada esa, hamon o'q uzishda, baqirishda davom etishardi. Bir amallab yuqoriga chiqdim. Trubaga o'ngdan yana bitta shunga o'xshash truba ulangan ekan. Xuddi o'sha yoqqa qarab sirg'ala boshladim. Qarangki, qaynaydir xonadan chiqib qoldim. Xonada hech kim yo'qligiga ishonch hosil qilgach, pastga sakradim.
Xona ichkarisi bo'm-bo'sh edi.
— Xush kelibsan! — kutilmaganda orqamdan kimningdir tovushi eshitildi.
Men qo'lga tushganimni his etdim. Lekin sir boy bermadim. Pastga sakraganda xuddi oyog'imni qayirib olganday polga dumaladim. Shu asnoda to'pponchani qo'ltig'im aralash dushmanga to'g'riladim.
Afsuski, ulgurmadim. U otgan o'q qo'limdagi to'pponchaga tegib bir chetga irg'itib yubordi. Shunisigayam shukr. O'q sal yuqoriga tekkanda men yorug' dunyoni tark etardim.
— O'ldirolmadingmi? — so'radi u. — Unda yana bir bor xush kelibsan!
Sekin tepamga qaradim. Ne ko'z bilan ko'rayki, bu Qotil edi. U yana bir bor meni yutib chiqqanidan mamnun jilmayib turardi.
— Ortiqcha harakat qila ko'rma! — ogohlantirdi Qotil. — Shu yerga kelishingni bilgandim. Faqat professionallargina shunday yo'l tutishadi. O'tir!
Men sekin o'rnimdan turib xonani ko'zdan kechirdim. Bir burchakda montirovka dumalab yotardi.
— Foydasi yo'q, — dedi Qotil mening nima qilmoqchi ekanimni payqadi shekilli. — Baribir ulgurmaysan. Yaxshisi, gaplashib olamiz. Vaqt yetarli. Anavi ahmoqlar to yerto'lani titkilab, undan so'ng yuqori qavatlarda daydib chiqqunlarigacha bir yarim soat vaqt o'tadi. Keyin esa… Kechirasan-u, seni otib tashlayman baribir. Men hamkasbim bilan anavi ahmoqlar o'rtasida qo'l jangi bo'lishini istamayman. Xo'sh, nima deysan?
Men yelka qisdim.
— Ha-a, zavoddagi ishing haqida uzoq o'yladim. — davom etdi Qotil. — Lekin o'ylab o'yimning oxiriga yeta olmadim. Qanday yo'l tutganingni hozir o'zing aytib berasan. Qani, boshla! Ixtiyoringda bir yarim soat vaqt bor. Bilki, o'sha bir yarim soatni meng senga sovg'a qilib turibman. Yo'qsa, bitta o'q bilan seni tinchitib yuborsam ham meni hech kim urishmaydi. Boshla!
— Bo'pti, — rozi bo'ldim men. — Doskaga yaqin borsam maylimi?
— Bor.
Men laboratoriya doskasiga yaqin borib bo'r bilan zavodning ko'rinishini chiza boshladim.
— Mana markaziy darvoza. Manavi yerda soqchilar…
Shularni gapirayapman-u, qanday qilib Qotilni tinchitish haqida bosh qotirardim. Xo'sh, nima qilsam bo'ladi? Bo'r bilan tushirsammi? Yo'q, bu ahmoqlik. Qo'lidagi to'pponcha ishga tushadi…
— Mana devorning umumiy hajmi. Xuddi shu yerda navbatchilar turishgandi.
— Ha-a, demak mendan pana bo'lish uchun o'zimning ortimda berkingan ekansan-da! — xoxolab kuldi Qotil. — Axir, men yonginangdan o'tib ketganman o'shanda!
Men uning so'zlariga quloq tutib o'tirmadim. Allaqachon xayolimda kurash rejasini pishitib olgandim. To'satdan polga o'tirdim-da, chap qo'lim bilan zarba berdim. Ammo u zarbani qaytara oldi. Kuchli zarb meni polga qulatdi.
