Tasodifiy hikoya: 70 YOSH
70 YOSHLE CHOLDAHAM FARZAND BULISHI MUMKUNMI...davomi

o'tirgan yerimda. — Silkitmanglar! Yuqumli kasalim bor!..
— Shu yerga qo'yinglar! — buyurdi Rezident qo'riqchilarga.
Meni palubaga yetganda yerga qo'yishdi.
— Xo'sh, qaerda? — so'radi u menga yeb qo'ygudek tikilib.
— Hov anavi teshikka tushish kerak.
Yigitlardan biri men ko'rsatgan teshikka tusha boshladi.
— Yo'q-ku! — deya qichqirdi u paypaslana-paypaslana hech vaqo topolmagach.
— Yanayam chuqurroq!..
Men shuni bilardimki, bu teshikdan yanayam pastroqqa tushilsa, yo boshi, yo boshqa yeri bilan o'tkir uchli armaturaga uriladi. Shunday bo'ldi ham. Qo'riqchi bilmasdan o'tirib yubordi-yu, o'tkir uchli armatura orqasiga qadaldi. Qo'riqchi ih deyishga-da ulgurolmay jon berdi.
Qolganlari esa, tosh qotib qolishgandi. Menga bo'lsa, xuddi shunisi kerak. Epchillik bilan o'rnimdan turdim-u, ro'paramda turgan qo'riqchining jag'i aralash tushirib yerga qulatdim. Ketidan ikkinchisini… Rezident sal narida turgandi. Beixtiyor himoyaga shaylandi. Balandga sakrab yo'l-yo'lakay yana bir qo'riqchini tepab qulatib, shundoq Rezidentning tepasidan uchib o'tib dengizga o'zimni otdim.

* * *

Men yanada chuqurroq cho'kib borardim. Cho'kib borarkanman, o'limim tezroq yaqinlashishini, nafasim nihoya topishini kutardim.
* * *

Men kema tibbiy punktida o'zimga keldim.
Ko'zlarimni ochib-ochmay ichkariga Rezident kirib keldi.
— O'zingga keldingmi? — so'radi u mendan. Teskari o'girilib oldim.
— Afsus, meni jinni deb o'ylading, afsus!.. Nima deb o'ylovding? Seni cho'kib ketishga yo'l qo'yarkanmanmi? Kechirib qo'yasan, bu yerda hayoting ham, o'liming ham mening qo'limda. Bizda tartib shunaqa. Bilib qo'y, men o'sha narsani topdim.
Bu gapni eshitdim-u, ichim muzlab ketdi. Nahotki, bu gal ham yutqazgan bo'lsam?..
— Faqat menga bir narsani aytishing kerak. — davom etdi Rezident. — Disketaning parolini ayt!
Men norozi bosh chayqadim.
— Bilib qo'y, bu so'nggi bosh qimirlatishing bo'lishi mumkin.
Men indamay yotaverdim.
— Hoy, qaerdasanlar? — tashqariga o'girilib qichqirdi u. Shu ondayoq uch nafar qo'riqchi kirib keldi.
— Buning adabini beringlar! Faqat cho'zmanglar!
Meni palubaga olib chiqishdi. Shunda bildimki, kema qirg'oqda turgan ekan. Chamasi, menga narkotik ukol qilib hushimdan ketkazishgan. Qiziq, qancha vaqt hushsiz yotdim ekan?..
— Kechirib qo'yasan, Rezident! — tepamga engashib dedi u. — Menga qolsa, sen bilan o'zim shug'ullanardim. Biroq yigitlar qo'yishmayapti. O'zlari hisob-kitob qilishni ma'qul ko'rishdi. Ularni qattiq ranjitibsan. Senga Xudo sabr bersin!
Qo'riqchilar meni qirg'oqqa olib chiqishgachgina, bildimki, u yerda bizni o'nlab jangarilar kutib turishgan ekan.
— Maraz, tayyorgarligingni ko'raver! — deya o'shqirdi ulardan biri. — O'lib ketgan yigitlarimizning har biri uchun javob berasan bugun!
Meni uzoq vaqt, maza qilib kaltaklashdi. Har bir jangari navbatma-navbat tepamga kelar va yo oyog'i, yo mushtlari bilan zarba berardi.
— Ur uni! — qichqirishardi bir-birlariga. — Och biqiniga sol!
Zum o'tmay qoshlarim yorilib, yelka, bellarim ko'karib ketdi. Qovurg'alarim sindi. Kiyimlarimgacha qora qonga bo'yaldi. Xayriyatki, bular professional emas. Yo'qsa, bitta zarba bilan narigi dunyoga ketishim hech gap emasdi.
Bas, kaltak yeyishdan charchadim. Hushimdan ketmasam bo'lmaydiganga o'xshaydi. O'rnimdan turg'azib endi navbatdagi zarbani yo'llamoqchi bo'lishgandi, tizzalab yerga yotdim-u, «hushimdan ketdim».
Shunda ham ular meni besh daqiqalar chamasi boplab savalashdi.
— Vey, bas qilinglar! — jangarilar orasidan kimdir baqirdi. — Hali men uni otishim kerak. O'ldirib qo'ymanglar!
Ustimga sovuq suv sepib «hushimga keltirishdi». So'ngra itara-itara qatl qilinadigan joyimga olib borishdi. Joyning tepalik ekanidan bildimki, orqa miyamga qarata o'q uzishmoqchi. Xo'sh, endi nima qilsam bo'ladi? Qachon o'q uzisharkin deb qarab turaveraymi? Yo'q, ana, avtomatni o'qladi anavi nusxa. Mening ixtiyorimda qandaydir soniyalar qolyapti xolos.
Jangari avtomatni o'qlab orqa tomondan menga yaqin keldi va boshimga qurolini qadadi. Shu onda uni chunonam tirsakladimki, jangari shundoq tizzaladi-yu, boshini yerga xiyol eggan ko'yi tosh qotdi. Bu menga navbatdagi harakatim uchun imkon yaratgandi.
Qarasam, men turgan yerdan ancha narida daraxtzor. O'n-yigirma qadamlar pastga qarab chopsam, to bular o'zini o'nglab olguncha o'sha daraxtzorlar orasiga yetib olishim mumkin ekan. Bir sakrab pastga sakradim-u, jonim og'riganigayam e'tibor qilib o'tirmay o'sha tarafga chopa ketdim. Jangarilar esa, bir necha daqiqa hayron bo'lib turishgach, o'zlariga kelishdi shekilli, avtomatlardan tinimsiz o'q uza boshlashdi.
Jismonan tayyorgarligim mana shu yerda ish berdi. Daraxtzor orasiga kirib olgach, orqamdan quvib kelayotganlarni chalg'ita-chalg'ita oldinga bosaverdim. Shu ketishda besh soatlar chamasi yo'l bosdim. Quvayotganlarning ovozlari ham o'chdi. Ha, ular meni butkul yo'qotib qo'yishdi…

