Tasodifiy hikoya: POFIGIST KRUTOYdan yangi super ehtirosli hikoya! "Bu sevgi yoki ehtirosli sex?!" @1
Haqiqiy ehtirosga boy hikoya oqishni xohlaganlar uchun yangi hikoya... Lazzatli onlar faqat va faqat...davomi

edi. Lekin qotil emasdi, onajon. Men bo'lsam, yetti pushtimizni sharmanda qilib qo'limni qonga bo'yadim. Kechiring! Nima qilay? Zarinani sevardim, unga ishonardim. Meni yer bilan bitta qildi. Biroq achinmayman. Endi boshqasiga tegib keta olmaydi. Mendan qo'rqib qoladi. Do'konchining o'limidan keyin qo'rqishga majbur bo'ladi. Ona, meni qidirib ovora bo'lmang! Bolam o'ldi deng-u qo'ying! Aza ham ochmang! Yaxshisi, menday qotil o'g'ilni unuting!..
Mirsoli xatni to'rt buklab oldiniga hovlidagi tandir ichiga yashirmoqchi bo'ldi. Qo'ni-qo'shnilar non yopishga chiqsa, ko'rib qolishlaridan cho'chib fikrini o'zgartirdi. Xatni onasining sevimli chok mashinasi ichiga joylashtirdi va tokchadagi qutidan bir dasta pulning yarmini qo'yinga urdi-da, tashqariga chopdi.
* * *

Tuman markazidan to'g'ri qishloqqa olib keluvchi qum ko'cha bo'ylab «Tez yordam» mashinasi o'qdek uchgancha kelardi. Mirsoli mashinaga ko'zi tushgan zahoti jonholatda daraxt panasiga o'zini oldi-da, orqa-ketini obdon kuzatdi. Uzoqdan narigi mahalladagi Sobir otboqarning qorasigina ko'rindi.
«E, Sobir buvaning ko'zi uzoqni ko'rmaydi, — o'zini ovutdi Mirsoli. — Ko'rgan taqdirdayam yetib kelguncha men g'oyib bo'lishga ulguraman… Eh, dabdala bo'ldim shekilli rosmanasiga. Mana, «Tez yordam» ham keldi. Hozir do'konchini o'likxonaga olib ketadi. Hoynahoy, melisalar ham allaqachon o'sha yerda o'ralashib yurgandir… Ie, iztopar itini qo'yib yuborsa-chi? Birpasda tutib oladi-ku meni! Qochishim kerak! Melisalarning iti yomon bo'ladi…»
Shunday paytda qachonlardir o'zing tomosha qilgan detektiv filmlar ham asqotib qolarkan. It degan so'z miyasiga urgani hamono Mirsolining xayoliga o'tgan oyda televizor orqali berilib tomosha qilgan film keldi. Film qahramoni ham militsiya xodimlari ta'qibidan qochgandi. Militsionerlar hali yaqinlamay turib iztopar itlar jinoyatchini tutishdi. Bu itlar faqat oqib turgan ariq yoki kanalning qirg'og'iga borganda, yo katta ko'lmak suvga yaqinlashganda izni yo'qotarkan…
— Tutdirib qo'yadigan ahmoq yo'q, — dedi u shivirlab. — Buyog'iga faqat berkinishim, uzoq-uzoqlarga ketishim shart. Meni hech kim ko'rmasligi zarur. Ha, topdim, itlarga chap berishning zo'r yo'li bor. Dalani tikkalab boraman-da, zovurni kechib narigi tarafiga o'taman. Keyin… — Mirsoli buyog'iga kallasi ishlay qolmaganidan g'ijinib, peshonasiga kaftini bosdi. — Nima qilyapman o'zim? Nega cho'zyapman? Halizamon onamning qorasi ko'rinsa-chi? Qo'ni-qo'shnining ko'zi tushib chaqirib qolsa-chi? Muyulishdan kutilmaganda melisalar itlarini choptirib kelib qolsa-chi? Nimaga qaqqayib turibman o'zi? Kimni, nimani kutyapman?..
Shu tobda kun asrga og'a boshlagandi. Asta-sekin daladan qaytayotgan mol-qo'ylarning mo'-masi quloqqa chalina boshladi. Bu tovush ham Mirsolining yuragiga battar g'ulg'ula soldi. U tavakkal dala tomon yugurib ketdi. Yengil atletika musobaqalarida qatnashaverib chayirlashgan oyoqlari tosh bormi, qattiqroq kesak bormi bosib o'tar, vahima, qo'rquv, jazava og'riqni sezdirmasdi. O'sha ketishda ko'z ochib yumguncha Mirsoli zovurdan o'tib qishloqdan taxminan besh-o'n chaqirim naridagi tashlandiq shiypongacha yetib bordi. Va shundagina to'xtab, yuzlari osha bo'yniga qadar oqib tushgan terlarni kafti bilan sidirib artdi.

