Tasodifiy hikoya: Jin va Qiz By: Babi
Buvisining o'limidan so'ng Mubinaga juda qiyin bo'ldi. Axir yoshlikdan katta qilgan, kunu tun birga...davomi

bilan 1 xafta ichida Melburnni uyog'idan buyog'igacha bo'lgan joyni aylandik. Rostanam, u juda quvnoq qiz edi. Xar kuni birga ovqatlanardik, shaharni yaxahi bilganim uchun uning uchun go'yoki gid edim. Bu orada o'qishlarim biroz passivlasha boshladi. Universitetga ham 1-2kunlab bormidigan bo'ldim. Zuhra bilan kunni o'tkazish yoqar edi. Har kuni kechga yaqin uni o'zlari joylashgan mehmonxonaga kuzatib qo'yardim. Xonaga qaytar ekanman xar kuni telimga "Bugungi kun uchun rahmat" degan xabar kelar edi.. U bilaan oramiz do'stlikdan ko'ra yaqinroq bo'la boshlaganini sezardim. Lekin bu yaqinlik qachondir yana o'z nihoyasiga yetishini men sezardim,shunday bo'lsada bu achchiq haqiqatni o'zimcha inkor etib qo'yardim......
...... 2 xafta shamolday o'tganini sezmay qolibman. Uning O'zbekistonga ketish kuni keldi hisobi. O'tkan vaqt ichida u bilan shunchalik yaqin bo'lib, unga bog'lanib qoldim. U bilan O'zbekiztonga ketishga ham tayyor edim. Faqat ota-onam ishonchi meni to'xtatib turardi. Universitetdan qaytar ekanman to'g'ri o'zimni xonamga borishga qaror qildim. Qanaqa qilib xonamni topib kelib, eshikni ochib kirib uxlaganimni bilmiman. Shunchalik qattiq uxlabmanki, telefonim jiringlaganini eshitmadim. Xuddi budilnik chalayotgande telefonim tinmay jiringlardi. Albatta, bu meni g'ashimga tegadi. Xoxlamaygina, telni oldim. Kimligigayam qaramasdan ko'tardim, ko'zlarim yumuq xaliyam.
-Allo
-Allo Behruz, qayerdasiz?
-Salom Zuhra, men xonamda edim, bugun negadir kayfiyatim ham yo'q, boshim qattiq og'riyapti. Universitetdagi problemalar sababli shunaqa bo'ldi. Uzr, yonizga bormoqchidim, ammo ilojini qilolmadim.
-Ee hay! Hozir yaxshimisiz, ertaga ketishimni bilasiza?
- Afsuski bilaman:-(
-Nima bo'ldi, ovoziz g'amgin;-|
-Sabab bitta siz ketyapsiz:-(
-Eee jinni shunga shunchami, internet borku, qolaversa 2oydan keyin siz ham Samarqandga qaytarkansiz.
Uning gaplari qulog'imga bunisidan kirib bunisidan chiqib ketar, gap mazmuni nima haqda borayotganligini anglayolmasdim. Niyatim nima? Nima qilmoqchi bo'lyapman? O'zimga o'zim savol berardim. Miyamga qurt tushgande go'yo. Aqlim joyidamas edi bu payt.
- Zuhra?
-Ha eshitaman
-Mehmonxonamni yoniga kelolasmi
-Nimaga?:-|
-Shunchaki
-Behruz sizga hurmatim cheksiz,ammo hozir narsalarimni yig'ishtirayotgan edim.
-E haaa, shunaqami? Xullas kelolmisiz to'g'rimi?
- Siz meni noto'g'ri tushunyapsiz Behruz. Imkonim bo'lganda alabatta borardim. Axir shuncha yorsam berdiz, bitmasdek ko'ringan ishlarimga xal qilishda ko'maklashdiz. Xozir siz ahvolizni tushunib turibman, ruhan yomon ahvoldasiz. Shunday vaziyatda sizga yordam qo'lini cho'zolmayotganimga afsusdaman.
- Xijolat bo'lmang! Siz bilan o'tgan vaqtim go'zal o'tdi. Vatanimizga yaxshi yetvoling? Internetda xabarlashamiz ok. Shunday deb telefonni o'chirdim. Orqasidan yana qo'ng'iroq qilar,men esa bu safar ko'tarmadim. Xozirgi ahvolim o'zim uchun juda yomon, men uchun ruhan madad kerak edi. Madadkorim esa sms yozar , tel qilardi. Mendan esa javob yo'q. Oxiri ko'chaga chiqib kettim. Adashganning oldi yo'l deyishgan. Men ham oldimdagi yo'l qayooqqa boshlasa ergashaveribman. Goh yo'ldagi odamlargayam turtilib ketsam, ortimdan inglizchalab xaqoratlar, yoki telbaga chiqarar edilar. TELBA. Chindan ham bu so'z endi butun umr hamrohim bo'lib qolsachi. Behruz sen o'zinga keliahing kerak. U sendan 2 yosh katta axir. Senga yoqgani bilan oilanga to'g'ri kelmasligi ayonku. Esingni yig'. Ota-onang yaqinlaringni sendan umidi katta axir. Sen bu yerga nima uchun kelding. Qizlar kerak bo'lsa bu yerga kelishinga xojat yo'q edi. Sen kelajaging haqida qayg'urishing kerak. Ba s yetar de!
