Tasodifiy hikoya: Kundalik. Muqaddima
Axiyri kundalik tutishga qaror qildim. Chunki hammasini ichimda saqlash juda qiyin. Birovga aytish esa hatarli. Bugun 11-sinfda oʻqiydigan Sanjar manga gul berdi. Olmadim noz qildim. Lekin ichimda esa... Axir etiboriga tushish uchun qancha harakat qildim, akam soʻkishiga qaramasdan kalta yubka kiydim. Lanati odamlarning gapi deb manam sevishimni aytolmadim. Endi u Xilolaga gap otadi, ikkalasi sevishadi va oxxx... Nimalar qilyapman, nimalarni oʻylayapman...! Kundalik yordam berarmikan, bilmadim...davomi

bo'lmasa-da, bu shaharda uni boshqa «jiddiy shaxs»lar ham tanishi turgan gap. Surishtirsa, kuzatsa, ish ham, yo'l ham topiladi.
Niyat esa Mirsolini uzoq kutdirmadi. Aeroportdan chiqaverishda, yonginasiga yarqiragan xorij mashinasi kelib to'xtadi.
Avvvaliga Mirsoli e'tibor bermagandi. «Ishi bo'lsa, shu yerda to'xtagandir», degan o'yda yo'lida davom etishga tutindi. Lekin mashina cho'zib-cho'zib signal chalgach, to'xtab, ortga o'girildi. Haqiqatan, haydovchi uni chorlardi.
— Tinchlikmi? — oynadan bosh suqib so'radi o'zidan uch-to'rt yosh katta, ingichka mo'ylovli haydovchiga sovuq boqib. — Nima bo'ldi?
— Siz «Sasha Krutoy»siz-a? — muloyimlik bilan so'radi haydovchi. — Adashmadimmi?
— «Vaabщe-to», adashmadingiz, — dedi Mirsoli biroz sergaklanib. — Nimaydi?
— Iltimos, mashinaga o'tiring, gap bor, — dedi haydovchi epchillik bilan eshikni ochib. — O'tiravering!
Mirsoli yelka qisib istar-istamas, mashinaga o'tirdi va darhol eshikni yopib, oynani ko'tardi.
— Mening ismim Vasiliy, — o'zini tanishtirdi haydovchi. — Oddiy qilib Vasya deyaversangiz ham bo'ladi.
— Vasya, meni qaydan taniysiz? — ehtiyot shart savol tashladi Mirsoli. — Sizni… Ochig'i taniyolmadim. Biror yerda o'tirganmidik? Ulfatchilik qilganmidik?
— Yo'g'-e, — dedi Vasya o'ng'aysizlanib. — Sizday odamlar bilan hali ulfatchilik qilish baxti nasib etmagan. Biz… Oddiy haydovchi bo'lsak…
— Unda mening bu shaharga kelishimni qaydan bildingiz? Kim samolyotning aniq qo'nish paytini aytdi? Kim sizni buyoqqa jo'natdi?
— Bunisini manzilga yetgandan keyin aytaman, — dedi Vasya sovuq kulimsirab. — Ishonamanki, hammasi yaxshi bo'ladi.
Bu gapdan so'ng Mirsoli haydovchiga ortiq savol berib o'tirishni istamadi. Bu gal ham begona yurtlarda ko'cha kezmasligini, ishsiz qolmasligini, sarsongarchilikka yuz tutmasligini ko'ngli sezgan kabi ko'zlarini yumdi.
(davomi bor)
Olimjon HAYIT hikoyasi