Tasodifiy hikoya: Виждон азоби... (Бир бевафо кизнинг дардлари)
Бу вокеани у айтиб берганига анча булди.Исми Феруза.Еридан ажрашган 90 йил еди.У мани жуда яхши секс...davomi

Eh, bu shu qadar qimmatliki, men qidirayotgan odam kerak bo'lsa, mening boshimni hadya qilardi taftishchilarga. Lekin qo'lga kiritardi. Demak, bu gal ham mening omadim chopdi…
Baxtga qarshi, xursandligim uzoqqa cho'zilmadi. Uyga yaqinlashib kelganimda, negadir yuragim g'ash tortdi. Xayolimda kimdir meni kuzatayotgandek bo'laverdi. Balki, qo'rqayotgandirman? Yo'q, hozir tavakkal ish tutib bo'lmaydi. Qo'limda muhim tovush yozilgan tasma. Undan ham muhimrog'i, tanga. Hamma gap ana shu tangada. Men uni eson-omon tashkilotimizga yetkazishim lozim. Lekin shartta ketib yuborishni ham istamasdim. Meni kuzatishayaptimi-yo'qmi, baribir aniqlashim shart. Eh, koshkiydi, yonimda birgina yordamchim bo'lsa! O'shani jo'natgan, tekshirib ko'rishga undagan bo'lardim. Afsuski, men o'zim yolg'izman. Jo'natsam, faqat o'zimnigina jo'nata olaman. Biroq men uyga sog'-salomat qaytishni xohlayman. To'xta, militsionerlarni ishga solaman! Ha, aynan o'shalargina tekshirib bera olishadi menga…
Shosha-pisha telefon budkasiga kirdim-da, «02» raqamini terdim. Go'shakni, chamasi, navbatchi militsioner ko'tardi.
— Allo, mana shu manzilda pichoqlashayapti bir-birlarini! Ha, besh kishi! Bittasini so'yib bo'lishdi! Tez yetib kelinglar! Voy-dod!.. Tezroq! O'ldirishayapti!..
Militsionerlar yigirma daqiqadan so'ng yetib kelishdi. Loqaydlikni qarang, axir odam so'yib qo'yilgani haqida xabar berildi ularga! Yigirma daqiqa ichida yana qancha odam yer tishlashi mumkin edi!..
Mening e'tiborimni tortgan narsa shu bo'ldiki, uch nafar militsioner podyezdga kirishlari bilan orqalaridan besh chog'li tasodifiy yo'lovchi kirib bordi. O'tgan bo'lsa, oradan uch-to'rt daqiqa o'tdi-da!.. Beshovlon uchchala militsionerni ham ko'z ochib yumguncha qurolsizlantirishdi. Ularning hushsiz tanalarini o'zlari kelgan mashinaga yuklashdi-yu, jo'nab qolishdi. Ana shundan keyingina nega yuragim g'ash tortganini angladim. Agar militsionerlarni chaqirmay, o'zim tavakkal ish tutganimda, hozir militsionerlarning o'rnida men rasvoga aylangan bo'lardim. Negaki, o'sha besh nafar kimsa, mening izimdan tushgan haqiqiy professionallar edi.
Xayriyat, ish oson ko'chdi. Men harqalay, xavfdan xalos bo'ldim. Endi jo'nab ketmasam bo'lmaydi. Yo'q, eski yo'llardan voz kechaman. Garchi yuzimdan tanishmasa-da, baribir ehtiyot chorasini ko'rganim ma'qul.
Men egnimdagi ayol kiyimlarini yechib, yuzlarimdagi bo'yoqlarni yo'qotib tashladim. Mana, qaytadan erkakka aylandim. Shu ko'rinishda avtobusga o'tirdim-da, shimol tarafdagi aeroportga yo'l oldim. Yetib olgach esa, samolyotga o'tiraman-u, Moskvaga jo'nayman…
Essiz, yigitlar, kechikib qoldilaring! Buyog'iga sizlarda hech qanday imkon yo'q. Xush qolinglar!.. Ha, bu o'yinda sizlar yutqazib qo'ydilaring! Endi faqat men tasodifan avariyaga uchrab, yo boshqa bir kutilmagan sabab bilan o'lsamgina, yengil nafas olishlaring mumkin. Men ham bu baxtsiz hodisa yuz bermasligi uchun harakat qilaman. Svetoforning yashil chirog'i yongachgina ko'chani kesib o'taman. Xullas, meni kutinglar! Yaqin orada yuzma-yuz uchrashib qolishdan umidvorman!.
* * *