* * *

Bu tun men uchun juda og'ir kechdi. Egnimda umuman kiyimim yo'q, hammasini qonlar badanimga yopishib azob bermasligi uchun yechib tashlagandim. Shuning oqibatida bemalol dam ololmadim. Qolaversa, a'zoyi badanim qonga botgan. Singan qovurg'alarim menga azob berar, hammayog'im shishib ketgandi. Bu ahvolda yo'l tanlab o'sha yoqqa yurishga holim yetmasdi. Tashqaridan qaraganda, ko'rinishim xuddi lattaga o'xshab qolgan.
Bir amallab tong ottirgach, qornim nihoyat darajada ochib ketganidan atrofni qidirib qurt-qumursqa, qurbaqalar bilan oziqlandim. To'g'ri, bundan ko'ra mevalar terib yeganim durust edi. Biroq meva organizmning kuchga to'lishiga yordam bera olmaydi.
Rezident kinolardagi kabi orqamdan qopog'on itlarni yetaklab quvlamadi. Chunki, u ham ahmoq emas. Mening ahvolimdan xabardor. Har qanday vaziyatda ham o'zim daraxtzorlar orasidan chiqishimni yaxshi biladi.
Nihoyat yaralarim sal bitib, picha o'zimga kelib tashqariga chiqdim. Bilardim. Jangarilar meni kutib yotishibdi. Hammalarining qurollari otishga shay. Buyruq ham shunday bo'lgan. Hech qanday qo'l jangi tashkil etmasdan, menga o'n-yigirma qadam uzoqlikdangina turib boshimni mo'ljallagan holda o'q uzish va o'ldirish.
Ana, jangarilardan biri avtomatni men tomonga to'g'rilab o'q uzdi. Yaxshiyam tasodifan boshim tepasida paydo bo'lgan daraxt shoxi bor ekan. O'q o'shanga kelib tegdi. Lekin o'q zarbi mening o'zimni ham bir chetga itqitib yubordi. Men yiqildim. Jangarilar shu zahoti berkingan joylaridan chiqib «o'lgan» dushmanlari tomon yugurishdi. Bunday vaziyatlarda ular ham hushyor bo'lishadi. Negaki, ko'pchilik menga o'xshash dushmanlar eng qulay vaziyatda birdan tirilib qarshilik ko'rsata boshlashadi.
Ular tepamga kelib o'lgan-o'lmaganimni tekshirib ko'ra boshlashdi. Men bo'lsam, qurbim yetganicha o'zimni o'likka solib yotardim. Shu yotishda tekshirib ko'rish uchun otiladigan navbatdagi o'qni kutardim. Yo'q, ular otishmadi. Aksincha meni sudrab dengiz bo'yiga olib borishdi. Ha, hozir ular meni dengizga tashlab yuborishadi. Lekin men ham anoyi emasman. Ulardan birini o'zim bilan birga sudrab ketaman. Albatta shu ishni qilaman.