Tasodifiy hikoya: Chimildiq armon bulgan kun {Maftunka}
Taqdirimdan nolimiman ammo afschimildiq armon bo'lgan kun Taqdirimdan nolimiman ammo afsuslanaman se...davomi

Snayper 2 (kamolov)

Добавил:	Kamolov (22.01.2019 / 19:41)
Рейтинг:	(1)
Прочтений:	30909
Комментарии:	1

Mirsoli umrida undaylarni ko'rmagani uchunmi, miyasini turli tasavvurlar kemirgan ko'yi aytilgan hovli darvozasiga yaqinlashdi va negadir istamaygina qo'ng'iroq tugmachasini bosdi. Oradan ikki-uch daqiqa o'tib, darvoza ochildi va qarshisida o'zidan bo'yi pastroq, bilaklariga ignali yozuvlar, suratlar tushirilgan badbashara yigit hozir bo'ldi.
— Senmi Natasha jo'natgan odam? — so'radi yigit sovuqqonlik bilan. — Sashamisan?
— Xuddi shunday, — dedi Mirsoli yigitga qattiq tikilib. — Sasha Krutoy bo'laman.
— Krutoy?.. — yigit piq etib kuldi-da, erinmay Mirsolini boshdan-oyoq kuzatib oldi. — Ko'ramiz qanchalik krutoyligingni! Bo'pti, yur ichkariga! Aytgancha, tanishib qo'yaylik! Men Dimaman!
— Xursandman!
Dima Mirsolini ergashtirgancha hovli bo'ylab chetdagi eshikka yaqinlashdi va birdan to'xtadi.
— Menga qara, hozir xo'jayinning oldiga kiramiz, — dedi u ovozini hiyla pasaytirib. — Tayyormisan?
— Katta xo'jayinmi? — savolga savol bilan javob qaytardi Mirsoli. — Ismi nima?
— Katta xo'jayinni hatto menam ko'rgan emasman, — dedi Dima. — U kishi senminan menga o'xshaganlarga ko'rinmaydi. Bu Valeriy. Katta xo'jayinning agenti. Tushuntiroldimmi?
Mirsoli bosh silkitib Dimaning savoliga so'zsiz javob qaytardi. Shundan keyin ular oldinma-ketin ichkariga kirishdi.

* * *

Xonalardan birida o'rta yoshli, sersoqol, nigohlari sovuqqon erkak kerilgan ko'yi televizor tomosha qilardi. Xuddi shu Dima aytgan Valeriy edi. Mirsoliga ko'zi tushgani hamono televizorning tovushini pasaytirdi-da, ikkovlariga savol nazari bilan boqdi.
— Xo'jayin, boyagi… Natasha aytgan yigit shu ekan, — dedi Dima biroz hadik aralash. — Haligi… Mergan, karatechi, kikbokschi ekan degandim-ku! Ishga…
— Tushundim, — Dimaning so'zini kesdi Valeriy. — Xo'sh, yigit, rostdanam merganmisan?
Mirsoli yana bosh silkish bilan cheklandi.
— Birontasini o'ldirib ko'rganmisan? Aytmoqchimanki, agar o'ldirgan bo'lsang, qaysi quroldan?..
— Men… Hech kimni o'ldirib ko'rmaganman, — dedi Mirsoli bo'shashmaslikka tirishib. — Ammo nishonni aniq uraman. Xohlasangiz…
— Murdadan qo'rqmaysanmi?
— Y-yo'q, qo'rqmayman.
— Shunaqami? Yaxshi… Dima, hozir bu boyvachchani podvalga olib tush! Sinab ko'r! Bilasan-a qanday sinashni?
— Albatta bilaman, xo'jayin! — kuldi Dima. — O'sha eski usul bo'yicha!.. Aytgancha, hamma narsa tayyormi?
— Tayyor! Tezroq kirlaring! Keyin menga natijasini aytasan!..
Dima ikki qo'lini ko'ksiga qo'ygan holda Mirsoliga «Ketdik» ishorasini qildi.
Ular birin-ketin yerto'laga yo'l olishdi…

* * *

Mirsoli boya sersoqol Valeriy murdadan gap ochganda, qalban qo'rqqandi. Chunki umrida murdani ko'zi bilan ko'rmagan. Hatto do'konchiga o'q uzgandan keyin birinchi navbatda murdani ko'rishdan juda qo'rqib ketgandi. Shu sabablimi, Dimaning ortidan yurib borarkan, vujudi titrab qo'yar, ammo buni zo'ravonlarga sezdirish qanday oqibatlarga olib kelishini yaxshi bilgani uchun chidashga, tishni tishga bosishga majbur edi.