* * *

Mirsoli tashlandiq shiyponning qorong'i, har yer har yeridagi g'ishtlari ko'chib tushgan xonasida cho'nqaygancha uzoq o'tirdi. Tanasida zohir terlar qotdi. Dahshatlar nari chekingan kabi ko'ngli biroz yumshadi.
— Zarinaniyam opqochishim kerak, — dedi o'ziga o'zi. — Men bilan ketishi shart. Baribir meni sevadi-ku! Ketsa nima bo'pti? Kamayib qoladimi? Yo mendan yaxshirog'ini topadimi? Topolmaydi. Do'konchi endi yo'q. Dodlasayam, sochini yulib dunyoga jar solsayam qaytarib kela olmaydi uni. Men esa yonida bo'laman. Uni hech kimga bermay, begona ko'zlardan asrayman. Arzimaymanmi? Arziyman…
Yo'q, ketmaydi endi men bilan. Otasidan qo'rqadi. Mendan hozir nafratlanib o'tirgani tayin. Qizlar shunaqaykan. O'ldim-kuydim deganminan manavinaqangi ishlar bo'p ketgach, ters o'girilib olarkan. Muhabbatini unutib, ota-onasining pinjiga kirarkan-qo'yarkan. Ablah do'konchi! Menday mag'rur, uncha-munchasiga so'zini bermagan yigitni rasvo qilding-a? O'zing… O'zingga nima bo'pti? O'lding-ketding… Yo'q, Zarina men bilan ketishi kerak. Ketishi shart! Bundan boshqa yo'l yo'q unga! U taqdirimga yozilgan bitik. Mening juftim bo'lish uchun tug'ilgan.
Ha, rostdanam astagina qishloqqa borib Zarinadan xabar olaman. Kerak bo'lsa, sudrab opchiqaman uyidan. Qaytmayman. Uni hech kimga bermayman!..
Mirsoli ehtiyotkorlikni qo'ldan bermay, oyoq uchida shiypon ichkarisidan chiqdi. Allaqachon zulmat hukm sura boshlagan keng dala tarafga o'g'rincha boqdi.
Tinchlik, xotirjamlik, erkinlik asta-sekinlik bilan bo'lsa-da vujudiga chirmashgani sayin yanada dadillanib, ikki-uch qadam oldinga yurdi. Zarinani olib qochish, nihoyat azaliy orzusiga yetish istagi ko'nglida battar tug'yon urdi.
— Meni hali yaxshi bilmaskan bu qiz, — deya so'zlangancha yana oldinga qadam qo'ydi. — Men Mirsoliman. Nasibasini birovga berib tek o'tiraveradigan bolamasman. Men — Erkakman! Erkak!..
Shunday deb Mirsoli qishloq tomon yo'naldi. Ammo darrov to'xtadi. Xuddi uzoq vaqt karaxtlikdan so'ng hushiga kelgan banda kabi vahima, qo'rquv, dahshat aralash ko'zlarini kafti bilan ishqalay-ishqalay ortga tislandi.
— Men… D-dada!!!..
Haqiqatan, undan yigirma metrcha narida havoda muallaq holda sersoqol, baland bo'yli, oppoq sochli, keng yelkali erkak xo'mrayib turardi. Mirsoli erkakka ko'zi tushgani hamono nimalardir deyishga urindi. Biroq kalovlanishdan nariga o'ta olmadi.

Boshqa birov bo'lsa, bu manzarani ko'rgandanoq duch kelgan tomonga qochib qolar, yoki o'zini tappa yerga tashlardi. Mirsoli negadir o'zini u darajada yo'qotmadi. Kalovlansa-da, tizzalari dag'-dag' titrasa-da, jonini nimadir uzib-uzib olayotgandek tuyulsa-da, yerga ag'anamadi. Sal o'tmay dadilroq so'zlashga o'zida kuch topa oldi.
— S-siz dadammisiz? — so'radi u telbalarcha chayqalib. — Unda… Axir, soqol qo'ymagandingiz-ku!.. Siz… O'lgandingiz-ku!..
Erkak Mirsoliga javoban hech narsa demadi. Ikki kafti bilan soqolini bir necha marotaba tutamlab olib, norozi bosh chayqab qo'ydi xolos.
— M-meni o'ldirasizmi? — poyintar-soyintar savol tashlashda davom etdi Mirsoli. — Siz… Sodiqning bobosimisiz-a?.. Ha-a, siz arvohsiz! Sodiqni himoya qilishga kelgansiz!.. O'ch olasizmi? O'ldirasizmi? Meni… Majaqlab tashlaysizmi?.. Qo'rqmayman! Sizdan qo'rqmayman!.. Sizminanam urishaveraman, ha, men zo'rman, zo'r!..
Shunday deyishga dedi-yu, erkakning mualllaq holatda o'zi tomon yaqinlasha boshlaganini ko'rib ado bo'layozdi. Dod solib dalani boshiga ko'targancha katta yo'l tomonga chopa ketdi…

* * *

Shu ko'yi uzoq vaqt chopdi. Tanasini bosgan ter kiyimlarini ho'l qildi. Ammo yugurishdan to'xtamadi. Soqolli cholning qo'liga tushib qolishdan qo'rqdi. Qanday bo'lmasin, bu yerlardan olis-olislarga ketish, jonini omon saqlash ilinjida bo'ldi. Bir soatcha to'xtamay chopish baribir charchatdi. Mirsoli taqqa