Tasodifiy hikoya: Opam bilan
Bu meni birinchi xikoyam, Salom meni ismim qobiljon men sizlarga real voqeani aytib bermoqchiman...davomi
Bu meni birinchi xikoyam, Salom meni ismim qobiljon men sizlarga real voqeani aytib bermoqchiman...davomi
Snayper (kamolov)
| Добавил: | Kamolov (22.01.2019 / 12:05) |
| Рейтинг: |  (2) |
| Прочтений: | 34627 |
| Комментарии: | 0 |
Hammaga salom. Bu yangi detektiv, sarguzasht asar bo‘lib asar muallifi Olimjon Hayit. Hikoya menga judayam yoqdi. O‘ylaymanki sizlarga ham yoqadi! Demak boshladik!
* * *
Mirsoli viloyatda quroldan otish bo'yicha o'tkazilgan tanlovda g'olib bo'lib qaytdi. Mamnunligidan go'yo yettinchi osmonda parvoz qila boshlagan yigit qishloqqa kun peshindan oqqandan keyingina kirib keldi.
Qishloq ko'chasida onda-sonda odam ko'rinib qolar, atrof deyarli jimjit edi. Qishloqqa tobora yaqinlashib kelardi-yu, nuqul sakrab qo'yar, hushtak chalib, ora-sirada o'zi yoqtirgan qo'shiqni xirgoyi qilardi. Ba'zan kikboksing, karatega qatnab o'rgangan usullari yodiga tushib, qo'llarini musht qilgancha oldindagi daraxtlarga xezlanib qo'yardi.
Do'kon ko'chadan o'tgach, Mirsoli taqqa to'xtadi. Beixtiyor qoshlari chimirilib, ikki ko'zini qisdi. Ancha naridagi yarqiragan «Lasetti»ga qarab nimalardir deya so'kindi. Hoynahoy nima deb so'kinganini o'zi ham eshitib-eshitmay qoldi.
«Bu Sodiq do'konchining mashinasi-ku, — ko'nglidan o'tkazdi Mirsoli yana bir qadam oldinga tashlab. — Zarinalarning uyi oldida qand yeyaptimi? Tag'in bir baloni boshlamoqchimi? Ablah! Pastkash! Unga o'tgan safar aytgandim-ku!..»
Bir mahal o'ngdagi tor ko'chadan sinfdoshi Mahmud pakana chiqib kelayotganini ko'rdi. Ko'rdi-yu, jahliga jahl qo'shilib, o'sha tomonga zipilladi.
— Ie, o'rtoq, tabrikmi? — Mahmud pakana hali yaqin kelmay og'zining tanobi qochgancha qulochini yozib yubordi. — Agar tabrik bo'lsa…
— Hovliqma, — deya sinfdoshi ro'parasida to'xtab mashina tarafga ishora qildi Mirsoli. — Anavi bezbet nima qilyapti u yerda? Bilasanmi?
Mahmud pakana mashina tomon bir qarab oldi-da, yelka qisdi.
— Bilmadim-u, ammo yon qo'shnimiz Bibisora xola oyimga gapirayotgani qulog'imga chalinganday bo'luvdi. Menimcha Sodiq do'konchi yana Zarinaga sovchi qo'ygan. Haligi…
— Ablah! — Mirsoli mushtlarini qattiqroq tugib gezardi. — Unga ko'rsatib qo'yaman birovning xasmiga og'iz solishni. Axir… Mahmud, uni sevishimni bilardi-ku do'konchi! Gapir, o'rtoq! Bilarmidi-yo'qmi?
— Bilardi albatta, — dedi Mahmud pakana yer chizib. — Necha marta ogohlantirgansan o'zing. Puli ko'p-da baribir! Hoynahoy Zarinaning dadasi Meli og'a…
— O'chir! — pakananing og'ziga kaftini bosdi Mirsoli. — Tupurdim o'sha puliga, tupurdim!
— Sen… O'rtoq… Nimaydi?.. Ha, Zarinaning o'zi bilan gaplashdingmi? Axir, bir-birlaringni…
— Haqsan, — dedi bu gapdan so'ng sal pastroq tushib Mirsoli. — Zarinani topishim kerak! So'rab-surishtirishim shart!
