Tasodifiy hikoya: 2.(qisim)Jinoyatga yetaglagan nomus
Xoy iflos Rustam bu ovozdan chöchib qöldagi telefon yerga tuwib sochlib ketdi. Kim bu söradi Bahrom akani tanimagan Rustam. Men seni ajaling qilib yurgan xarom iwlaring uchun joningni olgani keldim seni. Bahrom akaning b6g'iq chiqayotgan ovozidan uni jahil otiga mingani sezilib turardi. Iye Bahrom aka keling deb örnidan turib kelayotgan Rustam Og'zidan bir muwt yegach yana joyiga jözildi. Muwt zarbidan Rustam ag'anab yana karovatga yotgan joyiga joylawib qoldi. U sezdi Bahrom akani nim maqsadda...davomi

jilmayib qo'ya qoldi. Ayniqsa, Mirsolini tun yarimlab uxlashga yotgandan keyingi manzara lol qoldirgandi. Unga juda yumshoq divanga joy to'shab berishdi. Hech qachon bunday hashamatlarga ko'nikmagan yigit ancha vaqt hatto qimirlashga-da qo'rqib tek yotdi. Xayolida qimirlasa, divanning taxi buziladigandek tuyulaverdi. Shu ko'yi ko'zi ilinayozgan ekan. Tashqarida nimaningdir taraqlaganini eshitib, beixtiyor o'rnidan turib ketdi va quloqlarini ding qildi. Natalyaning yotog'ida jimjitlik edi. Asta borib derazadan tashqariga qaradi. Ne ko'z bilan ko'rsinki, ikki barzangi qo'llarida qurol bilan ichkarilayapti. Mirsoli ularni ko'rdi-yu, nimanidir anglagandek yanada hushyor tortdi va o'zini panaga oldi.
«Dushmanlari shular shekilli, — ko'nglidan o'tkazdi Mirsoli. — Nima qilsa bo'ladi? Qo'limda qurol ham yo'q. Agar meni payqab qolishsa, tamom, itday otib tashlashi hech gap emas. Demak, hushyorroq ish tutish kerak. Nima qilaman? Nima qilsam, ikkoviniyam yerga qulataman? Yuzma-yuz mushtlashishning sira imkoni yo'q. Qo'lida qurol tutgan odam o'ylab ham o'tirmaydi. Tepkini bosadi-yu, hammasi tugaydi. Eh, bunaqa ish qilib ko'rmagan odamga… Ha, esladim, bir kinoda qahramon orqadan borib… Ha, ha, usul ham yodimga tushdi. Xuddi shunday qilaman. Boshqa yo'l yo'q… Mirsoli, o'zingni ko'rsatish payti yetdi shekilli. O'zingdan ko'r, shu yo'lni tanlading, begona yurtlarga kelding, xuddi shunaqa hayotni qidirding. Mana, o'sha hayot yo'lingdan chiqib turibdi. Buyog'iga peshonangda borini ko'rasan…»
Mirsoli kutdi. Barzangilar to oshxonaga kirib olguncha poyladi. Balkondan oshib tushib, tovushsiz oshxonaga kirganlari hamono bir harakat bilan ikkoviga ham bo'yin qismi aralash kuchli zarbalar berdi. Bu usulni ustozidan naq bir yil deganda arang o'rgangandi. Xuddi shu usul yordamida odamni hushidan ketkaziladi. Behush kimsa kamida yarim soat tek yotadi. Uyg'ongandan keyin ham darrov o'zini o'nglay olmaydi. Zarba berilgan joyda kuchli og'riq turadi…
Ikkala barzangi ham baravar polga chalqancha quladi. Mirsoli shosha-pisha bir burchakdan ikkita arqon topdi-yu, barzangilarning qo'l-oyoqlarini chandib bog'ladi…
Ana endi bemalol uxlasa bo'ladi. Natalya hech narsani payqamagan chog'i, chirog'ini ham yoqmadi…
Adashibdi, oshxonadan xonaga chiqib ulgurmay, ostonada rangi oqarib ketgan Natalya hozir bo'ldi. U javdiragancha bir Mirsoliga, bir polda cho'zilib yotgan barzangilarga savol nazari bilan boqdi.
— Shularmidi dushmanlaringiz? — so'radi Mirsoli xotirjamlik bilan. — Nega indamaysiz? Yig'layapsizmi?..
Shu asnoda Mirsoli barzangilarning to'pponchalarini qo'liga oldi.
— Bular… Qaydan paydo bo'ldi? — so'radi Natalya vahima aralash. — Qachon kela qolishdi?
— Siz uxlab qolgandingiz, — javob qildi Mirsoli. — Qarasam, hovliga devor osha tushib kelishdi. Darrov tushundim. Shular dushmanlaringiz ekaniga shubham qolmadi. Keyin esa…
— Keyin nima qildingiz? O'ldirdingizmi?
— Yo'g'-e, — qo'l siltab sovuq kulimsiradi Mirsoli. — Jinni bo'libmanmi o'ldirib? Oldin sizdan so'ray dedim. Ikkoviyam hozir shirin tush ko'rayotgan bo'lsa kerak. Bir soatcha shunday yotishadi. Siz tezroq bir qarorga kelishingiz kerak. Agar o'ldir desangiz…
— Yo'q, yo'q, — yanada vahimaga tushib ortga tislandi Natalya. — Mening uyimdan o'lik chiqishini xohlamayman.
— Unda uyg'onishsa, bular sizni o'ldirishadi. — dedi Mirsoli. — Ko'rib turibsiz-ku, qurollanib kelishgan. Demak, allaqachon nima qilishni bilishgan. Xo'sh, nima qilay? Hademay tong otadi. Tezroq bularni bir yoqli qilmasak bo'lmaydi.
— Meni xudo bir asradi, — deya ichiga bir necha marta tuflab oldi Natalya. — Yaxshiyam siz uchrab qoldingiz-a! Yo'qsa, haligiday…
— Ha, sizni o'ldirib, hech narsa bo'lmaganday jo'nab ketishardi.
— Bularni… O'rmonga oborib tashlashimiz kerak, — dedi Natalya bir qarorga kelgandek sergak tortib. — Haromilar mening uyimda cho'zilib yotmasligi zarur.
— Yaxshi, unda mashinangizni tayyorlang! Yukxonaga ortamiz-u, aytgan yeringizga oborib tashlaymiz.
Natalya tashqariga chiqishga shoshilmadi. Kutilmaganda ko'zlari yoshlanib, Mirsoliga yaqinlashdi-da, yelkasiga bosh qo'ydi.

