Tasodifiy hikoya: Hayot daftari 3
Tungi soat 03:00 ga yaqin Mahmud Muhayyoni uyiga olib tashlab ketti. Nigora esa bu payt shirin uyqud...davomi

ish bitgandan keyin olarkanman. Xo'sh, ular kimni o'ldirishimni buyurishdi sizningcha?..
— O'zingiz ayting, — dedi Natalya Mirsoliga ma'noli boqib. — Kim ekani o'sha sho'rlik?
— U… Siz, — Mirsoli yer chizgan ko'yi shivirladi. — Siz edingiz, opa, siz! Mana, suratingizniyam berishgandi. Ko'ring, bu suratingiz kimda boridi?..
Natalya Mirsoli tutqazgan suratni qo'liga olarkan, dahshatdanmi, hayajondanmi, beixtiyor titrab ketdi. Bir necha o'n soniya suratga titroq aralash tikilib bosh chayqadi.
— Axir… Bo'lishi mumkinmas! Q-qanday qilib?.. Sizga meni o'ldirish uchun… Ishongim kelmayapti…
— Afsuski, bu haqiqat, — dedi Mirsoli ohista o'rnidan turib. — Agar ularning so'ziga kirsam, hozir… Kechirasiz-u, bu yerda o'tirmasdingiz.
— Nega aytganlarini qilmadingiz? Ular sizga bir dasta pul beribdi, o'ldirsangiz…
— Jim bo'ling, opa! Nahotki, meni shunchalik pastkash deb o'ylasangiz?
— Axir, endi u yaramaslar sizning izingizga tushishadi-ku! Qo'rqmaysizmi?
— Yo'q, qo'rqmayman!
— Unday qilmang! Hali yoshsiz. U zo'ravonlar ko'pchilik, siz esa yolg'izsiz. Siz berkinishingiz kerak tezroq. Bu yerni bilishadi hammasi. Halizamon yetib kelishlari hech gapmas. Iltimos, gapimga kiring, berkining. Bu o'yin juda qaltis. Pul uchun o'sha marazlar hech kimni ayab o'tirishmaydi. Berkining! Agar meni hurmat qilsangiz, tez o'zingizni panaga oling!
— Sizni yolg'iz qoldirolmayman! — dedi Mirsoli tishlarini g'ijirlatib. — Baribir izingizga tushishadi. Siz…
— Mendan xavotir olmang! Men ertaga tongda boshqa davlatga uchib ketaman. Siz yashirinsangiz, menam dugonalarimdan birontasinikiga borib tunayman. Yuklarimni poezd konteyneriga joylab bo'lganman. Bir kecha ming kechamas. Shoshiling!..
Mirsoli qarshilik qila olmadi. Natalyaga bir necha daqiqa tek qarab turgach, bosh silkita-silkita uydan chiqib ketdi.
U katta ko'cha tomon ketib borardi-yu, yuragi g'ash edi…
* * *

