Tasodifiy hikoya: (Tanlov uchun)Baxtli onlar. Hikoya degan faqat bexayo sözlaw deganmas. Chroyli extros{Silvestr Slay}
Mana bugun visol oqwomi. Botir va Madinaning nekox kechasi yaqnlawmoqda. Botir ham Madina ham his ha...davomi
Mana bugun visol oqwomi. Botir va Madinaning nekox kechasi yaqnlawmoqda. Botir ham Madina ham his ha...davomi
Erofentezi 2-qism Jang
| Добавил: | !!!!(Ghoul)!!!! (18.06.2018 / 01:45) |
| Рейтинг: |  (0) |
| Прочтений: | 20321 |
| Комментарии: | Комментарии закрыты |
Hikoyaning 1-qismining nomi Erofentezi ilk uchrashuv deb yozilgan zo'rlashlar bo'limida bor
Erofentezi 1-qism....
Muallif: Ghoul
“Hayotda har doim biz o’ylagandek bo’lavermaydi”
7 yoshida boshidan kechirgan voqeadan so’ng Bunyod psixiatr muolajalariga qatnadi. Ancha xotirjam va indamas bolaga aylangan, hayot qandaydir rangsiz tuyulardi go’dakka. Mutaxassislar bu boshning ortiqcha zo’riqishi asorati degan xulosaga kelishdi . Shunday bo’lsa ham o’sha yoqimsiz lavhalar yodi uni hech qachon tark etmas, qo’rqinchli tush bo’lib ham esga olinaverar edi. Uning gungsifat, odamovilik xarakteri albatta o’smirlik davrida o’z qobig’idan ochildi. U turli masalalarda sinfdoshlari bilan ancha chiqishib, do’stlashishga harakat qilar, tundagi bosinqirashlar kamayib, vujudida hayot quvvati toshardi . Umr-oqar daryo emasmi, mana Bunyod 10-sinfga yetib kelganini sezmay ham qoldi.
Bahorning iliq havosi, go’zalligi odamlarni sayohat qilishga undaydi. Navro’z bayramidagi ta’tilda 10-a sinfi ham bir soatlik yo’l bo’lgan tog’ tomonga otlanishdi. Bu o’sha mash’um xotiralarga ega tog’ tizmasi ekanligi tufayli qanchalik oyog’i tortmasin, Bunyodga sinfdoshlaridan ajralib qolish-ortiqcha ruhiy bosimdir. Ichida yutinib qo’yarkan tanish so’qmoqlarni ko’rib istar-istamas o’sha daxshatlar ko’lankasi vujudidan titrab o’tdi. Uning xotirasidagi eng aniq tasvir miyig’ida kulib qo’ygan sovuq, ko’m-ko’k bashara edi.
Jar yoqasida archalar o’rab olgan ajoyib maydoncha bor. Bu maydoncha eng yuqori cho’qqining boshlanish etagida joylashgan. Bu yerda maysalar tig’iz bo’lsa ham, baland bo’lib o’smagani tufayli o’tirib davra qurishga juda qulay, yuqori tomonidan, katta xarsang ostidan ojizgina buloq irmog’i maydonning qoq o’rtasidan oqib, jar tomonga tushib ketar, jarning tubini ko’rishning iloji yo’q, bunga sabab esa g’ovlab o’sib kelgan, shoxlari maydon yuzasidan 4-5 metr yuqorigacha o’rmalagan yong’oq daratlari edi. Kun og’gandayoq bu yerda 10 tacha palatka qurildi. Ufq sarhadlarida shamchiroqning moyi tugashidan oldin yorqin porlagani kabi olamga qizg’ish nurlarini taratgan quyosh ham asta boshini quyi solib cho’kib borar ekan, Bunyodning qorachig’ida o’ynoqlagan nur ham so’ndi. To’g’rida! Kim ham tunda nimalar bo’lishi mumkinligini u kabi taxmin qila olish qobiliyatiga ega?! Jamoaviy tushlikdan so’ng katta gulxan atrofida tizilib turgan bolalar allamahalgacha o’yin kulgi qilishdi. Qizlar alohida yigitlar alohida chodirlariga qarab ketishar ekan, o’qituvchi birdan loxaslik va boshog’rig’iga duchor bo’lib, bolalarning davomatini tekshirmay kirib dori ichdi-yu yotib qoldi. Yaxshiyam 3 ta o’quvchidan boshqa hamma chodirida edi.