— Hoxlasang, singlimga aytaman, zovur bo'yiga chaqirib beradi. Nima qilay? Chaqirtiraymi?.. Vey, o'rtoq, temirni qizig'ida bosgin-da! Unaqamasiyding-ku! Otni qamchilamaysanmi munday? Yo… Qo'rqyapsanmi?
— Nima? — Mirsoli bir qadam ortga tislanib xezlandi. — Men qo'rqarkanmanmi? Men-a?
— Unda bor, gaplash Zarina bilan! Qiz bolaning xohishi bo'ladi baribir! Keyin… Meli og'ani bilasan, o'lguday qaysar odam… Bir narsa qilish kerak-da baribir!..
— Chaqirtir, — dedi Mirsoli. — Singlingga tayinla! Zarina besh minutdan keyin zovur bo'yiga chiqsin! Tavakkal! Agar va'dasida turmasa… Hammasini o'ldiraman!..
* * *
Jildirabgina oquvchi suvi har bir ko'ngilga orom, xotirjamlik hadya etadigan bu zovur ko'plab pokiza, hadikka to'la uchrashuvlar, bezovta xo'rsiniqlarga guvoh bo'lgan. Ko'p bora Zarinaning uzun, tim qora sochlarini oymomaga ko'z-ko'z qilgan. Ayni pallada esa ko'z-ko'zlashga hojat yo'q edi. Chunki hozir tun emas, tush payti, oymoma qaerdadir o'zga osmonlarda parvoz qilmoqda. Qolaversa, Zarina bu uchrashuvga boshiga durra o'rab chiqdi. Ilgarigidek Mirsoliga yaqin kelib muloyimgina salom bermadi. Asabiy lab tishlagan ko'yi Mirsolining so'z boshlashini kutdi. Go'yo aytishga so'z qolmagandek yigit tilga kirmaguncha sukut saqlab turaverdi.
— Bu nimasi tag'in? — nihoyat zardali ohangda gap boshladi Mirsoli. — G'alati gaplar eshitib qoldim? Gapir!
— Shunaqa bo'p qoldi, — yer chizib zo'rg'a so'z qotdi Zarina. — Dadam…
— Va'da-chi? — beixtiyor baqirib yubordi Mirsoli. — Va'da berganding-ku! Harbiydan kelgunimcha kutishga…
— Bas! — deya yuzini ters burdi Zarina. — Hammasi tugadi. Men… Dadamning so'zini ikki qilolmadim. Bo'lmasa… Oq qilib yuborarkan dadam… Qo'rqaman… Qo'rqaman…
— Shunaqami? — Mirsoli Zarinaga yaqin keldi-da, boshidagi durraga qo'l cho'zdi. Ammo qiz darhol o'zini nari oldi. — Hali… Demak, puliga uchding, shundaymi? Ha-a, bilovdim… O'zi-chi, hamma qizlar bir go'r ekan!..
Zarina bu gapni eshitiboq yalt etib Mirsoliga qaradi. Biroq bir so'z demadi. Kutilmaganda ortga burildi-yu, qon yig'lagancha uyi tomon chopa ketdi.
— O'ldiraman uni! — qizning ortidan qichqirdi Mirsoli. — Baribir o'ldiraman! Hammangni o'ldiraman, hammangni!..
* * *
So'nggi so'zi bu serzarda, qoni qaynoq, sof muhabbatdan qalbi beza boshlagan yigitning ham bir zumda ko'ksiga mixlanib qolgandek edi. Duch kelgan tarafga telbalarcha ketib borarkan, nuqul «o'ldiraman, o'ldiraman», deya shivirlar, alamini tizzalariga mushtlashdan olardi.
Shu yurishda qishloq ko'chasigacha bordi. Va to'satdan to'xtab, atrofga alangladi. Nima qilishni, qay tomonga borishni bilmay garangsidi. Alang-jalang suvi sharqirab oqayotgan ariqqa boqdi. Bir-ikki marta erinmay yerga engashib qo'liga kesakmi, toshmi oldi-da, ariqqa irg'itdi. Keyin esa yo'lida davom etdi. Bu gal uyiga emas, qo'shni mahallaga qarab yurdi.
