Tasodifiy hikoya: Балиқ ови (якун)
Бўлиб ўтган воқеадан сўнг Настяни хаёли негадир доим Николай Петровичда бўлиб қолди. Хатто тунлари э...davomi

Дилбар лахзалар (копия)

Добавил:	Erobars (25.05.2018 / 10:03)
Рейтинг:	(0)
Прочтений:	17233
Комментарии:	Комментарии закрыты

Jonim ayt bugun nima yeymiz? -dedi Zafar. Dilbar taomlar ro`yhatiga bir ko`z yugurtirib oldi.
- Har doyimgiday!
- Afetsanttt...! -dedi Zafar barmoqlarini shaqqillatib.
Darov yetib kelgan afetsant yigit Dilbarga o`zgacha nigoh bilan jilmayib qaradi va usti berkitilgan idishni qo`ydi. So`ng Zafarni ishorasi bilan naroqqa ketdi. Dilbar jilmayib qarab turgan Zafarga bir qarob oldida. Idishni qopqog`ini ochdi, judayam bejirim quticha. Yuragi qafasdagi qushchaday tipirchilab ketti. Hayajonlanganidan qo`llari titrradi.
- Voyy... Hudoyim... Zafaraka! -dedida hayajonini yashira olmadi. Ilgariham tilla uzuklar, sirg`alar olgandi. Ammo bu safargisi judayam qimmabaho zanjir edi. Agar Dilbar atrofdagilar qarab turganini ko`rmaganda edi. O`rnidan turib Zafarni quchoqlab olgan bo`lardi. Atrofga bir qarab olgan Dilbar hayajonini bosdi.
- Jonim judayam chiroyli. Rosa qimmat bo`lsa kerak-aa! -dedi. Zafar o`rnidan turib tilla zanjirni oldida Dilbarni bo`yniga taqayotganda. Dilbar atrofga qaradi. Bazi istoldagi ayol qizlar unga havasi kelia qarab turgani ko`rib o`zini dunyodagi eng baxtli ayolday his qildi.
- Jonim san bundan ko`pigaham loyiqsan! -dedida Zafar joyiga o`tirdi.
- Rahmat Zafar aka! -deb yana atrofga qarab qo`ydi. Man mani ko`rilar deganday, barmoqlari bilan tilla zanjirlarini siladi...

Yaxshigina ramantik kecha bo`ldi. Zafar yana davom ettirgisi keldi.
- Jonim tanla mehmonxonami, kvartira qayerda qolishni hohlaysan?
- Mehmonhona! -dedi Dilbar. Bugun yana Zafar bilan bo`lishini o`ylab yundi. 17 yoshidan buyon uchrashib yurishadi. Haftada bir, ikki uchrashib birga bo`ladilar. Zafar oilali, shunday bo`lsaham Dilbarni umidlari katta. Agar hammasi o`zi o`ylaganday bo`lsa shu yili Zafar xotini bilan ajralishadi va bir umurga o`ziniki bo`ladi. Unga bu maslahatni Manzura bergan edi. Man o`shangaham 3 yil bo`libdi. 3 yildan buyon Zafarni o`ziniki qilish uchun u bilan yotadi. Zafargaham Dilbar bilan bo`lish yoqadi. Dilbar to`shakda ajayib juftlik u bilan bo`lganda har doyim jinsiy aloqadan lazzat oladi...

Ular mehmonaga keldilar, bant qilinga honaga sabirsizlik bilan kirdilar.
- Jonim! -deb Dilbar Zafarni bo`yniga osildi.
- Go`zalim, farishtaginam! -deb erkalab Dilarni lablaridan o`pdi va asta quchoqladi. Ular hislariga erk berdilar. Shirin tuyg`ullar, bo`salar, kiyimlar ehtiyoorlik bilan yechila boshladi. Ohista va yoqimli harakatlar. Zafar shunday nozik harakat qilardiki... Dilbar esa bu borada tengi yo`q, Zafarni nima istagda ekanini oldindan biladi. Shu qadar to`lg`onadiki, tariflashga til ojiz. Zafar Dilbarni og`iushida bo`lganda, dunyoni unutadi. Dillarni larzaga soluvchi, qalblarni haroratini oshivchi totli nafaslari. Dilbar shunday yoqimli ovozlar chiqaradiki. Zafarga kuch berganday,quvvati oshiradi. Qaynoq harorat, ikkovlariniham tanalari qizdiradi. Nihoyat manzilga yetib keladilar. Hamma-hammaasi yoqimli va yana bir unitilmas kecha. Shubxasiz bu kecha hammasidan o`zgacha...
Keyin ikkisiham yuvinib chiqishdi, tun bo`yi bir-birlarini diydoriga toyishdi...


