Tasodifiy hikoya: Kechikkan baxt. (tanlov uchun)
-Sarvinoz siz go'zalsiz bu gaplarni erkak lablari qaltirab gapirardi. -Siz meni-men sizni.... -yet...davomi

to’da o’rtasidan bo’yi pakana maxluq Akmal tomon yurib kela boshladi. Bunyod bu maxluq unga chaqchaygan ko’zlarini qadagachgina tanib, miyasi parchalangan, badanidan esa sovuq ter suv bo’lib oqqandek holatga tushdi. Tanish maxluq Akmalga enkayib tikilgach yigitlarni shokka solgan so’zlarni aytdi:
-Kuch-li-saaan. Am-mo, ye-tarli e-mas. G’udranib, yoinki og’izni yopgan holda titrab chiqqan bu bo’g’iq so’zlar quloqlar ostida mangu jarangladi. Maxluq Akmalga qo’l tekkazmay uni havoga ko’tardi, so’ng boshqa turdoshlariga qarata amirona biroq bizga noma’lum tilde gapirdi. Shunda uning sheriklari ayollarni bo’shatib bag’irlariga olishdi. Karaxt Bunyod bir Dilafruzga bir Akmalga qarab qoldi. Jonsiz tanadek qilt etmagan Akmal bor kuchini to’plab qichqirdi.
-Qo’yvor, qizni!!!
Baquvvat ko’kqomat maxluqlar ikki to’daga ajralib, ikki qizning yalang’och tanasini birin-ketin har yonidan ushlab, o’zlaricha erkalay boshladilar. Ular bir ayolga beshtalarcha to’g’ri kelar, qizlar esa hushidan ajralganicha o’ziga kelmagandi. Bu holatni yana bir marotaba ko’rib turgan Bunyodni shu tobda Akmalning qay ahvolga tushayotgani o’ylantirib qoldi. Sevgilisi Dilafruzning vahshiy maxluqlar qo’lida qo’g’irchoq bo’lishi, hali ko’zi ham tushmagan oqbadani, yetilayotgan olmadek ko’kraklari, ingichka beli-yu tirsillagan sonlari o’zgalar panjasida xor bo’layotganini ko’rib turish yigit uchun eng og’ir jazo. Ikki maxluq Dilafruzni ikki oyog’idan tutib ikki yonga kergach,uning ochilib qolgan avratidan Bunyod ko’zini olib qochib Akmalga qadadi. Negadir hali ham havoda muallaq turgan yigit uning ko’ziga zir titrayotgandek tuyuldi. Mana Akmal bor kuchini yig’gancha bo’ynini maxluq tomon burib, Bunyodning qulog’ida bir umr muxrlanib qolgan so’zlarni aytdi:
-Mayli meni nima qilsang ham roziman. Qizni qo’yib yuborishsin!
Maxluq chap qo’lini ko’tarib nimalardir dedi, shu gapdan so’ng endi olatini qizning amiga tiqaman deb turgan malayi to’xtab unga quloq soldi. Hamtovoqlari tomon borayotgan maxluq o’zi bilan Akmalni hamon havoda tutib olib keta boshladi.
Nahotki men shunchalar zaifman? Yaqinlarim uyoqda tursin hatto o’zimni himoya qilolmaymanmi? U zulmat botqog’i tomon borishiga qaramay betakror jasorat ko’rsatdi. Men kiprik qoqishga ham qo’rqyapmanmi?! Ich-etini tirnayotgan bu savollardan so’ng Bunyodning tanasiga qon yugurdi: nafas olishi yaxshilandi, ko’zi ravshanlashib, tiniq fikrlay boshladi. Lekin shu payt uni yana bir marta sindirishga harakat qilingan voqea yuz berdi. To’dasiga yetib qolgan “Hokim” Akmalni isqirt chodirga uloqtirdi-yu, sheriklariga qarab o’z tilida g’udrandi. Ular qiy-chuv solishib go’yoki butun insoniyat ustidan kulgandek ko’rindi Bunyodga. Maxluqlar yana ayollarga osilishdi. Hushsiz Dilafruzning jonsiz bu xo’rliklardan xabari ham yo’q edi. Tamom. . .
“Hammangni o’ldiraman!”
Titrab qaqshab bo’lsa ham toshga butun og’irligini tashlab tik oyoqda turgach, qo’llari musht bo’lib tugilgan Bunyod bu so’zlarni ko’zlarida yosh bilan baqirib aytdi. Endi ko’kragiga yengil shabada tekkan yigitcha zum o’tmay toshday qotdi-qoldi. Ko’zlarini ochgancha tirik murdaga aylangan Bunyodning qarshisida ko’kbashara “Hokim” chaqchaygan ko’zlarini qadab turar, bu qarashdan o’limning sovuq havosi kelardi. “Nahot ajalim yetdi, alvido!”- shu so’zlarni xayolidan o’tkazgan Bunyod ko’zlarini yumdi. Biroq kutilayotgan o’lim o’rnida po’latning jaranglab ketgan tovushi quloqni qomatga keltirdi. Alang-jalang atrofga qarayotgan yigit hech narsaga tushunmadi. Xuddi chaqmoq va momoqaldiroq singari havoda avval uchqunlar chaqnar, ortidan gumburlagan tovushlar tutib ketardi har tomonni. Nihoyat qahramonimiz qarshisida osmondan tushgandek bir yigit paydo bo’ldi. U o’z gavdasi bilan go’yo Bunyodni himoya qilar, uning qarshisida hansiragancha “Hokim” turar edi.
-Iflos, bir marta qochib ketganing yetadi. Endi joningni olmoqqa keldim. Begona yigitning o’z ona tilida ravon so’zlaganidan ta’sirlangan o’smir voqeaning bunday tus olishini hali ham aqliga sig’dirolmay garansirab turar, ko’zlarida yosh qotib qolgan edi. Nihoyat o’zini qo’lga olgach, duduqlanib bo’lsa ham xaloskoriga so’z qotdi:
-Siiiz… kim-siz?!
-Sen meni ko’ryapsanmi?
Shu so’zlarni aytgan begona yigit yana havoga singib ketdi. O’sha chaqnash va gumburlashlar ikki- uch soniya ko’ringach, xaloskor maxluqlar davrasida paydo bo’ldi. Endi uning atrofini “Hokim” va uning malaylari o’rab olishgandi. Uning taqdiridan xavotirlangan Bunyod ajoyib tomoshaning guvohi bo’ldi: ikkita maxluq uchib, yo’q bo’lib ketgach, bir qiz yelka tutdi xaloskorga; so’ng yana 4 nafari havoda parchalanib ketgach, endi ular 4 kishi bo’ldi. Oxirida qolganlardan bir nechtasi yonib ketgach, kiprik qoqib qayta ko’zini ochgan Bunyod xaloskorini , uning ortida turgan 4 ta odamni va bo’ynida shamshir qadalib turgan, oyoq qo’lidan ajralgan “hokim” ni ko’rdi. Nafrat to’la ko’zlarini begona yigitga qadab turgan maxluq qattiq o’kirdi. Shunda Bunyod uning havoda dumalab ketgan boshini ko’rdi-yu ko’ngli ozib hushini yo’qotdi.
Chala qolib ketgan hikoyani qayta davom ettirishga harakat qilayotganim uchun uzr so’rayman.
2-qism tugadi. E’tiboringiz uchun rahmat.