Miyasida ming bir o’y g’ujg’on Bunyod, chodirlardan uzoqroqda turgan xarsangtoshda o’tirib o’zi ham toshga aylangancha xayollariga g’arq bo’ldi. Shunda uning ko’zi chodirlardan naridagi ikki sharpaga tushib eti muzlab ketdi. Uning shuuriga birinchi o’rinda yoshligida ko’rgan maxluqlari soya soldi. Biroz shu alfozda turgach esa, oydin kechada zim-ziyo tomonga ketayotgan bir qiz va bir yigit o’zining sinfdoshlari bo’lishi mumkinligi fikri yarq etib o’tdi.
Akmal va Dilafruzning bolalarcha beg’ubor muhabbati ulg’ayguncha faqat ikki dilda pinhon nish urdi. Bu sevgi endi yuqori sinflarda asta xatlarda namoyon bo’lib, keyin tillarga ko’chdi. To’lin oy yorug’ida, baland tog’lar aro, betakror maydonchada romantikaga tashna qalblar junbushga kela boshladi, go’yo bir-biriga talpingan kabutarlar misol. Goh qo’l ushlashib, goh quchoqlashib, quvlashib qolsa yigit qizga yetgach hali gard tekmagan lablarini qaynoq bo’salarga ko’mar, ularning nazdida chor-atrofda boshqa jonzot yo’q, holbuki yong’oq shoxlari uchida yengil qo’nib, asta tebranayotgan pakana mavjudotni jonzot deb bo’lsa…
Qizning g’uncha lablaridan olayotgan bo’salari ta’sirida mast bo’layozgan Akmal labini olgach nigohini Dilafruzning qora ko’zlariga qadab, bellarida to’lqinlanayotgan sochlarini silab yuziga bosdi. Qizning xushbo’y hididan to’yib nafas olgach, bag’riga tortdi. Shunda vaqt ham go’yo to’xtab qolgandi. Sochining uchidan oyog’ining tirnog’igacha titrab ketgan Akmal va Dilafruzning miyasi ham tormoz berdi. Butun tanasi qora terga botgan yigit o’zidan ham qiyin ahvolda qolgan qizni mahkamroq quchishga harakat qilsa-da, ushbu vaziyatda bu ilojsiz, chap tomoniga kelib urilayotgan sovuq nafas kuchayib borayotgan bir vaqtda, o’ng qo’liga qaynoq narsa ilashib, mahkam ushladi. Chap qo’lini qisgan “murda kabi sovuq” g’ayritabiiy qo’l esa ayni vaqtda chidab bo’lmas og’riqli ham edi. Qo’li shu chap tomonga qattiq tortilib, muvozanatini yo’qotgach, qo’lidan boshlanib butun tanasiga tarqalgan kuchli og’riqqa chiday olmagan Akmal hushini yo’qotdi.
La’nati yong’oqlar tomon ketayotgan ikki yoshga qarab xayol surib qolgan Bunyodning boshiga to’qmoq kelib tushgandek titrab ketdi. “Shoshmanglar, to’xtang!!! Uyoqqa borish xavfli!”- qaniydi uning xayolidan kechgan bu so’zlar tiliga ham ko’chsa. Tanasi va nafas olishi og’irlashayotgan Bunyod keksayib qolgan chol kabi oyoqlarini sudrab ularning izidan yura boshladi. O’zidan bo’lak atrofdagi olamga parvo ham qilmayotgan sevishganlarga 10 qadamcha qolganda u xuddi bir necha chaqirim yugurib kelgan odamdek hansirab qoldi butun tanasini lanjlik egallasa-da oldinga intildi. Tanish yong’oqlarning tanish tebranishlariga e’tibor bergach kuchdan qoldi. O’zi va sinfdoshlarini kuzatayotgan daxshatdan qattiq qo’rqsa ham ular tomon emaklay boshladi. Nihoyat Akmalning qo’lini mahkam changalladi-yu, kiprik qoqquncha vaqt o’tgach u bilan birga sudralib havoga ko’tarildi. Atrofni chulg’ab olgan yovuz quvvat bosimida hushini yo’qotdi.
