Tasodifiy hikoya: Amamni qizi
Mani ismim Bobur yoshim 18 da men sizlarga ammamni qizi Asalni sikkanim haqida aytmoqchiman Asal men...davomi

qotdi. — Qaysi maktabda o'qigansan o'zi gapdonlikka?
Mirsoli haqiqatan yoshligi, qolaversa, bu kabi xavfli guruhlar, zo'ravonlar bilan tillashib ko'rmagani uchunmi, Valeriyning so'nggi savoli ensasini qotira boshlaganini ko'z qarashlaridan, yovqur javobi bilan sezdirib qo'ydi.
— Sizlarga baribir emasmi? — dedi u daf'atan qo'l siltab. — Nuqul so'roqqa tutganlaring tutgan-a, vey! Undan ko'ra…
— Hov, yigit, — Valeriy Mirsolining bilagini mahkam siqib tinchlantirgan bo'ldi. — O'zingni bosvol! Bizga o'xshaganlardan nasihat olishni o'rgan undan ko'ra! Sakraganing bilan osmonga chiqib qolmaysan.
— Mayli, xo'jayin, — oraga qo'shildi Dima vaziyatni yumshatish ilinjida. — Hali yosh-da, o'rganib ketadi!
— Shunaqami? Ko'ramiz, — Valeriy bu gapdan so'ng sal past tushib majburan tirjaydi. — Mayli, xo'-o'sh… Qani, ayt-chi, bizning sinovlar senga ma'qul bo'ldimi? Faqat rostingni gapir!
— Umuman, qoyil qoldim, — javob qildi Mirsoli bosh qashib. — Juda puxta o'ylabsizlar.
— Bizga bo'lsa, sening ishlaring ma'qul bo'ldi. Yosh bo'lsangam profilarday ish tutding. Xo'sh, ishning rosmanasiga tayyormisan? Topshiriq beraveraylikmi? Sakrab qolmaysanmi ishqilib?
Dima Valeriyning hazil aralash ay tgan gapini eshitib kulib yubordi. Lekin xo'jayinning bir martalik sovuq qarashi darhol uni jiddiy torttirdi.
— Haq to'lasalaring bo'ldi-da, — dedi Mirsoli suhbatdoshiga sirli tikilib. — O'zi… Pulga qiynalib turuvdim picha.
— Qaranglar-a, — tizzasiga shapatilay-shapatilay nari ketdi Valeriy. — Hali bir ish qilmay, haq so'raydi-ya bu yoshlar! Yaxshimas, yaxshimas!..
Mirsoli hech narsa demadi. Xuddi gap ta'sir qilmaganday qovoq uyib turaverdi. Suhbatni yana Valeriyning o'zi davom ettirdi.
— Mana, bu pul senga avans, — deya kissasidan bir dasta pul chiqarib Mirsoliga uzatdi u. — Ol, qo'rqma, shunchaki hazillashdim.
Mirsoli ham bo'sh kelmadi. Pullarni asta qo'liga oldi-yu, yostiq ostiga berkitdi.
— Sen nima ish qilishingni taxminan bo'lsayam bilasanmi? — so'radi Valeriy Dimaga qarab olib. — Qoyillatishingga ko'zing yetadimi?
— Odam o'ldirishmi? Qoyillatsam kerak.
— Ko'ramiz, qovun tushirib yurmagin tag'in. Xo'jayin qattiq xafa bo'ladi-ya!
— Xo'jayin? O'zingiz…
— Men vakilman, xolos. Agar topshiriqlarni boplayversang, xo'jayinniyam ko'rasan bir kuni. Demak, ertaga Dima keladi seni olib ketgani. Joy, qurol hammasi taxt qilingan. Tushuntiradi… Qo'rqma, melisalar xitlanmaydi. Hammasi o'zingga bog'liq. Faqat bir gapimni qulog'ingga quyib ol! Basharti ishni buzib melisaga tushsang, biz seni tanimaymiz, sen bizni… Umuman, turmaga bir tushib chiqsang, ziyon qilmasdi. Hayotni ko'rib pisharding o'sha yoqlarda. Uqdingmi, mergan?
— Tushundim, yosh bolamasman, — norozi javob qaytardi Mirsoli. — Men haqimda qayg'urmasangizam bo'ladi. Turmasizam pishaveraman.
— Mayli, yotib damingni ol, — Valeriy dast o'rnidan turdi-da, o'ziga sira tap tortmay tikilib turgan Mirsoliga sovuqqon boqdi. — Ishda uyqusirash taqiqlanadi…
Ular chiqib ketishdi. Mirsoli eshikni qulfladi-yu, kela solib yostiq ostidagi pullarni qo'liga oldi va xo'rsina-xo'rsina yuziga bosdi.
U hech qachon qo'lida buncha pul tutib ko'rmagandi.
Qo'liga tutqazib ketilgan bir dasta pul bo'y yigitning xayolini butkul o'g'irlab qo'ygandi. Uyqudan uyg'onib ham Mirsoli yostiq ostidagi pullarni shosha-pisha qo'liga oldi va ko'ksiga mahkam bosdi.
— Men shu kungacha sizlarni tanimasdim, — ovoz chiqarib so'zlanardi u. — Lekin yuragimning tubida albatta tanishish niyatim bor edi. Bir kunmas bir kun sizlar mengayam oshno bo'lishlaringizga ishonardim. Mana, bir qismingiz ko'ksimdasiz. Siz… Juda jozibali va sehrli ekansiz. Ilgari his qilmas ekanman. Demak, ahmoq ekanman. Mayli, endi biz ayrilmaymiz, qarindosh-urug'ingizni yetaklab Sasha krutoyning bag'riga kiraverasiz, hi-hi-hi-i!!!
Be, bu dunyo o'zi shunaqa. Kimdir o'lishi, yana kimdir shuning hisobiga yaxshi yashashi lozim. Shunday ekan, nimadan qo'rqaman? Bir boshga bir o'lim-da!..
Pullarni hidlab, ularga so'zlanib borlig'ini unutayozgan Mirsolini eshikning bezovta taqillashi hushyor torttirdi.
— Ana keldi, — shivirladi Mirsoli telbalarcha pullarga yeb qo'ygudek tikilib. — Bugun qolgan qarindoshlaringiz bilan ham tanishaman. Hammalaring birgalashib mening hayotimni gulzorga aylantirasiz. Qani, sizlar yostiq ostiga berkinib turinglar, men eshikni ochaman!..
— Xo'sh, mergan, — Dima ichkariga kirib eshikni tambalarkan, Mirsoliga ma'noli tikildi. — Tayyormisan birinchi ishga?
— Albatta tayyorman, — kerilib mushaklarini Dimaga ko'z-ko'z qildi Mirsoli. — Surat qani? Sen oborib qo'yasanmi aytilgan yerga?
— Hovliqma, o'zingni bosvol, — tanbeh bergan bo'ldi Dima qovoq uyib. — Oldin suratni ko'r, fikrla, kallangni ishlat, reja tuz, mabodo yuraging titrayotgan bo'lsa, ul-bul ichib sal bo'shashvol.
— Menga hadeb aql o'rgataverishing yoqmayapti!
Berilgan bir dasta pul Mirsolini yanada dadillantirib qo'ygandi. Hatto Dimaga ham ovozini ko'tarishga jazm eta oldi. Ammo Dima bunday sovuqqon munosabatga e'tibor bermadi. Yoki sir boy bergisi kelmadi. Peshonasini tirishtirgancha kissasidan bir dona surat olib Mirsoliga tutqazdi.
— Mana shuni bugun tinchitishing kerak!..
Mirsoli suratga ko'zi tushdi-yu, avvaliga ishonqiramadi, «xato ko'rdimmikan?», degan xayolda yana tikildi. Yo'q, adashmagandi. Suratda… Ha, xuddi o'sha ayol, uni manavilar bilan tanishtirgan, nafaqat ish, balki mehrini darig' tutmagan Natalya kulimsirab turardi.
— Sh-shunimi? — so'radi tutilib Dimadan. — R-rostdanmi? Adashmadinglarmi?
— Ho'v, yigit, biznikilar hech qachon adashishmaydi. — dedi Dima sovuqqonlik bilan Mirsoliga sirli tikilib qararkan. — Hech qachon adashishmaydi.
— Axir… Bu…
— Bilamiz, bu o'sha sening tutingan opang. Lekin bir narsani bilvol, u ayol bizning dushmanimiz. Dushmanni esa yo'q qilish kerak. Xo'sh, nega jim bo'p qolding? Ishlaysanmi o'zi-yo'qmi?


