Tasodifiy hikoya: garajda z6rlaw (SEX FIVE)
man hozi 9 sinf 6quv4isiman. sinfda 1-b6lib sexga man qiziqqanman,keyin bowqlaga 6rgatganman. 8 sinf...davomi

o'xshaganlar qulata olmaydi. Buni o'ziyam biladi. Shuning uchun birinchi mushtdan so'ng Shapko'r yiqiladi. O'zini hushdan ketganga solib yotadi. Sen hammasini kuzatib turishing lozim. Yiqilgani hamono miltiqni Saminning ko'ksiga to'g'rilab otishing kerak. Fursatni aslo boy berma! Bo'lmasa, hammamizxarob bo'lamiz.
— Tushundim. — dedi Vali lablarini tishlab. — Lekin men-chi?.. O'sha tomda qolaveramanmi? Saminning odamlari baribir chor atrofni titkilab tashlashadi-ku!..
— Esingdami? Mergan amaking aytgandi. Aravachada yurgan nogiron odamdan hech kim shubhalanmaydi. Sni tomdan tushirib qo'yishadi. Sekin hech narsa bo'lmaganday aravachangni g'ildirati-ib ko'chaga chiqasan-da, bamaylaxotir katta ko'cha tomon ketaverasan. Ja ko'ngling bo'lmasa, qotilni qidirayotganlardan sigaret so'raysan… Qo'rqma, hech kim sendan shubha qilmaydi. Mana, meni aytdi dersan!..
Vali boshini sarak-sarak qilgancha, tashqariga yo'l oldi. Shu tobda negadir Momoxolni juda-juda ko'rgisi kelgandi…

***
Yigitlik Validek nogiron yigitni ham chetlab o'tmadi. U hov o'sha o'n uch yasharligida ilk bor Momoxolni ko'rgach, qalbining tub-tubida yoqimli bir iliqlik tuygandi. Ana shu iliqlik bora-bora o't olib, alangaga aylanishini payqamay qoldi. Oylar, yillar o'tib qiz bilan yaqin bo'lib ketishdi. Kunlarining birida Vali tortina-tortina dardini unga aytdi…
Juda-juda qiynaldi aytib olguncha. Garchi qiz aytarli javob aytmasdan, yerga boqqancha uf tortib qo'ygan bo'lsa-da, bu holatiga o'zi ham hayron edi. Axir, umri bino bo'lib qancha-qancha yomon, shafqatsiz, yuzsiz, hayvonsifat odamlarni ko'rdi, ular bilan bir tovoqdan osh yedi. Dakkilarini, kerak bo'lganda kaltaklarini yedi. Ko'z oldia ular manaman degan ayollarni quchoqlashdi, bir to'shakda qanday yotganlarigacha ko'rdi. Ammo biror marta ham o'sha kundagichalik og'ir ahvolga tushmagan. Nega?.. Ha, nega Momoxol hanuz jim?.. Qiynalib ketganlarini, har ko'rganda xo'rsinishlarini biladi. Biroq indamaydi…
Vali shularni o'ylab tashqarida astoydil hovli supurayotgan Momoxolni zimdan kuzatdi. Taqimiga tushgan sochlari ko'zni o'ynatardi. Egilib olganda sochining bir tutami yuzlari aralash pastga osilib tushadi. Bu Momoxolga juda yarashadi…
Shu tobda Vali bir narsaga hayron bo'ldi. Mergan akaning shuncha puli bor. Qo'lini qaerga uzatsa yetadi. Nimaga bittagina qizini ayamaydi?.. Xizmatchi yollasa bo'lmaydimi? Ana, anavi Shapko'rga o'xshagan bittasini qo'yib qo'ysa, bas. Hamma ishni o'sha qilaveradi… Kim bilsin yana?..
U asta qizga yaqinlashdi. Momoxol garchi orqa o'girib hovli supurayotgan bo'lsa-da, aravacha tovushini eshitib jilmayib qo'ydi.
— Senga juda jabr bo'pti. — dedi Vali Momoxolning olt tomoniga o'tib. — Dadangga aytsang bo'lmaydimi?
— Nimani?
— Biror ayolni yollasa bo'ladi-ku!..
— E, nima keragi bor?.. Men o'zim istamayman buni.
— Nima uchun?
— Sababi bor-da!..
— Shunchalik sirmi?
— Sirmas… Bilasanmi, men dadamni ayollardan qizg'onaman.
— Ie, buyog'i qiziq bo'ldi-ku!.. — kuldi Vali. — dadangni yeb qo'yarmidi ular…
— E, ishing bo'lmasin!.. Yaxshisi, o'zingdan gapir. Nimalarni shivir-shivir qilib gaplashdilaring dadamminan?
— Hech narsani. Shunchaki… Ish yuzasidan…
— O', ja zo'rsizlar-ku-a?.. Nima ish?
— Buni sen bilishing shart emas…
Vali sekin ortiga o'girilib ichkariga qarab olgan bo'ldi. Mergan aka mehmonxonada uyoqdan-buyoqqa yurib Botirga nimalarnidir uqtirardi.
— Senga… Bir gapni aytsam maylimi?.. — yerga qaragancha so'radi Vali.