«Baribir o'ldiraman, — o'yladi o'zicha. — Nortosh buvaning ov miltig'i boridi, bilaman. O'shani ololsam bas, do'konchini otib tashlayman!..»
Ha, Mirsoli nishonni aniq ura oladi. Buni musobaqalarda isbotlab bergan. Ammo shu lahzalardagi miyasiga kelgan fikrning naqadar dahshatli ekanini umuman idrok etmasdi. Odam o'ldirish, bu nishonga po'lat yoki boshqa bir matodan yasalgan chivindekkina o'q solingan miltiqdan otish emasligini tushunib yetmasdi. Tushunishga alam, hali vujudini butkul tark etib ulgurmagan bolalarcha nodonlik yo'l bermasdi. Ammo ortga qaytish ham xayoliga kela qolmasdi. Mirsoli o'ljasi tortib olingan sher kabi na'ra tortishdan-da o'zini tiyolmas darajada g'azabga botib borardi.
Nihoyat yoshi to'qsonga yetib qolayozgan, anchadan beri ko'zlari ko'rmay qolgan Nortosh buvaning ko'rimsizgina hovlisiga yetdi. Yaqin tevarakda zog' uchmasdi. Hammayoqda bahorni bahodirlarcha yengib shiddat bilan bostirib kelgan yoz jaziramasi hukmron edi.
«Buva baribir miltiqni bermaydi, — ko'nglidan kechirdi Mirsoli ichkariga kirish uchun taraddudlanarkan. — So'rab ovora bo'lmaganim ma'qul. O'g'irlab chiqaman. Do'konchini o'ldiraman-u, joyiga opkirib qo'yaman. Keyin nima bo'lsa bo'lar, menga baribir. Alamimni olsam, do'konchi daf bo'lsa yetadi. Iflos! Hali ko'rsatib qo'yaman senga!..»
Shularni o'ylab ehtiyotkorona taxtali eshikni ochib hovliga kirdi. Umrida o'g'irlik qilib ko'rmagan odam baribir g'alati ahvolga tushib qolarkan.
Mirsoli xuddi birov ortidan poylab kelayotgandek, tutib olsa butun qishloqqa sharmanda qiladigandek qo'rqar, tizzalari bilinar-bilinmas titrab qo'yardi. Shunda ham niyatidan voz kechishga shoshilmadi. Nortosh buva hovlida ko'rinmaganiga
* * *
Mirsoli viloyatda quroldan otish bo'yicha o'tkazilgan tanlovda g'olib bo'lib qaytdi. Mamnunligidan go'yo yettinchi osmonda parvoz qila boshlagan yigit qishloqqa kun peshindan oqqandan keyingina kirib keldi.
Qishloq ko'chasida onda-sonda odam ko'rinib qolar, atrof deyarli jimjit edi. Qishloqqa tobora yaqinlashib kelardi-yu, nuqul sakrab qo'yar, hushtak chalib, ora-sirada o'zi yoqtirgan qo'shiqni xirgoyi qilardi. Ba'zan kikboksing, karatega qatnab o'rgangan usullari yodiga tushib, qo'llarini musht qilgancha oldindagi daraxtlarga xezlanib qo'yardi.
Do'kon ko'chadan o'tgach, Mirsoli taqqa to'xtadi. Beixtiyor qoshlari chimirilib, ikki ko'zini qisdi. Ancha naridagi yarqiragan «Lasetti»ga qarab nimalardir deya so'kindi. Hoynahoy nima deb so'kinganini o'zi ham eshitib-eshitmay qoldi.
«Bu Sodiq do'konchining mashinasi-ku, — ko'nglidan o'tkazdi Mirsoli yana bir qadam oldinga tashlab. — Zarinalarning uyi oldida qand yeyaptimi? Tag'in bir baloni boshlamoqchimi? Ablah! Pastkash! Unga o'tgan safar aytgandim-ku!..»
Bir mahal o'ngdagi tor ko'chadan sinfdoshi Mahmud pakana chiqib kelayotganini ko'rdi. Ko'rdi-yu, jahliga jahl qo'shilib, o'sha tomonga zipilladi.
