Tasodifiy hikoya: rich 5600605
(Singlisidan ayrilgan opa maktubi) .... yil 14 aprel kun bo’yi ko’nglim nimandandir notinch bo’lib...davomi

Tashlayman odam o'ldirishni… To'plagan pullarimga o'zimning tijoratimni ochaman… Ana o'shanda… Ko'rib qo'ysin Momoxolga o'xshaganlar… Yo'-o'q, yaxshisi, odam yollayman-da, majburan huzurimga keltiraman Momoxolni. Qani, o'shandayam meni kamsita olarmikan?!. Kamsitib bo'pti…
Shu tobda uzoqdan tanish mashina ko'rinib, Vali shosha-pisha yonboshiga yashirib qo'yilgan miltiqni paypaslab tekshirdi. Hammasi joyida ekaniga amin bo'lgach, hech narsa bo'lmaganday yo'l o'rtasiga chiqib qotgancha turaverdi…
Mashina katta tezlikda kelayotgandi. Valigacha o'ttiz metrlar qolganda qattiq tormoz berib to'xtadi. U aniq ko'rdi. Haydovchining yonida o'tirgan erkak o'sha suratda ko'rgan tabib. Bunga shubha yo'q…
Sekin chap yonboshiga qo'l suqib miltiqning qo'ndog'ini mahkam ushladi-da, tabibning mashinadan tushib yaqin kelishini kuta boshladi.
— Vey bola, joningdan to'yganmisan? — barvasta, sochlari oqarib ketgan, sersoqol tabib mashinadan tushiboq o'dag'aylay ketdi. — Qoch yo'ldan!..
Vali sekin miltiqni qo'liga olib tabibga to'g'riladi. Tabib jonholatda o'zini mashinaning orqasiga otdi. Haydovchi allaqachon mashinani ichidan qulflab o'rindiqlar ostiga kirib ketgandi… Aravacha esa, tobora yaqinlashib borardi.
— Menga qara, ahmoqlik qilma, o'zingni juvonmarg qilma!.. Yarim jon ekansan! Qayt, qayt!..
Tabib mashina ortidan turib tinimsiz qichqirardi. Bu orada Vali unga juda yaqin borib, miltiqdan o'q uzdi. Aksiga olgandek, o'q tabibga tegmadi…
— Hali, shunaqami? — deya epchillik bilan mashinaning boshqa tarafiga qochib o'tdi tabib. — Menminan mushuk-sichqon o'ynaging keldimi?.. Sen cho'loqni-ya?.. Xudoyam bekorga oyoqdan qismagan ekan sen bachchag'arni!.. Endi o'zingdan ko'r!..
Tabib shunday deb birdan Valining ro'parasiga chiqib qaddini g'oz tutdi.
— Men seni ogohlantirdim, bola! Quloq solmading!..
U ovozining boricha qandaydir duolarni o'qiy boshladi. Vali bo'lsa, qichqiriqlarga quloq solmay, tag'in miltiqdan o'q uzdi…
Shu payt…
O'q tabibga borib tegdimi-yo'qmi, Vali payqamadi. Kutilmaganda orqa miyasida kuchli og'riq paydo bo'ldi… Hammayoq shovqin-suronga to'lib ketganday tuyuldi. Qandaydir chiyillagan tovushlar qulog'iga
chalindi…
Bu holat atigi bir-ikki daqiqa davom etdi…
Keyin… Chor atrofni zulmat qoplab, Vali o'tirgan aravacha ag'darilib ketdi…
***
Atrof kimsasiz edi. Havoning issiqligini ham, sovuqligini ham bilib bo'lmasdi… Osmon qonga bo'yalgan ko'yi qip-qizil…
Vali qaerga kelib qolganini anglay olmay, ancha vaqt kimsasiz biyobonda turib qoldi. Tanasi qizib, nafas olishi qiyinlashayotganini, chanqagandan tomoqlari qurib borayotganini his etgan sari yuragini vahima bosardi…
— Qiziq, oyoq qaydan kep qoldi menga? — engashib tizzalarini chimdib-chimdib ko'rarkan, o'zicha so'zlandi Vali. — Boyagina cho'loq edim… Aravacha qaerga gumdon bo'ldi?.. Qaerdaman o'zi?.. Kim keltirib qo'ydi bu yerlarga meni?..
Shu taxlit turaverish ham befoyda. Tomog'i qurib, boshi aylana boshlayapti… Agar yana birpas tursa, o'qchib yuborishi hech gapmas…
Vali esa, bolalikdan qusishni yomon ko'radi. Qussa, go'yoki o'lim topadigandek bo'laveradi…
— E, Xudoning rahmi keldi shekilli menga! — ko'nglidan o'tkazdi u uzoq-uzoqlarga sinchkovlik bilan tikilib. — Taqdirim shunday ekan, demak, bu kimsasiz joylardan chiqib olishim zarur. Balki, qaerlardadir odam zoti bordim…
Oyoq ostidagi qumlar negadir bosgan sari odamning g'ashini keltirib g'ijirlardi. Ayniqsa, Vali yalang oyoq bo'lgani sababmi, tovoniga mayda-mayda toshsimon zarralar botib battar asabini qo'zg'atardi…
Bilmaydi, chamasi ikki chaqirimlar yo'l bosdi-yov!.. Olis-olislardan uchburchak shaklidagi bino ko'zga tashlandi. Vali jonlanib chanqaganiniyam unutdi va o'sha tomonga chopdi…
Tovonlari og'riyotganiga ham qarab o'tirmadi. Ne qilib bo'lsa-da, o'sha binoga yetib olish ilinjida bo'ldi…
Uzoqdan kichkina ko'ringan ekan. Aslida bu bino ulkan qasrlardan kam emasdi. Darvozada bo'yi ikki-ikki yarim metr keladigan devsifat erkaklar qo'llarida chalg'i ushlagancha qotib turishardi.
