Tasodifiy hikoya: Тотли Лахзалар (танловга)
-айййй, мараз олдираман, огривотти, секинрок тикинг. -хоп, мана хозир -иммм, ойижооон, мана шундай...davomi

e'tiborini tortadi. Gumonini oshiradi. Biroq men bunisiga ham oldindan tayyorgarlik ko'rib qo'yganman. Mabodo bezorilar yo'limni to'sishsa, ortiqcha shovqin ko'tarilmasligi uchun yonimda anchagina pul olib yuraman. Agar pul ham ularning ko'nglini to'ldirmasa, cho'ntagimdagi «Makarov» to'pponchamni o'qtalib qo'rqitishga majburman. Militsionerlarga duch kelsam, tergovchilik guvohnomasi tayyorlab qo'yilgan. Muhr va shunga o'xshash narsalarni Rezidentning konteyneridan olganman. Ana endi bemalol ko'cha kezib ish olib borsam bo'laveradi. Guvohnomani ko'rgan militsionerlar meni bezovta qilmaygina qolmay, yaqindan yordam berishga majbur bo'lishadi.
Men to'ppa-to'g'ri mashinalar turadigan joyga keldim-da, qorovulga guvohnomani ko'rsatib ichkariga kirdim. Maqsadim mashinalarni ko'zdan kechirib olish edi.
Sizning qiladigan ishingiz yo'qmi? — so'radim zarda aralash ortimdan ergasha boshlagan qorovuldan. U tushunib darhol o'z joyiga qarab yo'l oldi. Men mashinalarni kuzatib chiqib o'zimga keraklisini topdim. Uyoq-buyog'ini tekshirgan bo'lib turgach, ostiga portlovchi modda yopishtirdim. Shundan keyingina bu joyni tark etdim.

* * *

Endigi ishim ta'mirlanayotgan uydan sal nariroqda yashaydigan ikkinchi mafiozni tinchitish edi. Uning ertalablari ich kiyimda yugurishga havaskor ekanini bilib erta tongdayoq tashqariga chiqishini poyladim. Nihoyat u yonida tansoqchisi bilan podyezddan chiqdi. Men darhol o'zimni panaga oldim. Qaytib kelib eshigi tutqichiga qo'l yuborganda esa, cho'ntagimdan sigaret qutisi chiqardim. Aslida bu sigaret qutisi emas, balki, maxsus distansion boshqaruv qutisi edi. Ichidagi «sigaret» donasini mahkam ezilsa, bas, kuchli portlash sodir bo'ladi.
Shunday qildim. Tutqichga qo'l yuborgan mafioz kutmagandi. Eshikka maxsus plastik mato yopishtirilganidan bexabar edi. Men tugmachani bosganimda mato ovozsiz portlab ikkalasini ham yerga qulatdi.

* * *

Bu galgi o'ljani qahvaxonada kutishimga to'g'ri keldi. Qovrilgan kolbasaga buyurtma bergandim. Muddati o'tib ketgan ekanmi, badbo'y hid kelardi. Yeyishga majbur bo'ldim. Birinchidan qornim och, ikkinchidan, shu qahvaxonaning oynalari, kirish eshigi menga yoqib qoldi. Shu sababli oshqozonimni kasalga yo'liqtirib olishdan ham qo'rqmay, kolbasani paqqos tushirdim. Bir mahal tashqariga men kutayotgan odamning mashinasi kelib to'xtadi. Endigina ichmoqchi bo'lgan choy to'la stakanni stol ustiga qo'ydim-u, tashqariga otildim. Ha, mashina har kuni kelib to'xtaydigan yerida ekan. Endi mafioz mashinadan tushib o'z podyezdigacha ellik metrlar piyoda yurib boradi.
Men mashina ro'parasiga borganda, birdan to'xtab tomog'imni changallagancha engashib oldim. Yegan kolbasalarim ko'nglimni aynita boshlagan, shu lahzalarda qusib yengil tortmoqchi edim. Ammo tansoqchi menga xalal berdi.
— Eh, sassiq, yo'qol bu yerdan! — u meni itarib yubordi.
Shu zahotiyoq nari ketdim. Ammo ortga qaytishni ham unutmadim. Gavdamni bazo'r rostlagancha mafiozga yaqin borishga erishdim va barmoqlarim orasidagi ingichka zaharli ignani kiyimlari osha bilagiga tiqdim. U og'riqqa chidolmadi shekilli, meni itarib tashladi. Unga tansoqchi qo'shimcha qilib boshim aralash musht tushirdi. Shunda ham ko'nglim xotirjam edi. Endi jang maydonini sekin tark etsam bo'ladi. Men yutdim. Maqsadlarimdan biriga erishdim.
Ha, o'ylaganimdek, mafioz uch soatdan so'ng yurak xuruji tufayli olamdan o'tdi. Vaholanki, uning yuragi hech qachon og'rimagan ekan.

