Tasodifiy hikoya: Yoshlari kotta Lobar opam
Hammelaga salom. Ismim Sardor. Hkoya real voqealadan fantazyala qowib yaratlgan. 2014-yil. Kollejda 2-kursi tugatib yozgi kanikulga ciqqan voxtlarim. Uwa paytlada iwlada oylik unaqa kotta bomasidi,kunlik ishlayam 25-50min atrofida bolardi. Togrisi etganda afitsant bolib ishlash kopchilikga yoqmasayam kunlik levilari bilan kuniga yaxshiro pul topsa bolardi.2 oy kanikulda tayinli bita iw qbomaganlgi sababli manam sergelidegi milliy taomlaga afitsant bolib ishga kirdim. Iw bowlawdan oldin 1-2 ku...davomi

Nimayam qilardim? Burchimni ado etmasam bo'lmaydi. Qo'limga avtomatni oldim-u, uni nishonga oldim. Afsuski, birinchi marotaba o'qim nishonga tegmasligi ma'lum bo'lib qoldi. Ob'yekt kutilmaganda panaga o'tib o'rindiqqa o'zini tashladi.
Endi kutishdan o'zga choram qolmadi. Chunki, mening qo'limda atigi avtomat. Bu qurol bilan devorni teshib bo'lmaydi. Aksiga olgandek, u o'rnidan turay demasdi. Magnitofonni yoqib, qo'liga gazeta jurnallarni olgancha bamaylaxotir varaqlash bilan band edi.
Shu payt men joylashgan kvartira eshigi qattiq taqillay boshladi. Kimlar kelishi mumkin? Ohista eshik ro'parasiga kelib tashqariga quloq tutdim. Tashrif buyurganlar kamida to'rt-besh kishi edi. Ular bo'ralab so'kinishar, baqirishar, oyoqlari bilan eshikni tepishardi.
Xo'sh, endi nima qildim? Agar o'q uzadigan bo'lsam, qo'shnilar xabar topadi. Ko'ribsizki, militsiyaga kimdir xabar berib yuboradi. Yo'q, yaxshisi, oynadan pastga bir amallab tushaman-u, berkinaman. Hoynahoy, bular mafiozning odamlari. Yo'qsa, kutilmaganda, bostirib kelishmasdi. Demak, mening payt poylayotganimni biladi. Lekin qanday qilib?
O'ylab o'tirishga fursat yo'q. Avtomatni yelkamga osdim-da, jonholatda derazani ochib pastga shundoq yonginamdan o'tgan trubaga osilgan ko'yi pastga tusha boshladim. Bilmayman. Yerga oyoq qo'yib ulgurdim, yo ulgurmadim. Aniq bir narsani bilamanki, podyezd ro'parasida mashina turgandi.
— Tez mashinaga o'tir! — kimdir orqamdan kelib boshimga to'pponcha tiradi.
Ehtiyotkorlik bilan orqaga o'girilishga urindim. Qarshimda to'rt nafar barvasta-barvasta yigitlar avtomat ushlagancha menga sovuq tikilib turishar, beshinchisi, orqamda boshimga hamon to'pponcha tirab turardi.
— Tez bo'l! — buyurdi orqadagi.
Itoat etishga to'g'ri keldi. Sekin mashinaning orqa eshigini ochdim.
— Yo'q, rulga o'tirasan. — deya shivirladi menga orqadagi yigit atrofga bir-bir alanglab olib. — Rulni boshqarasan!
Obbo, endi buyog'i qanchadan tushdi. Nega meni rulga o'tqazib qo'yishdi? Kimlar o'zi bular?..
— Mashinani katta tezlikda, biz aytgan tarafga haydaysan. — deyishdi menga motorga o't qo'yishim bilan.
— Sigaret cheksam bo'ladimi?
— Bo'ladi. Faqat bizgayam berasan.
Cho'ntagimdan bir quti sigaret chiqarib bir qo'lim bilan hammalariga ulashgan bo'ldim. Yigitlar shundan keyingina qo'llaridagi qurollarni yonlariga qo'yishdi.
Ular bilishmasdiki, sigaretlar orasida maxsus tanlangan donalar bor. Ular portlovchi moddalar. Professional emasliklari shu yerdan ham ma'lum.
Men yana payt poylardim. Katta tezlikda svetoforning qizil chirog'idan o'tib ketganimdan so'ng orqadagi yigitlardan biri buyurdi.
— Chapga bur!
Chapda torgina, deyarli kimsasiz ko'cha mavjud edi. Ana shu yer qulay! Endi «sigaret»larni harakatga keltirsam ham bo'ladi. Bir qo'llab quti ichidan o'sha sigaretlardan birini oldim-da, sekin gugurt yoqib tutatdim va kutilmagan harakat bilan orqa o'rindiqqa qarab irg'itib yubordim. O'zim esa, rulni qo'yib yuborib eshikni ochdim-u, pastga sakradim. Shu zahoti mashina salonida kuchli portlash sodir bo'ldi…
Yigitlar baqirishga ham ulgurishmadi chog'i…
Men olov ta'qibidan qochib ancha yergacha chopib bordim va jonim omon qolganiga yana bir bor amin bo'lib to'xtadim. Endi yaqin oradagi o'rmon orqali imi-jimida qaytadan shaharga yetib olishim lozim edi.