* * *

Shu tobdagi manzarani Mirsoli faqat filmlardagina ko'rgandi. Endi esa arslondek erkaklarni qo'ltiqlab uning o'zi mashinaga ortdi. Bu ham mayli, halizamon umrida ko'rmagan o'rmonga tashrif buyuradi. O'sha kimsasiz maskanda ikki barzangini qoldirib ortga qaytadi. Bularning taqdiri ne kechishi bilan qiziqishga haqi yo'q. Chunki u tansoqchi. Tansoqchining vazifasi xo'jayinning hayoti uchun balogardon bo'lish. Shuni uddalamasa, o'zi barzangilar o'rniga yotishi lozim bo'ladi.
«Aslida shular ham do'konchining biri-da, — o'ylardi u mashina oynasidan zulmat qa'riga hissiz tikilib. — Uyam mening baxtimni tortib oldi, o'zimni biryoqli qilishga bel bog'ladi. Agar undan zo'r bo'lmasam, allaqachon go'rda yotardim. It ham achinmagan bo'lardi menga. Faqat enam sho'rlik kuya-kuya qolardi. Yaxshiki, qo'limdan hech bo'lmasa mushtlashish kelarkan. Yo'limni to'g'rilab yura olaman. Ha, endi ortga qaytish yo'q. Men o'zimga o'zim so'z berdim. Qishloqqa qachon zo'rlar zo'riga aylansam, katta pul yig'samgina kirib boraman. O'shanda boyligimni, qudratimni Zarinaga ham, do'konchiga ham ko'z-ko'z qilaman. Haqiqiy zo'r qanaqa bo'lishini ko'rib qo'yishadi…»

— Yetib keldik, — Mirsolining xayolini bo'lib so'z qotdi Natalya. — Mana shu yerda qoldirsak bo'ladi. Agar daydi jonivorlar is olib yeb ketmasa, o'lishmaydi.
— O'lib ketishgani yaxshirog'idi, — dedi sovuqqon ohangda Mirsoli. — Dushman o'lmay qolsa, baribir dushmanligini qilaveradi.
— Ajabmas, — dedi Natalya. — Menam bu nusxalar tirik qolishini sira xohlamasdim. Qaniydi, o'lishsa-yu, xotirjam yashasam…
Mirsoli qorong'ilikda juda tez fursatda ikki barzangini daraxtlar ostiga yotqizdi-da, mashinaga qaytib o'tirdi.
— Ketdik, — dedi u o'rindiq chetiga mushtlab. — Tezroq bu yerdan daf bo'laylik!
— Siz dovyurak ekansiz, — Natalya gazga oyoq bosishdan oldin Mirsoliga jilmayib, ammo hadik aralash boqdi. — Mabodo yosh boshingizga qamoqda bo'lmaganmisiz?
— Nimaydi?
— Bunaqa ishlarni qamoq ko'rganlargina xotirjam bajarishadi. Shuning uchun so'radim.
— Xudoga shukr, unaqa joylarga tushishga ulgurmadim. Lekin armiyaga chaqirishdi yaqinda. Hoynahoy hozir harbiy komissariatdagilar qidiruv e'lon qilib yuborishgandir.
— Qo'rqmang, — uning yelkasiga qoqib qo'ydi Natalya. — Hammasi yaxshi bo'ladi!
— Rahmat!
— Qani, ketdik unda!

* * *

Oradan uch kun o'tdi. Mirsoli Natalyaning ba'zi injiqliklariga, tergashlariga, hadeganda ishdan so'ng do'konga kirib, uni yeguliklar joylangan xaltalarni ko'tarishga majbur qilishlariga ham deyarli ko'nikib qoldi. O'rmon voqeasi haqida o'ylamay ham qo'ydi. Faqat onasining g'oyibona zorlanib yo'l qarashlari yodiga tushganda, yuragi siqilib, yorug' dunyoga sig'may ketdi. Lekin Zarina qilib qo'ygan ishlar, do'konchining qalbiga nafrat urug'ini sochib turgan basharasi, sovuq muomalasi, so'nggi bor aytgan masxaraomuz so'zlarini eslab o'zini bosar, to'g'ri ish tutayotganiga qayta-qayta amin bo'lardi-yu, vujudidan