— Ayt!.. — Momoxol hushyor tortib supurgisini yerga tashladi-da, Vali tomon o'girildi. — Aytaver, nima gap?
— Sen… Judayam chiroylisan.
— Shu xolosmi?
Qiz shu qadar noz bilan tikildiki, Valining yuragi orziqib ketdi.
— Yo'q… Men… Men seni yaxshi ko'raman, Momoxol!.. — Shu gap qanday og'zidan chiqib ketganini o'zi ham payqamay qoldi. Aytishga aytdi-yu, a'zoyi badanidan muzdek ter chiqib ketgandek bo'ldi…
— Nima? — kutilmaganda kulib yubordi Momoxol. — Jinni bo'lganmisan?
— Ha, shu gapni aytmasam, jinni bo'lishim tayin edi…
Qiz indamay qo'liga supurgisini oldi. Indamadi. Faqat… Og'ir uf tortib qo'ydi xolos…
***
— Valijonni mashinaga chiqar!.. — Shapko'rga buyurdi Mergan aka. — Keyin Botirniyam!.. Faqat ortiqcha shovqin solmalaring!.. Miltig'ini yaxshilab tekshirganmikan?.. Qarab ko'r!..
— Xo'p!.. — Hovli chiroqlarini atayin o'chirib qo'yishgandi.
Shapko'r qorong'ilikda aravachada o'tirgan ikki yigitni “Gazel”ga chiqarib, eshikni yopdi va o'zi katta sumkaga solingan miltiqning uyoq-buyog'ini tekshirib ko'rgan bo'ldi.
— Hammasi joyida.
— Yaxshi. Unda eshit!.. Bularni tegishli joyga joylashtirganingdan keyin o'zing kirib Saminni opchiqasan tashqariga. Ataylabdan jig'iga tekkin!.. Achchig'i tez uning. Sal gapga lovillab ketadi. Ammo kimligingni ayta ko'rma!..
— Hammasini tushuntirgansiz-ku!.. Bilaman.
— Xo'p, Xudo yor bo'lsin sizlarga!.. Ish tugashi bilan menga qo'ng'iroq qilgin!
— Bo'pti.
Hammalari yuzlariga fotiha tortishgach, mashina joyidan qo'zg'aldi…
Saminning shaharda ham uyi bor edi. Biroq u ko'p vaqtini mana shu qishloqdagi mo'jazgina hovlida o'tkazardi. Aniqrog'i, bu yerda katta qimor o'yinlarini tashkil qilar, o'zi o'ynamasdan, cho'tal yig'ib o'tirishni xush ko'rardi. Aslida, qimorda cho'talchining hamisha oshig'i olchi. Yutgan odam albatta unga himmat qilib “bir-ikki so'm” tashlaydi. Tashlamas bo'lmaydi ham. Qimorbozlarning udumi shunaqa. Qolaversa, Samin uyi uchun ham barchadan haq oladi…
Soat taxminan tungi ikki. Mashina uzoqni oluvchi chiroqlari o'chirilgan holda qishloqqa kirib keldi. Qaysi uyga kirish oldindan rejalashtirilgani bois, uy egasi — yoshi elliklardan oshgan, cho'qqisoqol Umarali aka darvozani lang ochib qo'ygandi. Bu odam ham bir paytlar kimnidir pichoqlab qamalgan. Turmada Mergan aka bilan bir-ikki yil osh-qatiq bo'lgandi… Og'aynigarchilik bois shu kecha bola-chaqasini qarindoshlarnikiga jo'natib yuborgan. Shunday qilmasa bo'lmasdi. Mergan aka Bir marta iltimos qilsa-yu, yo'q deydimi?.. Buning ustiga Mergan bir so'zli yigit. “Sizga gard yuqmaydi” deb so'z berdi. Demak, so'zining ustidan chiqadi…
— Kelinglar, xush kepsizlar, mehmonlar!.. — u avval Haybatilla, so'ngra pastga tushirib qo'yilgan ikki nogiron bilan ko'rishdi. — Qani, ichkariga!.. Bir piyola choyimiz bor!
— Choy ichishga vaqt yo'q. — dedi Haybatilla. — Bizga tomni ko'rsating! Valijonni o'sha yerga joylashtirishimiz lozim…
— Xo'p, siz nima desangiz shu-da, mehmon!.. Ketdik bo'lmasa!..
Haybatilla ikkovlari ikkita aravachani ko'tarib maxsus bog'langan arqonga navbati bilan mahkamladi. Uy egasi tepaga chiqib aravachalarni qabul qilib oldi. Shunday qilmasa bo'lmasdi. Aravachani ustida odami bilan tomga ko'tarib chiqishning o'zi azob…
— Qoyil-e, — silkinib-silkinib kuldi Umar aka hamon hansirashdan o'zini tiyolmay. — haqiqatan ishlaring og'ir ekan… Lekin…
U negadir hayrati oshib bir Botirga, bir Valiga qarab qo'ydi. — Mehmon, kim bu yerda…
— Buyog'iminan ishingiz bo'lmasin! — uy egasining gapini bo'ldi Haybatilla. — O'zingiz tushunasiz, bunaqa ishlarda har kimgayam gullayverilmaydi…
— To'g'ri,