Tasodifiy hikoya: KENAYIMNI SEVAMAN
Salom mani ismim JAVOHIR MAN NAMANGAN viloyati Yangiqorgon tumatida turaman qishlog'imiz unchalin katta emas uyer juda xush manzara MEni bir tog'am bor ujuda kelishgan lekin uylanganidan keyin puldan qiynaldi va shu sabapli RUSGA ishlagani ketti taxminan 2017 yilni bahorida ketgan edi keyinchalik tog'amni ishlari yurishib ketgan shekilli o'sha yilgi qishni uyogda otkazmoqchi boldi. Taxminan shu yilning kuzida yani oktyabir oyining oxirida bolgan voqea men kelin oyimmi juda hurmat qilardim U juda...davomi

o'zgartirmay. — Tushunaman. Men o'z vazifamdan sal chetladim. Lekin bilib qo'yinglar, men xato qilishga o'rganmaganman. Menga sizlarning yordamingiz judayam zarur.
— Bu bizning ishimiz emas. — dedi taftishchilardan biri aftini bujmaytirib.
— Axir, men sizlardan ham ko'ra ko'proq xavf ostidaman! Sizlar balki oxir oqibat mukofotdan, boringki, kvartirangizdan ayrilarsizlar. Men-chi? Hayotimni tikkanman bu ishga. Bilasizlarmi, kim aytadi sizlarni professionallar deb-a? Ikki hafta qulog'ingizga tepishdi, aldashdi, chalg'itishdi…
— Biz o'z ishimizni qilib bo'ldik. — javob qildi taftishchilarning kichikroq yoshdagisi.
— Shunaqami? — men sekin kiyimlarim ostidan to'pponcha chiqardim. — Sizlar bilan yaxshilikchasiga gaplashmoqchi edim. Afsuski, buni tushunmadilaring. O'zlaringdan ko'ringlar!
Shu zahoti haydovchining beliga to'pponchani tiradim.
— Sen ortiqcha harakatlarsiz ish tutasan!..
Haydovchi bosh irg'ab gapimni ma'qulladi. Qolganlari esa…
Ular zarracha qo'rqqanlari yo'q. Bilaman, qo'rqishmaydi ham. Negaki, ular professional. O'q uzmasligimni juda yaxshi bilishadi.
— Aytgandim-ku, — shivirladi yosh taftishchi sherigini turtib. — U jinni, ha!..
— Jinni men emas. — dedim unga qattiq tikilib. — Haqiqatdan ko'z yumadiganlar jinni. Mayli, yon beraman. Yordam berishni xohlamasalaring, hech bo'lmaganda, uskunalarni menga berib turinglar!
— Iltimos qilayapti. — shivirladi boyagi yosh taftishchi.
— Bo'pti, iltimos qilmayman. Talab qilaman.
— Uskunalar juda qimmat turadi. — dedi boshqasi.
— Hayot ham qimmat turadi.
— Nima, rostdan ham otib tashlamoqchimisan bizni?
— Albatta.
— Unga quloq solganimiz ma'qul. — sheriklariga uqtira boshladi haydovchi. — Nega deganda, u aslida yo'q odam. Otib tashlagani bilan hech narsa yo'qotmaydi. Uni birov qidirib ham, ayblab ham o'tirmaydi. Buni, axir, hammangiz yaxshi bilasiz!
Men indamadim. Ular ham sukut saqlashardi. Shu lahzalarda o'zimni beixtiyor yomon ko'rib borardim. Hozirgi qilgan ishim uchun o'zimni o'zim sira kechira olmayotgandim. Axir, qaysi ahmoq o'z hamkasblariga to'pponcha o'qtaladi? Bu g'irt ahmoqlik-ku!..
To'pponchani ohista cho'ntagimda soldim. Bu ishim haydovchini xursand qildi shekilli, kutilmaganda xoxolab kulib yubordi.
— Eh, siz, — dedi u ko'z qisib. — Bekor to'pponchani tortib oldingiz. Busiz sizga uskuna bermaymiz-ku!..
Uning haziliga men ham, boshqalar ham jo'r bo'lib kuldik.
— Bo'pti, ko'ndirding. — deya chuqur oh tortdi nihoyat yoshi ulug' taftishchi. — Uskunani beramiz. Faqat uch kunga. Agar to'rtinchi kunga o'tib ketsa, qurol yordamida uskunalarimizni tortib olganing haqida rahbariyatga raport yozamiz. Boshqachasiga yordam bera olmaymiz.
Ikkinchi taftishchi ruxsat so'rab ham o'tirmay, uskunalar joylangan qutini ochdi.
— Mana bunday yoqasan, — tushuntira ketdi u. — Mana bunday ishga tushirasan. Juda ehtiyot bo'lishing kerak. Bloklar nozik. Parolni o'zing o'ylab topasan.
Men soatimga qaradim. Uchdan o'n besh daqiqa o'tibdi. Mashinani orqaga burishga buyurdim. Shu ko'yi o'n besh daqiqalar chamasi yo'l bosgach, o'zim tanlagan kanalizatsiya qudug'i ro'parasiga yetganda to'xtatdim. Va uskunalar joylangan qutini olib mashinadan tushdim.
— Oq yo'l! — dedim kulib ularga.
