Tasodifiy hikoya: Бебошлигим
Менда корнимни унг томонида кандайдир огрик пайдо булди. Нима килишни билмай колдим ва докторга чикд...davomi

bosgancha ularning ortidan borardi…
***
— Rayim, — dedi boshi qonagan yigit sherigiga. — Bor, komendantga ayt, manavinga joy qilib bersin!..
Rayim yugurganicha komendantning xonasiga kirib ketdi…
Komendant Ma'fura degan erkakshoda ayol edi. Semiz emasdi-yu, suyaklari yo'g'onligidanmi, xuddi xo'ppa semizdek ko'rinardi.
— Ha, Rayim, nima deysan? — so'radi u ovqat yeyotgan qoshig'ini bir chetga surib. — Tezroq gapir, vaqtim yo'q!..
— Yangi bola opkeldim. — dedi Rayim tirjayib. — Ikki oyog'i yo'q. Zo'r pul topadi.
— Qaerdan bilasan zo'r topishini?
— Ko'rdim-da!.. Cho'ntagi to'la pul…
— Qaerdan topdilaring?
— Qaerdan bo'lardi? Ko'chadan… Menga qarang, sizga baribir emasmi? Ulushingizni vaqtida olib turasiz… Joy qilib bering!..
— Bo'pti, — kerisha-kerisha o'rnidan qo'zg'oldi Ma'fura. — Hozir qilib beraman…
Rayim uning bo'liq orqasiga bir muddat tikilib turdi-da, kutilmaganda quchoqlab oldi.
— Nima qilyapsan, jinni?.. — hiringlab kuldi Ma'fura. — Hozir birov kirib qolsa, sharmanda bo'lamiz!..
— Keling, eshikni yopaylik!.. Mana shu yerning o'zida hal qilamiz-qo'yamiz!..
— Bekorning beshtasini aytibsan… Bunaqa ishlar ishdan keyin kechasi qilinadi… Avval haqini to'lab qo'y, keyin quchoqla!..
— Xo'p, to'layman… Lekin bilib qo'ying, agar kechqurun ketib qolsangiz, xafa bo'laman-a!..
— Bo'pti, qo'yvor endi… Suyaklarimni qisirlatvording!.. Yur, o'sha bolangga joy qilib beray!..
Rayim ayolni qo'yib yuborgach, Ma'fura ko'rsatgan matras, choyshablarni ko'tarib, uning ortidan ergashdi…
***
Yotoqxona qachonlardir oliy o'quv yurtlaridan biriga tegishli bo'lgan-u, keyinchalik tashlab qo'yilgani sabab, avariya holatiga kelib qolgandi. Necha yillardan beri oynalari sinib ketgan, eshik deganning o'zi deyarli qolmagan, ichkari-yu tashqaridagi suvoqlar ko'chib, shiftlarigacha o'rgimchak uya bosib ketgan bu yotoqxonaga talaba zoti qadam bosmaydi. Lekin komendant bor. Unga har oyda maosh to'lashadi. Shunga qaramay, Ma'fura qo'shimcha pul ishlashni yaxshigina yo'lga qo'yib olgan. Atrofiga to'rt nafar ishining tayini yo'q, qamalib chiqqan, bezori yigitlarni yig'ib o'zicha “mafiya” tashkil qilgan. Bu guruh mayib-majruh bolalarni zo'rlab yotoqxonaga olib kelgan-u, ularni tilanchilik qilib pul topishga majburlay boshlagan. Qarabsizki, tez orada cho'ntaklari pulga to'lib qoldi… Vali ham xuddi o'sha bolakaylarning biriga aylanganini hali anglab yetmagandi…
U derazasi butun-u, biroq oynalari sinib ketgan bir xonaga kirib keldi-yu, ich-ichi muzlab ketdi. Bu yerda na karavot, na o'tiradigan stul bor. Ikki oyog'i ikki tomonga qayrilib ketgan, bo'yni qiyshiq bola bir burchakka eski sholcha to'shab o'tirar, qo'llaridagi barmoqlar ham orqaga qayrilgani uchunmi odamlardek o'tirish o'rniga tizzalagancha qo'l tirsaklarini polga tirab o'tirardi…
Ikkinchi bolaning bir oyog'i yo'q ekan. U ham narigisi kabi o'n uch yoshlarda. Yuzlari to'la dog' edi…
Eng dahshatli manzara uchinchi burchakda namoyon bo'ldi. U yerda yoshi 30 larga borgan bir erkak polda yumalab yotar, qo'lsiz, oyoqsiz bir ahvolda ekan…
Uni ko'rib Valining etlari jimirlab ketdi. Lekin bildirmadi. Indamaygina deraza qarshisiga borib o'zini bu yerga olib kelgan yigitga nafrat aralash qarab qo'ydi.
— Nega aftingni bujmaytirayapsan, cho'loq? — kuldi yigit aravachani uyoqdan-buyoqqa g'ildiratib. — O'qmadimi?..
— Qo'lingni tort!.. — dedi Vali sir boy bermay.