Vali qo'rqa-pisa ularga yaqin borgan ediki, xuddi anchadan beri kutib turishgandek, ikkala erkak ham unga peshvoz chiqib qo'llaridagi chalg'ilarni tashlashdi-da, qo'ltig'idan olishdi.
— Seni pushti panohimiz qachonlardan beri kutayapti! — dedi erkaklarning biri. Ovozi qandaydir yoqimsiz, beo'xshov chiqqani Valining shubhasini battar oshirdi.
— Sizlar kimsizlar o'zi? — gavdasini orqasiga olishga urindi u. Ammo kuchi yetmadi. Uzun, baquvvat qo'llar bilaklarini yanada qattiqroq qisib oldinga yetakladi.
— Sen bizning yurtlarda xor bo'lmaysan. — davom etdi erkak. — Eh, bu yerlar shunchalar yaxshiki… Mana ko'rasan, bir-ikki kun yashasang, umuman ketging kelmay qoladi…
Darvoza ochilgani hamono Valini titroq bosdi. Hovli umuman yo'q. O'rnida bir odam siqqulik so'qmoq. Ikki tomoni baland g'ishtin devorlar bilan o'ralgan…
“Ana endi tamom bo'ldim. — ko'nglidan o'tkazdi Vali. — Bir balodan qutuldim, Xudo menga qaytadan oyoq ato etdi deb quvonganim bir pul ekan. Endi meni rostakamiga baloga giriftor qilishlari aniq manavi mahluqsifatlar…”
O'ylaganidek, uni temir eshiklardan birining ro'parasiga olib kelishdi.
— Hozircha shu xonada o'tira turasan. — dedi erkaklarning biri. — Pushti panohimiz chorlamaguncha indamay o'tirib kutasan. Bilib qo'y, bizda baqir-chaqir qilish, to'polon ko'tarish mumkin emas. Jazosi og'ir kechadi…
Vali indamay xonaga kirdi. Ichkari nim qorong'i edi. Qandaydir qo'lansa hid kelardi…
Eshik sharaqlab tashqaridan yopilgach, ehtiyotkorlik bilan yon verini kuzatdi. Burchakda soqollari o'sib ketgan, yelkasi turtib chiqqan bir qariya o'tirar, yuz-ko'zlari qonga bo'yalgan, nuqul yig'lardi…
— Nega yig'layapsiz, bobo? — ehtiyotkorlik bilan qariyaga yaqin borib so'radi Vali. — Qaer o'zi bu joylar?..
Qariya yig'lashdan to'xtab Valiga boqdi.
— Sen nimaga kelding?.. Bor, tez ket!.. O'sh joningga jabr bo'ladi, bolam!..
U shunday deb polga engashdi-da, qo'liga hassasini oldi.
— Nega qarab turibsan, yigit?.. Keta qolsang-chi!..
Vali hech narsaga tushunmay yelka qisdi.
— Qayga boray?.. Hozirgina olib kelishdi meni!..
— Shunaqami?.. Vahshiylar!.. Bularda rahm-shafqat yo'q!.. Menga qara, sen shaytonlar mamlakatidasan… Agar ketishning ilojini topmasang, bekorga juvonmarg bo'p ketasan.
— Men o'lganman-ku!.. Yana…
— Bekorlarni aytibsan!.. O'lmagansan. Shunchaki… Qattiq uxlab qolganingdan foydalanib, bu yerga keltirib qo'yishgan seni… Agar aytganimga quloq tutmasang, rostakamiga o'lasan… Bilasanmi keyin nima bo'ladi?..
— Yo'q.
— Ana, ko'rdingmi, hali g'o'rsan, g'o'rsan!..
Valining kulgisi keldi. Qiziq, bu qariya qaerdan olib gapirayapti bu gaplarni?.. O'zi-chi? O'zi nega bu yerda o'tiribdi yig'lab?.. Demak, o'ziyam o'lgan emas… Xo'sh, o'zi ketish o'rniga nega uni haydayapti?..
— Bobo, siz-chi? — nihoyat yurak yutib so'rashga jur'at etdi Vali. — O'zingiz ham o'lmaganmisiz?..
— Ha, o'lmaganman. Biroq menga endi baribir. O'shimni yashab bo'lganman… Hali zamon jonimni olishga kelishadi. Shunga… Yaqinlarimminan xayolan vidolashayotgandim…
— Nimaga hammayog'ingiz