— Ie, o'rtoq, tabrikmi? — Mahmud pakana hali yaqin kelmay og'zining tanobi qochgancha qulochini yozib yubordi. — Agar tabrik bo'lsa…
— Hovliqma, — deya sinfdoshi ro'parasida to'xtab mashina tarafga ishora qildi Mirsoli. — Anavi bezbet nima qilyapti u yerda? Bilasanmi?
Mahmud pakana mashina tomon bir qarab oldi-da, yelka qisdi.
— Bilmadim-u, ammo yon qo'shnimiz Bibisora xola oyimga gapirayotgani qulog'imga chalinganday bo'luvdi. Menimcha Sodiq do'konchi yana Zarinaga sovchi qo'ygan. Haligi…
— Ablah! — Mirsoli mushtlarini qattiqroq tugib gezardi. — Unga ko'rsatib qo'yaman birovning xasmiga og'iz solishni. Axir… Mahmud, uni sevishimni bilardi-ku do'konchi! Gapir, o'rtoq! Bilarmidi-yo'qmi?
— Bilardi albatta, — dedi Mahmud pakana yer chizib. — Necha marta ogohlantirgansan o'zing. Puli ko'p-da baribir! Hoynahoy Zarinaning dadasi Meli og'a…
— O'chir! — pakananing og'ziga kaftini bosdi Mirsoli. — Tupurdim o'sha puliga, tupurdim!
— Sen… O'rtoq… Nimaydi?.. Ha, Zarinaning o'zi bilan gaplashdingmi? Axir, bir-birlaringni…
— Haqsan, — dedi bu gapdan so'ng sal pastroq tushib Mirsoli. — Zarinani topishim kerak! So'rab-surishtirishim shart!
— Hoxlasang, singlimga aytaman, zovur bo'yiga chaqirib beradi. Nima qilay? Chaqirtiraymi?.. Vey, o'rtoq, temirni qizig'ida bosgin-da! Unaqamasiyding-ku! Otni qamchilamaysanmi munday? Yo… Qo'rqyapsanmi?
— Nima? — Mirsoli bir qadam ortga tislanib xezlandi. — Men qo'rqarkanmanmi? Men-a?
— Unda bor, gaplash Zarina bilan! Qiz bolaning xohishi bo'ladi baribir! Keyin… Meli og'ani bilasan, o'lguday qaysar odam… Bir narsa qilish kerak-da baribir!..
— Chaqirtir, — dedi Mirsoli. — Singlingga tayinla! Zarina besh minutdan keyin zovur bo'yiga chiqsin! Tavakkal! Agar va'dasida turmasa… Hammasini o'ldiraman!..
* * *
Jildirabgina oquvchi suvi har bir ko'ngilga orom, xotirjamlik hadya etadigan bu zovur ko'plab pokiza, hadikka to'la uchrashuvlar, bezovta xo'rsiniqlarga guvoh bo'lgan. Ko'p bora Zarinaning uzun, tim qora sochlarini oymomaga ko'z-ko'z qilgan. Ayni pallada esa ko'z-ko'zlashga hojat yo'q edi. Chunki hozir tun emas, tush payti, oymoma qaerdadir o'zga osmonlarda parvoz qilmoqda. Qolaversa, Zarina bu uchrashuvga boshiga durra o'rab chiqdi. Ilgarigidek Mirsoliga yaqin kelib muloyimgina salom bermadi. Asabiy lab tishlagan ko'yi Mirsolining so'z boshlashini kutdi. Go'yo aytishga so'z qolmagandek yigit tilga kirmaguncha sukut saqlab turaverdi.
— Bu nimasi tag'in? — nihoyat zardali ohangda gap boshladi Mirsoli. — G'alati gaplar eshitib qoldim? Gapir!
— Shunaqa bo'p qoldi, — yer chizib zo'rg'a so'z qotdi Zarina. — Dadam…
— Va'da-chi? — beixtiyor baqirib yubordi Mirsoli. — Va'da berganding-ku! Harbiydan kelgunimcha kutishga…
— Bas! — deya yuzini ters burdi Zarina. — Hammasi tugadi. Men… Dadamning so'zini ikki qilolmadim. Bo'lmasa… Oq qilib yuborarkan dadam… Qo'rqaman… Qo'rqaman…
— Shunaqami? — Mirsoli Zarinaga yaqin keldi-da, boshidagi durraga qo'l cho'zdi. Ammo qiz darhol o'zini nari oldi. — Hali… Demak, puliga uchding, shundaymi? Ha-a, bilovdim… O'zi-chi, hamma qizlar bir go'r ekan!..