— Bizning yo'limiz shundoq ham oq. — kinoya aralash javob qildi taftishchilarning biri. — Uch kun muddat esingdan chiqmasin!..

* * *
Afsuski, ishni boshqatdan boshlashim kerak. Qo'riqlanayotgan ob'yekt derazasiga boqaman. Men joylashgan yerdan o'n besh metrlar narida. Mana shu masofadan turib men o'z oldimga qo'yilgan vazifani ado etishni boshlashim zarur. Biroq ko'zga tashlanmasdan. Ob'yektda, bilamanki, mikrofonlar o'rnatilgan. Kameralar ishlab turadi. Xudo ko'rsatmasin, uch marta basharam kamera orqali monitorda ko'rinsa, tamom, ish pachava. Yutqazaman.
Xo'sh, ko'rinmaslik, payqamasliklari uchun nima qilsam bo'ladi? Ha, yuz tuzilishimni o'zgartiraman. Yaxshisi… Ayol qiyofasiga kirsam-chi?.. Eh, bu faqat kinolardagina oson kechadi. Hayotda esa, juda mushkul ish. Ayol qiyofasiga kirish uchun eng avvalo hech kimda shubha uyg'otmaydigan kiyim, poyafzal, soch, turli bo'yoqlar topish lozim bo'ladi. Bundan tashqari, yurish turishing ham ayollarniki kabi bo'lishi shart. Katta ko'chada ketayotib begona erkaklarga ko'z suzishni bilishing, transportda ketayotganda ayollarga joy bo'shatmasliging kerak. Ana shundagina seni sezmasliklari mumkin. Ana shundagina o'z oldingga qo'yilgan vazifani uddalay olasan.
Men tavakkal qildim. Do'kon kezib o'zimga mos ayollar ko'ylagi, bo'yoqlar sotib oldim. Va shahardagi erkaklar hojatxonalaridan birining kabinasiga berkinib olgancha tayyorgarlik ko'ra boshladim. Yuzlarimga ishlov berdim. Kipriklarimni bo'yoqlar yordamida uzaytirdim, qoshlarimni terdim. Ana endi bemalol tashqariga ayol qiyofasida chiqaversam ham bo'ladi. Endi qurol masalasini hal qilaman.
Non do'koniga kirdim-da, uzun baton sotib oldim. Ichini yorib yumshoq joylarini olib tashladim va orasiga gaz to'ldirilgan ballonchani joylashtirdim. Bu gazni o'zimni qiziqtirgan kvartira oynasiga otishim kerak. U yerda mikrofonlar, kameralar joylashgan. Agar gaz oynaga borib urilsa, hech narsani ko'rib bo'lmay qoladi. Oyna bo'yalib ketadi.
Bu ishni ham qoyillatgach, o'zim uchun zarur bo'lgan ovozlarni eshitish imkonini beruvchi uskunani qaerga o'rnatish haqida bosh qotira boshladim. Agar kimningdir derazasiga o'rnatsam… Yo'q, to'g'ri kelmaydi. Kim ham ichkariga kirib derazaga qandaydir uskunachani o'rnatishga ruxsat berardi. Tom-chi? Bu yer ham ma'qul emas. Hozirgi yoshlar uchrashish uchun odatda tomni tanlashadi. Gumonsirashlari aniq. Ha, boshqa yo'li bor…
Yana do'konga kirdim va radio sotib oldim. Ichini ochib ba'zi qismlarini olib tashlab ichiga o'sha uskunani o'rnatdim. So'ngra podyezdlardan biriga kirib birinchi qavatdagi kvartirani taqillatdim. Eshikni o'rta yashar bir ayol ochdi.
— Kechirasiz, — dedim chiroyli qilib o'ralgan xaltachani unga tutqazarkanman. — Sizlarga «posilka» jo'natishibdi. Olib qo'ysangiz!
Ayol qo'limdagi radio joylangan xaltachani olgani hamono ortga qaytdim. Ana endi ish sal yurgandek bo'layapti. E, bu xaltachani axlatga irg'itmasliklari aniq. Ularga nima keragi bor bu ishning. Kvartiraning qaysidir burchagiga tashlab qo'yishadi, vassalom!..
Endi navbatdagi ishga o'tsam ham bo'ladi. Ya'ni, o'zim qidirayotgan shaxsni qidiraman. U ko'rinishi bilan boshqalardan sira farq qilmaydi. Biz tashkilotdagilar uchun maxsus odam hisoblansa-da, bu yerdagilar uchun oddiy bir yashovchi. Har kuni sutga, nonga chiqadi, hovli aylanadi…
Qo'limdagi eshitish uskunasini ishga soldim. Oh, o'zimga kerak bo'lgan ilk tovushni eshitdim.
— «Taftishchilarni oxirigacha kuzating!..»
— «Kuzatuvchini qidirish bas qilinsin!..»
Ha, demak, men qidirayotgan odam taftish o'tkazilishini oldindan bilgan. Shuning uchun ham buyruqlar berayapti.
Qolaversa, men taftishchilar qoldirgan uskunalar qutisi ichidan o'zimga juda-juda muhim bo'lgan konteynerni topdim. Bu oddiy tanga ko'rinishida edi. Konteynerni ham bizning tashkilot emas, taftishchilar tayyorlashgan.