Tasodifiy hikoya: Фарход акени сунги кунлардаги саргузашти ёхуд татар бор жойда хатар бор
Салом. Бу мен Фарход халиям уша магазинда жавлон уриб хизмат кивомман. Якинда бир татар аёл бн булга...davomi

to'xtadi-da, o'zini yerga tashladi. Shu taxlit bir necha daqiqa harsillab yotdi. Keyin esa daf'atan boshini ko'tarib, qaddini rostladi. O'zining qaerdaligini anglashga urindi. Choldan asar yo'q, hov narida chiroq lipillab turar, allambalolarning taraq-turug'i quloqqa chalinardi.
«Axir… Bu vokzal-ku, — ko'nglidan o'tkazdi Mirsoli dast o'rnidan turib. — Yuk poezdiga o'tirib uzoq yurtlarga ketib qolsam-chi?.. Ha, shunday qilishim kerak. Aks holda do'konchining kasriga qolib qamalaman. Ammo qamaladigan ahmoq yo'q. Judayam uzoqlarga ketib qolaman. It ham topolmaydigan joylarda berkinib yashayman. Agar niyatim toza chiqsa, bir kunimni ko'raman, yo'limni topvolaman. Lekin… Vagonga qanday chiqsa bo'ladi? Ko'rib qolishsa-chi? Nima deyapman o'zim? Qo'rqoqmanmi men? Yo'q, men undaylardanmasman. Bir ilojini topaman. Shoshilishim zarur, shoshilishim…»
Ko'ngliga o'rlagan noma'lum shiddat bo'y yigitni yana yo'lga otlantirdi. Faqat bu gal chopmadi. Ko'ngil xotirjamligiga suyangan ko'yi shoshilmay chiroqqacha yetib bordi. Adashmabdi. Bu shahardagi vokzalning bir cheti ekan. Har yer-har yerda yuk ortilgan vagonlar saf tortib turar, odam ovozi deyarli eshitilmasdi.

«Ishqilib qorovullari ko'rib qolishmasin, — o'yladi Mirsoli qur-qur atrofga alanglab. — Aniq bilaman, bu vagonlarni ertami-kechmi sostavga ulab uzoqqa olib ketishadi. Almashib-almashib bo'lsayam, ko'zlagan manzilimga yetib olsam bo'ldi-da! Meni kim tanib o'tiribdi. Kuchim bo'lsa bor. Biror ish topvolsam, ko'chada qolmayman…»
Mirsoli chiroqlarning nim shu'lasidan qochib qorong'ilikka o'zini urdi va vagonlardan biriga yaqin bordi. Baxtga qarshi vagonning eshiklari taqa-taq yopiq ekan. Picha alanglab turdi-da, boshqa yo'lga o'tish ilinjida eshigi yopiq vagon ostiga kirdi. Emaklab bo'lsa-da, boshqa yo'lga o'tib oldi. Bu yer qop-qorong'i, yaqin atrofda odam sharpasi ham eshitilmasdi. Ammo negadir Mirsolining yuragi chopmay, navbatdagi temir yo'lga o'tishga qaror qildi. Yana emaklagancha vagon ostidan uchinchi yo'lga o'tdi. O'tayotganda qorong'ida bo'lsa ham ro'paradagi vagon eshigi ochiqligiga ko'zi tushgandi. Hiyla yuragi xotirjam tortib vagon ostidan chiqdi-yu, qaddini ko'tardi. Afsuski, kutilmagan hodisa sodir bo'ldi. O'zidan ikki-uch metr narida to'rt yigit turar, ularning biri o'z qo'llari bilan otib tashlagan Sodiq do'konchi edi. U Mirsoliga sovuq tikilgancha nuqul irshayardi.

* * *

— Ha, mergan, — hanuz irshaygancha Mirsoliga yaqin keldi Sodiq do'konchi. Sheriklari ham do'konchining imosi bilan Mirsolini o'rab olishdi. — O'zingcha «Zo'rman, Sodiqni boplab o'ldirdim, endi boshim oqqan tarafga ketaveraman», deb o'ylovdingmi? Muallimlaring otishni yaxshi o'rgatishmagan ekan. Xohlaysanmi o'zim senga otishni o'rgataman. Hoziroq, shu yerning o'zida. Xohlaysanmi? Nega indamaysan? Ishtoningni ho'l qip qo'ydingmi deyman qotib qolding? Yangi ishton olib beraymi?..
Mirsoli shu tobda qarshisidagi o'ziga sovuq tikilib turgan mushtumzo'rlardan qo'rqmayotgandi. Umuman bu haqda o'ylamayotgandi ham. Xayolini Sodiqning qanday tirik qolgani band etib qo'ygandi. Qachon va qanday xatoga yo'l qo'yganini o'ylab xit bo'lardi. Ammo uzoq o'ylanishga fursat yo'q. Istaydimi-yo'qmi, Sodiq do'konchi tirik, u qarshisida turibdi.
— Merganmanmi-yo'qmi, bilmadim-u, — dedi Mirsoli iloji boricha sir boy bermaslikka tirishib. — Ammo omading borakan. Boshqasi bo'lsa, allaqachon yer ostida yotishi lozim edi. Xo'sh, nega orqamdan itga o'xshab quvlab kelding? Tag'in nima qilib beray?

