Tasodifiy hikoya: Эримни хохиши
Биз эрим билан турмуш курганимизга 10 йил булди , бу вакт ичида манам эримам анча эхтиросли булиб ке...davomi

o`n so`tixdan yer-joy berilgan. Qishloq chetida, soy va zakanning yonma-yon kelib qolgani sabab kattakon dala juda qiyshiq bo`lib qolgan ekan. Aynan o`sha daladan yer taqsimlashgan. Yer-joylarni, yo`lga to`g`irlash maqsadida dalanini narigi, yonidan taqsimlashgan. Jami o`n sakkista joy berilgan. Qolgan tomoni esa yarim oy shaklidagi qiytiq yer qolgan. U yerga qishloq rayisi shaftoli, o`rik, gilos ko`chatlaridan o`tqazib, qariyalar uchun kichikroq bog` yaratgan.
Berilgan yerlarni qishloqqa yaqin qilish uchun zakan va soyga ko`prik qurish pilani bo`lgan. Ammo negadur qurulmagan. Bog`, soy, zakan va qurulmagan ko`prik tufayli, yo`l uzayib qishloqdan anchayin ajrab qolgan. O`sha paytda bobom: bu hilvat yerga uy qurmaymiz, ekin uchun foydalanamiz! deb o`ylab, eng ohiridan suvga yaqin joydan olishgan ekanlar. Lekin taqdir, taqozosi sabab, uy qurishga to`g`ri kelib qolgan. Kichik amakimni uylantirganlaridan keyin, kichikroq beznesga qo`l urush maqsadida kivartirani pullab, bir qismiga o`sha yerga uy qurib, ko`chib o`tganmiz. Qishloqqa teskari, yo`li o`ta rasvo, buni ustiga eliktir, gaz olib borish muammo bo`lgani uchun, hamma ham u yerga uy qurishga jazim etmagan. Balkim shuni uchun bir nechtasi haridaor topilib joylarini sotgan. O`zida qolganlarniki ham bo`sh yotardi. Biri terak o`tqazib qo`ygan bo`lsa, boshqalar devor bilan o`rab, qolganlarida esa shundoq ajriq, o`t-o`lan bosib yotardi.
Avvaliga ota-onam ham bu uymizga vaqtincha turar joy sifatida qarab yurishdi. Biroz vaqt o`tgach, bu hilvatning ham o`z avzalliklari borligini tushunishdi. Havosi musaffo, shahardagi shovqundan ancha yiroq. Hullas uyimiz maqul kelib, boshqa joyga ko`chmaslikka qaror qildik. Bunga yana bir inson sababchi desam adashmagan bo`laman. Hullas biz ko`chib o`tmasimizdan avval, bizdan bir yarim yilcha burun bir yosh oyla ham ikki qizalog`i bilan shu ovloqqa, bizni yon tomonimizdagi joyga uy solib, ko`chib kelgan ekan. Biz ularga devor qo`shni bo`ldik. Shundoq qilib ovloq joyda ikkita xonadon paydo bo`ldi.

Esimda, o`shanda shaharda o`sib ungan onam, bu muhitdan birozgina nolib shu gapni aytgandilar: darvozadan chiqsam, go`yo dunyoni chetiga borib qolganday bo`lylabman. Tez orada yangi hovliga ko`chib o`tsak kerak!
Qo`shni ayol esa: unday demang opa-singilday bir-birimizga tirgak bo`lib yashaymiz, degan edilar. O`sha vaqtlardayoq u ayolning juda samimiyligini onam tushungan va fikridan qaytgan deb o`ylayman.

Avvalo hali 30 yoshga ham to`lmagan ayolning, bunday ovloqda yoshgina qizchalari bilan bir yil qo`rqmay yolg`iz yashayotganini o`zi bir jasorat.
Keyin bu devor qo`shnimizni suyansa bo`ladigan, yaqinlari ham yo`q ekan. Eri olamdan o`tgan yoshgina beva ayol. Qo`shni bo`lganimizdan suyunib, tez-tez yonlariga chiqib turadigan ayolga, onam Nuriya deb murojat qilardilar. Ayol onamdan kichikroq bo`lgani uchun ``opa`` deb murojat qilardi. Ayolning ikki qizi bor. Kattasini ismi Nozima. Nozima opam Xolida bilan bir sinfda o`qir ekan. Kichigini ismi esa Shirin men tenggi, shiringina qizaloq...

Ayolni o`zi chumolidek mehnatsevar, ko`zlari mehirli, shirnso`z. Qizlari ham yumshoq ko`ngil, farishtadek oppoqqina yoqimtoy qizlar edilar.

