Tasodifiy hikoya: doyimiyhamrohdan sensiz yashay olmayman (sinifdosh qiz)
" SENSIZ YASHAY OLMAYMAN"Quyosh nurlari sezilarli darajada pasaygan 3oydan beri ...davomi

etdi «Bolshoy» Mirsoliga shubhali nigohlarini tikib. — Qani, aytib ber-chi! Qanday qoyillatding bu ishni?
Mirsoli so'z boshlashga shoshilmadi. Yer ostidan aristonga boqib, obdon kuzatdi. O'zicha uning ruhiyatini o'rganmoqchi bo'ldi. Biroq bu ishni amalga oshirishning sira imkoni yo'q edi. O'g'riboshining chehrasi shu qadar sirli ediki, Mirsoli kabi bo'z yigit bu sirni ochishga ojiz qolaverdi.
— Nega indamay qolding? — so'radi o'g'riboshi sal dag'allashib. — Nimaga kelding oldimga unda? Meni kuzatish uchunmi?
— Amaki, xafa bo'lmang-u, — nihoyat tilga kirdi Mirsoli. — Men o'z sirlarimni hech kimga ravo ko'rmayman. Odatim shunaqa?
— Ha-a, shunaqami? Ja pishiq-puxta ekansan-ku-a? Qoyil! Bilasanmi, seni ko'rdim-u, negadir yuragimda shubha uyg'ondi. Axir, senday bir yoshgina yigit polkovnikdaqa katta oxurdan yem yeydigan bachchag'arni qanday o'ldirishi mumkin?
— Bilmadim… Ishim shunaqa. Meni shunday o'rgatishgan.
— Shunaqa degin? — o'g'riboshi hanuz shubhalar dengizida suzgan ko'yi Mirsolini savolga tutishda davom etdi. — Mening yigitlarim killer malladan kelgan deyishgandi. Bunga nima deysan? Sen qoracha ekansan. Qani, shuni tushuntirib ber-chi!
— Birinchidan, — Mirsoli bo'sh kelmay yolg'onlar to'qishdan to'xtamagan holda dadil javob qaytardi. — Sizning yigitlaringiz bilan qorong'ida uchrashganman. Ikkinchidan, men «kapisho'n»daydim. Mening malladan kelganimni qanday bilishibdi ular? Yuzimni yaxshi ko'rmagan bo'lishsa…
— Gaping to'g'ri, — dedi o'g'riboshi norozi tirjayish qilib. — Buni aytishuvdi… Umuman, haqsan. Senga ishondim. Barakalla, o'g'lim, barakalla! Tekshiruvdan juda yaxshi o'tding.
— Bunaqa sinovlarga duch kelaverib pishib ketganman, amaki, — dedi Mirsoli jiddiy ohangda. — Shunday ekan… Shubhalaringiz behuda!
— Rahmat, o'g'lim, bir narsani tushunib ol, bizning ishda ming marta chamalab, bir bor kesiladi. Ustalarimiz shuni miyamizga quyishgan.
— Buniyam bilaman.
— Ana, endi dasturxonga qara, — o'g'riboshi beixtiyor chehrasi ochilib, xontaxta ustidagi konyak to'la shishaga qo'l uzatdi. — Sen bilan hozir oxirgi ishingni yuvamiz.
— Men ichmayman, uzr, — dedi Mirsoli bosh chayqab. — Faqat xafa bo'lmang, amaki, umrimda ichmaganman.
— Juda yaxshi qilasan ichmay. Bu bachchag'ar odamni yo'ldan chiqaradi. Biz endi… Haligiday o'rganib qolganmiz. Mayli, manavi mevalardan ol unda! Men senday to'g'riso'z, botir yigit uchun bir qadah olaman.
Shunday deb o'g'riboshi qadahlardan biriga yarimlatib konyak quydi va bir ko'tarishda sipqordi.
— O'g'lim, — dedi bir muddat bosh eggancha sukut saqlagach u. — Ko'rib turibsan, sen-u biz yaxshi joydamasmiz. Meni-ku, qo'y, umrim shu yaramas yerlarda o'tdi. Ochig'i, men ozodlikdagidan ko'ra bu yerda o'zimni tetik his qilaman. Ammo sening turmada o'tirishing menga sira yoqmayapti. Ayniqsa, kushandalarimdan birini tinchitib bergan yigit turmada o'tirsa, menga alam qiladi. Yo'q, sen zudlik bilan bu yerdan chiqib ketishing kerak. Kerak ham emas, shart, o'g'lim! Oti o'chsin turmalarining!
— Afsuski, kech bo'ldi, — dedi Mirsoli yer chizib. — G'isht qolipdan ko'chib bo'lgan.
— Ko'chmagan. Bu ishni bizga qo'yib ber! Ie, shunday yigitni turmadan chiqarib ololmasam, nima qilib o'g'riboshi bo'lib yuribman. Nega o'g'riboshilar tojini kiyganman o'zi? Yo'q, bu ishni ertalabgacha uddalamasak bo'lmaydi.
Mirsoli tushundiki, gap butkul boshqa mavzuga burilib ketmoqda. Agar shoshilmasa, prokurorning topshirig'ini bajara olmaydi. Bu degani, turmadan chiqishi yana ortga suriladi. Biladi, prokuror to ishni qoyillatmaguncha ozodlikka chiqarmaydi. Shoshilishi kerak…
— Amaki, umuman, o'sha polkovnik sizga nima yomonlik qiluvdi. Shunaqa ablahmidi?
— Buni qo'yib tur, — o'g'riboshi mavzuni o'zgartirishga shoshilmasdi. — Kim bo'lsayam, o'z boshini yedi. Sen gaplarimni yaxshilab eshit. Uqdingmi?
— Uqdim, — dedi bo'shashib Mirsoli. — Gapiravering!
— Ko'rib turibsanki, men qarib qoldim. Mana shu ko'chaga kirib, oila qurish-u, farzand orttirishdanam voz kechganman. Nima qilay? Bizning ishda talab shunday qo'yiladi. O'g'riboshi tojini kiyish uchun inson mana shu ikki narsadan kechishi shart. Buyoqda esa, bir dunyo boylik orttirdim. Xo'sh, u boylikni kimga tashlab ketaman? Go'rimga yelkalab ketolmayman-ku! To'g'rimi?
— To'g'ri.

