Tasodifiy hikoya: L U S I Y (real veqealarga asoslangan dramma) .
Erta tong.....ANGLIYA..... May oyi... Oila a'zolari bilan Luciy shaxardan tashqarga ketishgan edi....davomi

Bino tashlandiq va deyarli xaroba edi. Har yer-har yerda axlat uyilib yotar, ichkaridan zax hidi anqirdi. Mirsoli tushunmadi. Zo'ravonlar bu kabi joylarda kezishini o'ylab, yelka qisib-qisib oldi. Ammo bir so'z demadi. Indamasdan Dimaga ergashdi.
— Mana bu xonaga kirib tur, — dedi Dima yopiq eshiklardan biriga ishora qilib. — Men kattakonlardan suyunchi opkelay, keyin seni yangi kvartirangga olib boraman. Faqat ketib qolma, meni kut!
— Yaxshi, — dedi Mirsoli hafsalasi pir bo'lgan kabi axlat uyumlariga jirkanch nazar tashlab. — Kutsam kutaveraman-da!
Dima tashqariga qaytdi. Mirsoli esa ichkariga kirdi. Ne ko'z bilan ko'rsinki, bo'm-bo'sh, hatto bir dona stul ham qolmagan qarovsiz xonada uch barzangi turardi. Ular Mirsoli kirgani hamono juda tez fursatda uni o'rab olishdi.
— Sen hali bizning okaxonni o'ldiradigan bo'ldingmi? — deya xezlandi o'rtada turgan mo'ylovdor barzangi qo'lini paxsa qilib. — Sen-a? Ona suti og'zidan ketmagan mishiqi-ya?..
— Men hech kimni o'ldirmadim, — sira o'zini yo'qotmay javob qildi Mirsoli ehtiyot shart himoyaga shaylanib. — Hozircha o'ldirmadim…
— O', — sheriklariga bir-bir qarab ko'z qisib oldi barzangi. — Qaranglar, ja ishtahasi zo'r-ku buning! Nima qilsak bo'ladi-a?
— Oldin ichaklarini sug'urib olamiz-da, keyin bo'yniga yaxshilab o'rab qo'yamiz, — javob qildi chapda turgani. — Bo'g'ilib o'ladi o'zi.
Mirsoli ortiq so'zlashga ulgurmadi. Mo'ylovdor kuch bilan qorni aralash zarba yo'lladi. Lekin ulgurmadi. Bulardan yaxshilikcha qutula olishiga ko'zi yetmagan Mirsoli katta tezlikda uchchalasini ham polga qulatdi. Ayniqsa, mo'ylovdor qattiq kaltak yebdi chog'i, yiqiliboq hushidan ketdi. Qolganlarining inqillab o'rnidan qo'zg'alishga urinayotganini ko'rib, Mirsoli yana zarbalarni takrorladi. Bu gal oyoq zarbalari yo'llandi va ikkala barzangi ham vaqtincha hushini yo'qotdi. Mirsoli esa yotganlarga birpas nafrat aralash tikilib turgach, istar-istamas, tashqariga yo'naldi. Eshikni ochish uchun qo'l yuborgan ham ediki, Dima kirdi. U polda ag'anab yotganlarni ko'rgach, sira hayratga tushmadi. Mirsoliga mamnun qarab olish bilan kifoyalandi.
— Boplabsan-ku, krutoy, — dedi bosh chayqab. — O'lib qolishmadimi ishqilib?
— Yo'q, — dedi Mirsoli chirt etib polga tupurarkan. — Bir soat maza qilib uxlashadi. Keyin bratanlari bo'lsa, kelib olib ketar. O'zlari bir-ikki kun mustaqil yura olishmaydi.
— Mayli, — gapni qisqa qildi Dima. — Kattakonlarga aytdim, xursand bo'lishdi. Hoziroq seni yangi kvartirangga olib borishim shart ekan. Ketdikmi?
— Ketdik! Tezroq chiqmasam, qusvoraman, — dedi Mirsoli axlat uyumlariga ko'z tashlab. — Bu yerga nega kirdik o'zi? Sira tushunmadim.
Dima tashqariga chiqishdan avval Mirsolining yelkasiga qoqib qo'ydi.
— Vaqti kelganda, tushunvolasan, krutoy! Ketdik!
— «Brat», — dedi Mirsoli baribir qiziqqonligi zo'r kelib. — Boyagi yaramaslar yerto'ladagining qarindoshlarimidi?
— Bu gapni qaerdan olding, — mashinaga chiqib o'tirishgach, motorni o't oldirishdan to'xtab Mirsoliga yuzlandi Dima. — Kim aytdi senga buni?
— O'shalar kirishim bilan shunaqa deyishdi-ku! Tag'in… Bilmadim…
— Ammo toza boplabsan ularni, — kuldi Dima. — Hech qachon bunaqa tayoq yemagan bo'lishsa kerak… Qisqasi, ular bizning odamlar. Hech kimning qarindoshi emas.
— Tushunmadim, — Dimaga qattiqroq tikilib so'z qotdi Mirsoli. — Unda nega…
— Bu ikkinchi sinovi edi kattakonlarning, — deya uning so'zini kesdi Dima. — Hali oldinda yana bir sinov turibdi. Bunisi ertaga bo'ladi. Bilib qo'y, shu sinovdanam o'tvolsang, marra seniki. Xo'jayinlarning ishonchiga kirasan.
— O'tolmasam-chi?
— O'tolmasang, qaysidir restoranmi, oshxonami, ishqilib shunaqa joylarga yugurdak qilib qo'yishadi.
— Men xohlamasam-chi?
— Xohlamay qaerga borasan, yigit? Bu ko'chaga kirdingmi, chiqib ketishga yo'l yo'q. Yo tushuntirolmadimmi?
— Mayli, bir gap bo'lar! Obora qoling yangi kvartiraga! Juda charchadim ochig'i…

