Tasodifiy hikoya: ойим блн мен .
Хаммага салом мени исмим сардор бу вокеани бошидан айтиб берсам сал узунро . Яшаш жойим шахар сир ....davomi

yuzimga teqqazdi. Shunda yuzimda og`riq yana ham kuchaydi.

- Vuuuyy... Og`ridi...
- Yomon ko`karib qolibdi... -dedi ovozi yanada hiralashib, o`zgacha kuyunchaklik bilan.

Avaylabgina yuzumni ushladim. Og`riq bor. Abbos bilan olishganimda tirsagi yuzimga urulganini esladim. O`yga tolib qoldim: bularni uydagilarga qanday tushuntiraman!

- Qanday rangda?
U yana birzum termuldi.
- Bodring... Yo`q baqilijon rangida!

Negadur yig`lagim keldi. Lekin Shirinni oldida ko`zyosh to`kishga or qildim. Shunda hamrohimning ham ko`zlarida yosh aylanayotganini ko`rdim.

- Endi oyim urishadilar... -dedida, nafasi tezlashib, kipriklari, lablari pirpirab ko`zidan yosh tomchilari dumalab tusha boshladi.
- Yig`lama! Oyinglar seni nega urushadi, sen hechnima qilmading-ku?!
- Anu bola meni deb urdi-ku!..
- Yo`q seni deb emas...
- Meni deb...
- Seni deb emas... -uni yig`laganini ko`rib, yuragimni battar qo`rquv bosdi. Yoshligimdan boxchada ham, urushib yig`lab kelsam, kimdur ursa. Dadam: ``Sen odobli, a`qilli bola bo`lib tinch yursen seni hechkim urmaydi!`` deb ayibni o`zimga ag`darib, yana dakki berardilar. Shuni uchun uydagilarga palonchi bilan urushdim deb aytmasdim.

- Hechkimga aytma... So`rab qolishsa yiqilib tushdi degin... -dedim qatiy, buyruq ohanggida.
- Ho`p... -dedi, bosh irg`ab.
- Ko`z yoshini artib ol... -dedim.

U barmoqlari uchi bilan ko`zlarini sidirdi, ammo kipriklari ostidagi namlik ketmadi.

- Artib ol... -dedim yana.
U yana o`shanday barmoq harakatlarini takrorladi, bu gal ham namlik ketmadi. Yaqin o`ltirgani uchunmi beihtiyor o`zim artib qo`ydim, lekin bu harakatimdan o`zim uyalib ketdim. Nigohlarimni birzum undan olib qochdim. U ham uyaldi shekila, harakatlar ortida ko`zlarini yashirdi. Avvaliga suv yoqasidagi yovvoyi yalpiz shohchasini sindirib oldi so`ng suvni o`ynagan bo`ldi. Ikkimiz ham jim, birdam orada jimlik cho`kdi. Shirin yalpiz barglarini suvga bo`ktirib o`ynardi. Men esa zimdan uning harakatlarini kuzatardim. Sal o`tib u ham men tomonga qarab-qarab qo`ydida, qo`lidagi yalpiz shoxchasini bir chekaga tashladi. Naridagi popkasini kichik cho`ntagiga solib qo`ygan rumolchasini oldi va ariqdagi muzdak suvga bo`ktirib, siqimladi.

Avvaliga uning bu hatti-harakatini tushunolmadim. Keyin bilsam u yuzimning ko`kargan joyiga muzdek rumolchasini qo`ymoqchi ekan. Shu damda judayam huyajonlanib ketdim. Yuzimga asta rumolchani bosganida, uning mehirli taftini tuydim. Qayg`urishi juda yoqimli edi. Rosti juda uyaldim.

- O`zim... O`zim... -deya rumolchani qo`lidan oldim.
- Yaxshi bo`ladi, tuzalib qoladi... -dedi, yanda kuyunib.

Rumolchani yuzimga bosganimda undagi muzdek suv siqilib, yuzimdan sizib tushdiyi, maykam ichiga tomchiladi. Bu holdan g`ashim keldi. Be ihtiyor yuzimni tirishtirganimni ko`rib, Shirin qiqirlab kulib yubordi.

- Ustimdan kulma hozir bir solaman... -dedim yolg`ontakam duq ohangida, kulganidan g`ashim kelib.
Ko`zlarini pirpiratib, urolmasligimni bilib yelkasini qisgancha yana jilmaydi. Shunda peshonasiga astagina bir chertdimda, barmog`imni qayirib ikkinchi bor chertmoqchiday uqtaldim.

- Vuuy... -degancha peshonasini ushlab, so`ng ikki kafti bilan yuzini berkitdi. - Chertma... -dedi.
- Kul yana... -dedim.

