Tasodifiy hikoya: Talabalar kunida 17.11.2016
Mening ismim Mansur 1999 yilman xullas kursdoshlar utirdik qizla-bolla restaranda.chotki restaran ed...davomi

O`zi xon, o`zi sulton bo`lib. Senlab murojat qilganimda. Yigit kishi oldida, o`zini bir pog`ana zayifroq sezib ayolligini his qilayotgandur, balki shunga sensirashim yoqqandur! Hayolimga kelgan o`ylardan kulib yubordim.

Shu choqqacha olgan hayotiy tajribam va oz-moz bilimimga tayangan holda gap boshladim. To`g`ri unga faqat achchiq haqiqatlarni gapirdim. Lekin yaxshi dori shirin bo`lmasligi aniq-ku!

U esa jimgina har-bir so`zimni imkor etmay tingladi.

O`zim ham xatolardan holi, mukammal inson emasman. Shunga so`zlarimni yakunlaganimdan so`ng qariyalardek nasihatgo`ylik qilvorganim o`zimga erish tuyilib ketti...

``Endi ketishim kerak!``

Bugungi kunimdan o`zim mamnunman, chuni bir insonni hayotini yaxshi tomon o`zgarib ketisiga sabachi bo`lishim mumkun. Shunday hush kayfiyatda soatga qaradim. Vaqtni tez o`tishinich allamahal bo`lib ketibdi.

- Maftuna! - o`rnimdan turib u bilan hayrlashishga hozirlandim, - Senga nima bo`ldi?

So`zlarim tasir qilib kettimi. Rangi oqarib, peshonasini ter bosibdi.

- Hechnima! -dedi bo`ynini sal bir tomonga qayirib.
- Ranging oqarib, terlab ketding?
- Aaaa! - peshonasidagi terni artib oldi, - Negadur boshim og`riyabdi! -dedi holsizgina ohongda.
- Shoshma senga suv beraman...

Oshxonasiga kirib, jumrakdan bir finjon suv quyib chiqdim.

- Ichvol... - deya unga tutdim.
- Rahmat!
- Xona isib ketti-a?

Isitish tizimi zo`r ishlar ekan. Xona juda isib, o`zimni ham damim qayta boshlagandi.

- Bunga sabab xonani kichigli! -dedi kichikkina, shinamgina xonasiga ishora qilib.

U suvdan ichgandan keyin, yuziga qon yugurdi. Ahvoli yaxshiligini ko`rib o`rnimdan turdim.

- Maftuna men endi ketaman. Uzoq o`tirb qoldim!
- Shunday ketaverasizmi?

U ham o`rnidan siljidi. Lekin ``Shunday ketaverasizmi?`` deganda aniq nimani nazarda tutganini uncha tushunmadim. Shunga hazil qilib talmovsiradim.

- Yo`g`ee, ustimga kurtkamni kiyib olaman! -dedim kulib, egnimdagi futbolkamga ishora qilib.
- Yo`q men buni nazarda tutmadim!

U mendan do`stona munosabat ilinjida ekanligini, tushungandek bo`ldim.

- Tushundim nimani nazarda tutganingni. Men shunchaki kayfiyatingni ko`tarmoqchi edim! -dedim boyagi hazilimni izohlab.

- Haaa! - ko`zlari chaqnab, labida tabassum o`ynadi, - Meni
unitvormang-a?

Samimiyat bilan yelkasiga qo`l qo`ydim.

- Sen yurakdagi sirlaringni ishoib, yelkamga ortib qo`yding. Endi istasam ham seni unutmasam kerak!

Bu javobimdan yanada sevinib ketdi.

- Sizdek do`stim bo`lishini istardim! -deya jilmaygancha tikildi.

Uning chehrasida barh urub turgan ishonchni ko`rib uning do`stlik taklifini rat etolmadim.

- Yaxshi...

U tomon qo`limni cho`zdim. Nozik barmoqlari bilan kaftimni siqib oldi.

- Endi do`stimsiz-a? -dedi, quvnoq ohangda.
- Ha...

Nozik qo`lini ohista tutib turar ekanman, unga mehrim tushgani his qilardi. Endi uning kelgusi taqdiriga beyfarq bo`lolmasdim. Yangi yil arafasi. Do`stligimni o`rtaga qo`yib chin yurakdan ham nasihat ham tilak manosida unga madad bo`ladiga so`zlarni aytib niyatlar bildirdim. U shunchalik tasirlanib kettiki, hatto o`zi ham sezmay qoldi meni quchoqlab olganini!



Davomi bor...