* * *

To'rtinchi mafiozni boshqacharoq yo'l bilan tinchitishimga to'g'ri keldi. O'zim oldindan u yashaydigan ko'p qavatli uyning tomiga chiqiladigan eshik qulfini buzib qo'ygandim. O'sha yerdan chiqib ventilyatsiya trubasi ichiga ingichkagina, uzun trubkani tushirdim. Bu aslida kamera bo'lib, to'g'ri mafiozning kvartirasi ichidagi hojatxonaga tushardi. So'ngra monitorni yoqdim. Endi kutish kerak. Ertami-kechmi, baribir hojatxonaga kirishi kerak. Yarim soatlar kuzatganimdan keyin hojatxonaga xotini bo'lsa kerak, ayol kishi kirdi va unitazga o'tirdi. Uf-f!.. Qancha kutish mumkin u yaramasni?.. Yo'q, uzoq kutdirmadi. Ayol chiqib ketgach, oradan o'n daqiqalar o'tib nihoyat u paydo bo'ldi. Chamasi, anchadan beri hojat chiqara olmay qiynalayotgan shekilli, nuqul inqillar, yo'lakda turib qachon chiqishini so'rayotgan xotiniga ham e'tibor bermasdi. Xo'sh, nima qilish lozim? Men truba orqali zaharli gaz to'ldirilgan ballonchani tushirdim. Bu unga yordam berishi kerak. Agar gazning ozginasi tashqariga tarqalsa ham, mening ishim muvaffaqiyatli tugashi aniq.
Men uning gaz hidi tarqalgach, qay ahvolga tushganini monitor orqali ko'rdim. Mafioz o'tirgan yerida qotib qolgandi.
— Tezroq chiqmaysizmi? — qichqirardi xotini yo'lakdan turib. — Eshitayapsizmi, qachon chiqasiz, axir?
Afsuski, u endi qaytib chiqmaydi. Ruhi allaqachon yerni tark etib, arshi a'loga yo'l olib ulgurgan.
Ish bitganiga amin bo'ldim-u, shosha-pisha kamera, monitorlarni sumkaga joylab pastga tushdim. Endi iloji boricha tezroq harakatlanishim zarur edi. Eh, qaniydi yo'limda biro mashina uchrasa-yu, haydovchisini itqitib tashlab manzil tomon o'qday uchsam! Baxtga qarshi, katta ko'chada bironta ham mashina ko'rinmasdi. Yugurib ketishga majbur bo'ldim.
Balo kutilmaganda kelishi rost ekan. Chorrahaga yetganimda, qaerdan paydo bo'ldi, bilmayman, qandaydir «Uazik» orqamdan kelib chunonam urdiki… Bir tarafga uchib ketdim.

* * *

Hushimga kela boshlaganimda o'nlab odamlar tepamda turishganini ko'rdim.
— Sumkamni beringlar! Beringlar! — deya ingranardim. Javob bo'lavermagach, jonholatda o'rnimdan turib yo'l chetida aylangancha disketa solingan sumkamni qidira boshladim.
— Unga yordam berish kerak! — derdi kimdir yelkamdan ushlab. — Hushi joyida emas!
Baribir odamlarning orasidan chiqishga erishdim. Albatta, sumkamni qo'ltig'imga qisgancha.
Endi qanday bo'lmasin, bu olomondan uzoqroq ketishim shart edi. Agar vrach chaqiradigan bo'lishsa, tamom! Ular birinchi navbatda hujjat talab qilishadi. Yo'q, bunga yo'l qo'ya olmayman.
Yugurgancha duch kelgan tarafga qarab ketdim. Nihoyat ko'p qavatli uylardan biri ro'parasiga yetganda biroz nafas rostlagan bo'ldim. Xayriyat, odamlar qolib ketishdi. Faqat chap oyog'im jiddiyroq jarohatlangan shekilli, simillab og'rirdi. Bu taxlit katta ko'chada turaverish ham xavfli. Qarshimdagi podyezdga kirib ikkinchi qavatga ko'tarildim va eshiklarni birma-bir taqillata boshladim. Baxtga qarshi, hech kim eshik ochmadi. Uchinchi qavatga chiqdim. Omadim kelib kvartiralardan biri shunchaki qulflanmasdan muhrlab qo'yilgan ekan. Eshikni ochib ichkariga kirdim. Mana shu yerda yuvinib, kiyimlarimni tartibga keltirdim va shundan keiyngina o'z kvartiramga yo'l oldim. Endi vaqtni behuda o'tkazishga haqqim yo'q edi. Ob'yekt yaxshi ko'rinadigan deraza qarshisiga suratkashlarning oyoqli uskunasini eslatuvchi maxsus tekshiruv asbobini o'rnatib kuzata boshladim. Xudoga shukr, uzoq kutmadim. Ob'yekt uy chirog'ini yoqib esnagancha xonaning uyog'idan-buyog'iga yura boshladi. Eh, mafioz bo'lish ham xavfli! Ularning hayoti juda qisqa bo'ladi.