Tasodifiy hikoya: ..:::Илк бор:::...
Шахарни осуда тун бағрига олмоқда, барча кундузги тинимсиз иш жараёнини якунлаб ўз жонажон уй томон ошиқмоқда. -Асрор, Асрор, қатга бунча шошвосан? Жамшиднинг бу чақириғига Асрор эринибгина истар истамас ортига ўгрилди. -да брат уйга тезро бори, ойимга нарса оборишим кере, -дея Жамшиддан тезроқ қутилиши мақсадида ёлғон қўшти. Ўзи яхши бўлсада бироз қувроқ бўлган Жамшид Асрорнинг ёнига тез-тез қадам босиб келиб елкасидан тутди. -қатга шошурасан, бола блан гаплашди кевотган шанбада тоқа кетамза...davomi

bilgani sababli tashqaridagi notanish erkaklarning suhbatiga yaxshilab quloq tutdi. Kimdir poezd bir soatcha shu stansiyada qolib ketishini aytgach, beixtiyor jonlanib o'rnidan qo'zg'aldi. Qadam tovushlari hiyla uzoqlashgach, ehtiyotkorlik bilan vagon eshigini ochdi. Atrof aylanasiga temir yo'llardangina iborat edi. Mirsoli har ehtimolga qarshi bir necha o'n soniya quloqlarini ding qilib turdi-yu, yaqin orada hech kim yo'qligiga amin bo'lgach, bir sakrab pastga tushdi va epchillik bilan vagon ostidan narigi tomonga o'tib oldi.
Tevarak sokin edi. Nariroqdagi serqatnov yo'ldan allakimlardir ketib borar, gohi-gohida mashinalar signal chalib, sukunatning oromini buzardi.
«Xayriyat, bu ish ham silliq kechdi, — ko'nglidan o'tkazdi Mirsoli chuqur xo'rsinib. — Ish ham topila qolsa yomon bo'lmasdi… To'xta, nega keldim o'zi buyoqlarga? Do'konchi o'lmagan bo'lsa, meni birov quvlagani ham yo'g'idi. Nima qilaman begona yurtlarda? Enam ham bo'laricha bo'lib o'tirgandir. Bir og'iz shipshitib ham qo'ymadim. Kasal bo'lib qolsa-chi? Yo'q, kasal bo'lmaydi. Xat qoldirganman. Xatda hammasini yozganman. Tushunadi. Men esa yo'lga chiqdimmi, endi oldinga bosishim kerak. Bir kun kelib kimligimni ko'rsatishim shart. Birinchi navbatda do'konchidan boplab o'ch olishim zarur. Uning yorug' dunyoda yashashga baribir haqi yo'q. Qanday bo'lmasin, silliqchasiga, bekitiqchasiga uni yo'q qilmasam tinchlana olmayman…»
Mirsoli hissiz nigohlar bilan yo'l tomonga tikildi. Yo'l chetidagi xorij mashinasi yonida kelishgan, bashang kiyingan bir ayol kim bilandir telefon orqali gaplashar, ora-orada bor ovozda kulardi. Bir mahal qaerdandir uch barzangi paydo bo'ldi-yu, ularning biri ayolning qo'lidagi sumkani kuch bilan tortib oldi. Shu zahoti uchchalasi ham qorong'ilik qa'riga sho'ng'idi.
— Voy-do-od, yordam beringlar! Pullarimni o'g'irlashdi! Yordam beringla-ar!!!
Mirsoli nimalar bo'layotganini juda tez angladi va beixtiyor o'g'rilar ortidan chopdi. Ular hali uzoqlashib ulgurmagandi. Orqada chopib borayotgan past bo'ylisiga yetib olib oyog'idan chalib yiqitdi va jag' ostiga bir marta zarba berib, qolganlarni quvlay ketdi. Ular ham ko'z ochib yumguncha yerga baravar chalqancha quladi.
— Bir soat shu taxlit yotsang, bilvolasan ayol kishini ranjitish qanaqa bo'lishini, — dedi Mirsoli yerda tuproqqa qalashib yotgan sumkani qo'liga olarkan. — Boring shu ekan-u, chiranib nima qilardilaring? He… Dayuslar!..
Tunab ketilgan ayol atrofiga bir necha erkak yig'ilib, qanday yo'l tutishni maslahatlashayotgan ekan. Mirsoli asta ayolga yaqinlashib, sumkani qo'liga tutqazdi.
— Bundan keyin ehtiyot bo'ling, — deya ketishga chog'landi u qovoq uyib. — Ichidagilar joyida. Hech kim qo'l tekkizmagan.
Shunday dedi-yu, tavakkal metro tomonga yurdi.
— To'xtang! — ayol kutilmaganda Mirsolining bilagidan tutib javdiradi. — Sizda ishim bor, iltimos, men bilan yuring!
— Nima ish? — hushyor tortib ayolga savol nazari bilan boqdi Mirsoli. — Tinchlikmi, opa?
— Yo'lda aytib beraman. Iltimos, faqat yo'q demang!
Mirsoli qaerga borish, qay manzildan ish qidirishni bilmay, so'nggi soniyalarda bosh qotirayotgandi. Bu gal ham muammo oson hal bo'lishini ko'ngli sezgan kabi itoatkorona mashinaga chiqib o'tirdi.
— Mening ismim Natalya, — dedi ayol yo'ldan ko'z uzmay. — Sizniki-chi?
— Mirsoli.
— Mana, tanishib ham oldik. Ishonsangiz, bunday bo'lishini sira kutmagandim. Marazlar poylab yurishgan ekan shekilli meni.
— Bundan keyin qo'lingizda katta pul bilan yurmang, — dedi Mirsoli bir-biridan go'zal binolarni ko'z qiri bilan kuzatarkan. — Har holda ayol kishisiz. Aytmoqchi, nega melisaga murojaat qilmadingiz? Adashmasam, melisalar yetib kelgandi. Siz ularni qaytarib yubordingiz. Nega?
— Ular nimaniyam eplashardi, — norozi qo'l siltadi Natalya — Bir oy burun erimni yomon odamlar o'ldirib ketishgan. Melisalar haliyam qotilni topishmadi.
— Eringiz… Boymidi? — so'radi Mirsoli biroz tutilib. — Aytmoqchiydimki…
— Ha, erim katta biznesmen edi. Raqobatchilarning ishi bu, bilaman. Ochig'i, hozir uning kompaniyasini men boshqaryapman.
Ammo meniyam izimga tushishgan. Juda qo'rqaman. Yo'q, o'lishdan qo'rqmayman, shunday kompaniya dushman qo'liga tushib qolishidan qo'rqaman. Ha, mayli, qurib ketsin hammasi. O'zingiz nima ish bilan kelgandingiz bizning shaharga? Nima ish qilasiz? Kasbingiz nima? Juda yoshga o'xshaysiz…
— Men… — yana tutilib javob qildi Mirsoli. — Karate, kikboksing, quroldan o'q otish bo'yicha viloyat chempioniman. Buyoqqa… Ish qidirib keluvdim.
— Tushunarli, — Natalya to'satdan tormozni bosib mashinani to'xtatdi va Mirsoliga qattiqroq tikildi. — Demak, sportchiman, merganman deng?
— H-ha, shunaqa desayam… Bo'ladi…
— Sizga bir ish taklif qilsam, yo'q demaysizmi? Yaxshi pul to'layman. Yotar joyingizam tayin, osh-ovqatdan qiynalmaysiz. Xo'sh, nima deysiz?..
Mirsoli nima deyishni bilmay, bosh qashib olish bilan kifoyalandi. Ammo Natalya uning ko'zlariga tikilgancha javob kutardi.