U jim qolganimi sezib, astagina barmoqlari orasidan, ko`z qirini tashladi. Haqiqatdan yoshlik eng beyg`ubor davir bo`ladi. Shirin shunday bir ajib qaragandiki, erkaligi o`ziga yarashagandi.
Yoqimtoy hamrohimga ozor berishga qo`lim borarmidi.

- Chertmiman, yur ketdik... -deb tepaga intildim. Sal ariq bo`yidan, teparoqqa ko`prikka ko`tarilar ekanman, yupkada bo`lgani uchun, ko`tarilishi onson bo`lsin, oyog`i sirpanmasin deb, qo`lidan ushlab ko`maklashdim.

- Rustam ko`ylagingni tugmalarini taqib ol... -dedi, ko`prik ustiga chiqqanimizdan so`ng.

Shoshgancha o`zimni tartibga solib, tugmalarni o`tqaza boshladim. Birdan u yana qiqirlab kulvordi:

- Tepa-past bo`lib qoldi-ku!

Shoshganda yoqam tagidagi bitta tug`mani boshqa teshikdan o`tqazibman. Shirin eslatgandan keyin birozgina hijolat tortib, tezda to`g`irlashga harakat qildim. Ammo negadur tugma o`lgur hecham barmog`imga o`ng kelmasdi. Shirinni sabri yetmadi chog`i kulgancha qo`llarini oldinga cho`zib o`zi to`g`irlashga kirishdi.

Ko`prik ustida turarkanmiz, tepadan tushayotgan tol barglaridan bir nechtasi, uning kokiliga ilashgan ekan. U tugmachani taqib qo`yguncha mening ham qo`llarim bekor turmadi, sochiga ilashgan, barglarni olib tashladim. Bu ishimdan allanechunk ko`zlari, kulgandek birzum harakatdan to`xtab qoldi. Asta yoqamni tog`irlab qo`yarkan, mamnun jilmaygancha past ovozda:

- Sen juda yaxshi bolasan... -dedi.

Men yaxshi bolaman! ``Sen ham juda yaxshi qizsan, mehribon, chiroyli!`` deya, ikki yuzidan o`pib, astagina bag`rimga bosdim va ``Seni hamdan ham ko`proq yaxshi ko`raman...`` dedim....

Eee yo`q, rosti bu lahzalar, mening hayoliy olamimda kechdi holos, o`zim esa duduqlanib bir so`zham deyolmay, yelka qisib qo`yishdan nari o`tmadim.

Eslasam o`sha vaqtlarda naqadar uyatchang bola bo`lgan ekanman, salgina hayajon bossa tomon, tildan qolganday botinib gapiraolmasdim. Huddi gun soqovlarday uyga qaytdik, faqatgini u darvozasini ochayotgan paytda sal dadillanib:

- Shirin urushganimni hechkimga aytmagin-aaa! -deya iltimos qildim.

U boshini qimirlatib qo`yarkan, jilmaygancha hayrlashib kirib ketdi.

Asta qosh qoraya boshladi. Ruhan dakki eshitishga tayorlana boshladim. Onam bilan dadam yuguruvchi atlet bo`lishan. Allaqanday musobaqalar paytida tanishib bir-birlariga ko`ngil qo`yishib so`ng oyla qurushgan.
Malum vaqt opam ikkimiz ulg`aygunimizgacha. Dadam maktabda jismoniy taribiya o`qtuvchisi bo`lib ishlaganlar. Onam esa siport maktabida yosh qizlarga murabbiya bo`lgan. Keyinchalik dadam oyna kesishga mo`ljallangan kichik korhona ochib beznesga o`tib ketdilar. Malum vaqtdan keyin onamning lavozimi oshib, masulyati ko`paydi. Har ikkovlarining ham kasiblari juda asabni zo`riqtiradi. Shuni uchun sal narsaga darov tutoqib ketishardi.

Bo`ladigan ishni bo`lgani maqul, shunga ko`ylak bilan shimni ko`zga tashlanadigan joyga ilib qo`ydim. O`zim esa halizamon boshlanib qoladigan savol-javobni kuta boshladim. Ayni shu lahzada Shirinni sharofati bilan omad men tomonga yuz burdi.

Onam dadam kelgan mahali, Nuriya ammam Shirinni yetaklagancha chiqib qoldilar. Shirin qo`shib-chatib onasiga nima degan bilmayman, lekin meni qahramonga aylantirib qo`yibdi. Nuriya ammam to`lib-toshib shanimga bir dunyo maqtovlarni yog`dirdilar. Qarabsizki bir zumda (supermenga) aylanib qoldim.

Dadam g`ururlanib yelkasiga chiqarib ``Polvonim`` deya erkalagancha o`ynata ketdilar. Onasini yonida jilmayib, bir qoshini uchurgancha ``Qalay qildim!`` deganday Shirin mendan nigohini uzmay o`ltirardi. Meni esa undan juda minador.



Davomi bor...

Muallif: -MAJNUN-