— Erkak kishi bir ishni boshladimi, oxiriga yetkazishi kerak, — dedi Sodiq do'konchi. — Meni o'ldirishga bel bog'laganding. Birinchi urinishing zoe ketdi. Hozir ikkinchi marta urinib ko'rishing kerak. To'g'ri aytdimmi, Po'lat?
Do'konchiga javoban barzangilardan biri kulgi aralash bosh silkitdi.
— Shunaqami? — Mirsoli tishlarini g'ijirlatgancha Sodiq do'konchiga nafrat aralash termildi. — Demak, o'ldirishimni istayapsan, shundaymi?
— Ha-da, — dedi do'konchi jonlanib. — Mana, akalaringam qiziqishyapti. Hamqishlog'ing qanday merganligini bizam ko'raylik deyaverib hol-jonimga qo'ymadi. Aytgancha, Zarinayam eshitgan hammasini. Shaxsan mendan iltimos qildi. Tag'in bir marta seni sinab ko'rishim shart ekan.
Mirsoli Zarinaning nomini eshitgan zahoti bir nafratiga o'n nafrat qo'shilib, mushtlarini tugdi. Ayni pallada gapni cho'zib o'tirish befoydaligini angladi. Juda tez vaqt ichida to'rtovini ham bir yoqli qilib juftakni rostlashga ahd qildi.
Shunday xayollar ta'sirida kuchiga kuch qo'shilgan kabi bir zarb bilan avval do'konchini, keyin esa uch barzangini yerga ag'anatdi. Qachonlardir ustozidan o'rgangan usullar yodiga tushib, ehtiyot shart yerda inqillab yotganlarga qayta zarbalarni yo'lladi. Endi bilardi. Ular kamida bir soat behush yotishadi. Shu muddat ichida poezdga bekitiqcha chiqib olsa, jo'nab ketsa, marra uniki. Keyin nima bo'lsa bo'lar. Peshonasidagini ko'raveradi…

* * *

Mirsoli amallab yuk tashuvchi vagonga chiqib oldi. Qorong'ida vagonga nimalar ortilganini anglay olmadi. Buning qizig'i ham yo'q edi. Qanday bo'lmasin, Rossiyaga yetib olsa, bas, yaxshiroq ish topib olish, balolardan olisroq bo'lish haqida bosh qotirardi.
«Men sob bo'ldim, — o'ylardi Mirsoli buyumlar orasida chalqancha yotgancha ko'zlarini yumib. — Qizlar bevafo bo'larkan, ular boylikka o'ch ekan. Aks holda Zarina meni degan bo'lardi. Ota-onasiga quloq tutib o'tirmasdi. Demak, o'zidayam xohish bo'lgan. Essiz, merganman, sportchiman, kuchliman, zo'rman deb ko'krakka urib yuraveribman-u, oqibatda qiz bolaga aldanib o'tiribman. Mayli, yo'limni topvolay, ko'rsataman hammasiga. Qasdma-qasdiga bo'lsayam rostakam zo'r bo'lishim kerak. Shunday odam bo'layki, hamma mendan qo'rqsin, soyamga salom bersin. Men shunday odam bo'lmagunimcha, o'sha Zarinadan zo'rini qo'ynimga solmaguncha tinchimayman. Ko'radi hammasi hali…»
Qancha uxladi, bilmaydi, nimaningdir taqillashidan cho'chib uyg'ondi. Yovvoyi hadik tufaylimi, yuragi keragidan tezroq urib, shosha-pisha ko'zlarini ishqalagan ko'yi vagon eshigidan tashqariga boqdi. Tong g'ira-shira yorisha boshlabdi, tashqarida allakimlardir baqir-chaqir qilar, allambalolarni taraqlatib, dunyoni buzay derdi.
— Qancha kun yo'l yurdim o'zi? — o'ziga o'zi savol berib boshini changalladi Mirsoli. — Rossiyaga keldimmi-yo'qmi? Qanday aniqlasam bo'ladi? Agar hozir pastga tushadigan bo'lsam, tashqaridagilar ko'rib qoladi. Melisa chaqirib, ayuhannos solishi tayin. Yaxshisi, qorong'i tushishini kutaman. Ishqilib, poezd yo'lida davom etsin…


Poezd Mirsolini uzoq kutdirmadi. Sal o'tib asta-sekinlik bilan harakatga keldi…
Shu taxlit Mirsoli to yarim tungacha yuk joylangan vagonda yotdi. Poezd yana bir necha joyda to'xtadi, aftidan temiryo'lchilar yuk to'la vagonlarning ba'zilarini sostavdan yechib qolishdi. Ammo Mirsoli bu voqealarga u qadar e'tibor qaratmadi. Ikki xayoli begona yurtlarda qanday yashash, ish topish, tirikchilik qilish, qanday yo'l bilan melisaning nazariga tushmaslik bo'ldi…

* * *

Nihoyat yarim tunda poezd tag'in to'xtadi. Mirsoli tilni yaxshi