Tasodifiy hikoya: Mani hayotga qaytargan bola-2!
Uhlab turdim. U qilib bu qilib kechqurun adnoga kirdim. Kirsam 15 ta gosti. Zakritiy profil i druzya...davomi

olib tizzasiga qo`yib oldi.
Bir necha daqiqadan keyin ketishimni o`ylaganim uchun ayolga ortiqcha e`tibor qaratmadim. Butun e`tiborim telvizirdagi futbolda va issimayotgan oyoqlarimda edi. Shuni uchun oyog`imni gilam ustidan olib chordana qurib oldim. Qahvani ham atayin ho`plab sekin ichardim. Telefonimni cho`ntagimdan olib yonimga qo`yib qo`ygandim, soatiga qarab turish uchun. Ayol hech gapiravermagach, ko`z qirimni unga tashladim. Uning butun diqqat-e`tibori telefonimda edi.

Biroz hayron bo`ldim, telefonim uni nima uchun bunchalik qiziqtirib qo`yganiga. Yoqib qolmagani aniq, chuni o`zida yangisi bor. O`g`rlab olmoqchi deyish ham haqiqatdan yiroq. Birgina taxmin telefonim ichidagi malumotlar qiziqtirmoqda! Aniq deyolmaymanku lekin nimadandur havotirda, agar o`ylaganim bo`lsa...

- Mana bir ko`rginchi, senga yoqarmikin! -dedim telefonimni unga uzatib.

Bir menga bir telefonga qarab olgach:

- Mumkunmi? - dedi asta qo`lini uzatib.
Telefonni ushladiyu, yana ikkilanish bilan menga qaradi.
- Qulfini qanday
ochiladi? -dedi shivirlabgina.
- Yoqsang bilasan! -dedim.
- Axaaa!

Ko`z qirim bilan nima qilayotganini kuzatardim. U flesh kartaga kirib papkalarni ichiga kirib chiqa boshladi. Undan jahlim chiqdi.

``Buzuqi, hammani o`zingdaqa deb o`ylaysanmi?``

To`g`ri o`ylabman, u o`zidan havotirda ekan. Telefonimni titkilashi boyisi undagi materyallarni o`zimga o`tqazib oldimmi-yo`qmi shuni tekshirib ko`rdi.

- Men bazilarga o`xshab telefonimda sirli narsalar
saqlamiman! -dedim.

Bu gapim rosa tegib ketti chog`i, rangi o`zgarib ketti.

- Ruhsatisiz birovni telefonini kovlash, odobsizlik bo`ladi
bilsez agar? -dedi.

Barcha sharmandaligi yo`qolganiga ishonchi komil bo`ldi, shunga ovozi chiqib dadillashib qoldi.

- Hayronman qay biri ko`proq odobsizlik? -dedim.

Yana bir jirralagisi keldiyu lekin indamadi. Achchiq qilgancha tez-tez yurib nariga xonaga kirib ketti. Shu orada ikki, uch daqiqa o`tti. Qahvani tugatib, endi ketmoqchi edim. Birdan chiqib kelib yonimga o`tirdi. Shashtidan menga nimadur demoqchidek. Bir chuqur nafas olib diqqatimni o`ziga tortdi.

- Nima uchun bunday qilganimni so`ramaysiz? -dedi to`satdan.
- Menga nima qizig`i bor!...

Qo`limdagi bo`shagan idishni qo`liga tutqazdim. Unga qaraganimda ruhi cho`kib o`yga tolib qolgandi. Uning holati ko`rib rahmim keldi.

- Ho`sh Maftuna nimaga o`zizga nojoyiz ishlarni qilib yuribsiz?
- Aaaa! -dedi salgina og`zini ochib.
- Nima, aaaa? - iyagidan turtib og`zini yopib qo`ydim, - O`ziz so`ra dediz so`rayabman! Nima uchun telefonizda beyhayo narsalar saqlab, o`zizga yarashmagan holatlarni suratga olib yuribsiz?

U o`ychan bir necha sonya tikib qoldi. Nigohlaridan sezish mumkun yuragini nimadur ezmoqda, istirob chekmoqda.

- Sizga yuragimni ochmoqchiman! -dedi ko`zlari yoshlanib.
- ``Jin ursin!`` nima deyabsiz Maftuna?

Uning qarashlari vidolashayotgan odamdek ko`rinib ketdi.

- Nega menga? -dedim.
- Chunki sizga ishonaman!

Chunki sizga ishonaman! Bu so`zlarni shunchali dard bilan aytdiki, ortiq unga e`tiroz bildira olmadim.



Davomi bor...