* * *
Men buyog'iga qanday yo'l tutishni bilmay qolgandim. Mana, navbatdagi urinishim ham ish bermadi. Shu ko'yi ish tutaveradigan bo'lsam, mafiozlarni yo'q qila olmayman. Boshqacharoq, ish beradigan yo'lini topishim kerakka o'xshaydi. Xo'sh, nima qilaman? Yo harbiy samolyotlardan birini o'g'irlab qochib o'sha yaramaslarning uyiga bombalar yomg'irini yog'diraymi? Harqalay, bizni kursda harbiy samolyotlarni boshqarishga o'rgatishgan. Yo'q, buning ham foydasi bo'lmaydi. Oxir-oqibat o'zim tashkilotimizning ta'qibiga uchrayman. Ha, yaxshisi, pionerlar uyiga boraman. U yerda astrologlar to'garagi bo'lishi kerak.
Shhar xiyobonida sayr qilgan bo'lib avval maqsadimga aniqlik kiritib oldim. Ha, u yerga go'yoki ilmiy-ommabop jamiyatning vakili bo'lib boraman. Galaktikalardan birida qora soya kuzatilgan-u, men o'shani ilmiy asoslab olish niyatida shaharga jo'natilganman. Menga teleskop juda zarur.
— Afsuski, bizda ish beradigan teleskopning o'zi yo'q. — yelka qisdi to'garak rahbari. — Bolasi tushmagurlar hammasini bo'zib tashlashgan. Birontasiyam ishlamaydi.
— Menga ijaraga berib tursangiz bas. — dedim unga. — Har bir kun uchun ellik foiz ustamasi bilan haq to'layman. Kerak bo'lsa, o'zim ta'mirlab ham olaman.
Rahbar bu gapimni eshitgach, darrov rozi bo'ldi. Men bu yerdan o'n beshta durbin va yettita teleskop topishga erishdim.
Shundan so'ng men o'zim uchun kerakli uyga yetib bordim va uy-joylar boshqarmasi boshlig'ini men uchun tomni ijaraga berishga ko'ndirdim. Albatta, buning evaziga ikkita kvartirani, podyezdlarni bepul ta'mirlab berish majburiyatini zimmamga oldim. Shunga qo'shimcha, kassaga talab qilingan pullarni ham topshirdim. Ko'cha supuruvchilar ham yaxshigina pul evaziga teleskoplarni ta'mirlatib berishdi. Ana endi ish bitdi. Kuzatuvni boshlasam ham bo'ladi. Teleskoplardan birini o'zimga ma'lum bo'lgan ob'yektga to'g'rilab o'rnatdim. To'g'ri, bu masofadan o'q uza olmayman. Naf chiqmaydi. Ammo bemalol ob'yektni kuzatish imkoniga egaman.
Tun cho'kdi. Uyning pardalari yopiq. Hovlida qo'riqchi aylanib yuribdi. Begona odamlar ichkariga kirganlari ham, tashqariga chiqqanlari ham yo'q. Sukunat.
Tong otdi. Qo'riqchi hamon hovlida kezish bilan band. Qandaydir yengil avtomobil kelib to'xtadi. Qo'riqchilardan biri mafiozning itini sayr qildirishga chiqdi.
Shu ko'yi bir necha kunni kuzatish bilan o'tkazdim. Mafiozning uyiga deyarli hech kim kelmasdi. Asosan qo'riqchilar kirib-chiqib turishardi xolos.
Bu turishda ham hech narsaga erishib bo'lmaydiganga o'xshab qoldi. Chunki, ochiqdan-ochiq mafiozning darvozasiga yaqin borib bo'lmaydi. Qo'riqchining yonidagi it yo'l bermaydi. Nima qilsam ekan? Men ham bozordan it sotib olaymi? Balki, shu yo'l bilan qo'riqchini chalg'ita olarman?
Shu kuniyoq kuzatuvni yig'ishtirib bozorga yo'l oldim va mafioznikidan qolishmaydigan doberman sotib oldim. Ana endi bemalol hovliga chiqib qo'riqchiga yaqinlasha olaman.
Shunday qildim ham. Itni bir-ikki kun tomda ushlab o'zimga o'rgatib olgach, ishonch bilan hovliga chiqdim. Mafiozning itiga ko'zi tushgan doberman o'sha yoqqa qarab chopdi.
— Mumkinmas! — qichqirardim men. — Orqangga qayt!
Menga qo'shilib qo'riqchi ham baqirardi. Ammo itlar bizga quloq tutib o'tirmay, uyning narigi burchagiga qarab chopib ketishdi.
Men xotirjam edim. Sababi, itimning bo'yniga kichkinagina uskuna o'rnatilgan. U har qirq soniyada cho'ntagimdagi axborot qabul qiluvchi moslamaga signal jo'natib turadi.
Itlar ko'z ochib yumguncha bizdan uzoqqa ketib qolishibdi. Men zir yugurib ularni izlashga tushdim. Qarangki, to'rt kvartal nariga borib bir-birlarini yalab-yulqashayotgan ekan. Shu yerda birinchi qiladigan ishimni belgiladim. Mafiozning itini o'ldirishim kerak edi. Hech kim yo'q joyga o'tib cho'ntagimdagi