— Vey, yosh bolaga o'xshamasang-chi! — deya peshonamga to'pponcha tiradi Qotil. — Biz gapimizni hali tugatganimiz yo'q.
Men o'zimni o'likka solib yotaverdim. Buni ham Kursimizda o'rgatishgandi. Mabodo dushmanni kuch bilan yenga olishingga ko'zing yetmasa, o'zingni o'likka solib yotishing va shu ko'yi yaыngi rejalar tuzishing kerak bo'ladi.
— Hoy, tirikmisan? Tur, senga yana savollarim bor!
Indamay yotaverdim. Qotil tepamga keldi-da, engashmasdan turib mening tirik yo o'likligimni tekshirgan bo'ldi. Shundan so'ng boshimga qarata to'pponchadan o'q uzdi. O'q mendan bir-bir yarim santimetr nariga borib tushdi. Men hamon jim edim. Hayajonlanmaslikka, vahima ko'tarmaslikka intilardim.
Nihoyat u o'lganimga ishondi. Menga juda ham yaqin kelib salgina egildi. Ana shuni kutayotgandim. To'pponcha tutgan qo'li aralash musht tushirdim. Bu zarbani shu qadar kutilmaganda ijro etdimki, qo'rqqanidanmi, yo shoshib qolganidanmi, tepkini bosishga ulgurdi. Biroq o'qlar butkul boshqa tarafga yo'l olishdi.
Men zarbani qanday tezlikda amalga oshirgan bo'lsam, shunday tezlikda o'rnimdan turdim-u, ikki qo'lim bilan uni baland ko'targancha, deraza osha tashqariga sakradim. Ikkalamiz ham pastga qarab uchib borardik. Qotil yutqazganini tan oldi shekilli, meni mahkam quchoqlab olgandi. Shu taxlit biz yerga tushdik…

* * *

Qancha yotdim, yodimda yo'q. O'rnimdan bazo'r qo'zg'alib Qotil tomon qaradim. Uning boshi pachoqlanib ketgan, aylana atrofi qora qonga to'lgandi. Ha, u olamdan o'tibdi. Axir, men uning ustiga yiqilgandim! Mana shu narsa mening jonimni asrab qolibdi.
— Alvido, hamkasb! — shivirladim asta. — Omading kelmadi! Nimayam qilardik?! Aslida biz hamkasb emasmiz. Men butkul boshqa kursda o'qiganman. Biz dushmanmiz bir-birimizga!
Men har ehtimolga qarshi yuzlarimni, badanlarimni paypasladim. Go'shtdan farqi qolmabdi. Bu ahvolda katta ko'chada yurib bo'lmaydi. Darhol qo'lga olishadi. Buning ustiga dushmanlarimning qo'lida suratim bor. Qolaversa, oqsayapman. Yo'q, boshqa yo'lini topmasam bo'lmaydi. Chet elga o'tib ketsammikan? Ha, avval sog'lig'imni tiklab, ana undan so'ng bir qarorga kelaman…
Ikki kun pana-pastqamlarda berkinib o'zimni o'zim davoladim. To'g'ri-da, kasalxonaga murojaat qila olmayman. Hatto, dorixonaga borib dori xarid qilish ham mumkin emas. Shu sababli aqlim yetganicha o'zimni davoladim.
Buning uchun shahar yaqinidagi axlatxonadan uzun bir xoda, mis sim topdim. Simni xodaga mahkam boylab, yaqin atrofdagi daydi itlardan ikkitasini tutib keldim. Ular bir-ikki soat menga ko'nikkan bo'lishgach, shundoq yonginamga bog'lab egnimdagi ko'ylakni yechdim. A'zoyi badanim qonga bo'yalib ketgandi. Itlar qon hidini tez tuyishdi va so'laklarini badanimga oqiza-oqiza astoydil qonlarni yalay boshlashdi. Men esa, chidashga majbur edim. Ana shu yo'l bilangina yaralarimni tuzatishim mumkin. It so'laklari bunga qo'shimcha, yaralarimni mikroblardan tozalaydi. Aytishlaricha, odamlar ekzema kasalini ham shu usul bilan davolasharkan. Oradan bir kun