* * *

Mirsoli yashashi lozim bo'lgan kvartira shahardan ancha narida ekan. Mashina qandaydir ilonizi ko'chalarni keza-keza, oxiri atrofi keng maysazordan iborat ko'p qavatli uy ro'parasiga kelib to'xtadi.
— Sen bilasanmi qaysi qavatda yashaysan? — so'radi Dima pastga tushayotib. — Gapir, bilasanmi?
— Men qaerdan bilay? — kutilmaganda jerkish aralash to'ng'illadi Mirsoli. — Umrimda kelmagan bo'lsam…
— Ha mayli, o'zim aytaman. Sen to'qqizinchi qavatda yashaysan. Albatta bu vaqtinchaga beriladi. Kissang pulga to'lgach, o'zingga yoqqan yerdan boshqasini sotib olasan. Albatta, kattalarning ishonchiga kirsang, ular bergan topshiriqlarni qoyillatib bajarsanggina kissangga pul tushadi. Yo'qsa, burningni tortib qolaverasan.
Mirsoli bu gal miq etmadi. Dimaning so'nggi gaplari jig'iga tega boshlagandi. Shu sababli basharasiga tushirib qolishdan qo'rqib indamaygina yangi kvartiraga kirdi.
Ichkarida deyarli jihoz yo'q edi. Xonalardan biriga karavot, stol va bitta kursi qo'yishibdi. Burchakka eski tortmali javoncha joylanibdi.
Mirsoli Dima jo'nab ketgandan keyingina egnidagi qalin koftani yechdi-da, o'zini karavotga tashladi.
Shu zahoti ko'z o'ngida Zarina, uning so'nggi uchrashuvdagi mungli qiyofasi gavdalandi.
«Ayol zoti o'zi shunaqa ekan, — o'yladi u ko'zlarini chirt yumib. — Boylik desa o'zlarini tomdan tashlasharkan. Men bilan xat yozishib yurib, ishontirib qo'yib, va'dalar berib, do'konchi bir-ikki marta qo'lini so'rasa, tegdi-ketdi-ya! Ablah ekan Zarinayam! Esiz, yosh umrimni xazon qildi u yaramas! Meni begona yurtlarga kelishga, qo'limga qurol olishga majbur qildi. Qanchalar shafqatsiz, mehri qattiq, toshyurak ekan Zarina!..»
Mirsoli shularni o'ylab battar yuragi siqildi va zarda aralash o'rnidan turib deraza qarshisiga bordi. Tashqarida kichik bo'lsa-da, hayot qaynardi. Ana, bir keksa kampir qo'lidagi zil-zambil xaltachani qo'lida ko'targancha uyi tomon ketib boryapti! Har zamonda atrofga qarab olyapti. Kimdir kelib qo'lidagini olishiga umid bog'layapti chog'i…
Keksa onaxon Mirsoliga qishloqda qolgan volidasini eslatib, ko'zlariga beixtiyor yosh qo'ndirib qo'ydi. U qaytadan karavotga yotib tag'in ko'zlarini yumdi.
Shu payt tashqari eshik taqilladi, sal o'tib qo'ng'iroq jiringlay boshladi. Xotiralar qurshovida qolib ko'ngli bo'shagan Mirsoli xayolini buzgani uchun taqillatganni so'ka-so'ka borib eshikni ochdi. Qarshisida Valeriy hamda Dima paydo bo'lishdi.
— Ie, uyg'oqmisan? — ichkariga kiriboq qo'lidagi mayda-chuydalar solingan sumkani zipillagancha oshxonaga eltib qaytgach, Dima Mirsolining yelkasiga qo'l tashladi. — Mana, xo'jayin bilan sendan xabar olgani keldik, krutoy!
Mirsoli unga javob qaytarishga ulgurmay, Valeriy qo'lidan tortib xonaga boshladi.
— Qani, mergan, gapir, — dedi Valeriy karavotga borib o'tirish asnosida xonani ko'zdan kechirib. — Senga kvartira yoqdimi?
Mirsoli yelka qisgan ko'yi bosh chayqadi.
— Yomonmas, yashasa bo'ladi, — dedi istamaygina. — Hoynahoy, shuni so'rash uchun kelmagandirsizlar? Bizga biror topshiriq bormi?
— O'zing hali yosh bo'lsangam, ja gapga chechan ekansan-a? — Valeriy sal jahli chiqqan bo'lib norozi so'z