Tasodifiy hikoya: pok sevgi (sayoнaтcнidan)
Tezyurar poezd shiddat bn olg'a intilardi. Biz xamrohlar ikki ayol bn, suhbatlashib borardik. Birinc...davomi

— dedi «kallakesar» bosh qashib. — Buni tushunamiz. Faqat… Manavi akalaring bilan bizgayam qanday o'ldirganingni ko'rsatib berasanmikan deb o'ylovdik. Yo…
— Yana takrorlayman. Men o'zimga tegishli sirlarni birovlar bilan baham ko'rmayman.
— Mayli, uka, — «kallakesar» bir qadam ortga tislandi-da, burchakdagi karavotlarning pastkisiga ishora qildi. — Qani, hov anavi karavotga o'tir, uka! Bir miriqib suhbatlashamiz! Aytgancha… Bizning kameraga gaplashaymi seniyam. Birga-birga yashardik-a?
— Buni hatto «Bolshoy» og'amiz ham gaplasholmasligini yaxshi bilasiz. — dedi Mirsoli norozi lab tishlab. — Bilasiz-ku, mentlar mendan boplab o'ch olmoqchi. Shuning uchun ham kamerangizga kiruvdim.
— Shunaqami? Ifloslar! — «Kallakesar» mushtlarini tugib qarshisidagi ikki aristonga xo'mrayib oldi. — Ixtiyor menda bo'lsa, bu bachchag'arlarning kallasidan minora qurdirardim. Afsuski, iloji yo'q. Mayli, uka, bizning ko'chalardayam bayram bo'ladi, albatta. Mana ko'rasan. Mendan nima yordam kerak, «Krutoy»? Bitta-bittadan chaqirib shu mentlarning adabini beraylikmi? Xohlaysanmi?
— Yo'q, — dedi Mirsoli bosh chayqab. — Kaltak yeyaverib pishib ketganman. Bunisi nima bo'libdi? Jonimni olisharmidi? Olib bo'pti! Og'a, sizdan iltimos, meni «Bolshoy» bilan uchrashtirsangiz! Uyoqdaligimda juda muhim gap aytib yuborishgandi. Shuni u kishining o'ziga yetkazmasam bo'lmaydi.
— Tushunaman, — «Kallakesar» beixtiyor o'rnidan turdi-da, ikkinchi qavatdagi karavotning temir tutqichini siqimladi. — Og'amiz xursand bo'ladi. Lekin… U odam ham menga o'xshab qanday o'ldirganingni ko'rsatishingni xohlab qolsa-chi? Unda nima qilasan? Sirlaring… Haligiday…
— Buyog'ini vaqt ko'rsatadi. Siz uchrashtirib qo'ysangiz bas.
— Gap yo'q, — dedi «kallakesar». — Uchrashtirish bo'lsa, uchrashtirish-da! Ertaga kechqurun tayyorgarligingni ko'rib tur! Faqat… Soat «o'n» dan keyin qilamiz bu ishni. Anavi boshliqchalari ketib olishsa, yugurdaklarini bir amallab ko'ndiramiz.

— Basharti, pul kerak bo'lsa…
— Vey, uka, unaqa dema, — «kallakesar» bosh chayqagancha Mirsolining tepasiga yaqinlashdi. — Sen bizning qahramonimizsan. Hali «bratva»lar rahmatini aytishadi senga. Ha-a, sen juda katta ish qilgansan. Xuddi o'sha ablah «Bolshoy» og'amizning kushandasi edi. Mana, endi nima bo'ldi? Qaro yerga kirdi-qo'ydi. Bunisini o'ylamagan-da ment!..
— Mayli, unda men boray, — Mirsoli asta o'rnidan qo'zg'aldi. — Tag'in…
— Xo'p, uka, bu gal kirishingni bilmay qoldik. Keyingi gal albatta bu ishingni nishonlaymiz! Kirasanmi yana biz faqirlarning kulbasiga!
Shunday deb «kallakesar» ma'noli tirjaydi va sheriklariga qarab qo'ydi.
— Siz faqirmassiz, — dedi Mirsoli sira sir boy bermay. — Uyoqda obro'yingiz qandayligini juda yaxshi bilib olganman. Sizga o'xshagan «mujik»lar bilan har qanday «bratva» faxrlansa arziydi.
— Rahmat, uka, boplading, — dedi «kallakesar». — Sen bilan aka-uka bo'lib qolamiz. Ha-a, nasib bo'lsa, hali birgalashib bunaqa mentlarning ko'pini qulatamiz.
— Mayli, ertagacha xayr unda!
Mirsoli borib kamera eshigini tepdi. Shu ondayoq eshik sharaqlab ochilib qarshisida soqchi paydo bo'ldi.
Mirsoli kameradagilar bilan xuddi qadrdonlar kabi quchoq ochib xayrlashdi. Ketayotib sezdiki, «kallakesar» ham, yonidagilar ham unga qoyil qolishdi.