Boshida kuchli og’riq bilan asta o’ziga kelayotgan Bunyod, hech qancha fursat o’tmay borliqni idrok qila boshladi. U o’zining toshga suyangan holda o’tirganini sezgach, ko’ziga biroz narida yotgan Akmalning hushsiz tanasi tashlandi. Bunyod gavdasini harakatlantirishga harakat qildi, biroq bu ilojsiz, xuddi shol bo’lib qolgandek oyoq qo’llari o’ziga bo’ysunmadi. Hushiga kelganini bilmasliklari uchun ko’zini yarim ochgan holda hammayoqni kuzatdi. Ayanchlisi bu o’sha-unga tanish manzaralar edi. Yo’q-yo’q nimadir o’zgargan. Odam qomatiga o’xshab ketadigan ko’k tanali maxluqotlar oldin ko’rgan baqaloq trollardan(bu nomni ularga ulg’aygach bergan edi) ancha kuchliroq ko’rinar, ular ko’proq ko’kbasharaga o’xshab ketishar, beldan pastlari yopilgan holda olov atrofida qandaydir marosim o’tkazishar edi. Ulardan biroz yuqoriroqqa qaragan Bunyod 2 ayol yalang’och holda daraxtga osib qo’yilganini ko’rdi. Qahramonimizni sal qolsa baqirib yuborishiga, biroq bor irodasi bilan jim bo’lishga majbur qilgan holat-ayollardan biri sinfdoshi Dilafruz ekanligi edi. Biroq eshitilgan alamli o’kirik “Mendan chiqdimi?”-deb o’ylagan Bunyodning qulog’iga Akmalning so’zlari chalindi:
-Sen…lar kimsan?! Qo’…yib yu…bor qiz…ni! Yotgan holida tutilib, bo’kirib turgan Akmalga hech kim e’tibor bermadi. Faqat
Erofentezi 1-qism....
Muallif: Ghoul
“Hayotda har doim biz o’ylagandek bo’lavermaydi”
7 yoshida boshidan kechirgan voqeadan so’ng Bunyod psixiatr muolajalariga qatnadi. Ancha xotirjam va indamas bolaga aylangan, hayot qandaydir rangsiz tuyulardi go’dakka. Mutaxassislar bu boshning ortiqcha zo’riqishi asorati degan xulosaga kelishdi . Shunday bo’lsa ham o’sha yoqimsiz lavhalar yodi uni hech qachon tark etmas, qo’rqinchli tush bo’lib ham esga olinaverar edi. Uning gungsifat, odamovilik xarakteri albatta o’smirlik davrida o’z qobig’idan ochildi. U turli masalalarda sinfdoshlari bilan ancha chiqishib, do’stlashishga harakat qilar, tundagi bosinqirashlar kamayib, vujudida hayot quvvati toshardi . Umr-oqar daryo emasmi, mana Bunyod 10-sinfga yetib kelganini sezmay ham qoldi.
Bahorning iliq havosi, go’zalligi odamlarni sayohat qilishga undaydi. Navro’z bayramidagi ta’tilda 10-a sinfi ham bir soatlik yo’l bo’lgan tog’ tomonga otlanishdi. Bu o’sha mash’um xotiralarga ega tog’ tizmasi ekanligi tufayli qanchalik oyog’i tortmasin, Bunyodga sinfdoshlaridan ajralib qolish-ortiqcha ruhiy bosimdir. Ichida yutinib qo’yarkan tanish so’qmoqlarni ko’rib istar-istamas o’sha daxshatlar ko’lankasi vujudidan titrab o’tdi. Uning xotirasidagi eng aniq tasvir miyig’ida kulib qo’ygan sovuq, ko’m-ko’k bashara edi.