Keyinchali ayolni tarixidan xabardan bo`lganmiz. O`zi asli boshqa yerli ekan. Rahmatli erini topish-tutishi tuzukkina o`ziga to`q odam bo`lgan, ammo ishlari ortga ketgan, yana qandaydur tuhmatlarga uchragan, qamalib chiqqan. Hullas bosh olib shu xilvatga kelib qolishgan. Shu joylardan arzongina yer olib, ko`zdan nari uy solishgan. Qo`ldan kelgancha yashashga harak qilganlar. Biroq ko`p o`tmay, eri olamdan o`tib qolgan ekan.
Ayolning, eriga sadoqati, o`ta mehnatsevarligi, kishilarda mehir uyg`otardi. Qishloq oqsoqollari ham modiy ham manaviy yordami ayamasdi. Ilk kundanoq, onalarimiz opa-singildek bo`lib ketishdi.

O'zimni ammam bolmagani uchun yoshligimdan onam, tengi ayolni korsak amma deyaverekanman. Nuriya opani ham amma deya boshladim. Hullas Nuriya ammam o`sha vaqtda pekaniyda ishlardilar. Yana kechqurin no`xat, ko`ksomsa pishirib erta tongda yo`l bo`yiga tog`ara ko`tarib sotib kelardi. Tomarqalariga kamtarona issiqxona qurdurgan ekan. O`sha yerga sotish uchun ko`katlar, gul ko`chatlari uchun urug` separdi. Ikki qizni bekamikust, hechkimdan kam qilmaslik uchun, qo`lidan kelgan hamma ishni qilardi.

Nuriya ammamni shijoati, kaftdek yerdanham foydalanishini ko`rib, onam va dadamning ham g`ayrati jo`shib ketdimi yo dehqonni farzandi ekanlarini eslab qolishdimi. Tomarqamizga lemunarya qurdik. Hech yo`q, uydagi kishilarni bekor qoldirmaydi, ham qo`shimcha daromad.

O`sha yili men va Shirin birinchi sinfga qadam qo`ydik. Bu paytgacha qarib uch, to`rt oy Shirina bilan bohchaga qatnab yurib, u bilan anchayin yaqin bo`lib qolgandik. Bolaligimning eng yorqin damlari huddi anashu yerdan boshlandi...

Maktabdagi ilk haftamiz edi. Tanafusda, o`sha paytlari gugurt qutini rasmli qismini qirqib olib ``Guppi`` degan o`yin o`ynalardi. Bizdan yuqori sinfdagi bollar o`ynayotgan ekan. Men tomosha qilib turgandim. Birdan yonimga Shirin yugurib keldida ortimga berkindi. Uning ortidan izma-iz, bizdan ikki sinf yuqorida o`qidigan Abbos ismli bola quvib keldi. Shirin mendan himoya istab kelgani, menga kuch baxshladi chog`i, qo`rqmay Abbosga qarshi chiqdim. Ammo yaramas juda chayir ekan. Birzum piypalashdigu, musht urib burnimni qonatdi. Qonni ko`rib esa o`zi qochib qoldi. Maktab shifokori, qonni to`xtatdi. Biroz yotib o`zimga kelgach, yuz qo`limni yuvib, darsga qaytdim. O`qtuvchimiz Qunduz opani rahmi keldimi gurpaga olib qolmadi, uyga ketishimga ruhsat berdi. Tabiyki yagona qo`shnim Shirinni menga yo`ldosh qilib yuborishdi...

Shirin bilan qaytarkanmiz, qishloq ichidan emas uzoqroq dala, aylanma yo`lidan yurdik. Aslida men shu yo`lni tanladim, Shirin menga ergashdi holos. Qo`limda o`zim bakalashka qopqog`idan yasab olgan ``Vizildaq!`` o`yinchoq. Shunchaki ipini ushlab qo`limda aylanirib kelarkanman, hayolimni birgina o`y bant etgandi. Bir oy avval uydagilar olib berishgan, oq ko`ylak va qora shimning ahvolini ko`rib onam, nima der ekanlar! Changa botgan shimimni yaxshilab qoqsam tazalanarku?! Ammo oq ko`ylakdagi qon dog`larini qanday ketqazaman?! Onam hunobi oshib jazolamasmikin! Shu kabi o`y hayolimdan birzumga ham yiroqlasha olmasdim. Yo`limiz boshiga yetmay, bog`ning o`ng yonidagi taxta ko`prikka kelganda to`xtadim. O`ylab qoldim: balkim ko`ylakdagi dog`ni ariqdagi suvda yuvib ketqazsamchi?! Ko`ylak tugmalarini bo`shatarkanman, taxta ko`prik yonidagi tollar panasiga, ariq bo`yiga tushdim. Lekin ariqdagi loyqa suvni ko`rib hafsalam pir bo`ldi. Hayol bilan ajriq ustiga cho`kdim.

Yo`l bo`yi lom-lum demay menga ergashib kelgan Shirin ham pastga tushib, tepamga keldi. Birozgina jim turdi. Keyin engashib bir qo`lini yelkamga qo`yib. Past ovozda ahvolimni so`radi:

- Og`riyabdimi? -dedi. Boshini yonboshga qiyshaytirgancha yuzimga tikilib.
- Salgina... -dedim.

Birzum ko`zini uzmay termulib turdida, yanaham yaqinroq surildi yelkamdan qo`lini olib, barmog`ini