Erta tong timmay qayta-qayta jiringlayotgan telifon ovozidan ikkovlariham uyg`onib ketishdi. Zafar erinibgina telifonni ko`tardi.
- Nima! Nega menga telifon qilmading... Bo`ldi-bo`ldi yig`lama Aziza... Yig`lama boraman yetib boraman! -dedida telifonni o`chirdi. Nima qilarini bilmay biroz esankirab turib qoldi.
- Nima bo`ldi sizga jonim! -Dilbar halatini bog`ichini bog`lab Zafarga yaqinlashdi.
- Tinch qo`y yopishmay tur? -dedida Dilbarni o`zidan nari rdi.
- Nima bo`ldi o`zi sizga?
- Qizim yana kasalxonada ekan. Ikki kundan buyon xabarsiz qolibman! -deb ko`ksiga mushladi.
- Namuncha, bir nogiron qiz uchun kuyinmasez. Hali sizga polvon o`g`ilar tug`ub beraman! -dedida labini burdi. Zafar xoxolab zardali kuldida:
- Ikki marta abortdan keyin yana bola ko`raman deyabsanmi?
- Bu nima deganiz do`ktir aytgan umid bor deb!
- Bo`lganda shu paytgacha bo`lardi! Keyin manga xaromi bola keraymas! -dedi.
- Zafar aka, qanaqa xaromi ahir siz manga...
- Sanga uylanaman deganmidim? -dedi. Dilbar dovdirab qoldi rostdanham Zafar uylanaman demagan edi. Bu savolni berganida doyimo O`YLAB KO`RAMAN`` derdi.
- Yo`q... Lekin Manzura opam!
- Manzura opang sanga nima degan! Mani ishim yo`q man unga haqqini to`laganman! -dedi. Dilbar esankirab qolgandi. Haliham o`ziga, ko`zlariga, quloqlariga ishonmasdi. Ha, Zafarni asil basharasi asli manashu edi.
Birozdan so`ng o`ziga kelgan Dilbar tutab ketti.
- Sizni haqqiz yo`q, sizga noumisimi o`zimni bag`shladim. Siz sizni haqqiz yo`q?
- Minnat qilyabsanmi? Man obergan sovg`alar, bajarilgan istaklaring man minnat qilmadim-ku, yo qildimmi? -dedi. Bu javob Dilbarga tarsakiday tegdi.
- Man ketaman! -dedida kiyina boshladi, u Zafardan buni kutmagan edi barcha orzu umidlari havoga uchdi.
- Lash vushlaringniham ol! -dedida yerda yotgan kalkoasini olib Dilbarga otti. Dilbar ko`zida yosh bilan chiqib ketti. Mehmonxonadan chiqib yo`l bo`yida turaverdi. Mayin shamol sochlarini to`zg`atadi. Yuziga ulgan shamol xotiralarni uyg`otadi. ``Ahror aka`` deb pichirladi bey ehtiyor.
- Taksi kerak emasmi? -dedi yoniga to`xtaga mashinadagi yoshi katta odam. Dilbar bazo`r salom bergach, mashinaga o`tirdi. Mashina 10 metirlar yurgach:
- Qizim qayoqqa?
- Aaa... To`g`riga amaki! -dedi. Biroz yurishgach Dilbarni ko`zi 3 yil avval ishlagan idish-tovoq ishlab chiqariladigan kulolchiki sexini ko`rdi...

O`sha kuni ular Madina, Dilbar,Manzura ishxonadan chiqishgan edi. Ahror ularni ortidan chiqdi.
- To`xteylar? -dedi. Uchchovlariham to`xtashdi.
- Dilbar oshig`ing kelyabdi, xozir sanga sevgi isxor qiladi, bir boplaymi? -deb kuldi Manzura.
- Manzura! -deb jaxli chiqgani bildirdi Madina.
- Ha, Manzura opa jonga tegdi. Ahror akaham rosa rbet!
- Dilbar u sani sevadi! -dedi Madina. Bu orada Ahror yetib keldi.
- Dilbar gaplashib olaylik! -dedi.
- Dilbarni bizdan yashiradigan siri yo`q! -deb kuldi Manzura.
- Ha, Gapiravering! -dedi Dilbar Manzurani so`zlarini tastiqlab. Ahror bir lahzab o`ylanib oldi.
- Man sani sevaman, sanga uylanmoqchiman!
- Ahror aka o`sha gap! -dedi, Dilbar.
- Dilbar ayt nima qilay?
- Tiz cho`nging! -dedi gapga aralashib Manzur. Hammalari Manzuraga qaradi.
- Ha! -dedi Dilbarham chunki atrofda odam ko`p qo`lidan kelmaydi deb o`yladi. Ahror jim qoldi. Madina bo`lsa ``yo`q-yo`q`` deganday mayus qarab turardi.
- Ha, buni nimasi yomon. Zamonaviy yigitlar hozir qizni qo`lini shunday so`rayabdi! -deb yana kuldi Manzura. Ahror Dilbarga bir qarab oldida dasmolchasini olib Dilbarni oyog`i ostiga tashladi. So`zng molchani olish uchun tiz cho`kdi, Dilbarni ko`zlariga qarab:
- Sani sevaman Dilbar! -dedi. Dilbar tan bergandi. Shu payt Manzura chinqirib kulvordi, atrofdagilarni o`ziga qaratdi. Madina ko`zidagi tomchi yoshini bildirmay artib oldi so`ng qayrib yo`lida davom etti. Ahror ortiga qaytib ketti. Dilbar va Manzura pichirlashib orqada borishar edi.lt;brgt;- Dilbar, shunday yigitni qadirga yetmasang hor bo`lasan? -dedi Madina ortiga o`grilib