Jar yoqasida archalar o’rab olgan ajoyib maydoncha bor. Bu maydoncha eng yuqori cho’qqining boshlanish etagida joylashgan. Bu yerda maysalar tig’iz bo’lsa ham, baland bo’lib o’smagani tufayli o’tirib davra qurishga juda qulay, yuqori tomonidan, katta xarsang ostidan ojizgina buloq irmog’i maydonning qoq o’rtasidan oqib, jar tomonga tushib ketar, jarning tubini ko’rishning iloji yo’q, bunga sabab esa g’ovlab o’sib kelgan, shoxlari maydon yuzasidan 4-5 metr yuqorigacha o’rmalagan yong’oq daratlari edi. Kun og’gandayoq bu yerda 10 tacha palatka qurildi. Ufq sarhadlarida shamchiroqning moyi tugashidan oldin yorqin porlagani kabi olamga qizg’ish nurlarini taratgan quyosh ham asta boshini quyi solib cho’kib borar ekan, Bunyodning qorachig’ida o’ynoqlagan nur ham so’ndi. To’g’rida! Kim ham tunda nimalar bo’lishi mumkinligini u kabi taxmin qila olish qobiliyatiga ega?! Jamoaviy tushlikdan so’ng katta gulxan atrofida tizilib turgan bolalar allamahalgacha o’yin kulgi qilishdi. Qizlar alohida yigitlar alohida chodirlariga qarab ketishar ekan, o’qituvchi birdan loxaslik va boshog’rig’iga duchor bo’lib, bolalarning davomatini tekshirmay kirib dori ichdi-yu yotib qoldi. Yaxshiyam 3 ta o’quvchidan boshqa hamma chodirida edi.
Miyasida ming bir o’y g’ujg’on Bunyod, chodirlardan uzoqroqda turgan xarsangtoshda o’tirib o’zi ham toshga aylangancha xayollariga g’arq bo’ldi. Shunda uning ko’zi chodirlardan naridagi ikki sharpaga tushib eti muzlab ketdi. Uning shuuriga birinchi o’rinda yoshligida ko’rgan maxluqlari soya soldi. Biroz shu alfozda turgach esa, oydin kechada zim-ziyo tomonga ketayotgan bir qiz va bir yigit o’zining sinfdoshlari bo’lishi mumkinligi fikri yarq etib o’tdi.
Akmal va Dilafruzning bolalarcha beg’ubor muhabbati ulg’ayguncha faqat ikki dilda pinhon nish urdi. Bu sevgi endi yuqori sinflarda asta xatlarda namoyon bo’lib, keyin tillarga ko’chdi. To’lin oy yorug’ida, baland tog’lar aro, betakror maydonchada romantikaga tashna qalblar junbushga kela boshladi, go’yo bir-biriga talpingan kabutarlar misol. Goh qo’l ushlashib, goh quchoqlashib, quvlashib qolsa yigit qizga yetgach hali gard tekmagan lablarini qaynoq bo’salarga ko’mar, ularning nazdida chor-atrofda boshqa jonzot yo’q, holbuki yong’oq shoxlari uchida yengil qo’nib, asta tebranayotgan pakana mavjudotni jonzot deb bo’lsa…
Qizning g’uncha lablaridan olayotgan bo’salari ta’sirida mast bo’layozgan Akmal labini olgach nigohini Dilafruzning qora ko’zlariga qadab, bellarida to’lqinlanayotgan sochlarini silab yuziga bosdi. Qizning xushbo’y hididan to’yib nafas olgach, bag’riga tortdi. Shunda vaqt ham go’yo to’xtab qolgandi. Sochining uchidan oyog’ining tirnog’igacha titrab ketgan Akmal va Dilafruzning miyasi ham tormoz berdi. Butun tanasi qora terga botgan yigit o’zidan ham qiyin ahvolda qolgan qizni mahkamroq quchishga harakat qilsa-da, ushbu vaziyatda bu ilojsiz, chap tomoniga kelib urilayotgan sovuq nafas kuchayib borayotgan bir vaqtda, o’ng qo’liga qaynoq narsa ilashib, mahkam ushladi. Chap qo’lini qisgan “murda kabi sovuq” g’ayritabiiy qo’l esa ayni vaqtda chidab bo’lmas og’riqli ham edi. Qo’li shu chap tomonga qattiq tortilib, muvozanatini yo’qotgach, qo’lidan boshlanib butun tanasiga tarqalgan kuchli og’riqqa chiday olmagan Akmal hushini yo’qotdi.