Mirsoli baribir katta ko'cha bo'ylab bemalol yurishga cho'chidi. Mushtlashishdanmas, qaysidir pana-pastqamdan turib otib tashlashlari mumkinligini o'ylab domlarni oralagancha duch kelgan tomonga qarab yurdi. Chamasi ikki chaqirimcha yo'l bosgach, taqqa to'xtadi va kissasiga qo'l soldi. Kirishayotganda Natalya uy eshigini ochishi uchun kalitlarini bergandi. Shu ko'yi kalitlar kissasida qolib ketgan ekan.
«Eh, — deya aftini bujmaytirib atrofga alangladi u. — Endi nima qildim? Boshqa kaliti bo'lmasa, Natalya opa rosa xunob bo'ladi-ku ertaga! Qaytsammikan? Topib bora olamanmi kelgan yo'limni? Topaman. Shu bahonada undan xabar olib ham qaytaman. Busiz bo'lmaydi. Ters o'girilib ketvorsam, nomardlik bo'ladi…»
To Natalyaning uyini tusmollab topib borguncha bir soatcha vaqt o'tib qoldi. Mirsoli negadir yuragi uvishgandek qimtinib ichkariga kirdi. Ichkariga kiriladigan eshik qiya ochiq edi.
«Uyni yig'ishtiryapti shekilli opa, — taxmin qildi Mirsoli asta ichkariga qadam qo'yarkan. — Kalitini qo'liga topshirsam, rosa xursand bo'lsa kerak…»
— Opa, — deya zalga o'tdi Mirsoli. — Hov opa! Qaerdasiz?..
Javob bo'lmadi.
— Ie, nega javob bermaydi? Uxlab qolganmi nima balo?..
Shunday deb yotoq eshigini ochdi…
Ne ko'z bilan ko'rsinki, polda Natalya qonga belanib yotar, chap qo'li bilan to'pponchani changallab olgandi.
— Opa, ko'zingizni oching, opa! — Mirsoli jonholatda jasadni chalqancha yotqizdi. Yotqizdi-yu, hammasini tushundi. Natalya allaqachon jon taslim qilib bo'lgandi.
— Ablahla-ar! — beixtiyor baqirib yubordi Mirsoli. — Qonxo'r, gazandalar! Bu ayol senlarga nima yomonlik qilgandi?.. Nega ketdim o'zi, nega? Birpas shoshmasam o'lib qolarmidim?.. Endi nima qilaman? Nima qilish kerak? «Tez yordam» chaqiraymi? Ha, shunday qilaman! Shoshilish kerak!..
«Sen kallangni ishlat, — daf'atan ichki ovoz Mirsolini to'xtatdi. — Do'xtirlarni chaqirsang, ular melisa bilan birga kelishadi. Hozir murdaning yonida sendan bo'lak hech kim yo'q. To'pponcha tayyor dalil. Dardingni birovga aytolmay qolasan. Shartta qo'llaringni qayirishadi-yu, olib ketishadi. Yaxshisi, tuyog'ingni shiqillat bu yerdan obro'ying borida. Undan ko'ra Natalyaning qotillarini bekitiqcha, imi-jimida jazola! Natalyaning ruhiyam shod bo'ladi…»
Bu ovoz Mirsolini oyoqqa turg'azdi. U qo'llarini musht qilgancha tashqariga yo'l oldi. Ayni chog'da go'yo ko'zlari yorug' dunyoni ko'rmas, karaxt banda kabi qadam tashlardi. Shu ko'yi Natalyaning mashinasi motoriga o't qo'ydi-da, gazni bosdi. Baxtga qarshi darvozadan chiqqandayoq qarama-qarshi tarafdan begona mashina o'qdek uchib kelib yo'liga ko'ndalang bo'ldi. Mirsoli jonholatda tormozni bosib, kalitni ters buradi-yu, jahl aralash mashinadan tushdi. Xayolida bir fikr uymalardi.
«Bular o'shalar! Xabar olishga kelishgan! Hozir hammasini o'ldiraman!..»
Unday bo'lib chiqmadi. Pastga tushgani hamono yuzlariga qora niqob kiyib, qo'llarida avtomatlar tutgan to'rt barzangi qo'llarini qayirib, boshini mashina kapotiga bosdi.
— Oyoqlaringni ker! — qichqirdi orqadan kimdir. — Nima dedim? Ker dedim oyoqlaringni!
— S-sizlar kimsizlar? — shu ahvolda ham so'rashga jazm etdi Mirsoli. — Nega menga yopishib oldingiz?
— Bo'limga borgin, o'sha yerda bilasan kimligimizni! — dedi yana orqadan kelgan ovoz egasi. — Odam o'ldirishni ko'rsatib qo'yamiz senga!
Shundagina Mirsoli barzangilar militsionerlar ekanini angladi va qalbining bir chetini nadomat tuyg'usi chulg'adi.
— Iltimos, bir soatga meni qo'yvoringlar, — deya siltanib militsionerlar qo'lidan xalos bo'lishga urindi Mirsoli. — M-men hech kimni o'ldirmadim, ishoninglar! O'sha… Qotillarni topishim kerak! Qo'yvoringlar!
— Mashinaga yuklanglar buni! — buyurdi kimdir. — Tezroq olib boraylik bu nusxani! Ana, «Tez yordami»yam nihoyat yetib keldi! Prokuraturadagilar uxlayapti chog'i, qorasi ko'rina qolmayapti.
— Bizga nima, aka? — dedi Mirsolining qo'llarini qayirgancha mashina tomon sudray boshlagan militsioner. — Kelishsa, o'z ishini qilaverishadi. Biz mushukday poylab o'tirmaymiz-ku ularni!
— Bo'pti, ketdik! Hali bir dunyo ish bor!..

* * *

Qotillikda gumon qilingan odamga militsiya bo'limida ham, «SIZO»da ham munosabat o'ta sovuq kechadi. Agar Mirsoli kabi «katta»larni o'ldirib qo'yishsa, ularning taqdiri ham o'ta chalkash bo'lishi tayin edi. Biroq bu «sahna» negadir boshqacha tus oldi. Mirsolini bir kishilik kamerada saqlashar, u faqat sud jarayoni boshlanadigan kunni kutishga mahkum, dunyo lazzatidan, kelajagidan butkul umidini uzgandi. Tasavvuriga qamoq hayotigina tobora qattiq o'rnashib borardi…
Oradan o'n besh kuncha vaqt o'tgach, negadir kameraga fuqaro kiyimidagi, salobatli, qovoqlari uyilgan, taqa mo'ylov bir erkak kirib keldi. Erkakning ko'rinishi sport bilan muntazam shug'ullanishini yaqqol ko'rsatib turardi.
— Men polkovnik Ivanovman, — deya o'zini tanishtirdi u. — Sening ishing bilan bugundan boshlab men shug'ullanaman. Xo'sh, hamkorlik qilasanmi? Tergovga yordam berasanmi?..
Barcha ezguliklarga allaqachon ters o'girilib ulgurgan Mirsoli polkovnikka hissiz boqqan holda yelka qisdi.
— B-bilmadim…
— Bilasan, — dedi polkovnik Mirsoliga ayyorona boqib. — Sen baloni bilasan.