Tasodifiy hikoya: Unreal Reality 4
Muhammad.-Mohiraaa , Mohi... Mohira.- ketyabman adasi, Shodiyor q6ymadida mana, telefoniz mana kalit...davomi

Bizga jinoyatchilar to'dasini topib berasan. Evaziga…
Polkovnikning so'nggi so'zini eshitib, Mirsoli o'zi sezmagan holda birdan jonlandi. Qalbining tub-tubida noma'lum umid cho'g'i yiltillagandek bo'ldi.
U zaxil yuzli polkovnikka umidvor nigohlarini qadadi.
— Ha, davomi qiziq-a? — so'radi polkovnik sovuq kulimsirab. — Aytdim-ku, sen balosan, balo! Mayli, davom etaman… Xullas, agar bizga o'sha to'dani topib bersang, barchasini qo'lga olsak, seni ozod etaman. Buyam hammasimas. Eshitishimcha, sen armiyaga borishdan qochib yuribsan. Qolaversa, qishlog'ingda bir baloni boshlab buyoqlarga qochvorgansan. Yo adashdimmi?
Mirsoli qalban, xayolan, ruhan qarshisidagi militsionerga allaqachon tan berib bo'lgandi. Nima deyishni bilmay, garangsib, kalovlandi.
— Men… Haligi…
— Chaynalma! — kutilmaganda do'q aralash so'z qotdi polkovnik. — Bizni ahmoq deb o'ylarmiding? Begona shaharga kelvolib, qayoqdagi marazlarga aralashib yursang, militsiya bilmaydimi? Biladi. Biz yer ostida ilon qimirlasa bilamiz. Xo'p, gapingni ayt, yordam berasanmi yo turmaga jo'natvoraymi? Mana, seni qamashim uchun hamma dalillar yetarli bo'lib turibdi. Hech qanday muammo yo'q. Faqat… Sen ablah, o'zboshimchaning aybdor emasligini bilaman. Sengamas, uydagi mushtipar onangga achinaman. U sho'rlik bolam qaerda ekan deb zor yig'layotgandir… Gapir, it!..
— Roziman, — dedi nihoyat Mirsoli polkovnik bilan bahslashish befoydaligiga ko'zi yetib. — Topib beraman hammasini!..
— Mana bu erkakcha gap bo'ldi, — polkovnik kaftlarini bir-biriga ishqalagancha kamerada uyoqdan buyoqqa yurib so'zini davom ettirdi. — Jinoyatchilar tutilsa, bas, sen ozodsan. Armiyangniyam, yurtingdagi melisalar masalasiniyam hal qilamiz. Obbo tirrancha-ey!..
Polkovnik shosha-pisha kissasidan telefonini olib kimgadir qo'ng'iroq qila boshladi…

* * *
… Ko'zi ilinibdi chog'i, ko'z o'ngida onasi paydo bo'libdi. Nuqul qarg'anar, ho'ng-ho'ng yig'larmish. Mirsoli esa tosh qotgan ko'yi yer chizar, sukut saqlashdan nariga o'ta olmasmish…
Shu mahal kimningdir bo'g'iq tovushidan uyg'onib ketdi.
Shu zahoti ko'z o'ngida ona qishlog'i, ariq bo'yida askardek saf tortgan mirzateraklar, poyonsiz paxta paykallari namoyon bo'ldi.
— Mana, qishlog'ingizgayam kirib keldik, — dedi tepakal haydovchi kulib. — Rosa charchaganakansiz shekilli-a, uka? Yo'l bo'yi faqat uxladingiz-a, vey!..
Mirsolining qulog'iga gap kirmasdi. U kechagi jinoyatchilar to'dasini qo'lga olish operatsiyasi, Natalyaning boshiga yetgan kallakesarlarning har birini xayolidan o'tkazar, bu o'ylarga onasining mahzun qiyofasi, kelin ko'ylakdagi Zarina aralashib, ko'ngliga battar g'ashlik o'rlardi.
«Afsus, — ko'nglidan o'tkazdi u lab tishlab. — Merganman deb ko'ksimga urdim. «Krutoy» degan laqabgayam ega chiqdim. Ozmi-ko'pmi, tanildim. Merganligimni ikki-uch, balki, o'n-o'n besh kishi bildiyam. Ammo muhabbatda merganlik qila olmaganim alam qiladi-da! Bir qizning yuragini aniq nishonga ololmadim-u!.. Afsus…»
Bir muddat shunday chalkash xayollar girdobida o'tirgach, to'satdan sergaklanib, ikki tizzasiga shapatiladi-da, haydovchining yelkasidan tutib bor ovozda qichqirdi:
— Aka, ashulaning zo'rini baqirtirib qo'ying! Vatanga keldim, axir! Hammasi yaxshi bo'ladi!