La’nati yong’oqlar tomon ketayotgan ikki yoshga qarab xayol surib qolgan Bunyodning boshiga to’qmoq kelib tushgandek titrab ketdi. “Shoshmanglar, to’xtang!!! Uyoqqa borish xavfli!”- qaniydi uning xayolidan kechgan bu so’zlar tiliga ham ko’chsa. Tanasi va nafas olishi og’irlashayotgan Bunyod keksayib qolgan chol kabi oyoqlarini sudrab ularning izidan yura boshladi. O’zidan bo’lak atrofdagi olamga parvo ham qilmayotgan sevishganlarga 10 qadamcha qolganda u xuddi bir necha chaqirim yugurib kelgan odamdek hansirab qoldi butun tanasini lanjlik egallasa-da oldinga intildi. Tanish yong’oqlarning tanish tebranishlariga e’tibor bergach kuchdan qoldi. O’zi va sinfdoshlarini kuzatayotgan daxshatdan qattiq qo’rqsa ham ular tomon emaklay boshladi. Nihoyat Akmalning qo’lini mahkam changalladi-yu, kiprik qoqquncha vaqt o’tgach u bilan birga sudralib havoga ko’tarildi. Atrofni chulg’ab olgan yovuz quvvat bosimida hushini yo’qotdi.
Boshida kuchli og’riq bilan asta o’ziga kelayotgan Bunyod, hech qancha fursat o’tmay borliqni idrok qila boshladi. U o’zining toshga suyangan holda o’tirganini sezgach, ko’ziga biroz narida yotgan Akmalning hushsiz tanasi tashlandi. Bunyod gavdasini harakatlantirishga harakat qildi, biroq bu ilojsiz, xuddi shol bo’lib qolgandek oyoq qo’llari o’ziga bo’ysunmadi. Hushiga kelganini bilmasliklari uchun ko’zini yarim ochgan holda hammayoqni kuzatdi. Ayanchlisi bu o’sha-unga tanish manzaralar edi. Yo’q-yo’q nimadir o’zgargan. Odam qomatiga o’xshab ketadigan ko’k tanali maxluqotlar oldin ko’rgan baqaloq trollardan(bu nomni ularga ulg’aygach bergan edi) ancha kuchliroq ko’rinar, ular ko’proq ko’kbasharaga o’xshab ketishar, beldan pastlari yopilgan holda olov atrofida qandaydir marosim o’tkazishar edi. Ulardan biroz yuqoriroqqa qaragan Bunyod 2 ayol yalang’och holda daraxtga osib qo’yilganini ko’rdi. Qahramonimizni sal qolsa baqirib yuborishiga, biroq bor irodasi bilan jim bo’lishga majbur qilgan holat-ayollardan biri sinfdoshi Dilafruz ekanligi edi. Biroq eshitilgan alamli o’kirik “Mendan chiqdimi?”-deb o’ylagan Bunyodning qulog’iga Akmalning so’zlari chalindi:
-Sen…lar kimsan?! Qo’…yib yu…bor qiz…ni! Yotgan holida tutilib, bo’kirib turgan Akmalga hech kim e’tibor bermadi. Faqat
Saytdagi barcha turdagi materiallar 18+ yoshdagilar va undan kattalar uchun mo'ljallangan !
Bizni Ijtimoiy tarmoqlarda ulashing!