«Murdayam bizga o'xshagan odam-ku, — xayolan o'ziga o'zi taskin berardi u. — Enam aytardi, murdalar abadiy uyquda bo'ladi, ular tiriklarga yomonlik qilmaydi. Shunday ekan, ularning nimasidan qo'rqishim kerak? Umuman, men erkakmanmi o'zi yo'qmi? Yo'q, o'zimni qo'lga olishim shart. Bu yo'lni o'zim tanladim. Meni hech kim majburlab buyoqlarga olib kelgani yo'q. Demak, hammasiga bardosh qilishim, o'rganishim lozim…»
Yerto'la eshigi ochilib, ichkariga qadam qo'yishgach, Mirsoli hiyla yengil tortdi. Bu yerda harqalay murdamas, tirik odam, yoshi taxminan o'ttizlarga borgan, gavdali, baquvvat mushaklari bo'rtib chiqqan yigit zohir ekan. Faqat uni ikki qo'lidan arqon bilan yuqoridagi temirga osib qo'yishibdi. Yuz-ko'zlari qonga bo'yalganiga qaraganda, uni ayovsiz kaltaklashgan. Yigit bazo'r nafas olar, qarshisida sovuq tirjayib turgan Dimaga ochiqchasiga nafrat aralash boqardi.
— Buni nega osib qo'ydinglar? — atayin qiziqsingan bo'lbb so'radi Mirsoli. — Nima gunoh qildi?
— Bumi? Sotqin chiqib qoldi dayus. Bilmasang, bilib qo'y, bizda sotqinlar kechirilmaydi.
— O'ldirib yuborasizlarmi? Shunday kaltaklab-a?
— Mana buni hozir tekshirib ko'ramiz!
Dima chaqqon yurib borib burchakdagi temir qutini ochdi-da, yarqiragan to'pponcha olib darhol ortga qaytdi.
— Bu narsa bilan tanishmisan? — so'radi Mirsolidan to'pponchani qo'lida qayta-qayta aylantirib.
— Tanish? Yo'q, birinchi ko'rib turishim.
— Tushunmading, — dedi Dima tirjayib. — Shunaaqasidanam ilgari otib ko'rganmisan?
— Ha-a, shunday demaysanmi? Albatta, ko'p otganman.
— Unda hozir ko'ramiz qanaqa merganligingni.
— Nima qilishim kerak?
— Mana shu nusxani sen o'ldirasan. Qara, kaltak yeyaverib qiynalib ketdi erkak. Rahming kelmayaptimi?
— Bilmadim, — yelka qisib javob qildi Mirsoli. — Shu xolosmi?
— Bundanam battarlari oldinda. Avval sen o'zingni ko'rsat-chi!
— Gap yo'q!
— Ma to'pponchani. Men… shu yerda turaman. Ishni tezroq tugat! Vaqtimiz ziq!
Mirsoli so'zsiz qo'liga to'pponchani oldi-da, yuz-ko'zlarigacha qonga bo'yalgan yigitga termilib qoldi.
«Ja g'alati bo'ldi-ku, — ko'nglidan o'tkazdi u Dimaga o'g'rincha qarab olib. — Umrimda bunaqa holatga tushmagandim. Xudoyim, do'konchiga miltiqdan o'q uzganimdayam bunchalik qo'rqmagandim. Chunki do'konchi anavinga o'xshab ko'zlarimga mo'ltirab tikilmagandi. Endi nima qildim? Maqtanishga maqtanib bo'lganman. O'z oyog'im bilan shu yerga keldim. So'z berdim. Hozir Dimadan tortib boyagi amakigacha kutib turishibdi. Mabodo aytilgan ishni qilmasam, oqibati nima bo'lishiniyam sezib turibman. Bu kallakesarlar sinovdan o'tmading deb osonlikcha qo'yib yuborishmaydi. Shu yigitning o'rniga meni osib qo'yishlariyam hech gapmas. Umuman, osishga osa olishmaydi, bilaman. Chunki kuchlari yetmaydi. Ulgurishmaydi. Erkak degan nomimga dog' tushadi, xolos. Lafzimda turmagan bo'laman. Bu esa menga sira to'g'ri kelmaydi. Mayli, xudoyim, o'zing guvohsan, o'zim tanlaganman shu yo'lni. Men manaman degani «Sasha krutoy» degan nomni eshitganda dag'-dag' titrashini xohlayman. Shunday ekan, va'damda turib aytilgan ishni qilishim lozim…»
Mirsoli bir necha daqiqa sukut saqlagan holda o'zini odam o'ldirishga ruhan tayyorladi. So'ngra to'pponchani bir zarb bilan o'qladi-da, yana bir karra Dimaga qarab oldi va qurolni yigitning boshiga tiradi. Oradan bir necha o'n soniya o'tib-o'tmay, tepkini bosdi…

* * *
Baxtga qarshi to'pponcha otilmadi. Mirsoli hayron bo'lib qo'lidagi qurolni aylantira-aylantira o'qdonni chiqarib oldi. Ne ko'z bilan ko'rsinki, o'qdon bo'm-bo'sh edi.
— Ha-a, o'q solinmagan ekanmi? — o'rtadagi noqulaylikni buzib unga yaqin keldi-da, to'pponchani tortib oldi Dima. — Hechqisi yo'q, bu marazning omadi bor ekan. Ajali yetmabdi shekilli. Sen esa qoyillatding. Barakalla, krutoy! Qani, endi ketdik! Bu ishni darhol kattakonlarga aytish kerak.
— H-haligi, — biroz tutilib savol tashladi Mirsoli qo'lidan osib qo'yilgan yigitga ishora qilib. — Bu shunday turaveradimi?
— Nima, achinyapsanmi? Ishing bo'lmasin! Sen sinovdan o'tganingga xursand bo'l! Ketdik!..
Yerto'ladan chiqib, ular boshqa bir bino ichiga kirishdi.