Tasodifiy hikoya: Shunchaki... "заметки 2" (tanlovga...) by Rea1ist...
Ushbu "заметки 2"ni o'qishdan oldin "заметки"ga birrov ko'z tashlashingizni tavsiya etaman. Xurmat v...davomi

Axir, dengizda bir o'zim zerikaman!
— Itdan tarqagan og'ir ekan! — so'kindi bittasi meni sudrab borarkan.
— O'liklar doim shunaqa bo'lishadi. — javob qildi boshqasi.
Shu lahzalarda dengizga juda-juda yaqin qolgandi. Men kimni sudraklab ketishni ham mo'ljallab ulgurgandim. Ammo yana kechikdim. Qaysidir jangari qovoqlarimni shu qadar qattiq qisdiki, tasodifiy og'riqdan ihlab yuborishga majbur bo'ldim.
— Ie, yaramas tirik ekan! — deya qichqirdi u.
Ana endi hammasi tamom! Ular albatta meni otib tashlashadi.
— Vey, bu nima qilganlaring? — sal narida tamaki tutatgancha bir qariya o'tirgan ekan. O'tirgan yerida jangarilarga qichqirdi.
— O'zing kimsan, qariya? — so'rashdi undan.
— Otangman! — yarim hazil, yarim chin ohangda javob berdi qariya. — Nega bu yigitni qiynayapsanlar? Insoflaring bormi o'zi?
— Otaxon, bu jinoyatchi. — dedi bir jangari. — U xotinini so'yib qo'yibdi. Senam bu yerdan ketaqol, qariya!
— Shunaqami? Bo'pti… Aytgancha, nega militsionerlar yo'q?
— Biz militsioner bo'lmay kimmiz? Boraqol, gunohdan uzoqroq bo'l!
— Men-ku, ketaman. Lekin sizlar negadir boshqacharoq yo'l tutyapsizlar. Aslida odamni avval sud qilishadi. Keyin… Advokat degan gaplar bo'lardi…
Jangarilar bilishdiki, qariya guvoh bo'lib qolishi mumkin. Oyog'imdan ko'tarib olgani meni tashlab yubordi-da, quroliga yopishdi.
— Iflos! Hozir senga ko'rsatib qo'yaman birovlarning ishiga burun tiqishni!..
Yo'q, jangari ulgurmadi. Qariya undan ham oldinroq yoniga qo'yilgan miltig'ini qo'liga oldi-yu, jangariga qarata o'q uzdi. Besh millimetrlik o'q jangarining naq ko'ziga borib tegdi. Uning ortidan qolgan ikki jangari ham yerga quladi. Shundagina men qariyaning ovchi ekanini bildim.
— Qoyilman sizga! — dedim uning yelkasiga qoqib. — Siz mening hayotimni saqlab qoldingiz! Nega?
— Buning ahamiyati yo'q. Sen hozir hov anavi oq qayinning oldiga bor. Boraver! Yaqinroq! Yanayam yaqinroq!
— Bu qariya yana nimalarni o'ylab topyapti? — o'ylardim men. — Meniyam otib tashlamoqchimi? Agar qo'yib yubormoqchi bo'lsa, nega miltig'ini menga to'g'riladi?
— Endi qayinni mahkam oyoq-qo'llaring bilan quchoqla! Teparoqqa chiqib!.. — buyurdi qariya. — Shunday. Endi qo'llaringni tizzang ostiga tiq! Xo'sh, yiqilmayapsanmi? Endi kuching yetganicha pastga qarab sirg'al!
Eh qariya-ey!.. Bu usul bilan urush vaqtida yaponlar asir olingan dushman askarlarini tutib turishgan. Arqonni iqtisod qilish niyatida shu usulni o'ylab topishgan. Shu ahvolda daraxtga yopishtirib qo'yishadi-da, pastga tushishga majburlashadi. Sal pastroq tushdimi, shartta qo'llarini orqasiga qilib, so'ngra belidan daraxtga boylashadi. Ko'ribsizki, asir na yuqoriga chiqa oladi, na pastga tusha oladi.
— Yanayam pastroq tush! — qichqirdi qariya.
— Bo'ldi, ortiq kuchim yetmaydi.
— Sen harakat qil!
— Otaxon, bir o'zingiz minglab odamlarni yenga olasiz bu yo'l bilan. — dedim men. — Faqat barmog'ingizni miltiq tepkisidan oling! Odamni qo'rqitavermang!
— Mening barmog'im bilan ishing bo'lmasin! — dedi qariya. — Yaxshisi, o'zingnikini o'yla!
— Endi menga quloq soling! — dedim unga. — Siz haqiqatan meni qutqarib qoldingiz. Biroq bilib qo'ying, siz qandaydir kambag'al bir bechorani emas, balki, davlat xavfsizlik xizmati xodimini qutqardingiz. Afsus, ko'p sirlaringizni ochiq aytib yubordingiz. Bu ishlaringiz uchun bir umr qamoqda chiritib yuborishadi sizni. Qolaversa, dengiz bo'yidagi hov anavi uchta murda-chi? Yaxshi emas, ota!..