Mirsoli bir necha o'n soniya kalovlangan ko'yi turib qoldi. Nima qilishni, qanday javob qaytarishni bilmay garangsidi. Xayolan Natalyani vintovkadan nishonga olib ko'rdi, o'q uzdi, Natalya yerga quladi, hammayoq qora qonga bo'yaldi. Odamlar, o'tkinchilar yerda uzala tushib yotgan ayolni ko'tarib qaergadir olib kirib ketdi…
— Axir, qanaqasiga? — nihoyat o'zini hiyla qo'lga olib dadil so'rashga jazm etdi Mirsoli. — Bunaqasini kelishmagandik-ku!..
— Krutoyligingga negadir shubha qila boshladim, — dedi Dima qo'l siltab. — Senga kecha berilgan pullarni sanaganmiding?
— H-ha, — javob qildi Mirsoli beixtiyor kissasiga qo'l yuborib. — Sanaganman.
— Bu ishni qoyillatsang, yana shunaqa dastadan ikkitasi beriladi. Shuniyam bilasanmi?..
Shaytoni lain bir zumda Mirsolining yuragiga chang soldi. Ikki dasta pul daragini eshitgan yigit gapni kalta qildi.
— Bo'pti, olib bor o'sha aytilgan joyga! Shoshilaylik!
— Mana bu boshqa gap, oshna, — Dima Mirsolining yelkasiga shapatilay-shapatilay yo'lga otlandi. — Qani, ketdik bo'lmasa, qolgan gaplarni yo'lda tushuntiraman!..

* * *

Manzil xuddi detektiv filmlardagi kabi shahardan chetroqda ekan. Dima to'rt qavatli binolardan biri ro'parasiga