-Baaaaas , yetar! Bu so'zlarni qanaqilib aytganimni ham bilmayman. Yonimdagi bir ikki melburnlik menda uzoqlashganini sezdim faqat.
Honamga qaytib keldim, eshikni ochib kirishim bilan ortimdan Behruz degan ovozni eshitdim. Vujudimni qaltiroq bossada unga sezdirmaslik uchun harakat qildim. Ortimga qarasam, sezganimdek, Zuhra. Ochig'i, kutmagandim. Axir unda vaqt kamroq. Ertaga ketishi kerak.
-Iyyy.., Zuhra siz bu yerda nima qilyapsiz. Axir ertaga ketasizku.
-To'g'ri, ertaga ketaman. Lekin xozir yaqin do'stimni ahvoli yaxshimas. Bir ko'rib ketiy dedimda. Nime telefonlarim javob bermadiz?-u shoshilgan shekilli tinmiy tez tez nafas olardi.
Uni xonaga taklif qildim. U bu taklifimni biroz o'yladi. Qo'llari, barmoqlari bir biriga chirmashgan, qoshlarini xijolatomuz tutib, oyoqlari uchida bir ko'tarilib olib xonamga kirdi. Xonamni rasvosi chiqib yotibdi, bugun ertalab farroshlar tozalagan bo'lsada, menga o'zimni xonam rasvodek ko'rina boshladi. Men eshikni yopdim. U eshikni yopganimda ortiga qarab qo'ydi. Bu qarash bilan niMa haqida o'ylaganini sezdim. Xonamni ko'zdan kechirarkan, yomonmas deb qo'yardi. Stol ustidagi suratlarimga qarab, kulardi. Bu kulgu shunchalar go'zal ediki, hayolim, butun vujudim u tomon intila boshladi. Bir suratni tomosha qilardi, ortidan borib ikki yelkasidan ushladim va o'zimga tortib quchoqlamoqchidim. Shunda Zuhra qo'lidagi rasmni yerga tushurib yubordi. Asta ikki qo'lim butun tanasini qoplab oldi. U nozik qarshilik qilar,lekin qo'llarim orasidan chiqmaslikka harakat qilayotgandek sezildi. Haliyam ortidan quchoqlab turar ekanman, yelka,bo'yinlarini bekitib turgan kiyimini ustidan bir bir o'pib qulog'iga yaqinlashib "Sevaman" dedim. Shu holda quchoqlagancha ortga tortardim. Bu paytda Zuhra yengil qarshilik qilishda davom etar, lekin baqirib olamni buzmasdi. Shunchaki xansirab quchog'imdan chiqishga xarakat qila boshladi. Men esa ikkala kaftim bilan uning ikki ko'kraklarini kiyimi ustidan zarb bilan eza boshladim. Ooooh... Bu ko'krelar buncha nafis,buncha mayin. Zuhra ham ingqillab battar qarshilik qila boshladi. Lekin hamon yordamga hech kimni chaqirmas, baqirib ovozini balandlatmas edi. Bu xolat 20soniya ichida yuz berib ulgurgan ediki, Zuhraning cho'ntagidagi telefon jiringlay boshladi. Zuhra "Behruz telefonim jiringlayapti, javob berishim kerak. Iltimos qo'yvoring ketay" dedi. Meni hayolimdan bazi fikrlar o'ta boshladi. Nima qilyapman? Nima haqqim bor? Sekin qo'llarimni bo'shatdim. Yana o'sha yelkalarni ushladim. Xuddi qochib ketishidan qo'rqqandek, uning qo'llarini qattiq ushlavoldim. Zuhra menga bir qarab cho'ntagidan telefonini olib javob bera boshladi. U xuddi o'zini kayfiyati yaxshidek ko'rsatardi gaplashayotgan odamiga. Menda bu payt xirs baribir kuchlilik qilaverdi. Men yana uni bag'rimga bosib yuzlaridan sekin o'pa boshladim. U endi qimirlamas, nazarimda telefondagi inson sezib qolishidan qo'rqqardi. Menimcha telefondagi inson ayol kishi bo'lib, Zuhraning hamkasbi edi. Zuhra unga bugun borolmay qolishi mumkinligini, yaqin do'stining ahvoli og'irligini aytdi. Shu orada teldagi qizga mening ham narsalarimni yig'ib tur. Ertaga tongda airaportda ko'rishishini aytdi yoki barvaqtro mehmonhonaga o'zim boraman dedim. Bu gaplarni eshitib men nima uchundir hursand bo'ldim. O'zimda insoniy hislar yo'q, huddi hayvonga o'xahab borayotgandek edim. Zuhra telni o'chirgach menga qarab:
-Behruz, noto'g'ri