Ko'rdimki, qariyaning tepkiga qadalgan barmoqlari titray boshladi. Ishqilib, jon talvasasida otib qo'ymasa bas meni. Ana shundan cho'chib turardim.
Yo'q, otmadi. Qanday turgan bo'lsa, shu ko'yi qotib turaverdi. Garchi ko'p yillar qamoqda o'tirib chiqqani ko'rinib tursa-da, hozirgi lahzalarda rostdan qo'rqa boshlaganini yurakdan his etdim.
— Menga yaxshilab quloq soling. — dedim paytdan foydalanib. — Sizning oldingizda ikkita yo'l turibdi. Birinchisi, peshonangizdan o'q yeb o'lish, ikkinchisi, mening aytganlarimni ado etish. Sizni ogohlantirdim. Men o'z ishining ustasiman. Kim ekaningizni ko'rib turibman. Xo'sh, rozimisiz?
Qariya biroz o'ylab turgach, ikkinchi shartga rozi bo'ldi.
— Unda eshiting. Kemani bir o'zingiz qo'lga olasiz. Men sizga yordam bermayman. U yerda garovdagi odamlar bor. Ular haliyam ozod qilinmagan bo'lsa, ozod qilasiz. Banditlarni bittama-bitta tinchitasiz. Basharti birontasiga men haqimda gullaydigan bo'lsangiz, o'zingizdan ko'ring. Mendan qochib qutula olmaysiz.
Xullas, kelishilganidek, qariya kemada ish bajaradi. Men bo'lsam, avval qariya bergan benzinlardan to'rtta shishada portlovchi modda tayyorlayman. Bu kemani yoqib yuborishimda yordam beradi. Shishalarni cho'ntaklarimga joylaganimdan so'ng suv ostiga sho'ng'iyman…
Hammasi ko'ngildagidek tashkil etildi. Faqat men suv ostida kutaverib juda sovuq yedim. Nihoyat kemada shovqin-suron ovozi, keyinroq qariyaning signali eshitildi.
— Hammasi joyida. — dedi u men suv yuziga chiqqanim hamono. — Boshlayver.
Men qo'limdagi birinchi shishani kemaga irg'itdim. Ketidan ikkinchisi, uchinchisi…
Ko'z ochib yumguncha kema o'rtasida katta tutun havoga ko'tarildi. Kimlarningdir baqir-chaqirlari, uyoqdan-buyoqqa yugurganlarini ko'rdim.
— Endi komandirlarini tinchiting! — buyurdim qariyaga. — Hov ana, ular kemaning narigi boshida turishibdi.
— Nega?
— Ortiqcha savol bermang! Bajaring!
Qariya kemani qirg'oqqa burishga urinayotgan komandirlarni ko'rgach, qo'lidagi miltiqdan ketma-ket o'q uza boshladi. Oxirgi banditni o'zim suvda turgan yerimda qirg'oqda qo'lga kiritgan avtomat yordamida qulatdim. Shundan keyin epchillik bilan kemaga chiqdim-u, ovozimning boricha baqirdim.
— Qani, hammang qurolingni tashla! Ogohlantirib o'tirmayman! Hammang bir joyga to'plan! Avval garovdagilarni ozod qil!..
Hammasi men buyurganimdek ado etildi. Yonayotgan kemani amal-taqal qirg'oqqa haydattirdim va garovdagilarni qo'yib yuborib, asirga olingan banditlarni qariya menga o'rgatganday qayinlarga oyoqlari bilan «yopishtirib» qo'ydim-u, qariyaga yuzlandim.
— Shuncha banditni qaerga joylashtirasiz? — hazil aralash so'radim undan.
— Be, bunaqalarni ko'p ko'rganman. Qolaversa, o'rmon keng. O'q ham yetarli.
Endigina ko'nglim to'lgandek edi. Xayriyat, hech bo'lmasa bir ishni qoyillatdim. Burchimni bajardim. Qariya bularni albatta prokuror ixtiyoriga topshiradi. Men bo'lsam, o'sha o'zim uchun «suyukli» bo'lib qolgan Rezident bilan shaharda uchrashishim lozim. U allaqachon shaharga yetib olgan. Bu voqealardan harqalay xabardor bo'lmasa kerak. Agar shoshilmasam, baribir xabar topadi-yu, zahiradagilari bilan birga bu yerga yetib kelishi muqarrar…
Qariya ko'rsatgan so'qmoqlar orqali katta serqatnov yo'lga chiqib oldim va yo'lovchi mashinani to'xtatib shahar yaqinigacha yetib bordim-u, kursantligimdagi hayotimni eslab birinchi navbatda picha pul topish maqsadida yaqin oradagi omonat kassaga yo'l oldim. Bu ishni ham qoyillatgach, hammomga borib yuvindim. So'ngra hujjat to'g'rilash… Qisqasi, shaharda lozim bo'ladigan barcha kamchiliklarimni joyiga qo'yib ehtiyot shart ikki-uch bor militsiyaga