— Men hozir o'ylab turib bir qarorga keldim. Bilasanmi qanaqa qarorga keldim?
— Yo'q, bilmayman, — yelka qisdi Mirsoli.
— O'sha boyliklarimni senga xatlab bergim keldi.
— Menga? Nega?
— Axir, sen menga yaxshilik qilding. Qolaversa, juda yoqib qolding. Ko'nglimdagiday yigit ekansan. Xullas, gap bitta. Bor pullarim katta bir bankda yotibdi. O'shalarni senga xatlab bersam, juda to'g'ri bo'ladi. Xudo xohlasa, sen bilan hali ko'p suhbatlashamiz, foydali ishlar qilamiz. Nima deysan?
— Hayronman, — dedi kutilmagan taklifga ishonqiramay Mirsoli. — Umuman…
— O'ylanma, bilaman, ishonging kelmayapti. Bu fe'lingam menga ma'qul. O'zim ham duch kelgan odamga ishonib ketavermayman. Oldin yaxshilab surishtiraman. Ammo sen sira gumonsirama. Men shu yoshga kirib hali birovga aytgan gapimni qaytib olmaganman.
— Axir…
— Buning uchun yana bir ish qilasan. Aniqrog'i, shartimni bajarasan. Shunda yuragingdagi shubhalar tarqaydi.
— Qanaqa shart, amaki?
— Uyoqda yana bir dushmanim bor. O'sha ablah meni sotib qamattirdi. Bilasan, bizda sotqinlar kechirilmaydi. O'sha ablahni tinchitasan. Ishon, o'sha kuniyoq vasiyatnomaga imzo qo'yaman, sen maza qilib yashayverasan.
— Axir, men qamoqdaman-ku, — dedi Mirsoli tarvuzi qo'ltig'i tushgan odamdek bo'shashib. — Qanday qilib…
— Bu ishni menga qo'yib ber. Ertaga tong yorishishi bilan qochqin uyushtiramiz. Seni shaharga ish bilan chiqadigan mashinaga o'tqazib, qog'oz qutilar ichiga berkitib qo'yishadi. Gap tamom! Borib tayyorgarligingni ko'r!
— Amaki…
— Aytdim-ku, bu mening qarorim, o'g'lim! Qarorim muhokama qilinmaydi! Bor!
Mirsoli bo'shashgancha tashqariga yo'l oldi. Shu pallada u o'g'riboshi va'da qilgan pullar, qochqin haqida o'ylamayotgandi. Bu narsalar tasavvuriga ham sig'masdi. Polkovnik bilan bo'ladigan uchrashuv ko'ngilsiz kechishi mumkinligini ko'z oldiga keltirgani sayin yuragi g'ash tortar, qismatiga la'natlar o'qirdi.

* * *
— Nega mendan omad yuz o'gira boshladi? — kamerada o'tirgancha ich-etini yerdi Mirsoli. — Podpolkovnikning topshirig'ini bajara olmadim. Endi u meni turmadan ozod etmaydi. Jahli chiqsa, bo'ynimga anavi qotillikni qo'yadi-yu, ishimni sudga oshirib yuboradi. Keyin esa… Manavi yerdagilar orasida kun o'tkazishga majbur bo'laman. Kelajagim yo'qqa chiqadi. Hech kimga keraksiz bir kimsaga aylanaman. Nega bunday bo'lyapti? Nahotki, shunchalar noshud bo'lsam-a? Jonimga tegib ketdi-ku hammasi! Nima uchun bu yerlarga qaytib keldim? Meni hech kim uyimdan quvmagandi-ku! Kimga achchiq qildim? Kimga o'zimni ko'rsatishni xohladim? Sodiqqami? Yo Zarinagami? Xo'sh, endi nima bo'ladi? Qamalganimni eshitishsa, ustimdan kulishmaydimi? O'lib ketganim yaxshi emasmi birovlarga masxara bo'lgandan?..
Bir mahal kamera eshigi ochildi-yu, ichkariga podpolkovnik kirdi. Soqchi esa eshikni tashqaridan