* * *

Mirsoli atayin mashinani qishloqqa kiraverishda to'xtatdi. Haydovchi bilan hisob-kitob qilgach, mayda-chuydalar solingan sumkasini yelkaga ilgan ko'yi ikki yuzi keng paxta dalalaridan iborat yo'l bo'ylab uyi tomon jadalladi…
Har oldinga qadam tashlaganda, ko'z o'ngida goh onasining mahzun chehrasi, goh qovoq uygancha chaqalog'ini bag'riga bosib allalayotgan Zarina namoyon bo'laverdi.
«U yaramas Sodiqdan tug'ib olgani aniq, — o'ylardi Mirsoli lab tishlab. — Qishloqqa kelganimni eshitsa, baxtini ko'z-ko'z qilish uchun ko'chada paydo bo'ladi. Buni bilaman. «Mana, ko'rdingmi, erimni o'ldirolmading, sen kim bo'psanki, zo'rlik qilsang?!», demoqchidek meshqorin eriniyam yetaklab olsa ajabmas!..»
Ammo muyulishga yetganda, Mirsoli butkul boshqa manzarani ko'rib, taqqa to'xtadi.
Ularning uyi qarshisiga uzun kursilar terib chiqilibdi. Kursilarda besh-olti baronas to'n kiygan erkaklar bosh eggan holda o'tirishardi.
«Yo'q, — ko'nglidan o'tkazdi Mirsoli beixtiyor ko'ksida titroq tuyib. — Bo'lishi mumkinmas! Enam… Enam… Axir…»
Ko'ngli oldindan mudhish holatni anglab, Mirsoli uyi tomon yugurib ketdi.
Darvozaga yaqinlashgani hamono kursida tizilib o'tirganlar baravar o'rinlaridan turishdi. Barchalari bir-birlariga hayrat aralash qarab-qarab olish bilan cheklanishdi.
— Nima bo'ldi? — bor ovozda baqirib erkaklarni bir-bir silkitib savolga tutardi Mirsoli. — Enam qani? Nimaga bunaqa o'tiribsizlar? Nima bo'ldi-i?..
Birinchi bo'lib unga yon qo'shnisi Jabbor aka yaqinlashdi-da, ikki yelkasidan mahkam siqib oldi.
— Qaylarda tentirab yuribsan, bola faqir? — shivirlab so'radi Jabbor aka. — Enang rahmatli…
— Yo'-o'q!!! — Mirsoli jonholatda Jabbor akaning qo'llarini yelkasidan olib tashladi-da, hovliga chopdi. — Ena-a-a!!! Men keldim, ena-a!!! Qaydasiz?..
Hovlining ayvon tarafidagi aylantirib tutilgan oq mato ortida o'tirgan amma-xolalar, qo'shni ayollar kutilmagan hayqiriqni eshitiboq. Mirsoli tomon chopa kelishdi. Shu zahoti ayollar orasida yig'i-sig'i boshlandi. To'ng'ich xolasi Fazilat aya Mirsolining qarshisida turgan ko'yi aytib-aytib yig'lardi.
— Voy, yolg'izini ko'rolmay ketgan, jon opa-am! Ana, Mirsolingiz keldi, opa, keldi! Sizni sog'inib keldi o'g'lingiz!..
Sog'inch, alam, armon Mirsolini tiz cho'kishga majbur etgandi. U bir jumlani takrorlagancha o'ksib-o'ksib yig'lardi.
— Meni kechiring, ena! Sizni yolg'iz tashlab ketgan o'zboshimcha ablah bolangizni kechiri-ing!!!

* * *

* * *

Hash-pash deguncha oradan bir yarim oy o'tdi. Onasining qirqidan so'ng Mirsoli hovli qanchalar qadrdon bo'lmasin, bu yerda bir soniya ham qolishni xohlamasdi. To'g'ri, Zarinaning Sodiqqa tegmagani, hanuz uni kutib yashayotganidan xabar topdi. Barcha haqiqatlardan ogoh bo'ldi. Ammo ichki alam Mirsoliga sira tinchlik bermasdi. Yo'q, bir xayoli ko'zlarini chirt yumib azaliy muhabbatiga qayta bosh eggisi, shirin xotiralarga boy o'tmishni ortga qaytargisi kelardi. Afsuski, ko'ngliga sig'masdi. Ikki xayoli o'zga yurtlarda kezar, o'sha yoqlarga ketsa, ayriliq o'ti so'nishiga negadir ishonardi.
«Endi baribir bu yerlarda yo'limga ko'z tikadigan, qadrimga yetadigan odam yo'q, — o'ylardi u. — Zarina esa… Ko'ramiz, qancha vaqt kuta olarkin, ko'ramiz!.. Ha, men oddiy odam emasman endi. Uyoqlarda kimsan «Sasha Krutoy» bo'lib yurganman. Qishloqdagilar buni tushunardimi. Tushunmaydi. Demak, rizqimni o'sha yoqlardan izlashim kerak. Rostakamiga zo'r bo'lib, obro'-e'tibor bilan qishloqqa ajabtovur mashinalarda kirib kelishga nima yetsin! Kallani ishlatishim kerak. Qanday bo'lmasin, o'sha niyatlarga yetmasam bo'lmaydi…»
Mirsoli ko'zlangan manzilga samolyotda yetib olishni ma'qul ko'rdi. Ko'ribsizki, uch-to'rt soat ichida yana o'sha sershovqin shaharda hozir bo'ldi. Endi bir-ikki kun mehmonxonada tunasa, yo'lini topib olsa bo'ladi. Harqalay, Dima kabilar