— O', zo'rsan-ku-a?.. Buyog'iga haddingdan oshmay mana shu yerda yashaysan. Biz nima desak shuni qilasan!.. Qara, hech kimga bermagan to'shaklarni senga opkelishdi! — Yigit ichkariga to'shak qo'ltiqlab kelgan sherigi va Ma'furani ko'rsatib do'q urgan bo'ldi. — Shundayam haddingdan oshadigan bo'lsang, o'zim seni bo'g'izlab qo'ya qolaman…
— Bas qil, — urishib bergan bo'ldi Ma'fura yonidagiga ko'z qisib. — bolani unaqa qo'rqitma halitdan!.. U bizga shunday pullar topib bersin hali…
— Topib bo'pman senlarga! — teskari qarab so'kindi Vali. — Hali ko'rasanlar, qochib ketaman baribir!..
Uning gapini eshitib uchchovlari ham qotib-qotib kulishdi.
— Rayim, bu bola oddiy bolaga o'xshamaydi. — dedi ikkinchi yigit Ma'furani qo'ltiqlab turgan sherigiga qarab. — Ko'rding-ku, boya tosh otganini!.. Mo'ljalchi ekan…
— To'g'ri, — uning gapini ma'qulladi Rayim. — Hali shoshmasin, shu ishi uchun adabini berib, burnini yerga ishqab ishlatamiz bu mo'ljalchini…
***
Qosh qoraydi. Xona ichini zulmatning qo'rqinchli soyasi qoplay boshladi. Qo'l-oyoqsiz erkak nihoyat sekin boshqa tomoniga o'girilib yotdi-da, hamon deraza qarshisida uzoq-uzoqlarga termulib o'tirgan Valiga so'z qotdi.
— Yigitcha, sen yangi keldingmi?
— Ha, — javob qildi Vali sovuqqonlik bilan.
— Qayg'uravermay, hali ko'nikib ketasan. Undan ko'ra, yo'lakka chiqib mening aravachamni opkeb bersang-chi!..
— Aravacha?.. — hayron bo'lib so'radi Vali. — Siz… Qanday chiqasiz unga?..
— Avval opkelgin, ko'rasan qanday chiqishimni!..
Vali asta qorong'i yo'lakka chiqdi. Haqiqatan sal narida aravacha bor ekan. Bir qo'li bilan yetaklab ichkariga — erkakning ro'parasiga keltirdi.
— Endi mahkam ushlab tur, tag'in yurib ketmasin!.. — U tirsaklari bilan gavdasini ko'tardi va kesilgan oyoqlarida xuddi tizzalagandek turib oldi. So'ngra epchillik bilan ikki tirsagini aravachaning ikki burchiga qo'yib yuqoriga sapchidi. Vali kuchining boricha aravachani oldinga itarib turar, erkakning yiqilib ketishidan qo'rqardi…
Yo'q, u o'ylaganday bo'lmadi. Erkak biroz nafas rostlab turgach, yana bir urinishda aravachaga o'rnashib o'tirib oldi.
— Har safar shunday chiqasizmi? — unga katta qiziqish bilan tikilarkan, so'radi Vali.
— Albatta. Men Afg'onda bo'lganman. O'sha yerda qo'l-oyoqlarni tashlab keldim… Aytgancha, tanishaylik. Ismim Botir.
— Meniki Vali. — Beixtiyor qo'l uzatdi-yu, Botirning qo'llari yo'qligi esiga tushib qizargancha qo'lini tortib oldi Vali.
— Juda yaxshi, Valijon… Endi gap bunday, sen bu yerda judayam ehtiyot bo'lgin. Anavi ikkalasi mahluqdan battar. Tag'in joningga jabr qilib qo'ymagin…
— Nimaga ular bizni bu yerga qamab qo'yishdi? — so'radi Vali jahli chiqib. — Nima haqqi bor ularning?..
— E, — og'ir xo'rsinib qo'ydi Botir. — sen nimaniyam bilarding. Bularning tepasida katta-katta odamlar turibdi. Ularminan sira teng kelib bo'lmaydi…
— Men baribir qochib ketaman.
— Mana bu gaping noto'g'ri. Ana, anavi qiyshayib o'tirgan bolani ko'rayapsanmi? — burchakda tizzalagancha butun gavdasini qimirlatib-qimirlatib yotgan bolani ko'rsatdi Botir. — Uni ismi Sharif. Sen tengi bola. Tramvayning tagida qolgan ekan. Shuyam bir kuni qochib ketmoqchi bo'lgandi. Ilgari qo'llari yaxshi edi. Oyoqlari maymoq edi xolos. G'o'rligi orqasidan anavilardan tozza kaltak yedi. Mana endi butkul maymoq bo'li-ib o'tiribdi…
Vali Sharifga achinish bilan tikilib qarab qo'ydi-da, sekin aravachasini g'ildiratib yo'lakka chiqib ketdi…
***
Ertalab hammalarini eski bir “Moskvich”ga yuklab shaharning turli burchaklariga olib borib tashlashdi. Vali bildiki, ular ko'pchilik ekan. O'zi tanigan ikki yigitning yoniga Barlos, Qo'tirbosh, Qoqsuyak deganlari ham kelib qo'shilishdi.