Zarina bu gapni eshitiboq yalt etib Mirsoliga qaradi. Biroq bir so'z demadi. Kutilmaganda ortga burildi-yu, qon yig'lagancha uyi tomon chopa ketdi.
— O'ldiraman uni! — qizning ortidan qichqirdi Mirsoli. — Baribir o'ldiraman! Hammangni o'ldiraman, hammangni!..
* * *
So'nggi so'zi bu serzarda, qoni qaynoq, sof muhabbatdan qalbi beza boshlagan yigitning ham bir zumda ko'ksiga mixlanib qolgandek edi. Duch kelgan tarafga telbalarcha ketib borarkan, nuqul «o'ldiraman, o'ldiraman», deya shivirlar, alamini tizzalariga mushtlashdan olardi.
Shu yurishda qishloq ko'chasigacha bordi. Va to'satdan to'xtab, atrofga alangladi. Nima qilishni, qay tomonga borishni bilmay garangsidi. Alang-jalang suvi sharqirab oqayotgan ariqqa boqdi. Bir-ikki marta erinmay yerga engashib qo'liga kesakmi, toshmi oldi-da, ariqqa irg'itdi. Keyin esa yo'lida davom etdi. Bu gal uyiga emas, qo'shni mahallaga qarab yurdi.
«Baribir o'ldiraman, — o'yladi o'zicha. — Nortosh buvaning ov miltig'i boridi, bilaman. O'shani ololsam bas, do'konchini otib tashlayman!..»
Ha, Mirsoli nishonni aniq ura oladi. Buni musobaqalarda isbotlab bergan. Ammo shu lahzalardagi miyasiga kelgan fikrning naqadar dahshatli ekanini umuman idrok etmasdi. Odam o'ldirish, bu nishonga po'lat yoki boshqa bir matodan yasalgan chivindekkina o'q solingan miltiqdan otish emasligini tushunib yetmasdi. Tushunishga alam, hali vujudini butkul tark etib ulgurmagan bolalarcha nodonlik yo'l bermasdi. Ammo ortga qaytish ham xayoliga kela qolmasdi. Mirsoli o'ljasi tortib olingan sher kabi na'ra tortishdan-da o'zini tiyolmas darajada g'azabga botib borardi.
Nihoyat yoshi to'qsonga yetib qolayozgan, anchadan beri ko'zlari ko'rmay qolgan Nortosh buvaning ko'rimsizgina hovlisiga yetdi. Yaqin tevarakda zog' uchmasdi. Hammayoqda bahorni bahodirlarcha yengib shiddat bilan bostirib kelgan yoz jaziramasi hukmron edi.
«Buva baribir miltiqni bermaydi, — ko'nglidan kechirdi Mirsoli ichkariga kirish uchun taraddudlanarkan. — So'rab ovora bo'lmaganim ma'qul. O'g'irlab chiqaman. Do'konchini o'ldiraman-u, joyiga opkirib qo'yaman. Keyin nima bo'lsa bo'lar, menga baribir. Alamimni olsam, do'konchi daf bo'lsa yetadi. Iflos! Hali ko'rsatib qo'yaman senga!..»
Shularni o'ylab ehtiyotkorona taxtali eshikni ochib hovliga kirdi. Umrida o'g'irlik qilib ko'rmagan odam baribir g'alati ahvolga tushib qolarkan.
Mirsoli xuddi birov ortidan poylab kelayotgandek, tutib olsa butun qishloqqa sharmanda qiladigandek qo'rqar, tizzalari bilinar-bilinmas titrab qo'yardi. Shunda ham niyatidan voz kechishga shoshilmadi. Nortosh buva hovlida ko'rinmaganiga
Saytdagi barcha turdagi materiallar 18+ yoshdagilar va undan kattalar uchun mo'ljallangan !
Bizni Ijtimoiy tarmoqlarda ulashing!