— Qanaqa ish ekan, opa? — so'radi Mirsoli nihoyat boshini bir bahya balandroq ko'tarib. — Agar qo'limdan kelsa…
— Qo'lingizdan keladi, — dedi Natalya. — Boya ko'rdim qanchalar abjir, kuchliligingizni. Yosh bo'la turib shuncha san'atga ega ekaningizni ko'rib, ochig'i, quvonib ketdim. Qaniydi meniyam sizdaqa o'g'lim bo'lsa…
— Qanaqa ishligini aytmadingiz-ku!
— Ha-ya, esim qursin! Xullas, rozi bo'lsangiz, men sizni tansoqchilikka ishga olmoqchiman. Ishingiz oddiy, meni qo'riqlab yurasiz.
— Nima, dushmanlaringiz ko'pmi?
— Boya aytdim-ku, marhum erimning ishlarini yuritish mening chekimga tushgan. Ammo raqobatchilar izimdan yovvoyi mushukday poylashgani poylashgan. Nima bo'lgandayam, ayolman, ularga kuchim yetmaydi. Ishonsangiz, ular juda razil odamlar, meniyam o'ldirib ketishdan toyishmaydi. Bu aniq. Xo'sh, rozi bo'lasizmi? Yoki…
Mirsoli beixtiyor Natalyaga boqdi. Ayol haqiqatan juda go'zal va shiddatliligi o'tkir nigohlaridan sezilib turardi.
«Bu ishim ham silliqchasiga bitadigan bo'lib turibdi shekilli, — o'yladi Mirsoli. — Enam bekorga aytmaskan. Yolg'izga xudoning o'zi yordam berarkan. O'zim ham aynan shunday ish topish umidida edim. Mana, peshonamdan chiqdi-qoldi. Agar bu imkoniyatni qo'ldan boy bersam, keyin sarson bo'lishim tayin. Yaxshisi, rozi bo'lay-da, kelajak haqida bosh qotiray. Natalya badavlat ekan, keyinchalik ham tashlab qo'ymaydi. Mendan nima ketardi, qo'riqlash bo'lsa qo'riqlash-da!..»
— Men roziman, — dedi Mirsoli. — O'zim ham xuddi shunaqa ish topish niyatida keluvdim, opa!
— O', zo'r bo'ldi, — ko'zlari chaqnab motorga o't qo'ydi Natalya. — Rozi bo'lishingizga ishongandim. Xo'sh, ketdikmi?
— Ketdik.
— Oldin do'konga kirib ul-bul xarid qilamiz. Sizni yaxshilab mehmon qilmasam, ayb bo'ladi. Nima deysiz?
— Ixtiyoringiz.
Natalya Mirsolining so'nggi javobidan yanada qoniqish hosil qilib gazni bosdi.

* * *

Mirsoli bunday hashamatli hovlini yetti uxlab tushida ko'rmagandi. Ichkariga kirib, cho'g' kabi qizil gilamlar, turli qimmatbaho buyumlarga o'zi bilmagan holda qur-qur tikilaverdi. Natalya ham uning holatini sezdimi,