* * *

Mirsoli juda yaxshi his etardi. Endigi «uchrashuv» kechagisidan ancha jiddiy va nozik kechadi. Negaki, «Bolshoy» deganlari umrini o'g'irlik ko'chasiga bag'ishlagan, ko'plab begunohlarning yostig'ini quritishda qo'li bor, hayoti deyarli qamoqlarda kechgan, uncha-muncha gapga ishonib, uncha-munchasiga yon berib qo'ya qolmaydigan qari tulkilardan biri. Mirsolini ham o'z tegirmoniga solib, g'alvirdan o'tkazishi tayin. Shu sababli u ertasi kuni to kechga qadar ham xayolan, ham ruhan tayyorlandi. Go'yo o'ta jiddiy imtihonga tayyorgarlik ko'rayotgan o'smirdek o'y va shubhalarning barcha ko'chasiga kirib chiqdi. Bilganicha Yaratganga iltijo qildi. Ishlariga rivoj so'radi, o'z panohida asrashini tilab xudoga yolvordi…
Nihoyat, kutilgan lahzalar yaqinlashib, tungi soat o'n ikkiga yaqin kameraga soqchi kirdi.
— Seni hozir o'g'riboshining kamerasiga olib kiraman, — dedi soqchi. — Faqat qovun tushirib yurmagin! Bilib qo'y, biror kor-hol bo'lsa, adabingni yeysan! Menga gap tegadigan ish qilib yurmagin! Oldindan ogohlantirib qo'yyapman!
— Oka, — dedi Mirsoli o'zini bosishga urinib. — Aslida shu ish bilan bu yerga kelganimni aytishganmi sizga?
— Aytishgan, — soqchi sir boy bermay, qovoq uygan holda javob qaytardi. — Biribir ogohlantirib qo'yish mening vazifam, yigit!
— Tushundim, — dedi Mirsoli. — Hech qanday yomon ish bo'lmaydi. O'sha aristonning suhbatini olsam bas. Tezroq ishni bitirib, shu yerlardan chiqib ketsam deyman. Jonga tegdi-ku!
— Bo'pti, qo'lni orqaga qilib, yo'lakka chiqqach, devorga o'giril!
— Bilaman! — Mirsoli asta yo'lakka chiqdi-da, qoidaga ko'ra, devorga o'girilib, navbatdagi buyruqni kuta boshladi.
— Yur, endi, — buyurdi soqchi kamera eshigini qulflab bo'lgach o'g'rincha atrofga alanglab. — Bugungi ishimizni hech kim bilmasligi kerak. Esingda bo'lsin!
— Xo'p bo'ladi!..

* * *

Uzun yo'lak bo'ylab ketib borarkan, negadir Mirsolining ruhidan rahmatli onasi o'tgandek tuyuldi. Bu mavhum manzara bir necha soniyagina namoyon bo'ldi. Shundoq ko'z o'ngida o'sha mushtipar ona siymosi hozir bo'ldi-yu, «Bolam, qo'lingni qonga bo'yama!», dedi va darrov g'oyib bo'ldi. Faqat o'zigagina ma'lum bu voqea Mirsolining ko'ngliga battar g'ashlik solib, qadamlarini og'irlashtirgandek bo'ldi. Ammo u qaerdaligi, ne yumush tufayli turmaga tushganini unutmasligi, aks holda boshiga ne ko'rgiliklar tushishi muqarrarligini har lahzada idrok etib turishi shartligini bilardi. Shuning uchun miq etmay, to soqchi to'xtash haqida buyruq bermaguncha yo'lida davom etdi. Yo'lak oxiriga yetgach, buyruq quloqlari ostida jarangladi.
— To'xta! Devorga o'giril!
Mirsoli tushundiki, o'ngdagi kameraga kiradi. Kamera tashqaridan qaraganda, boshqalaridan umuman farqlanmasdi. Hatto alohida soqchi ham qo'yilmagan. Boshqa kameralar kabi nim qorong'i yo'lakka yashil bo'yoqlarini ko'z-ko'zlab turibdi.
Soqchi kamera eshigini ochdi-da, Mirsolini ichkariga imladi.
— Kiraver! Men chaqirmaguncha chiqmaysan!
Mirsoli bir marta chuqur xo'rsindi-da, asta ichkariga qadam qo'ydi.
Ha, farqning zo'ri xuddi shu ichkarida ekan. Birinchidan, kamera ancha keng, darcha ostiga kattakon muzlatkich, uning yonidagi chiroyli, bejirim stol ustiga televizor joylangan. Chap tarafga esa divan, qarama-qarshi tarafga karavot qo'yilgan. Umuman, kamera bir qarashda odmigina mehmonxona nomerini ham eslatib yuborardi.
Kiriboq divanda oyoqlarini chalishtirgancha o'tirib, nimadir ichayotgan aristonga ko'zi tushdi. Uning yoshi oltmishdan oshgan, soqol qo'ygan xuddi o'sha «Bolshoy» deganlari edi.
— Ha, keldingmi, mergan? — o'tirgan yerida sovuqqonlik bilan savol tashladi ariston. — Xo'sh, nega qaqqayib qolding? O'tir divanga!
Mirsoli ikkilanibroq borib divan chetiga cho'kdi.
— Sen ekansan-da, polkovnikni yer tishlatgan-a? — so'rashda davom