Aksiga olgandek, jo'nab ketishim ham biroz qiyin kechdi. Samolyotning uchishi avval bir soatga, keyin ikki, oxiri borib o'n soatga kechiktirib qo'yildi. Yo'lovchilar dastlab hayron bo'lishdi, keyinroq ensalari qotib ochiqchasiga so'kina boshlashdi. Xayriyatki, qanchadir vaqt o'tib bitta samolyot uchadigan bo'ldi. Odamlar esa, ko'p. Hamma sig'masligi aniq. Men ham to'polonda bir amallab salonga kirib oldim. Shunisigayam shukr!..
— Nima balo, qaerlardadir kira qilib yurishadimi bular? — kimdir baqirardi kassa tarafga qarab.
— Salonni iflos qilmanglar! — qichqirdi uchuvchi. — Qirq daqiqadan keyin havoga ko'tarilamiz!..
Bilmadim, bu yuk tashiydigan samolyot shekilli. Har o'n besh-yigirma daqiqada qo'nar, nimalarnidir yuklar, shu orada iltimos qilgan yo'lovchilarni shundoq ham to'lib ketgan salonga joylardi.
— Qani, sal surilinglar! — buyurdi uchuvchi navbatdagi qo'nishdan so'ng. — Hozir pul yuklashadi.
Aytganidek, qop-qop pullarni salonga yuklashdi. Pul to'la qoplar ustiga qorovullab ketuvchi yigitlar o'tirishdi. Samolyot yana havoga ko'tarildi.
— Voy, qornim og'riyapti! — deb qoldi bir mahal mendan sal narida o'tirib kelayotgan yigit. — Chiday olmayman!..
Yigit o'rnidan turib qornini changallagancha bir joyda aylana boshladi. Pullarni qorovullab kelayotgan yigitlar esa, nuqul kulishardi.
Yigit bir muddat shu taxlit aylanib turgach, birdan pastga engashib, o'rindiq ostidan uzunligi yarim metrcha keladigan temir chiqardi va juda chaqqonlik bilan qorovul yigitlarni birma-bir boshi aralash tushirdi. Ular oldinma-ketin jon berishdi.
O'tirganlar, shu jumladan men ham qotib qolgandim. Hech kim o'rnidan qo'zg'alib yigitni tinchlantirishga botina olmasdi.
— Ana endi hammang jim o'tir! — shu payt uchuvchilar kabinasidan ikki barvasta erkak qo'llarida avtomatlar bilan salonga kirib keldi. — Ortiqcha harakat qilganing, o'lasan!..
Shundagina tushundimki, bular kelishib olishgan. Sheriklar…
Afsus, hozir avtobusda bo'lganimda, bularning uchchalasini ham bir o'zim eplagan, yo'lovchilarni xavfdan qutqarib qolgan bo'lardim. Ammo samolyotdaman. Bu juda qiyin. Agar ortiqcha harakat sodir etsam, samolyot yerga qulashi, hamma o'lib ketishi muqarrar. Konteyner ham, tasma ham tashkilotga yetib bora olmaydi.
Shu ko'yi biz qirq daqiqalar osmonda parvoz qildik. Samolyot unchalik balandda emasdi. Oynadan yer bemalol ko'rinib turardi.
Xo'sh, ular bizni qaerga olib ketishyapti? Ishqilib, chet elga bo'lmasin!
Nihoyat samolyot pastlab katta bir ekin maydoniga qo'ndi. Banditlar asabiylashishardi. Qo'ngandan keyin ham bizni bir soatdan ortiqroq olib o'tirishdi.
— Menga quloq sol hammang! — deya qichqirdi avtomat quchoqlaganlardan biri. — Militsiya bizning yigitlarni qamoqqa olgan… Senlar hammang garovdasan! Agar yigitlarimizni uch kun ichida qo'yib yuborishmasa, hammangni itday otib o'ldiramiz! Hech kimni tirik qo'ymaymiz!

***
Bir soatlardan so'ng bizni turta-turta tashqariga olib chiqishdi. Shundagina bildimki, men ekin maydoni deb o'ylagan joy aslida atrofi o'rmon bilan o'ralgan katta bir maydon ekan. O'rtada brezent bilan o'rab tashlangan mashina turardi. Hamma yo'lovchilarni o'sha mashinaga tiqishdi.
Biz mashinada to qorong'i tushguncha yo'l bosdik. Bir mahal mashina to'xtab hammani pastga sakrashga undashdi. Qarasam, daryo bo'yidamiz. Qirg'oqda ulkan kema chayqalib turibdi. O'sha kemaning yerto'lasiga qamashdi. Ichkari qorong'i edi. Qandaydir yoqimsiz hid dimog'ni achishtirardi. Faqat bir narsagina menga taskin berdi. Qo'llarim boylanmagan.
— Qani, hamma erkaklar bir joyga to'plansin! — deya kimdir qo'lida sham yoqqan holda qichqirdi.
— Ha, nima gap? — erkaklar asta-sekinlik bilan unga yaqin kelishdi.
— Shunday o'tiraveramizmi? — so'radi erkaklardan biri. — Kelinglar, qo'limizda bor narsalarni olib ularga qarshi kurashaylik!
— Ha, kurashasan. — to'ng'illadi kimdir. — Otib tashlashadi hammamizni.
Erkaklar cho'ntaklaridan aytarli qo'lga ilinadigan narsalar topa olishmadi.